Tom, Rozdzial

  1     1, 1 |           zawołała z ulgą Anna.~- Witek ją co dopiero przygnał,
  2     1, 2 |         nic... pewnie paskudnik...Witek pedał, co borowy wygnał
  3     1, 2 |            Baby się rozstąpiły, a Witek, który cały czas coś najspokojniej
  4     1, 2 |       rozbierania koni, które już Witek ciągnął za grzywy do stajni.~-
  5     1, 2 |       żarła go ano taka strata.~- Witek! Witek! - jął wołać i odpinał
  6     1, 2 |         ano taka strata.~- Witek! Witek! - jął wołać i odpinał szeroki
  7     1, 2 |      miseczka stała obok.~- Gdzie Witek pasł krowy? - zapytał, krając
  8     1, 2 |          krowy wydoić, bo właśnie Witek przygnał resztę z pastwiska
  9     1, 2 |       doić pierwszą z brzegu, gdy Witek wylazł od żłobów i spytał
 10     1, 2 |        krowami, bo...~- Przełożę, Witek, ino się już nie bojaj!~-
 11     1, 2 |           trochę niespokojnie, bo Witek przycupnął za nią ze strachu.~-
 12     1, 3 |              Krowy trza wypędzać.~Witek mamrotał coś, bronił się,
 13     1, 3 |         nikt się nie pokazywał...~Witek siedział na progu obory
 14     1, 3 |       poszedł do swojej roboty.~A Witek siadł pod chałupą, w szczycie,
 15     1, 3 |           wiater w polu - mruczał Witek i tak się zatopił w rozgrzewaniu
 16     1, 3 |     swvoją stratę tak zajadle, że Witek miał już gębę posinioną
 17     1, 3 |          już był w opłotkach, gdy Witek mignął pod jabłoniami.~-
 18     1, 3 |             Zabaczyłem... prru... Witek! Prru! Witek, puść krowy
 19     1, 3 |              prru... Witek! Prru! Witek, puść krowy na łąki, a pilnuj,
 20     1, 4 |        już do kościoła! - zawołał Witek, spostrzegając przez płoty
 21     1, 4 |      ptaków pod kapotę i rzekł:~- Witek, jak wydzwonią, spędź bydło
 22     1, 5 |           samo podwórze, gdzie mu Witek skwapliwie podrzucał na
 23     1, 5 |         strugał bijak do cepów, a Witek obierał kartofle na rano
 24     1, 5 |         uwarzyła i krów dojrzała.~Witek beczał w głos pod oborą,
 25     1, 7 |       chustkę od niego.~Zaraz też Witek z Kubą przynieśli długą
 26     1, 7 |          zasię dolać i dołożyć...~Witek dorzucał suchych karpów
 27     1, 7 |          zauważy ł Boryna.~- Ale, Witek by ta psa krzywdził, któren
 28     1, 9 |          Kuba czyścił strzelbę, a Witek z podziwem nabożnym przyglądał
 29     1, 9 |           Kuba kusztykał raźno, a Witek ostawał się nieco, bo mu
 30     1, 9 |          miał gotowych pieniędzy.~Witek ostał nieco w tyle, że go
 31     1, 9 |          go odnalazł i zawołał:~- Witek, dałeś to już na wypominki?~-
 32     1, 9 |         zmarłe w czyścu ostające.~Witek przyklęknął przy Kubie,
 33     1, 9 |           Wezną to? - pytał cicho Witek zatrwożonym głosem.~- Przeciech!
 34     1, 9 |              powtórzył z drżeniem Witek.~- Nie bojaj się, głupi,
 35     1, 9 |     dzisiaj po świecie! - szeptał Witek i oglądał się bacznie...~-
 36     1, 9 |         ludzie jakieś są- zawołał Witek ze strachem wskazując na
 37     1, 9 |           stanęło przed oczami, a Witek spał se, bo strudzona była
 38     1, 10|          Przed chałupą i na ganku Witek z dziećmi wyprawiał takie
 39     1, 10|      ogacania ściany od podwórza, Witek nosił mu ściółkę z kupy,
 40     1, 10|          Gospodarz idą! - zawołał Witek prędko, aż Antek drgnął
 41     1, 10|              Przeciech...~- Gdzie Witek?~- Po Jambroża poleciał,
 42     1, 10| obwąchiwały mu twarz, i lizały, a Witek coraz to nosił mu wodę wiaderkiem
 43     1, 10|           powracał znowu i wył... Witek go nawoływał, ale pies nie
 44     1, 11|             nie mówiła więcej, bo Witek ją wołał, gdyż od wypędzenia
 45     1, 11|      zawrócili do pana młodego.~A Witek, któren ze wstęgami u spencerka
 46     1, 11|       bociek prawdziwy, aż Józia, Witek i co młodsze zaczęły za
 47     1, 12|             Już na samym świtaniu Witek, umęczony zabawą i wyganiany
 48     1, 12|         robaczek świętojański, aż Witek zajrzał przez okno; stary
 49     1, 12|          głosem, wołał długo, ale Witek spał jak kamień, dopiero
 50     1, 12|   szczekał i darł się na wyrko.~- Witek, załóż koniom siana, bo
 51     1, 12|         jak się drugie zabawiają.~Witek poszedł spać.~- Żeby choć
 52     1, 12|       wszystkich sił krzyczeć, aż Witek się obudził i przybiegł.~-
 53     1, 12|          choroba rośnie i dusi... Witek, bieżyj po Jambroża... o
 54     1, 12|       łkał żałością a strachem.~A Witek mimo rozespania pobiegł
 55     1, 12|           i wyśpiewywał.~Darmo go Witek prosił i za rękaw ciągał,
 56     1, 12|           jakby o nim zapomnieli.~Witek czasami naglądał, aby koniom
 57     1, 12|          aż huczało w kominie, że Witek ledwie nadążył drwa znosić
 58     1, 12|        uśmiechnęła się chytrze. - Witek, odegnajno psa, bo szczeka
 59     1, 12| powygniatają i ogacenie rozniesą.~Witek skoczył z batem, pies umilkł,
 60     1, 12|           grad błota i kamieni.~- Witek! Poczekaj no! - wołał Roch,
 61     2, 16|           buzował się tęgi ogień.~Witek miał przykazane, aby pilnował
 62     2, 16|           ogniu nie popękały, gdy Witek wraził głowę w drzwi i krzyknął:~-
 63     2, 16|    wciskał się Łapa z boćkiem, bo Witek też się zjawił równo z gospodarzem.~-
 64     2, 16|       mleko na całą zimę.~- Hale, Witek, dałeś pić źrebięciu?~-
 65     2, 16|            Jest! - wrzasnął naraz Witek.~Wyjrzał na to Boryna, wyjrzeli
 66     2, 16|    pośrodku, siadł Pietrek, siadł Witek kole Józki, tylko Jagusia
 67     2, 16|        wzięła ze stołu opłatek.~- Witek, zapal latarkę, do krów
 68     2, 16|       Ruszyli wszyscy do obory, a Witek ze światłem przodem.~Krowy
 69     2, 16|         brakło opału na święta, a Witek nosił naręczami i układał
 70     2, 16|         potrafił.~A tymczasem zaś Witek, głęboko tknięty słowami,
 71     2, 16|           i wiara w nich była, bo Witek nachylił się aż do samego
 72     2, 16| Przyklęknęli przy drugiej i znowu Witek zapytał, ale już z płaczem
 73     2, 17|      różowe i pachnące! - szepnął Witek poważnie.~- A prawda, trześnia!~
 74     2, 17|         skomlał i wył przeciągle. Witek też tam siedział z Józką,
 75     2, 18|         tej chwili wpadł zziajany Witek i krzyknął z progu:~- Dziedzic
 76     2, 18|       jednak skończył, przyleciał Witek.~- Dziedzic siedzą u młynarza
 77     2, 18|         przyokryła się w zapaskę.~Witek wsunął się cicho i rzekł
 78     2, 18|      rzekł prosząco.~- Siadajcie, Witek, przyrzuć na ogień - zarządziła
 79     2, 18|     cięgiem arbatę piją - wtrącił Witek.~- Nie potrzeba, nie, herbatę
 80     2, 18|        Kuby szukaliśta? - zawołał Witek wzruszony.~- A to pan muszą
 81     2, 18|           pomarł, pomarł! - wołał Witek przez łzy.~- Długo był u
 82     2, 18|           i doprowadzę! - zawołał Witek.~- A to zaraz pójdźmy, aby
 83     2, 18|    chałupy, a szedł tak raźno, że Witek ledwie nadążył, ino Łapa
 84     2, 18|            dymiącą jeszcze zaspę. Witek skoczył na ratunek, ale
 85     2, 18|      Opowiedz wszystko.~Juści, że Witek prosić się nie dał i opowiedział,
 86     2, 18|           dobry! Skąd to wracasz, Witek?~Witek opowiedział wszystko,
 87     2, 18|           Skąd to wracasz, Witek?~Witek opowiedział wszystko, juści,
 88     2, 18|     dróżkę biegnącą za stodołami.~Witek zaś pobiegł do chałupy.~
 89     2, 18|          za szczytowym oknem...~- Witek, wyjrzyj no, musiał prosiak
 90     2, 18|     chodzi tam ano po sadzie.~Ale Witek upewniał, że zagnał wszystkie
 91     2, 18|          jeszcze, potem przyletę.~Witek pędem poleciał, słychać
 92     2, 20|        jej na każdym kroku, nawet Witek bojał się pleść po swojemu
 93     2, 20|        Rocho! - odpowiadał śmiało Witek, aż go ksiądz pogłaskał
 94     2, 20|   trybularza, jak potem opowiadał Witek, palce z trzaskiem wyciągał
 95     2, 20|        but księdza.~- Dyć bociek, Witek go jesienią przygarnął,
 96     2, 20|        skoro wróci z objazdu, ale Witek uderzył w bek i zaraz po
 97     2, 20|         brogiem. Pomagał im w tym Witek, któren całkiem serce stracił
 98     2, 20|          już nie zrobi! - mruknął Witek.~- A bo i nie wiem, po co
 99     2, 20|      dowiedzieć tego sposobu, ale Witek burknął:~- Głupi! kury se
100     2, 20|           do powiatu kawał drogi. Witek, idź zaraz do Pietrka i
101     2, 24|           zaś ino było prawdą, że Witek latał do karczmy po gorzałkę
102     2, 24|    tobołki, co ino było można, aż Witek musiał to wieźć na saneczkach,
103     2, 24|       ludzkiej żyć muszę.~Gdy zaś Witek wyszedł, wybuchnął gniewiem.~-
104     3, 27|           rzędem przed żłobami.~- Witek! A to śpi pokraka, kiej
105     3, 27|     strata! - szepnęła zawzięcie.~Witek jeszcze tam cosik mruknął,
106     3, 27|     właśnie troskliwie cucić, gdy Witek wrzasnął przez drzwi:~-
107     3, 27|      gałęzie ku niebu podaje...~- Witek! a poproś pięknie tej dziedziczki
108     3, 27|          niego przykucał na ziemi Witek, Józka zaś pojadała stojący
109     3, 27|        pary z gęby nie puściła.~- Witek, a któren ci takiego guza
110     3, 27|      Ciołka będzie miała! - rzekł Witek podnosząc się od jadła.~-
111     3, 27|           oknami, wpadł zadyszany Witek.~- Że to nawet gęsiorom
112     3, 27|           by łacniej przeszło, co Witek z wielką uciechą robił.~
113     3, 28|           poleciała jak wściekła. Witek za nią wyjrzał i mówił,
114     3, 28|          tych smaków! - westchnął Witek pociągając nosem.~- Nie
115     3, 28|     krzyknął przez okno zadyszany Witek.~- Ani chybi do któregoś
116     3, 28|           jeszcze, dzieciuch...~- Witek, obacz no, kto tam wszedł
117     3, 29|           papiery! - wołał za nią Witek z ogródka, gdzie już równo
118     3, 29|    wiercące w nozdrzach smaki, aż Witek strugający cosik wpośród
119     3, 29|     dołożyli różnych paskudności.~Witek dał się namówić i poniósł
120     3, 29|        przysiadali na drodze, ale Witek się zeźlił i prosto z gołymi
121     3, 29|     odprowadzając do młynarzów.~A Witek, pokazując Józce miedzianą
122     3, 29|           ino psy, stary Bylica i Witek, któren pilnie majstrował
123     3, 30|           wełniaki i gorsety, a i Witek, choć boso, w nowym był
124     3, 30|            Zajęli ławki, że nawet Witek, choć nieśmiało, przysiadł
125     3, 30|           zaraz poniesła na wieś, Witek pod stajnią majstrował jeszcze
126     3, 30|          poleciała tam w te pędy.~Witek stojał pod szopą chowając
127     3, 30|       maluśkiego wozika, że skoro Witek zaruchał długim dyszelkiem,
128     3, 30|         będą wydziwiać!... Pokaż, Witek!~- Ni, jutro pójdziemy po
129     3, 30|           zaglądała do izby, kiej Witek wsunął się cichuśko i zaraz
130     3, 30|          obrządzeń gospodarskich, Witek tylko ostał i upatrzywszy
131     3, 30|           zapytała:~- Kaj to psy, Witek? Wyniesłam im jeść, wołam
132     3, 30|      pobiegła w sad myśląc, że to Witek się rozprawia z jakimś psem
133     3, 30|         się chłopaki z kogutkiem. Witek ich wiódł, wystrojony sielnie,
134     3, 30|          i torbeczki przez plecy, Witek zaś tulił pod pachą skrzypice
135     3, 30|      wysuwając przed się kogutka. Witek zagrał na skrzypicy, Gulbasiak
136     3, 30|           z łaską ich odpuścił...~Witek jaże spotniał ze strachu,
137     3, 30|      tykać i kijaszkiem zaruchać.~Witek ich prowadził rej wiodąc
138     3, 30|          mnie... sprawny ten wasz Witek i ze ślepiów mu dobrze patrzy.~-
139     3, 31|        ziemniaczysko pod górką, a Witek we wałacha bronuje zagony
140     3, 31|          nie wychował się to wasz Witek, a i ten drugi, co to jest
141     3, 31|           odzipnęła jeszcze, kiej Witek z krzykiem wleciał:~- Gospodyni,
142     3, 31|         psami go szczują- szepnął Witek.~- Pieskie nasienie, pogany
143     3, 31|          że skupiły się barzej, a Witek rozdygotany strachem cicho
144     3, 32|            Dobrze, co w samą porę Witek przyleciał zwoływać na obiad
145     3, 33|           długo mu tłumacząc, ale Witek nie uwierzył; swoje on wiedział
146     3, 33|           w chałupie spali, tylko Witek siedział pod ścianą, jakby
147     3, 33|          duszę obaczył! - szepnął Witek żegnając się strachliwie.~-
148     3, 34|    wydzierał po swojemu, że mu to Witek z cicha przygwizdywał.~A
149     3, 34|   śpiesznie szykować do kościoła.~Witek jeno ostał na straży w opłotkach,
150     3, 34|   tasiemkami, z książką w ręku.~- Witek, jak ci się widzę? co? -
151     3, 36|           a rozdając im kukiełki.~Witek też wyleciał ze stajni,
152     3, 36|           gdyż od wsi pokazał się Witek pędzący.~- Gospodyni, a
153     4, 37|       rykiem tłukła się o ściany, Witek buczał wraz z dziećmi, nawet
154     4, 37|     łagodnie.~- U matki spałam, a Witek co ino przyleciał powiedzieć.
155     4, 37|           się jeno same kobiety i Witek, któren ociągliwie smarował
156     4, 37|      dzieci i tak swywoliły, jaże Witek nie poredząc ich rozegnać
157     4, 37|     ugodzić się o pogrzeb ojcowy.~Witek rychło powrócił, ale sam.~-
158     4, 37|            bo na nic przemięknie! Witek, wałkoniu jeden, krowy wyganiaj!
159     4, 37|  rozbłysnął jakiś słaby ogieniek.~Witek już od zmroku przyniewalał
160     4, 37|           wyszedł prędko do sadu; Witek potem powiedział, jako stary
161     4, 38|    wyniesły, wiecie? - wyrwał się Witek.~- Żeby ich morówka zdusiła! -
162     4, 38|         tak szczerze rzępoli?~- A Witek! Wyuczył się od Pietrka
163     4, 38|          dudli, jaże uszy puchną! Witek, przestań, a załóż koniczyny
164     4, 38|        cosik se umyślił, bo skoro Witek przyleciał pod chałupę,
165     4, 38|        piskliwie a zawodzący.~Ale Witek nawet nie dosłuchał, skrzypki
166     4, 39|     zawołała:~- A przypędzi bydło Witek, to ci twoją krowę zagna
167     4, 40|          wsi już wyganiają krowy! Witek! bierz śniadanie i wypędzaj,
168     4, 40|    kaczętom i wygnała je na staw. Witek dostał pięścią za plecy
169     4, 40|      miała sposobną radę.~A skoro Witek pognał krowy i owce, zabrała
170     4, 40|       wszystkimi, kiej go dojrzał Witek i przyleciał całować w rękę
171     4, 40|    Pietrkowi jaże skóra cierpła i Witek bojąc mu się nawijać na
172     4, 41|         się niemały rejwach, gdyż Witek przygnał stado, a kobiety
173     4, 41|      sporą osełkę świeżego masła.~Witek poszedł za nimi trop w trop,
174     4, 43|      samej czegoś się wagowała.~- Witek, powiedz ino, co ta maciorka
175     4, 43|        żałosnym bekiem, ale skoro Witek wsunął się do izby, zaraz
176     4, 43|    zasnęła, tak leżała spokojnie, Witek odszedł, ale zaglądał do
177     4, 43|       podnieść.~- A gdzie siwula! Witek, nie puszczaj w szkodę,
178     4, 43|          mną wypatrzą, zobaczysz! Witek, narwij mi jabłek, niech
179     4, 43|   przymilkła nagle i zasnęła, zaś Witek już całymi godzinami przy
180     4, 43|         bojają, biedoty! Puść je, Witek!~- Sam wytropiłem i będę
181     4, 43|            pies pognał, a za nimi Witek z krzykiem niemałym, z czego
182     4, 43|        prawie samiutka dnie całe, Witek bowiem wrócił do krów, czasem
183     4, 43|          drodze stróżował czujnie Witek, by ktoś nieproszony nie
184     4, 46|         stronie i rzekł głośno:~- Witek, zaprowadź konie do Szymka