Tom, Rozdzial

  1     2, 13|            zapełniły wieś całą, aż Rocho zaprzestał nauczania w ten
  2     2, 16|           się na szczury w stajni.~Rocho zaś, którego na całe święta
  3     2, 16|    wyjrzeli i drudzy, a na ostatku Rocho.~Juści, że była, tuż nad
  4     2, 16|            a coraz bliżej była, aż Rocho uklęknął na śniegu, a za
  5     2, 16|            razem wieczerzać, siadł Rocho, w pośrodku, siadł Pietrek,
  6     2, 16|      chlebem świętym! - powiedział Rocho.~A chociaż głodni byli,
  7     2, 16|           i popijali z wolna...~Aż Rocho wyjął z zanadrza książkę
  8     2, 16|          aż po wiek wieków amen!~A Rocho wciąż czytał, aż Józka,
  9     2, 16|        rozważając, gdy skończył, a Rocho im na to:~- Bo ino ofiarą
 10     2, 16|       wylekowała niźli dochtory.~A Rocho jął opowiadać historie różne,
 11     2, 16|      Dziwowali się wielce temu, co Rocho opowiadał, ale potem Boryna,
 12     2, 16|            kurczątkiem.~Porwał się Rocho i zaczął wielkim głosem
 13     2, 17|          by pięty pokazała światu; Rocho trze ją jeszcze śniegiem
 14     2, 18|      Jambroży mu krzyż postawił, a Rocho wypisał na deseczce wszystko,
 15     2, 18|            wielkich literach. - To Rocho wypisali, a krzyż sporządził
 16     2, 18|     siadali do kolacji, gdy wszedł Rocho, siadł swoim zwyczajem przed
 17     2, 18|  powstrzymywał się, jak mógł, bych Rocho nie zmiarkował, co się z
 18     2, 18|             wiele - rzucił smutnie Rocho.~- Popróbujcie wodę nosić
 19     2, 18|        drugi wiater po polu łapie.~Rocho ino pokiwał głową i wyszedł
 20     2, 20|         było z niej pociechy, to i Rocho czasem zaglądał, ale widząc
 21     2, 20|           Wieczorem zaś, kiedy był Rocho, kowal i Nastka, rzekła
 22     2, 20|         katechizmu i na lementarzu Rocho! - odpowiadał śmiało Witek,
 23     2, 20|            w poufałości, ale skoro Rocho przyszedł wieczorem, zwierzył
 24     2, 20|           nie stworzyłaby sobie.~A Rocho, że to dobry był człowiek,
 25     2, 20|      takiej okazji...~Uspokajał go Rocho, tłumaczył, ale nic nie
 26     2, 20|      Zapraszała Marysia dzisiaj.~- Rocho obiecali, że jutro tam z
 27     2, 22|    Przyszedł w końcu i wyczekiwany Rocho, a tuż za nim Mateusz.~-
 28     2, 22|            odelga - dorzucił Kłąb.~Rocho siadł na uboczy do zastawionej
 29     2, 22|     Jagustynki nie było? - zapytał Rocho.~- Plotkami ni obmową nie
 30     2, 22|          niedźwiedziem? - zagadnął Rocho, aby zwrócić uwagę w inną
 31     2, 22|        westchnienie zaszemrało - a Rocho powiadał cudeńka różne i
 32     2, 22|        boskiej mocy! - rzekł Kłąb.~Rocho odpoczywał zmęczony, a że
 33     2, 22|           nieskończone, którym sam Rocho pilnie się przysłuchiwał
 34     2, 22|           jaka paskudna - dorzucił Rocho.~Wzdrygnęła się na to Jagna,
 35     2, 22|         Opowiadali dalej, wciąż, a Rocho dopomagał chętliwie, sam
 36     2, 22|   pozapisywane karty dzieci, które Rocho nauczał a ona nasłuchując
 37     2, 22|     Przywidziało ci się! - zawołał Rocho i że nikt nie chciał wyjrzeć,
 38     2, 24|        wyrachowanie.~Zmiarkował to Rocho stojący z Kłębem na uboczy
 39     2, 25|        interes w przeszkadzaniu.~I Rocho przyszedł, i ze łzami przekładał
 40     3, 26|       jeszcze ni jeden nie wrócił. Rocho też we czwartek pojechał
 41     3, 27|          bo ją był o tym uprzedził Rocho.~To i komu się to miała
 42     3, 27|            słowa jednego.~Już mu i Rocho przywoził z miasta doktora,
 43     3, 27|          pilno mi bieżyć do dom... Rocho przyjechał?~- Ja to wiem?
 44     3, 27|            przypilnuję ojca i może Rocho wróci akuratnie i co nowego
 45     3, 27|       wstali od misek, kiej wszedł Rocho. Rzucili się witać radośnie,
 46     3, 27|       opowiadając radośnie, co był Rocho przywiózł od Antka, i nie
 47     3, 28|    przedzwoni i wnet się zjawi, bo Rocho mają go zastąpić.~- Zdążę
 48     3, 28|         chciałabym najprędzej, ale Rocho się dowiedział, co dopiero
 49     3, 28|          pośpieszyli tak rychło!~- Rocho me zastępuje w zakrystii,
 50     3, 28|               wybuchnął zeźlony.~- Rocho są w kościele? - podjęła
 51     3, 28|           bliżej siebie, gdyby nie Rocho, któren akuratnie w samą
 52     3, 28|         się Jagnie krzywda dzieje.~Rocho przegryzał chleb wodząc
 53     3, 29|                         Rozdział 4~Rocho wlókł się wolno drogą nad
 54     3, 29|          Właśnie był teraz nad tym Rocho medytował postanawiając
 55     3, 29|           drogi ociekały z wody...~Rocho długo stojał w medytacji
 56     3, 29|             Czego chcieli? - pytał Rocho wchodząc między kobiety.~-
 57     3, 29|         jest w Lipcach - ozwał się Rocho, próżno chcąc przekrzyczeć
 58     3, 29|        przystając przed chałupami.~Rocho zaś prędko wszedł do sołtysowego
 59     3, 29|            przywaliło! - ostrzegał Rocho Gulbasową, przejeżdżającą
 60     3, 29|        pono nie chciał. Wszedł tam Rocho, gnój na wozie oklepał,
 61     3, 29|       strasznie, ale bojała pytać.~Rocho się jeno uśmiechnął, ale
 62     3, 29|           płaczem starszy, kiej mu Rocho odebrał pług i rznął skibę
 63     3, 29|            i zakurzył papierosa.~A Rocho szedł dalej po chałupach
 64     3, 29|     potrzeb, skamłań i turbacji...~Rocho dobrze to wszystko czuł
 65     3, 29|      zmierzch zasiewał świat, kiej Rocho wyszedł z ostaniej za kościołem
 66     3, 29|          kolej mielenia. Byłby tam Rocho chętnie posiedział dłużej,
 67     3, 29|            rozlecieć się miało, aż Rocho dał spokój szukaniu i zaraz
 68     3, 29|  przenieście, na drugą stronę, kaj Rocho dzieci nauczał... Juści,
 69     3, 29|   przyzwała do pomocy, a w końcu i Rocho nadszedł, raźno zabierając
 70     3, 29|          że mi się nic nie stanie. Rocho mówili, że we święta będą
 71     3, 30|       południowi, nad kominy, kiej Rocho przylazł do Borynów, zajrzał
 72     3, 30|             Wasz w domu? - zapytał Rocho po długiej chwili. ~- Gdzie
 73     3, 30|            nad nimi kiej kokosz, a Rocho jakby ździebko zadrzemał.~-
 74     3, 30|       trzymaną między kolanami, że Rocho na próżno czekał jakiegoś
 75     3, 30|      bródką i rozbieganymi oczyma. Rocho wyszedł naprzeciw. Musieli
 76     3, 30|       południe, kiej się rozeszli. Rocho wrócił na ganek, ale był
 77     3, 30|        świat iść muszą! - zauważył Rocho.~- Z czym to pójdą? z gołymi
 78     3, 30|        dwie włóki na osadę - mówił Rocho dość smutnie.~- Juści...
 79     3, 30|   niespodzianie kowalowa, ale kiej Rocho chciał ją więcej pociągnąć
 80     3, 30|    zabudowań folwarcznych, jeno że Rocho nie słuchał, bo dojrzawszy
 81     3, 30|           ją podawać na ławę, gdyż Rocho czekał, dzieci jeść skamlały,
 82     3, 30|        poszła na swoją stronę, zaś Rocho siedział przed domem razem
 83     3, 30|       czeka pan Jacek!- szepnął mu Rocho.~- Na mnie czeka... pan
 84     3, 30|       wytrzeźwiawszy, i poszedł.~A Rocho na przyźbie ostał, pacierz
 85     3, 30|   poskrzypiwał gdzieś w kącie, ale Rocho wciąż siedział na dworze
 86     3, 30|       pilnie oglądał.~Zjawił się i Rocho, a uspokoiwszy rozpłakaną
 87     3, 30|      drugimi.~Póki dnia starczyło, Rocho im czytał z książki, że
 88     3, 31|            chrześcijanina, któremu Rocho na imię przy chrzcie świętym
 89     3, 31|         samym wieczorem zjawił się Rocho i biegając po chałupach
 90     3, 31|          uczyniło się w Lipcach.~A Rocho może najbardziej radosny
 91     3, 31|    nozdrzach wierciło.~Tylko jeden Rocho nikaj nie przysiadł na dłużej,
 92     3, 31|           na swoją stronę uciekła.~Rocho wszedł był właśnie, za stołkiem
 93     3, 31|      płakały, w głos wyrzekając, a Rocho utulał je, jak umiał, obiecując
 94     3, 32|  drobniejsze ziemniaki całe sadzą. Rocho powiedział, że takie są
 95     3, 34|     najniespodziewaniej zjawił się Rocho.~Jeno co dopiero po mszy
 96     3, 34|          skoro się rozniesło, jako Rocho idzie przez wieś, wnet ci
 97     3, 34|           i jajków zjedli? co?~Ale Rocho już był w sadzie i chyłkiem
 98     3, 34|       modrego nieba się odsłaniał.~Rocho przysiadł.~Drzewa szumiały,
 99     3, 34|     zalewające mu oczy raz po raz.~Rocho jeno westchnął, przeżegnał
100     3, 34|  przykucając przed ławą, na której Rocho rozliczał.~- Czterysta trzydzieści
101     3, 34|           mówi - szepnął zdziwiony Rocho.~- Siadajcie. Z radości
102     3, 34|          miedzami ruszył ku borom.~Rocho zaś potem u Weronki siedział
103     3, 34|           gęsi strachliwie gęgały.~Rocho właśnie zbierał się wyjść
104     3, 34|         Adam, poczekaj no! - wołał Rocho.~Kłębiak wstrzymał się nieco
105     3, 35|           będzie im przeciwny.~Ale Rocho pomyślał krótko i powiada:~-
106     3, 35|           se cosik uradzali: Snadź Rocho go przekonał, gdyż o zmierzchu,
107     3, 35|            ichnemu.~Właśnie to był Rocho teraz przyobiecał chłopakom;
108     3, 35|           z cicha grał na fujarce.~Rocho przebierał różaniec, czasem
109     3, 35|        wyjdzie, zobaczymy! - mówił Rocho uśmiechając się nieco, gdyż
110     3, 35|       począć.~- Przeczytam - rzekł Rocho.~Kowal chciał mu zajrzeć
111     3, 35|           zajrzeć przez ramię, ale Rocho zamknął prędko list i rzekł
112     3, 35|       stójkę, wróciła do izby, zaś Rocho dopiero po odejściu kowala
113     3, 35|           na twarz przed obrazami.~Rocho się wyniósł cichuśko, siedział
114     3, 35|          razem drogą nad stawem.~- Rocho przyszli już z kościoła? -
115     3, 35|          zaczął mówić półgłosem:~- Rocho byłby najlepszy, to wiem...
116     3, 35|             jako on dobrze wie, co Rocho dzieci naucza i książki
117     3, 35|           mu Grzela.~Przerwali, bo Rocho wyszedł z izby, powiódł
118     3, 35|       przecież idzie! - przynaglał Rocho, dobrze miarkując, że się
119     3, 35|         będzie pochwalony! - rzekł Rocho po niemiecku, przystając,
120     3, 35|        przyszliśmy do was - zaczął Rocho.~- To siadajcie, gospodarze,
121     3, 35|               zakrzyczeli gorętsi.~Rocho ich przyciszył oczyma, a
122     3, 35|            runie na się rogami, aż Rocho przerwał:~- Przyślim od
123     3, 35|         uszom nie wierząc.~Więc im Rocho raz jeszcze i po niemiecku
124     3, 35|         jakiego prawa?...~Znowu mu Rocho wyłożył wszystko spokojnie,
125     3, 35|              odpowiedział tak samo Rocho.~- Głupie gadanie! Co tu
126     3, 35|         całą kupą się przysuwając.~Rocho, bojąc się bitki, ogarniał
127     3, 35|           dygotał z gotowości, gdy Rocho ogarnął swoich i odwiódł
128     3, 35|          waszymi pannami!~Jaże ich Rocho musiał przyciszyć, tak srodze
129     3, 35|           niemały trud - ozwał się Rocho.~- Wydolim! wydolim wszystkiemu! -
130     3, 36|           Odstawili go do guberni, Rocho pojechał za nim z pieniędzmi,
131     3, 36|     kominem.~- Dzisiaj go puścili, Rocho czeka na niego - powtarzała
132     4, 38|     zapłacicie?~- Dyć tam o to już Rocho zabiega - wyrzekła ostrożnie.~-
133     4, 38|     schyliła mu się do nóg. - Może Rocho jakoś se poredzi, a jakby
134     4, 40|            się kobieta - ozwał się Rocho.~- To i wy jesteście! Całkiem
135     4, 40|         róg kapoty i pohuśtywał.~- Rocho mu na imię! Pietras, a chodźże
136     4, 40|           z głęboką boleścią, jaże Rocho, aby odwrócić smutne myśle
137     4, 40|      wdzięcznością.~- Ba, żeby nie Rocho, to bym był zabaczył, ale
138     4, 40|            chytała się w podziwie.~Rocho się uśmiechał zacierając
139     4, 40|    Zarobiliśta sobie na gościniec. Rocho powiadał, jak to wszyćko
140     4, 40|            na zimę będą w sam raz.~Rocho jął się rozpytywać o wieś
141     4, 40|           na skwarki - zaśmiał się Rocho.~Już nie odrzekła, ale zawarłszy
142     4, 40|         jakby na weselu - żartował Rocho.~- Gospodarz wrócił, małe
143     4, 40|           pojedając.~Po skończeniu Rocho zaraz poszedł na wieś obiecując
144     4, 40|           przyźbie w cieniu, jeden Rocho siedział pod oknem we świetle,
145     4, 40|    rozpytywał się o różnoście, gdy Rocho mu przerwał:~- Wiecie, naczelnik
146     4, 40|    uchwalać ani grosika.~Poparł go Rocho, strasząc ich a podmawiając
147     4, 40|          oknem Antek z kowalem, bo Rocho klęczał na ganku zatopiony
148     4, 41|    otwarcie nie miała śmiałości, a Rocho klął się, że też nie wie
149     4, 41|            zaszczekały nad stawem. Rocho położył łyżkę pilnie nasłuchując.~-
150     4, 41|            ździebko.~- A gdzież to Rocho? - spytał nagle starszy.~-
151     4, 41|            nagle starszy.~- Któren Rocho? - zrozumiał w mig i znacznie
152     4, 41|        Podobno u was żyje kakoj to Rocho?~- A może pan starszy mówią
153     4, 43| przyjaciółka na krótką pogwarę, to Rocho posiedział jaką chwilę,
154     4, 43|            przypołudnie przychodzi Rocho i mówi:~- Poczciwaś i potrzebnicka,
155     4, 43|     trzymali z Antkiem i Grzelą:~- Rocho, siedzący kajś w mroku,
156     4, 44| niespodzianie:~- Prawdę mówicie, a Rocho naród zbałamucił i do zguby
157     4, 44|            powiedział głośno:~- Bo Rocho z panami trzyma i latego
158     4, 45|      zarzewia nasuł do piersi. Jak Rocho nieraz powiedają takie historie,
159     4, 45|              Bajdy! Hale, przeciek Rocho czytał o tym i z drukowanego.~-
160     4, 46|               To po mnie! - jęknął Rocho zwieszając smutnie głowę.~-
161     4, 46|       chybko, bych nie nadeszli...~Rocho zakręcił się po izbie, cisnął
162     4, 46|          kiej przed nim stanęli.~- Rocho doma? - pytał wójt, wielce
163     4, 46|           je macie?~- Musi być, co Rocho je położył, to se i leżą.~-
164     4, 46|              Dopraszam się, czy to Rocho zrobił jakie złodziejstwo?...~
165     4, 46|          zmordujesz!~Tymczasem zaś Rocho przebrał się chyłkiem do
166     4, 46|           Dosięgali już borów, gdy Rocho przystanął i wziął ją za
167     4, 46|      wyrwało się jej bezwolnie, że Rocho zadrżał, spojrzał w jej
168     4, 46|            co? - pytał dobrotliwie Rocho gładząc ją po głowie.~-