Tom, Rozdzial

  1     1, 1 |           to znowu obejrzał się na swoje siwki, to przyglądał się
  2     1, 3 |            baby na głos opowiadały swoje krzywdy i jeszcze głośniej
  3     1, 3 |       zmówić, kto wywodzić krzywdy swoje, a jenszy znowuj wyrzekać
  4     1, 3 |        płaczliwie wywodzić krzywdy swoje i żale; jako służyła u Boryny
  5     1, 3 |                 Myślicie...~- Oczy swoje mam i miarkuję se ździebko...~-
  6     1, 4 |           w młynie zboże, stawiali swoje...~- Wypijcie, Franek, a
  7     1, 4 |     wszystkich, a ja taka dobra za swoje trzy grosze jak i ty! Ale,
  8     1, 5 |         Napij się, Kuba, i rzeknij swoje słowo.~- Bóg zapłać, gospodarzu...
  9     1, 5 |         nie gospodarz... Kużden ma swoje miejsce i la każdego co
 10     1, 5 |             Nie bydlem przeciech i swoje pomyślenie mam.~- To baczże,
 11     1, 5 |        tego, że ludzie o zbawienie swoje ani tych w czyśćcu ostających
 12     1, 5 |          Bóg zapłać, mam przeciech swoje konie. Powiedziały by, że
 13     1, 5 |            i kożuszarze rozwiesili swoje towary, od których bił taki
 14     1, 5 |     darujemy.~- Zaśbym tam darował swoje! - zawołał z zawziętością
 15     1, 6 |      Dzieci też coś znaczą i prawo swoje mają - zaczęła Hanka.~-
 16     1, 7 |        znudzonym wzrokiem na dobro swoje, tylko wyciągnęła spod spodu
 17     1, 7 |  nieustępliwa i o wszystkim mająca swoje powiedzenie, nieraz takie,
 18     1, 8 |           Jaguś z domu iść musi na swoje, tak już Pan Jezus postanowił,
 19     1, 10|          Antek z siostrą; wywodził swoje żale, w czym mu już i przywtarzała,
 20     1, 10|      pyskuje!~- Ma prawo, bo się o swoje upomina! - wrzeszczał coraz
 21     1, 10|  wykrzykiwać a wypominać wszystkie swoje żale i krzywdy. Antek tak
 22     1, 10|         mnie, dochodź swojego. Coś swoje posiał - latem zbierzesz,
 23     1, 11|           od was trzeba mi iść, na swoje...~Stara nie odrzekła, stłumiła
 24     1, 11|           coraz większa, bo każden swoje głośno powiadał, a wszyscy
 25     1, 11|         tylko jedno wiedzieć - byś swoje robił i żył, jak przykazania
 26     1, 11|           i raili wesoło, a każden swoje głośno przekładał, że już
 27     1, 11|          jedni, a inni znowu różne swoje żale i sprawy wywodzili
 28     1, 12|             ale i gorzałka zrobiła swoje. Boryna nie żałował i flachę
 29     1, 12|          syta! Dostaniesz, piesku, swoje, dostaniesz, nie skomlij
 30     2, 13|  trzydzieści rubli?~- Powiedziałem swoje!~- I ja mówię swoje, trzydzieści
 31     2, 13|   Powiedziałem swoje!~- I ja mówię swoje, trzydzieści jeden... no,
 32     2, 14|            Słuchali jej. Powiadali swoje, a choć się strzegli, aby
 33     2, 14|          zaraz to sobie farbują na swoje.~- Mógł się już wziąć do
 34     2, 14|         pono przez złość, że się o swoje upominają.~- Któż mu to
 35     2, 14|      organistów, o czym Kłąb rzekł swoje:~- Juści, po ludzku to nie
 36     2, 15|          nie dziś, to jutro odbije swoje, i gotowi byli nawet o zakład
 37     2, 16|        dali, a bociek, któren miał swoje miejsce w sieni, to często
 38     2, 16|  wypowiedzieli przed sobą przewiny swoje a grzechy wszystkie...~Ale
 39     2, 16|       patrzący i z góry, a kobiety swoje, jakoby dwórki jakie wystrojone
 40     2, 16|           innymi, dufny w bogactwo swoje - a kobiety ich były z książkami,
 41     2, 17|          ten judasz, podpowiadacie swoje, a cieszycie się z cudzej
 42     2, 17|           chodzi.~Powiedział każdy swoje, a przypochlebnie, że Boryna
 43     2, 19|   niepoczciwy i sielnie dufający w swoje morgi.~Powiadali też, jako
 44     2, 19|            bo stali ino o siebie i swoje wyrachowania mieli. Zeźlił
 45     2, 19|              Poczuły też we dworze swoje i ciągną.~- Będą tu ludziom
 46     2, 19|       których ino pieskowie wesela swoje odprawują.~Jeden ma chałupę,
 47     2, 19|        chłopaki przynaglają, swaty swoje wciąż prawią, to się napił
 48     2, 19|          ktoś do nich przystawał i swoje dokładał; przyszedł Stacho
 49     2, 19|         Płoszka.~- Każdemu czas na swoje.~- A wszyscyśmy tutaj pokrzywdzeni.~-
 50     2, 19|           w głos śmieli, a jeszcze swoje dokładali. Antek fundował
 51     2, 20|         dnia wszystko z nawrotem w swoje garście ujął, przypilnowywał
 52     2, 20|       kończy!~- Grozicie, widzę!~- Swoje tylko powiadam, a wy zbytnio
 53     2, 20|         często zachodziła, chętnie swoje dokładając, gdzie się kłócili.
 54     2, 20|          nie pomaga, macie więc za swoje, ale jednak Bogu gorąco
 55     2, 20|           niepostrzeżenie zmieniał swoje postępowanie z Jagusią.~
 56     2, 22|        starsze kobiety, powinowate swoje albo w kumostwie będące.
 57     2, 22|     starsze jeszcze rade dokładały swoje, bych więcej było do śmiechów
 58     2, 22|         jęczało konisko.~- Rzekłem swoje, ruszaj precz, wilkom cię
 59     2, 24|         przejrzał i zrozumiał winy swoje i grzechy, że wstyd wprost
 60     2, 25|       czuły sąsiady. Rządy wziął w swoje ręce i nie popuszczał ni
 61     2, 25|         przerażona.~- Cichoj, póki swoje powiedam? - krzyknął groźnie
 62     2, 25|       radzących, o sobie pomyśleć, swoje uradzić, cosik postanowić;
 63     2, 25|  zagniewanego narodu. ~Każdy wołał swoje, każdy się srożył, każden
 64     2, 25|            ich, chciał nawet bić i swoje robił z całej mocy.~Dzwon
 65     2, 25|            ksiądz przyleciał i jął swoje prawić - nie usłuchali,
 66     2, 25|            przy tym zadzierzysty i swoje sprawy z Lipcami mający,
 67     3, 26|         odmieniła mi jaja, że trzy swoje dawałam za jedno... Dobrze,
 68     3, 26|           mieli karać? przeciech o swoje jeno zabiegali. Poszli do
 69     3, 26|           frasował ni narzekał, bo swoje dokazali, wrócili też bujno,
 70     3, 26|     sposobić, wtedy Agata wyniesła swoje torbeczki pod światło wyjmując
 71     3, 26|         rękoma błądzić i obmacywać swoje wiano śmiertelne...~Juści...
 72     3, 27|        broni; był wójt, któren był swoje zamysły na Jagnę powziął
 73     3, 27|         ile razy ją wołał i brał w swoje rozpalone i lepkie ręce,
 74     3, 27|    odsuwając od panowania, poczuła swoje opuszczenie i krzywdy.~Nie
 75     3, 27|          razem z nimi.~Jagna miała swoje miejsce od drzwi, naprzeciwko
 76     3, 28|   wszystkiemu !~Westchnęły obie na swoje sieroctwo i opuszczenie.~-
 77     3, 28|    trwożyli, że to kowal podmawiał swoje wymysły i wszystkich podrychtowywał.~
 78     3, 28|             dała spokój odkładając swoje zamysły na sposobniejszą
 79     3, 28|     człowiek i krzywdy czuje, a za swoje grzechy ciężko odpowie.
 80     3, 28|           Poniechajcie jej, róbcie swoje, a resztę Pan Jezus sprawi...~
 81     3, 29|          że nawet śmierć wybierała swoje gęściej niźli po inne roki -
 82     3, 29|      jednego nie namówiłam. Każden swoje przódzi obrabia: gdzie mu
 83     3, 29|        brał w serce, to bych mu na swoje mocy nie starczyło, a przy
 84     3, 29|          kraszeniem jajek, a każda swoje z osobna chroniła i kryjomo,
 85     3, 29|    wysadzić. Jagusia najpierw myła swoje w ciepłej wodzie i wytarte
 86     3, 29|      mierzyć z Jagusią! Pokazywała swoje, w piórkach żytnich i cebulowych
 87     3, 29|       sąsiadki jęły z wolna znosić swoje na miskach, niecułkach a
 88     3, 30|        może. Żydy go przyduszają o swoje, co na las dały, podatki
 89     3, 30|          żeś to się ważył, Jezu!~- Swoje odebrałem. Pedziałem, co
 90     3, 30|           a nie powąchał nawet. Za swoje się żywią, któren zaś nie
 91     3, 30|           wtykał do dołu, powiadał swoje i Burka pilnie oglądał.~
 92     3, 30|            przede mną uskarżała na swoje dziewki, że pół roku utrzymać
 93     3, 31|         tuliła na podołku dzieciny swoje i przy piersi wezbranej
 94     3, 31|    młodszego niby w obraz.~- Ma on swoje dwórki, na bose ani spojrzy -
 95     3, 31|          pozdrówcie! A kobiety nam swoje przywieźcie! ~- W potrzebie
 96     3, 32|            kobieta.~- A wy cięgiem swoje: zawdy za bękartami stoicie!~-
 97     3, 32|          zabiega o chłopa, i to ma swoje radoście, a drugie dzieuchy
 98     3, 32|            jeno poniektóra biedota swoje zamorzone karmicielki wywodziła
 99     3, 32|            mig przesycha - wtrącił swoje kowal.~Dosięgli drugiego
100     3, 33|           chłopy już ujęły rządy w swoje kwarde ręce, jeszczech się
101     3, 33|          stępa, by móc rozpowiadać swoje krzywdy, a rany okazywać
102     3, 33|          za nimi, jąkając niekiedy swoje.~Pan Jacek zaś siedział
103     3, 33|          Pomilkli. Mateusz zbierał swoje porządki ciesielskie, Stacho
104     3, 33|       skwapnie zawijać i chować te swoje skarby.~- Czemuż to nie
105     3, 33|            ale Witek nie uwierzył; swoje on wiedział i zgoła drugie.~
106     3, 33|            co o ten śnieg łoński - swoje w tym mieli zamysły i la
107     3, 33|       dworze pełno Żydów, każden o swoje krzyczy! Powiadał mi borowy,
108     3, 34|       drugi, aż kiej się podcięli, swoje jął wykładać:~- Wójt nam
109     3, 34|   ostrożnie Kobus.~- Trzymam o nim swoje i nie puszczę z gęby, trzymam! -
110     3, 34|      różności.~- Trzymam i o tobie swoje, jeno ci nie powiem - mruczał
111     3, 34|       pieniądze? co? Juści, nie za swoje, jeno za gromadzkie...~-
112     3, 34|           się i bele co powiada:~- Swoje trzymam, że cię na wójta
113     3, 34|              Dajta mu spokój, robi swoje bez nas, to i my weźmy się
114     3, 34|           cierpliwie, zaczął znowu swoje:~- Jest tylko jeden sposób,
115     3, 35|   wychwalał, aż w końcu powiedział swoje, a nie udało się - szedł
116     3, 35|      zagadując o tym i owym ludzi, swoje im prawił, zaś tym, którzy
117     3, 35|        póki jeszcze czas. Zrobicie swoje, to ja już pojadę do dziedzica
118     3, 35|          się już na kim odbijać za swoje krzywdy. .~Kowal stał na
119     3, 35|          ustąpię z miejsca - gadał swoje chłopak.~- Nastusia czeka
120     3, 35|     dopilnuję! Ścierwy baby!~- One swoje sprawy robią, a bez to niewinne
121     4, 37|        skowronki już przedzwaniały swoje pacierze, głośniej zabełkotały
122     4, 37|            jednak księża skończyli swoje i odeszli wraz z dziedzicem,
123     4, 37|        przemawiać, bo jeden prawił swoje i drugi też swego dowodził,
124     4, 38|   zawodzący całemu światu radoście swoje grubachnym głosem powiada...~
125     4, 38|            do placu, jęły wyciągać swoje pieśni proszalne, zaś w
126     4, 38|         przytakując politycznie, a swoje myśląc o tych jego dobrościach
127     4, 38|     przewodził, a teraz zapłaci za swoje państwo!~- To mogą mu zabrać
128     4, 38|          przeciwiła mu się, myśląc swoje i tęsknie w noc poglądając.~
129     4, 39|        łacno przepuściła wszystkie swoje obrazy i krzywdy, ale zadraśniętego
130     4, 39|    zaczepki, a wyniósłszy wszystko swoje poleciała po Jędrzycha.~
131     4, 40|            sumienia, jął mu prawić swoje gorzkie i bolesne prawdy,
132     4, 40|       ambit i pychę patrząc w całe swoje życie nieubłaganymi oczami
133     4, 41|          godzą.~- Odebrałeś to już swoje gronta?~- Jeszczek nie wyszedł
134     4, 41|        pieniądze?...~- Nastusia ma swoje tysiąc złotych, na zadatek
135     4, 41|         rozpowiedział mu wszystkie swoje frasunki.~Ksiądz długo ważył
136     4, 41|        powstrzymując:~- Odsiedzisz swoje i wrócisz! Nie bój się,
137     4, 42|        lubością, jako już idzie na swoje, na gospodarkę.~- Mam cię
138     4, 42|      krzykał radośnie, wchodząc na swoje gronta. Leżały tuż pod lasem,
139     4, 42|       pieski folwarczne odprawiały swoje wesela, ale Szymek cięgiem
140     4, 42|          ale Szymek cięgiem prawił swoje, a w końcu twardo powiedział:~-
141     4, 42|            na miedzy jął obchodzić swoje granice, znaczone nawtykanymi
142     4, 42|    krzyknął na Pryczka:~- Robiłbyś swoje i drugim nie przeszkadzał!
143     4, 42|           się między najpierwsze i swoje o wszyćkim powiedał.~W karczmie
144     4, 42| postanowili zaraz przenieść się na swoje, Mateusz przyniewalał do
145     4, 43|        wójtowo, dmij, odbiję ja ci swoje z precentem.~Ale nikto jej
146     4, 44|       Cichojta, hale, powiedziałeś swoje, to daj i drugiemu rzec
147     4, 44|             to daj i drugiemu rzec swoje! Wydzierają się i myślą,
148     4, 44|            sam pan jak inni, prawo swoje mam i nikt me palcem tknąć
149     4, 44|     przeciw temu, niech wystąpi, a swoje rzeknie.~Jęli się trącać
150     4, 45|            jeno przódzi podwody na swoje kości...A podejdź który
151     4, 45|            jeno głową pokiwał, ale swoje myślał.~Doszli właśnie lasu
152     4, 45|            jego gruszę, zabrał jak swoje i ani chciał słuchać o oddaniu!
153     4, 45|             Odbije mu ona jutro za swoje, odbije! Chodź, kruszyno,
154     4, 46|         nieprzerwanym położą głowy swoje, dadzą krew swoją i padną
155     4, 47|           ani za grosz, prowadzali swoje krowy do księżego byka,
156     4, 47|          cię, masz ty już dosyć za swoje, chodź, żono...~Wziął ją
157     4, 49|           zerżnął mu skórę, ksiądz swoje, cybuchem dołożył i bych
158     4, 49|           Musicie iść i powiedzieć swoje! A nie pójdziecie, to powiedzą,
159     4, 49|         było z Jasiem, wójtowa też swoje krzywdy każdemu w uszy kładła,
160     4, 49|        wygnać ze wsi. Rzeknij i ty swoje, Antoni.~Przycichło nagle