Tom, Rozdzial

  1     1, 1 |      wędrujecie, co?~- We świat, do ludzi, dobrodzieju kochany - w
  2     1, 1 |             potrza, to se u dobrych ludzi uproszę i do zwiesny z Panajezusową
  3     1, 1 |         kosza, przed się stojącego.~Ludzi. było kilkanaścioro, przeważnie
  4     1, 2 |                Miałem coś grosza od ludzi ochfiarnych, com go niósł
  5     1, 3 |      przyciszał.~Z izby ubyło nieco ludzi, ale w ich miejsce przybyło
  6     1, 3 |             Z dobrodziejem się drą, ludzi buntują a tumanią, a głupie
  7     1, 4 |         prawie patrzył na świat, na ludzi wchodzących na smętarz i
  8     1, 4 |           początku topolowej drogi.~Ludzi było mało co; muzyka czasem
  9     1, 4 |      karczmy napływało coraz więcej ludzi, bo już mrok gęstniał, zapalili
 10     1, 4 |        czynił brzękadłami.~Niewiela ludzi tańcowało, ale tak ostro
 11     1, 5 |             pozdrowienia wymijanych ludzi. Jechali truchtem i Jasio
 12     1, 5 |            chwacko wymijał wozy, to ludzi, to inwentarz prowadzony,
 13     1, 5 |             liści, kupiło się dosyć ludzi, wozów i leżały całe zagony
 14     1, 5 |        szynku, gdzie było już sporo ludzi pożywiających się; w alkierzu
 15     1, 5 |      modlitwą upraszam se u dobrych ludzi gdzie kąt, gdzie warzy łyżkę,
 16     1, 7 |           gdzie bieżyć we świat, do ludzi, ale co się przyodziała
 17     1, 7 |             U Boryny już było sporo ludzi.~Ogień buzował się na kominie
 18     1, 7 |      wściekły pies!~A pies środkiem ludzi, kieby z nagła rozstąpioną
 19     1, 7 |             to Burek odganiał złych ludzi abo i zwierza dzikiego i
 20     1, 7 |           świecie, co lepszy był od ludzi i wierniejszy Panu, zastanowiło
 21     1, 8 |             Nie powiedaj leda co na ludzi, żeby ci ozór nie odjęło.~
 22     1, 8 |            podnosił coraz większy i ludzi przybywało, bo jaki taki,
 23     1, 9 |          pobożne i święte historie. Ludzi było dość, bo i Jambroży
 24     1, 10|      będziesz a pomstował, a rady u ludzi szukał, a prawował - to
 25     1, 10|          zrobić? Mądre rady masz la ludzi, to poradź...~- Złością
 26     1, 10|       żałował.~- A w mojej chałupie ludzi nie następuj, bo tu nie
 27     1, 10|   wściekłości... Sklął i powyganiał ludzi, co się byli zlecieli, drzwi
 28     1, 11|            trzeba do rozpusty, żeby ludzi mogły ocyganiać i za co
 29     1, 11|        dokoła;~Zapraszajcie dobrych ludzi do stoła!~A na to, rumor
 30     1, 11|           oczy miłośnie patrzył, na ludzi już nie bacząc, aż się w
 31     1, 11|            braci Pan Jezus stworzył ludzi, a wilkami są la siebie !~-
 32     1, 12|     traficie. Stoją tu gotowe konie ludzi, co mają po wieczerzy odjeżdżać,
 33     2, 13|        ojcowa sposobniejszą była la ludzi. Chlew to przegniły, nie
 34     2, 14|       spółkę trzyma w lesie i razem ludzi oszukują.~- Tną to już poręby?~-
 35     2, 14|              przewiadywałem się i u ludzi, a nie nalazłem... - odpowiedział
 36     2, 15|            a wciąż hukał i poganiał ludzi, i wszędzie go było pełno,
 37     2, 15|            to do młyna biegł, to do ludzi zagadywał, rozrządzał, naganiał,
 38     2, 15|         izdebki, nie uciekał już od ludzi ni stronił od nich, ino
 39     2, 15|        żywym ogniem piekła, ale dla ludzi zrobił się jakby miększym
 40     2, 15|             jeszcze bardziej unikał ludzi.~- Nie potrzeba mi nikogo.
 41     2, 15|           choć rad by duszą całą do ludzi - a nie wleci; kołuje ino,
 42     2, 15|          przed świętami, sporo było ludzi ; tych , których zboże się
 43     2, 15|       pacierzy Jambroża, naszło się ludzi ze wsi, aż go przenieśli
 44     2, 16|          stron stawu, rojno było od ludzi i wrzaskliwie; radosny nastrój
 45     2, 16|        drgał w powietrzu, przenikał ludzi, nawet w bydlątkach się
 46     2, 16|    nawoływań; pełno było po drogach ludzi, przed domami, w opłotkach,
 47     2, 16|            tam u nich gwarno, pełno ludzi... chodziłam koło węgłów...
 48     2, 16|             skowronki śpiewały, już ludzi zoczył przy pługach, a nawet
 49     2, 17|          świąteczną radością, pełno ludzi snuło się po drogach, często
 50     2, 17|            i jamę wyskubał, że parę ludzi mogło się w niej pomieścić.~-
 51     2, 17|             aż Dominikowa przepędza ludzi, tyla się naszło. Trzeba
 52     2, 18|             nagrzewał nie bacząc na ludzi ni ich szepty i uwagi, dopiero
 53     2, 18|     ciekawie dokoła, czasem pytał o ludzi spotykanych, to o chałupy,
 54     2, 18|    zasypanej ciągnęło kilkanaścioro ludzi, ciężko obrzemienionych
 55     2, 19|           ano stało, że na sumie od ludzi z drugich wsi dowiedzieli
 56     2, 19|     dziedzic, co ino mu było potrza ludzi do poręby, to już zgodził
 57     2, 19|             do nich, a coraz więcej ludzi wrzało przeciwko, coraz
 58     2, 19|          przebierając oczami wskróś ludzi - taka urodna widziała się
 59     2, 19|            cichutko, boć pełno było ludzi dookoła.~Nie odrzekł na
 60     2, 19|          stawu.~- Idź swoją drogą i ludzi nie zaczepiaj! - krzyknął
 61     2, 20|           ledwie już ścierpiała, na ludzi patrzeć nie śmiała, wstyd
 62     2, 20|                pytał niedbale.~- Że ludzi podmawiasz na dwór, że trzeba
 63     2, 20|            dzieci, wywierano drzwi, ludzi ogarniała radość, a starzy,
 64     2, 20|            co go było trzymać, jeno ludzi krzywdził!~- Siadaj, nie
 65     2, 21|             ona ta otwartej ręki la ludzi nie miała, wynosiła się
 66     2, 22|             osikowymi kołkami, by z ludzi krwi nie wypijały, o południcach
 67     2, 22|          się cały odda, bo on jeden ludzi w biedzie nie opuszcza.~
 68     2, 24|             kowal rzucał się między ludzi, podjudzał, do pomsty wzywał,
 69     2, 24|             wieś, że w końcu ostało ludzi mało wiele i ci, którzy
 70     2, 24|            Hanka nie cisnęła się do ludzi, poszła w boczna nawę, pustą
 71     2, 24|        drogach tu i owdzie spotykał ludzi stojących kupkami i radzących
 72     2, 24|             okno, że jest tam sporo ludzi, ale się nie zawahał i wszedł
 73     2, 24|      wyżalenia się i wejścia między ludzi, posiedzenia choćby przed
 74     2, 25|       drogach było pusto i cicho od ludzi, tylko wiater z szumem przemiatał
 75     2, 25|           cisnęło się za nimi sporo ludzi, to bab, to dzieci, ale
 76     2, 25|            padających, a dojrzawszy ludzi z bekiem uciekał.~A chłopi
 77     2, 25|          dzieci potopią.~Aż kilkoro ludzi co najbliższych posłyszało
 78     3, 26|     Poszukam se dobrych i czujących ludzi, a może i jaki grosz przyobiecam,
 79     3, 26|         konfesjonale, kilkanaścioro ludzi z dalszych wsi siedziało
 80     3, 27|             cofnęła przed robotą ni ludzi nie ulękła. A przeciwko
 81     3, 27|      ugrzane przypołudnia, pomiędzy ludzi, na wolność, to zdawała
 82     3, 27|      niekiedy wozy turkotały, pełne ludzi z drugiej wsi, to chłopy
 83     3, 27|    przewlecze że to wieś cała, tyle ludzi... - odpowiadał wymijająco
 84     3, 27|    przytomnie:~- Hanka, wypraw tych ludzi.~Magda z płaczem rzuciła
 85     3, 28|        stary zbuku, nie przepił. ~- Ludzi coś mało ciągnie do kościoła -
 86     3, 28|       nadspodziewanie, coraz więcej ludzi człapało po drogach, to
 87     3, 29|       ciągnęło do miasta po kilkoro ludzi z węzełkami, a i z tym płonym
 88     3, 29|            dała dwadzieścia wozów i ludzi do szarwarku, by w ten mig
 89     3, 29|             chodzić po chałupach, a ludzi pędzić do roboty...~- Wójt
 90     3, 29| uprzykrzonej, zaroiło się wszędy od ludzi, że w obejściach, po ogrodach,
 91     3, 29|         gwizdał na psa i patrzał na ludzi kiej ten głupi...~Myśleli,
 92     3, 29|          jakiś zaczął szczekać i na ludzi rzucać się zajadle, a kiej
 93     3, 29|            drogach wsi roiło się od ludzi: ściągali w opłotki gałęzie
 94     3, 30|           taką porę, ni śpiewań, ni ludzi, tyle jeno, co tam nieco
 95     3, 30|        zaczął wrzeszczeć i wyganiać ludzi, bych na pomoc lecieli dworowi.~
 96     3, 30|    zarzewiem.~Turkoty wozów, krzyki łudzi, ryki, straszna groza zniszczenia
 97     3, 31|          się po zagonach rozpytując ludzi, czy kto czego nie wie o
 98     3, 31|            siejących, pługi w orce, ludzi przy sadzeniu ziemniaków,
 99     3, 31|             w samotności, tyle jeno ludzi widując, co w obiad i wieczorem,
100     3, 31|         sobie wróżyć, nie bacząc na ludzi przy szynkwasie stojących.~
101     3, 31|           zaniewidział.~- I podobno ludzi, w co chcą, przemieniają,
102     3, 31|             bo jął cosik mamrotać i ludzi rozganiał, aż go sołtys
103     3, 31|            się kradzieże. Bez to na ludzi padło jeszcze cięższe udręczenie,
104     3, 31|         drogi zaczerniały od koni a ludzi, zaturkotały wozy i ze wszystkich
105     3, 32|         Zimowałem se u miłosiernych ludzi, we dworzem przesiedział
106     3, 32|         Moiście, przeciek dzisiejsi ludzi nie głupsi wczorajszych...~-
107     3, 32|            sama iść musi, z dala od ludzi niby ten pies oparszywiały.~
108     3, 32|            bijącymi, mrowiły się od ludzi. Jaguś niby to do matki
109     3, 33|       lepiej na postronek, bych się ludzi nie czepiała! - gruchnęła
110     3, 33|           litował.~- Żeby tak pobić ludzi, no!~- Wstyd i obraza boska;
111     3, 33|         wiodącą pod stodołami.~Mało ludzi robiło dzisiaj na ogrodach,
112     3, 33|    oszukaństwa.~I wlekła się szukać ludzi sprawiedliwych. Snuła się
113     3, 33|            było na drogach gwarów i ludzi. Kobiety ciągnęły na kapuśniska
114     3, 33|           już Bartek umiera, Boga i ludzi sprawiedliwych wzywając
115     3, 34|        pokazał się na wsi. Niewiela ludzi kręciło się w obejściach,
116     3, 34|    Rzemieniem by ich złoić, co mają ludzi trwożyć po próżności!~Wyrzekali
117     3, 34|          pod ciężarem, i dojrzawszy ludzi wsparła się brzemieniem
118     3, 34|            skoro zebrało się więcej ludzi, zwabionych jej głosem,
119     3, 34|       srogiej od Boga na wszystkich ludzi. Cała wieś się trzęsła od
120     3, 34|           latały po wsi podburzając ludzi przeciw niemu. Płoszka nawet
121     3, 34|             jaki to zły przykład la ludzi daje, jaki wstyd przez niego
122     3, 34|          Zaczęły też wyjeżdżać wozy ludzi, którzy ostali przeczekując
123     3, 35|            i zagadując o tym i owym ludzi, swoje im prawił, zaś tym,
124     3, 35|               Ponieśli ją na łóżko.~Ludzi się naszło, że zapchali
125     3, 35|          gałęzi, widać było gromadę ludzi. Miemcy to byli. Antał piwa
126     3, 36|             sprawy kłyźniły cięgiem ludzi między sobą, a to Dominikowej
127     3, 36|            muchy, co brzęczały koło ludzi.~Kosiarze siedzieli nad
128     3, 36|             było tak samo, poznawał ludzi, rozmawiał przytomnie, to
129     3, 36|             równie łąk roiły się od ludzi a pobrzęków i gwarów, migotały
130     3, 36|     wciskały się te wszystkie głosy ludzi i pól, weselne głosy życia
131     4, 37|         potem. Nie zdzieram skóry z ludzi. Maciej był pierwszym we
132     4, 37|       przyszli braccy ze światłem i ludzi zebrało się też coś niecoś,
133     4, 38|          prosto ginęły w tej nawale ludzi, wozów i koni.~Rwetes też
134     4, 38|              dopiero Jambroż wygnał ludzi spod jakiegoś drzewa i naznosił
135     4, 38|         pomocy.~- Stary sknerzy i z ludzi zdziera, ale na niego nie
136     4, 38|     chałupami, ale już coraz więcej ludzi schodziło się na plac przed
137     4, 38|     kaszkiet i poleciał roztrącając ludzi. Przed plebanią natknął
138     4, 38|            puścił, jął naraz chybać ludzi za orzydla i krzyczeć:~-
139     4, 39|             się jeno da, pochować u ludzi... Już wam powiem kaj...
140     4, 39|            Idźcie no swoją stroną i ludzi nie zaczepiajcie, kaj was
141     4, 39|            będzie się tera czepiała ludzi kiej rzep psiego ogona.~-
142     4, 39|             była, że pójdzie między ludzi, a przewie się, co na to
143     4, 40|           oziminy i bez to niewiela ludzi spotykał po drodze, a z
144     4, 41|         podleskich polach i jakichś ludzi z tykami.~Wielgachne chojary;
145     4, 41|           drogach bowiem było pełno ludzi, wałęsających się gadzin
146     4, 42|    podleskich rolach zaroiło się od ludzi, stawali, jak i on, do roboty
147     4, 42|        hardo, zaczepliwie patrzył w ludzi i po pustym kościele. Szczęściem,
148     4, 44|              przestrzegał lipeckich ludzi.~- Jakże to, zgodę robim
149     4, 44|          pisarz zaś dalej wywoływał ludzi, a coraz to z drugich wsi,
150     4, 44|     kancelarią, otoczeni przez kupę ludzi, między którymi był wójt,
151     4, 44|           sobą, rozeszli się między łudzi prawiąc im cosik a przekładając
152     4, 44|          jął znowu kręcić się wśród ludzi przypominając każdemu z
153     4, 44|           drugie rzucili się między ludzi przyniewalać do posłuszeństwa
154     4, 44|              Długo się wlekło, gdyż ludzi było chmara, lecz w końcu
155     4, 45|        rzeczy! powiada, że ojciec z ludzi zdzierał! Jaki mi dobrodziej
156     4, 47|             iść kajś na wieś między ludzi, ale ostawał wyczekując
157     4, 48|             nawet podnieść oczów na ludzi ni się rozejrzeć po kościele,
158     4, 49|           te wiadomości przygnębiły ludzi, że mało wiela poszło do
159     4, 49|            opalone, szczęsne twarze ludzi.~I nie położyli jeszcze