Tom, Rozdzial

1     3, 30|  kajś niekaj oczy kleiły się śpikiem, a po kątach już na dobre
2     4, 40| czuła skrzepioną tym krótkim śpikiem, że nie wróciła już do łóżka
3     4, 40| swoich, ale tak byli jeszcze śpikiem zmorzeni, że co która głowa
4     4, 41|    oczach chwiejny i morzący śpikiem cień. Już się był całkiem
5     4, 42|    zachrapał rychło zmorzony śpikiem.~Już pola szarzały kiej