Tom, Rozdzial

  1     1, 1 |          okiem ogarnąć, leżały szare pola niby olbrzymia misa o modrych
  2     1, 1 |        kochania spojrzeniem ogarniał pola...~...Rzędy kobiet czerwieniły
  3     1, 2 |           Kuba przywiózł ziemniaki z pola, rzuciła łupanie drzewa
  4     1, 2 |            Pięć morgów to rychtyk te pola za mojem kartofliskiem,
  5     1, 2 |    trzydzieści pieć bez mała! Karwas pola!...~Zatarł ręce i poprawił
  6     1, 2 |         urodna, i gospodarna, i tyle pola... To znowu przypominał
  7     1, 3 |              wychodzili gromadnie na pola, którzy do kopania szli
  8     1, 3 |            przez kolumnadę topoli na pola, pławiące się w różowym,
  9     1, 3 |           wschodzącego żyta.~- Kawał pola, a przyległo do mojego,
 10     1, 3 |              Pacześ! Wzięliście ją z pola, zagnali do domu, zarznęli
 11     1, 3 |              gdy wyjechali z lasu na pola, między przydrożne topole,
 12     1, 4 |            je wzieni z dziedzicowego pola...~- I pole jest Panajezusowe.
 13     1, 4 |              z Hanką i szli miedzą w pola.~Antek szedł przodem, a
 14     1, 4 |               gdy ogarnęła oczami te pola ojcowe, tę ziemię jak złoto
 15     1, 4 |           Pan Jezus obsiewa la niego pola, że ino mu zbierać a pożywiać
 16     1, 5 |            się przez puste, ogłuchłe pola i przymierały w lasach coraz
 17     1, 5 |             martwiały równo, jako te pola okólne, co wyczerpane, szare,
 18     1, 6 |             ogarnęła ziemię.~Umilkły pola, przycichły wsie, ogłuchły
 19     1, 6 |           nagie, odarte, splugawione pola, przez wsie zapadłe i zaglądał
 20     1, 7 |          Naokół przeciech ino wsie a pola, a bory, a za nimi też wsie
 21     1, 7 |           bory, a za nimi też wsie i pola, i lasy.... Ze sto mil trza
 22     1, 8 |           mnie! Całe dziesięć morgów pola jak złoto dałam, i co?... -
 23     1, 8 |       Wyciągnął kieliszek, wytarł go połą kapoty, nalał w niego araku
 24     1, 8 |               sześć morgów to karwas pola, całe gospodarstwo. Co by
 25     1, 8 |        ułapiła za serce; jakże, tyle pola dać, najlepszej ziemi!~-
 26     1, 9 |       ogłuchłym powietrzu, opadał na pola jękami, huczał po wsiach
 27     1, 9 |           światem całym, że ludzie i pola, i wsie zdały się już być
 28     1, 9 |             i z krzykiem uciekały na pola, a psy w całych Lipcach
 29     1, 11|           tak przejrzyste, że okólne pola widziały się jak na dłoni,
 30     1, 11|              po wsi rozlegało, aż na pola szły weselne głosy, pod
 31     1, 11|            okwietnych sadów; jako te pola o wiośnie rozśpiewane, że
 32     1, 11|       tańcował!~Jakoby łąki i żniwne pola, i sady rozkwitłe zeszły
 33     1, 11|            drogę płynęło, z drogi na pola ogromne, na bory, we świat
 34     1, 12|  miłosierdziem, niesła się na jakieś pola wiośniane, na te Boże ugory
 35     1, 12|           lilie wioną, gdzie kwietne pola miodną słodkością szumią,
 36     2, 13|              ze stodoły i poniosła w pola o dobre pół stajania, Winciorkom
 37     2, 13|           się rychło bory, przepadły pola, że ani okiem uchwycił,
 38     2, 14|              szarzejące nieskończone pola. Wieczór cichy i mroźny
 39     2, 16|          oczy bolały patrzeć.~Okólne pola, przywalone śniegiem, leżały
 40     2, 16|            pustoszały drogi. Dalekie pola zapadały w mrokach, zimowy
 41     2, 16|        przebierał, już nawet widział pola zielone, rozkołysane, już
 42     2, 16|            poniósł się jak wicher na pola.~
 43     2, 17|      dziecisków tyle, świń, gadziny, pola tyle! A jak zachorowała,
 44     2, 17|             przez drzewa patrzyła na pola... albo wspierała się o
 45     2, 17|             świat, na białe, śnieżne pola, do borów ciemniejących,
 46     2, 18|             niej i majaczyły pniami. Pola zaś naokół zasnute były
 47     2, 21|            lepiej będzie niźli przez pola.~- To chodźmy, pilnujcie
 48     2, 21|         wysoko, a pokrótce wyszli na pola - ale tam szły takie zakurki,
 49     2, 21|           ściany, przewalał wznak na pola, ale wstawał niezmożony,
 50     2, 23|             głębokościach granatowe, pola ugwieżdżonego, cichego nieba.~
 51     2, 23|          szedł... skręcił za bróg od pola, przyczołgał się prawie
 52     2, 25|              cna zbiedzone, a co już pola, sady, drogi i niebo, to
 53     2, 25|              od rosy nieobeschłej, a pola, pobrużdżone strugami, leżały
 54     2, 25|             wskróś i leciało hen, na pola nieobjęte, na czarne linie
 55     2, 25|              wnet z pługami ruszą na pola, więc z trwogą tym większą
 56     2, 25|         przybielił znowu wieś całą i pola..:~Wszystko powróciło do
 57     2, 25|            do borów na przełaj przez pola... nie oglądając się nawet
 58     3, 26|           przy udoju zalewały łęgi i pola nizinne. Kokoty zaczęły
 59     3, 26|            wiosennych, biły w czarne pola albo zasie, kieby dymy kadzielne,
 60     3, 26|              znów, na wyżach, jakieś pola szare, przesiąkłe rosą,
 61     3, 26|        wiankiem lasy i rozlewały się pola nieprzejrzane, leżały wsie
 62     3, 26|            poćwiartowane na działki. Pola wiły się i wydłużały przy
 63     3, 26|            się, bo akuratnie tam ich pola wypadają... A niech wama
 64     3, 27|       polazła do przełazu, wyjrzeć w pola na oziminy.~Zaczęła znowu
 65     3, 27|               opite radością oczy na pola szerokie, zawarte ścianą
 66     3, 29|            wkrada...~Mało bowiem, że pola leżały odłogiem, że nikto
 67     3, 29|              zatapiając sady, domy i pola okólne w modrawym, ledwie
 68     3, 30|            kiej to słońce przypiecze pola, wiater ustanie i przygięte
 69     3, 30|           przesłaniając te granatowe pola nieba, kaj się jarzyły gwiazdy
 70     3, 30|       opłotki spoglądając tęsknie na pola.~- Nowy wełniak ma dzisiaj! -
 71     3, 30|         ludzie, a tamten ma tylachna pola, że ugorem prawie leży... -
 72     3, 30|         stary, wpatrzony w podleskie pola, kaj widać było za stogami
 73     3, 30|         słońcu radosnym utopione, na pola, kaj już oziminy, wiatrem
 74     3, 30|             rozlewać się na wieś, na pola, na bory dalekie, wzmogły
 75     3, 30|    dyngusiarzami, zaś jeszcze insi w pola szli miedzami.~Na nieszpór
 76     3, 30|         modrawe mroki trzęsły się na pola, zórz dzisiaj nie było,
 77     3, 31|             wie...~- A najgorsze, co pola nie chcą czekać.~- Jak się
 78     3, 31|         stawem.~- Do roboty, kumy, w pola, kto ma sprawę do gospodyń,
 79     3, 31|           rad nierad musiał poleźć w pola... Długo uganiali się po
 80     3, 31|              się ruchać, wychodził w pola, do roboty.~Od samych świąt
 81     3, 31|             przepalonymi szybkami na pola szerokie, na pola nieobjęte,
 82     3, 31|        szybkami na pola szerokie, na pola nieobjęte, co jakby morzem
 83     3, 31|          ziem wieś całą okrążały, na pola, co niby matka rodzona tuliła
 84     3, 31|              jął walić, że przysiwił pola, jeno co na krótko, bo go
 85     3, 31|         rozchodzili się tak prędko w pola, że w pacierz abo dwa cicho
 86     3, 31|          kościele, rozlewając się na pola co bliższe, a dopiero na
 87     3, 31|      zwiesnowego!~A cóż z tego, kiej pola nie zaorane, nie obsiane,
 88     3, 31|     spoglądając łzawo na nie obsiane pola.~Prędko się uwinęły z wywodem,
 89     3, 31|        ziemniaki do sadzenia, szli w pola rozrzucać nawóz, leżący
 90     3, 31|          kobiet, zaczęli wyjeżdżać w pola.~Jakby to uroczyste świątko
 91     3, 31|          świecie.~Puste i zdrętwiałe pola ożyły, potrzęsły się głosy,
 92     3, 31|          wszędy, skroś sadów i przez pola rwały się pokrzyki, leciały
 93     3, 31|              święta cichość ogarnęła pola, jakby się rozpoczęło nabożeństwo
 94     3, 31|            Hej! ożyły znowu lipeckie pola, doczekały się gospodarzy
 95     3, 31|              szronach leżały jeszcze pola, kuląc się w dośpiku i nabrzmiewając
 96     3, 31|           Mgły rychło się rozwiały i pola stanęły na słonecznej jaśni,
 97     3, 31|       pomagać!~Tłumaczył i sam też z pola nie zeszedł aż do samego
 98     3, 32|       wyniosłość, obchodząc lipeckie pola od północy, wzdłuż młynarzowych
 99     3, 32|         wrony z gniazd wylatywały na pola, jaże świece gasły od pędu,
100     3, 32|          pochylał się nad drogą i na pola zdał się patrzeć, wygrzewając
101     3, 32|            wody ździebko rozkolebane pola ozimin, chylące się jakby
102     3, 32|          procesja wsiąkała z wolna w pola, że jeno gdzieniegdzie czerwieniał
103     3, 33|            szarą chmurą kładł się na pola; wozy turkotały coraz dalej,
104     3, 33|             stodół, powywieranych na pola.~Nieśpieszno było Mateuszowi,
105     3, 33|          Patrzeli kwardo we świat, w pola rozkołysane, na bory widne
106     3, 34|      śmignęły wskroś pni czarnych na pola zielone i rozkołysane.~Chory
107     3, 34|           samego południa, że żytnie pola, rdzawe od młodych kłosów,
108     3, 34|         przyjechał i budził, Jagna w pola uciekła, zaś pana wójta
109     3, 34|           wściekłe, wybiegając aż na pola. Zaś w chałupach też było
110     3, 34|            brzózki, te sady niskie i pola zielone, i dalekości okiem
111     3, 34|         nocuj me; nocuj me!~ ~Zaś od pola wraz z rykiem stad spędzanych
112     3, 34|              zażądać po cztery morgi pola na Podlesiu!~Zdumieli się
113     3, 34|             by nam wypadło dwanaście pola!~- A nam z dziesięć, cała
114     3, 34|           damy krokiem się ruszyć za pola. Zobaczycie, czy się nie
115     3, 35|            chałupach, po ogrodach, w pola nawet szedł i zagadując
116     3, 35|           rysował po ziemi podleskie pola, pokazywał działy i cierzpliwie
117     3, 35|           wieży błyszczała w słońcu, pola się zieleniły jak okiem
118     3, 36|              już zaczynały śpiewać i pola przemówiły cichym strzykaniem
119     3, 36|             i troskliwie przysłaniać pola kieby tę mać utrudzoną.~
120     3, 36|           już piały, noc była późna, pola, pogrążone w głęboki sen
121     4, 37|      galancie; jaże wszystkie sady i pola jakby się z wolna pogrążały
122     4, 37|       ogarniając z lubością szerokie pola i ten cały świat Boży.~-
123     4, 37|          kroplami, że wnet wszystkie pola i sady rozdzwoniły się sypkim,
124     4, 37|              barzej rozzieleniły się pola i sady, a wody wlekły się
125     4, 37|            powiał wiater i rozruchał pola i drzewa, to posypały się
126     4, 37|        wędrownica odleci na Jezusowe pola... Niech się poniesie w
127     4, 38|            ten dzień zwiesnowy, że w pola leci, skroś zbóż się przebiera
128     4, 38|             jak okiem sięgnąć leżały pola zielone, szumiące jak wody
129     4, 38|           wzmagał i tak prażył, jaże pola i sady zalane pożogą rozżarzyły
130     4, 38|           się na świecie, mroczniały pola, dale stapiały się już z
131     4, 39|             Jakże, całe sześć morgów pola rzuciła kiej ten pęknięty
132     4, 39|              bo najemnicy ściągali z pola, to schowała zapis do skrzynki
133     4, 40|        Niskie, sinawe opary obtulały pola, z których jeno kajś niekaj
134     4, 40|         ruszył do przełazu.~- Obaczę pola i wrócę! - rzucił za siebie,
135     4, 40|              nad drogami, wielgachne pola i widziały się jakoby potopione
136     4, 41|       rychtyk przylega do Jagusinego pola.~Drgnął na to imię, lecz
137     4, 41|              koniczyny przynieś im z pola, Pietrek, niech se podjedzą...~
138     4, 41|      rozpachnione powietrze obtulało pola pośpione w niezgłębionej
139     4, 41|          kiej ten pies! - skoczyła w pola na przełaj.~Nie pogonił
140     4, 42|           brodząc oczyma po świecie. Pola stały jeszcze potopione
141     4, 42|         rychło zmorzony śpikiem.~Już pola szarzały kiej wody szeroko
142     4, 42|              Słońce się podniesło na pola i zaświeciło mu prosto w
143     4, 42|             owej piekielnej pożodze, pola robiły się puste i głuche,
144     4, 42|              jeno było się pokazało, pola stanęły w roziskrzanych
145     4, 43|             nic jednak nie pomagało, pola mglały coraz barzej, uwiędły,
146     4, 43|          zaszedł, płowy mrok obtulał pola, gwiazdy świeciły wysoko
147     4, 45|          świętą, rodną mocą, niby te pola dojrzewające, niby te gałęzie
148     4, 46|           starą ruszyli przez sad na pola.~Szli miedzami z wolna,
149     4, 46|               jedno źdźbło z bujnego pola, wezmą mię i zagubią, to
150     4, 46|         poszarzało niebo i zmętniały pola, bór cosik zagadał z cicha
151     4, 47|          ktosik wychodził penetrować pola, zaś bogatsze już się oglądali
152     4, 47|             okno w niebo głębokie, w pola nieobjęte, gdzie już kaj
153     4, 48|            dnia odebranego. Poszli w pola, zasypane pyłem zórz, szli
154     4, 48| rozświergotany leciała nad omroczone pola, we wszystek świat.~Nie
155     4, 49|             chałupach lub uciekło na pola, zaś reszta, pozbierana
156     4, 49|              cichość przejęła żniwne pola, zrobiło się jakby święte
157     4, 49|              ogniste blaski zalewały pola i żniwny dzień potoczył
158     4, 49|         czoła pracował. ~Tylko jedne pola Dominikowej stojały opuszczone
159     4, 49|         przysłaniać jęła całą wieś i pola wszystkie, i lasy.~Dziad