Tom, Rozdzial

6001     4, 49|              Wygnać ją ze wsi, wypędzić na bory i lasy, kiej tę zarazę!~-
6002     4, 49|    zawrzeszczały rozsrożone, gotowe już na wszystko i z namowy organiściny
6003     4, 49|              nieszczęście! - padła kajś na ławę tarzając się w niewypowiedzianej
6004     4, 49|              przed zmierzchem poleciały na wieś po chałupach, rozpoczynając
6005     4, 49|            jutro z rana jadę do Żarnowa na cały dzień!~Wieczór uczynił
6006     4, 49|        osłaniacie i przeciwko gromadzie na sprzeciw idziecie! Baby
6007     4, 49|                organista stojał właśnie na ławie i prawił niby to kazanie.~- ...
6008     4, 49|                 niech drugi złakomi się na belki, a trzeciemu zachce
6009     4, 49|               końcu chałupa się zwali i na śmierć wszystkich przygniecie!
6010     4, 49|              będą z daleka i żegnać się na jej przypomnienie. Ale mówię
6011     4, 49|          prędzej czy później kara boska na taką wieś spaść musi, jak
6012     4, 49|             wieś spaść musi, jak spadła na ową Sodomę i Gomorę! Spadnie
6013     4, 49|         wszystkim przykazaniom i ściąga na wieś gniew Boży i jego straszną
6014     4, 49|               grzechów i przyszedł czas na pokaranie! - ryczał kiej
6015     4, 49|          niezgorzej, że już wrzało kiej na jarmarku.~Tylko Antek się
6016     4, 49|                 od męki, a przychodziły na niego takie minuty, że chciało
6017     4, 49|           Podszedł doń Płoszka i głośno na całą karczmę zapytał:~-
6018     4, 49|              Już wszystkie zgodziły się na jedno, że Jagusię trza wygnać
6019     4, 49|                 a chceta se ją posadzić na ołtarzu, posadźta! Zarówno
6020     4, 49|             drogę i wyszedł nie patrząc na nikogo.~Długo jeszcze po
6021     4, 49|             jakby obrzękłe, duszno było na świecie i strasznie gorąco,
6022     4, 49|                kłęby kurzawy, miało się na burzę, kajś nad borami jakby
6023     4, 49|             roboty, bydło nie wypędzone na paszę ryczało po oborach,
6024     4, 49|            niespokojność rosła z minuty na minutę.~Antek dojrzawszy,
6025     4, 49|               więcej narodu, wziął kosę na ramię i śpiesznie poszedł
6026     4, 49|               miał rzucić kosę i lecieć na ratunek, ale opamiętał się
6027     4, 49|          ponosząc z miejsca.~Porwał się na nogi, naostrzył kosę osełką,
6028     4, 49|                ściany żyta.~A tymczasem na wsi nastał straszny czas
6029     4, 49|                 w chałupach lub uciekło na pola, zaś reszta, pozbierana
6030     4, 49|         ucieknie - rozrządziła wójtowa.~Na drodze stał już gotowy wóz,
6031     4, 49|                czarne krowy, rzucili ją na gnój związaną niby barana
6032     4, 49|               przekleństwa posypały się na nią kiej grad po stokroć
6033     4, 49|              bierzta ją! - wrzeszczały.~Na szczęście, brama smętarza
6034     4, 49|                    Kto się poważy wejść na kościelne, zastrzelę, jak
6035     4, 49|      poniechawszy zamiaru ruszyli dalej na topolową.~Zaczęli nawet
6036     4, 49|              Zaś Jagusia w postronkach, na gnoju, zbita do krwi, w
6037     4, 49|           porwanym odzieniu, pohańbiona na wieki, skrzywdzona ponad
6038     4, 49|                 ją druga.~- Byś sczezła na wieki!~- By cię święta ziemia
6039     4, 49|             drzewa.~Spochmurniało nagle na świecie, zaczął padać deszcz
6040     4, 49|         zamarudził, że już nie czekając na niego wracali kupami, a
6041     4, 49|               wielkimi krokami pobiegła na ratunek Jagusi.~ ~ ~Burza
6042     4, 49|                Burza rozsrożyła się już na dobre, niebo posiniało kiej
6043     4, 49|            coraz zapamiętalej walić się na zboża pierzchające we wszystkie
6044     4, 49|                samego wieczora, dopiero na samym zmierzchu całkiem
6045     4, 49|                jeno słońce wyniesło się na parę chłopa, to jakby zmówieni
6046     4, 49|             obejścia wytaczały się wozy na miedze i polne drożyny.~
6047     4, 49|                 sygnaturka zaświegotała na kościele, już każden stojał
6048     4, 49|                już każden stojał gotowy na swoim zagonie i posłyszawszy
6049     4, 49|           dzwonienie, a jak poniektórzy na co bliższych polach i przejmujące
6050     4, 49|             skwar wzmagał się z godziny na godzinę, ogniste blaski
6051     4, 49|              domostw za narodem.~Że już na wszystkich polach, jak jeno
6052     4, 49|                nikto się już nie lenił, na somsiadów nie oglądał, o
6053     4, 49|           frasobliwie, oglądał trwożnie na drugich i potem jeszcze
6054     4, 49|            grubachne snopy, ustawiać je na zagonach mendlami, a z wolna
6055     4, 49|               drożynami i do wszystkich na ścieżaj powywieranych stodół,
6056     4, 49|                 cepy, spiesznie młócące na chleb. A na przestronnych,
6057     4, 49|           spiesznie młócące na chleb. A na przestronnych, pustoszejących
6058     4, 49|                  pustoszejących polach, na złotawych rżyskach, stada
6059     4, 49|             jęczmiona dojrzewały prawie na oczach, a pszenice coraz
6060     4, 49|            wstąpił, spieszył się bowiem na Podlesie. Ciężko mu było
6061     4, 49|           niechętliwie zbywali.~Dopiero na Podlesiu, kiej przysiadł
6062     4, 49|           rychtujący niedaleczko drzewo na kowalowy wiatrak.~- Pokażcie
6063     4, 49|              prosił dziad dźwigając się na kule.~- Nie zażyjecie u
6064     4, 49|              pokropić Jagusię trzy razy na dzień i nacierać jej ciemię,
6065     4, 49|                siedzi, przeciek wszyćko na jego głowie, bo ja muszę
6066     4, 49|             biednych jak mało kto drugi na świecie, poczciwa.~- Prawda,
6067     4, 49|                roznosiło się dzwonienie na Anioł Pański, a niekiedy
6068     4, 49|                 torebek i wsparłszy się na kulach rzekł:~- Ostańcie