Tom, Rozdzial

1     2, 22|     zeźlił się chłop srodze; bo obaczył, że z nim dobrością nie
2     3, 33|      przeleciał.~- Kubową duszę obaczył! - szepnął Witek żegnając
3     4, 38| torbeczki, prędko, żeby kto nie obaczył.~- To zrobię, co mi się
4     4, 41|       Hale, żeby me kto jeszcze obaczył! Dosyć mam już za dawne... -
5     4, 42|         słońcem, a Szymek zaraz obaczył jego poliki ździebko posinione,
6     4, 43|        niespokojnie.~- A juści, obaczył mu jeno podogonie, zając