Tom, Rozdzial

1     2, 24| skruchy, że dziw jej serce nie pękło, i błagała o zmiłowanie,
2     2, 25|        ucieczce do matki cosik pękło w niej i pomarło, że się
3     3, 26|   pełen, że dziw jej serce nie pękło.~I długo pacierz mówiła
4     3, 32|   zakotłowało i serce dziw nie pękło z bólu, ale zdzierżyła uderzenie
5     3, 32|   podściółki.~- Kubie by serce pękło, kiejby cię takim zobaczył -
6     4, 48|         A to dziw mi serce nie pękło! A to dziw me rozum nie