Tom, Rozdzial

6501     4, 49|                  była zaparta w alkierzu, a kiej wyrwali drzwi, stała
6502     4, 49|              głosu, blada była kiej trup, a w oczach szeroko rozwartych
6503     4, 49|                    Ty świnio! ty tłumoku! A do sołdatów, łajdusie zapowietrzony !~-
6504     4, 49|                 przy wozie, smagał krowy, a skoro jeno upatrzył porę,
6505     4, 49|                 jej twarzy posiniaczonej, a niekiedy wzniesła się pierś
6506     4, 49|           kopnąwszy nogą zawrzeszczała:~- A wrócisz do wsi, to cię zaszczujemy
6507     4, 49|            kamienie i przygarście piachu, a ona leżała kiej kłoda, zapatrzona
6508     4, 49|                  na niego wracali kupami, a jakoś dziwnie cicho, ale
6509     4, 49|              trudem macająca kijem drogę, a gdy pomiarkowała, kto ją
6510     4, 49|            wybuchnęła strasznym głosem:~- A żeby was mór! A żeby was
6511     4, 49|                 głosem:~- A żeby was mór! A żeby was zaraza! A żeby
6512     4, 49|                   mór! A żeby was zaraza! A żeby was ogień i woda nie
6513     4, 49|            ramiona i uciekał zestrachany.~A ona wielkimi krokami pobiegła
6514     4, 49|                  po liściach i gałęziach.~A w sinej ćmie dnia, kurzawy
6515     4, 49|              szarpały z dzikim poświstem, a kajś z wysoka, przez chmury,
6516     4, 49|                ciskane, leciały migotliwe a zagubione, oślepiające wszystek
6517     4, 49|               oślepiające wszystek świat, a ślepe i nieme kiej dola
6518     4, 49|                cicha, ciemna i chłodnawa.~A nazajutrz dzień podniósł
6519     4, 49|                  śpiewały radośnie ptaki, a wszelaki stwór pławił się
6520     4, 49|                   miedze i polne drożyny.~A kiej sygnaturka zaświegotała
6521     4, 49|                  posłyszawszy dzwonienie, a jak poniektórzy na co bliższych
6522     4, 49|          nabierając przy tym tchu i mocy, a każden się żegnał, w garście
6523     4, 49|                 niczym drugim nie myślał, a jeno przygięty nad zagonem
6524     4, 49|                    zboża mdlały od suszy, a nikto się tam nawet nie
6525     4, 49|            przechodziły jedne za drugimi, a coraz chybciej, i zarówno
6526     4, 49|                 znojne, i zarówno ciężkim a radosnym trudom oddane.~
6527     4, 49|                   radosnym trudom oddane.~A wkrótce po paru dniach,
6528     4, 49|                  je na zagonach mendlami, a z wolna przewozić do Lipiec.~
6529     4, 49|            wisiały złote, słomiane brody, a wszystek świat rozpachniał
6530     4, 49|                 przywiędłą słomą, trawami a młodym ziarnem.~Już gdzieniegdzie
6531     4, 49|               spiesznie młócące na chleb. A na przestronnych, pustoszejących
6532     4, 49|             niekaj dymiły pierwsze ognie, a już po całych dniach rozgłaszały
6533     4, 49|                 owsy skamlały się o kosy, a jęczmiona dojrzewały prawie
6534     4, 49|              dojrzewały prawie na oczach, a pszenice coraz złociściej
6535     4, 49|            śmiechów, rozpowiadań, śpiewań a muzyki.~Skończył się bowiem
6536     4, 49|                chwalił, tabaką częstował, a kiej mu jaki grosz kapnął
6537     4, 49|              dzień i nacierać jej ciemię, a do tygodnia jakby ręką odjął!
6538     4, 49|                   niedziele już przeszło, a ona cięgiem leży bez pamięci,
6539     4, 49|                       Jakże Dominikowa?~- A też kiej trup, jeno przy
6540     4, 49|                 się marnuje narodu, Jezu! A kajże to Szymek?~- W Lipcach
6541     4, 49|                miała dobre serce, prawda! A może to i bez to musi tyle
6542     4, 49|               dzwonienie na Anioł Pański, a niekiedy dochodziły turkoty