Tom, Rozdzial

1     1, 4 | wyciągnął śmiało rękę, i chociaż okrutnie chciało mu się wziąć całą -
2     1, 7 |          utrudzenia i pić mu się okrutnie chciało, to se raz w raz
3     2, 20|           Jaguś, a to mi cię żal okrutnie kieby rodzonej? Ten stary
4     3, 28|         frybra trzęsie i w dołku okrutnie ściska...~- A bo tu ziąb
5     3, 29|   jąkając się jeno i czerwieniąc okrutnie, a tak jakoś strapiona,
6     4, 47|  widziała, galancie koło niego i okrutnie stęskniony do swoich.~-