Tom, Rozdzial

1     2, 14|  pójdzie, ady by uschnęła z tęsknicy!~Ogarnęła oczami drogę,
2     4, 40|     dusza dziw nie uschła z tęsknicy!~- Wymęczyły me, ścierwy! -
3     4, 41| pracy, ale i tak nie zdusił tęsknicy.~Już mu się dłużył dzień,
4     4, 41|     i wiecznie nienasyconej tęsknicy. Jak kiedy uschnięta drzewina
5     4, 43|  wszystek świat nieukojonej tęsknicy.~Księżyc już był zaszedł,
6     4, 48|   kwiat, mdlejący w skwarze tęsknicy, śliczności pełna i zgoła