Tom, Rozdzial

  1     1, 2 |            ten pies... a do nikogój słowa przemówić i rady znikąd
  2     1, 2 |      przeklętnica też, że i dobrego słowa nikomu dać nie dała i cięgiem
  3     1, 3 |        Jakże, ciągła wojna z synem, słowa nie można rzec, bo zaraz
  4     1, 3 |           ustawały, a nigdy dobrego słowa nie usłyszała, kąta nie
  5     1, 3 |     rozeznania: Długo nie rzekli ni słowa, jakby się tą niemotą mocując
  6     1, 3 |            mi moja nie dała dobrego słowa...~- Miała i ona swój rozum.
  7     1, 3 |             robota, śmiechy, wesołe słowa nie ustawały ani na to oczymgnienie. ~-
  8     1, 4 |        darmozjadem, a nikto dobrego słowa nigdy nie dał, nikto nie
  9     1, 4 |             jak ten wół, jeszcze ci słowa dobrego nie dadzą...~- We
 10     1, 4 |        haruj, a zabiegaj, a jeszcze słowa dobrego nie usłyszysz! Inne
 11     1, 6 |             Dorosłe dzieci, dobrego słowa nie dadzą i prawa do swoich
 12     1, 6 |         chciała, i nikt jej marnego słowa nie powiedział. Co ją tam
 13     1, 7 |    zmartwiała ze strachu, ale kiedy słowa matki dojęły ją do żywego...
 14     1, 7 |        Jagustynka to nikomu dobrego słowa nie dadzą- zaczęła jakaś
 15     1, 9 |           kołysał światłami, i rwał słowa pacierzy, i niósł je w noc
 16     1, 10|              na wesele idź, dobrego słowa nie żałuj, a obaczysz, że
 17     1, 10|        siebie spienioną nienawiścią słowa, aż kowal porwał się i uciekł
 18     1, 10|            febrze... ale ni jednego słowa nie rzekł, Hanka zaś wlekła
 19     1, 12|          parob, że to głupawy był i słowa nie wyrozumiał.~- Wół tak
 20     2, 13|             Stachowi nie da dobrego słowa, ino cięgiem huruburu, jak
 21     2, 13|            w oczy, nie przemawiali, słowa więzły w strapieniach, uśmiechy
 22     2, 13|             że przyjdą.~I znowu ani słowa więcej. ,Jakże, któreż miało
 23     2, 13|              nie pożałował, dobrego słowa nie dał - a jak na tego
 24     2, 13|          swojemu? A nikt im marnego słowa nie powiedział, ino jego
 25     2, 13|         nawrócił.~- A to nawet tego słowa dobrego żałujesz... nawet
 26     2, 14|            o nim samym nie rzekł ni słowa; zmyślna jucha była, bo
 27     2, 14|            o Borynie nie powiedzieć słowa, użalali się nad nią tak
 28     2, 14|             siebie nieruchomie, bez słowa, sen ich odleciał zupełnie,
 29     2, 15|     zaglądał, znajomków wymijał bez słowa, a z roboty wprost do domu
 30     2, 15|         spoglądał, a już cały dzień słowa nie przemówił do nikogo,
 31     2, 15|            w gospodarstwie, marnego słowa nie rzekł nikomu, nie wyrzekał
 32     2, 15|           duszę, ssie...~On zaś ani słowa nie rzekł, źle mu jest czy
 33     2, 16|            nasłuchuje, a czeka tego słowa! Dla jednych ono przychodzi,
 34     2, 16|          ale nic nie usłyszeli, ani słowa, nic...~- Grześniśmy pewnie,
 35     2, 17|             porwała się na pierwsze słowa, jakby ją kto żgnął w same
 36     2, 18|         parę pacierzy nie rzekł ani słowa.~Ludzie się porozchodzili,
 37     2, 18|      odeszła, że nie wykrztusiła ni słowa więcej, ruszyć się nie mogła,
 38     2, 18|           do siebie, a teraz i tego słowa rzec było trudno i ciężko,
 39     2, 18|         kużdego! - Ale nie rzekł ni słowa z tych deliberacji, jakże,
 40     2, 19|           przy sobie czas jakiś bez słowa, jeno dychali prędzej, a
 41     2, 19|             we łbie ojcowe straszne słowa, bo wciąż widział jego oczy
 42     2, 20|         nawet nazajutrz ani marnego słowa nie rzekł Jagusi, nawet
 43     2, 20|            srodze frasowała, że ani słowa nie powiedział o wczorajszej
 44     2, 20|          leżał, postękiwał, dobrego słowa nie rzekł, a jako ten zbój
 45     2, 20|              ale przez zęby cedzili słowa, twardo spozierali, a wszyscy
 46     2, 20|         swojemu przy gospodarzu, że słowa nie było z kim przemówić,
 47     2, 20|            jakich przódzi mijał bez słowa, i wszędy pierwszy zaczynał
 48     2, 20|             że o bele co krzyczał i słowa dobrego nie powiedział,
 49     2, 20|       każdym kroku pilnuje, dobrego słowa nie da - a ty co? Wzdychasz,
 50     2, 20|    rozczerwieniła, popłakała i tego słowa nie wykrztusiła! Dal im
 51     2, 20|           Stary, im dłużej rozważał słowa księdza i te jego szczere
 52     2, 21|             że wiatr zatykał i rwał słowa, a postękując nieco i ręce
 53     2, 21|         nasłuchując, nie zebrała ni słowa, ktoś jednak jechał za nią
 54     2, 21|             w rękę i odchodziła bez słowa, tak ją ułapiło rozrzewnienie
 55     2, 21|      biedzie, nie...~Opuściła na te słowa wrzeciono, wsparła głowę
 56     2, 21|             coraz pilniej rozważała słowa Borynowe.~- A może się tak
 57     2, 22|          trzymający, to prawił miłe słowa i sam stołki a ławy podsuwał...~
 58     2, 22|             pilniej, nie tracąc ani słowa i dech nawet tając w sobie,
 59     2, 23|      strzeliste jak wytryski ognia, słowa błędne i opite szałem, spojrzenia
 60     2, 23|          rodny okwiat jabłonkowy, a słowa ciche, rzadkie, ważne wytryskiwały
 61     2, 24|          odgróżki złe i nienawistne słowa, wzburzona złość, że gdyby
 62     2, 24|            się z Rochem, któren jej słowa prawdy powiedział, i poszła
 63     2, 24|             dobrze zapamiętała jego słowa wyrzeczone wtedy przy rozstaniu.~
 64     2, 24|             oczami, wznosił ręce, i słowa jego padały na głowy kiej
 65     2, 24|           ledwie dychający, gdyż te słowa leciały na niego z hukiem,
 66     2, 24|       spadają nań srogie potępienia słowa i cały naród idzie na niego.~-
 67     2, 25|          boć nigdy tego użyczliwego słowa jej nie dał, a tak napędzał
 68     2, 25|            a na wargach plątały się słowa czułości i pocieszenia.
 69     2, 25|             na ziemię i bez jednego słowa poleciał, a ona padła z
 70     3, 27|        drętwiał nie przemówiwszy ni słowa jednego.~Już mu i Rocho
 71     3, 27|         kąśliwy kiej pies i dobrego słowa nie dał, ale przed ludźmi
 72     3, 27|             mówił.~- A o Antku to i słowa rzec nie umiał.~- Pono Mateusz
 73     3, 27|      przejął i za serce ścisnął, że słowa nie mogła wykrztusić. ~-
 74     3, 27|              któren wszędy niósł te słowa pociechy, a kaj wstąpił,
 75     3, 27|        zaciskały i krwawe, zawzięte słowa rwały się piorunami.~To
 76     3, 27|     piorunami.~To juści, że Rochowe słowa, kiej ten kijaszek, jakim
 77     3, 27|          się, chłopy!~Krzyczał, ale słowa mu się rwały, jął się trząść
 78     3, 27|          cicho, a nikto nie rzekł i słowa; zmierzch już zapadał, izba
 79     3, 28|           jakąś chuściną wyszła bez słowa, choć wargi trzęsły się
 80     3, 28|          nią rozsrożonymi ślepiami, słowa nie mogąc wykrztusić. Ale
 81     3, 28|        dziwota też, że i teraz jego słowa kamieniami padły na duszę.
 82     3, 28|           mówić boleśnie, że te jej słowa kiej łzy gorzkie i palące
 83     3, 29|      wymiarkować, bo wiater porywał słowa. Dojrzał jeno przez drzewa,
 84     3, 29|             Zawrócił ku młynowi bez słowa, nie cierpiał bowiem tego
 85     3, 29|       wykrzykiwała.~Wpadła do izby, słowa nie mogąc przemówić a jąkając
 86     3, 29|             pyta czyje...~Ale na te słowa Jagustynki Hanka zakrzyczała
 87     3, 29|             odezwała się więcej ani słowa, jakby z rozmysłem drażniąc.
 88     3, 30|       rozmodliła gorąco, tak ją ano słowa księże przejęły otuchą,
 89     3, 30|           na próżno czekał jakiegoś słowa.~- Kiedyż się tam Kozłowa
 90     3, 30|             świnie podarły.~Leciały słowa kiej grad wraz ze śmiechem;
 91     3, 30|             głową i wyniósł się bez słowa, jeno przed chałupą pieski
 92     3, 30|          nic w zapłacie: ni jednego słowa łaski, ni jednego słowa
 93     3, 30|             słowa łaski, ni jednego słowa pociechy!~- Jezu, wejrzyj
 94     3, 30|        miejsc i całą duszą pijąc te słowa miodne, jak wyschła ziemia
 95     3, 31|          skrzybotały łyżki, a nikto słowa nie wypuścił. ~Że zaś dzieci
 96     3, 31|    wszystkich progów leciały gorące słowa dziękczynień:~- Niech wama
 97     3, 32|         kiej rzep do ogona! Marnego słowa wam nie mówię, a wy ino
 98     3, 32|         dziecińskie jazgoty, gorące słowa i szepty, krzyki, co jak
 99     3, 32|        rozognione śmiechy, ściszone słowa lub te pacierze staruch,
100     3, 32|           nie puściła pary, żadna i słowa nie powiedziała, jeno kryjomo
101     3, 32|       roznosiły się szepty, dyszące słowa, upalne westchnienia, jakieś
102     3, 33|              że ino robiła gardłem, słowa nie mogąc wydobyć.~Nastka
103     3, 33|         Tereskę te ciepłe, poczciwe słowa prażyły kiej baty i do ziemi
104     3, 33|            Darmo próbowała rozważać słowa starej, gdyż co chwila chwytał
105     3, 33|           co wama przytwierdzi moje słowa. Poznacie, żem prawy i ze
106     3, 34|           opowiadać jego rady co do słowa.~- Rada dobra, ale że to
107     3, 34|          się jeszcze bliżej, bych i słowa nie stracić, gdy naraz taki
108     3, 35|          się nie uklęknął, matczyne słowa śmignęły go kiej biczem;
109     3, 35|          gardziel, trząsł się cały, słowa nie mogąc wykrztusić ni
110     3, 36|           posypały się rozszlochane słowa i rzęsisty płacz.~Ale Hanki
111     3, 36|            rwał, iż jeno poniektóre słowa mamlał bezdźwięcznie.~Skołtuniły
112     4, 37|            nie mogąc wykrztusić ani słowa.~Właśnie byli Macieja przyodziewali
113     4, 37|         trąc suche oczy.~- Ani tego słowa, ogarnęłam mu pierzynę,
114     4, 37|       słodkich nadziei jęła szeptać słowa różańca.~- Ale od półwłóczka
115     4, 37|             z wdzięczności za dobre słowa wspominek podjęła go za
116     4, 37|         Tuam..."~Ciężkie, łacińskie słowa padały kiej grudy przemarzłej
117     4, 37|     strapieni, uciekała bez jednego słowa.~Juści, co w chałupie było
118     4, 38|            nie nalazłszy sposobnego słowa, to jeno prześmiechnął się
119     4, 38|            nie żałując tego dobrego słowa, a natknąwszy się na Hankę
120     4, 39|      zapisał Jagusi, a nie o głupie słowa!~- Jak macie zapis, to wama
121     4, 39|           płótno, bo ją te ostatnie słowa ugryzły w samo serce; poczuła,
122     4, 39|        nikto ci nie rzuci i marnego słowa!~- Cichoj, Jaguś, dyć Hanka
123     4, 39|    trzaskająca piorunami.~Zaś Hankę słowa te poraziły jakby na śmierć;
124     4, 39|         ścierpła, ale puszczając te słowa mimo uszów zawołała:~- A
125     4, 41|           nie mogąc wykrztusić tego słowa podzięki.~- A może ta i
126     4, 41|        doczekawszy się od niego ani słowa odpowiedzi jęła się dźwigać
127     4, 41|             Ksiądz długo ważył jego słowa, wzdychał i w końcu rzekł:~-
128     4, 41|        wzdycha...~Rozżarł się na te słowa kiej pies i syknął urągliwie:~-
129     4, 41|            co poniewierał i dobrego słowa jej nie dawał.~A już było
130     4, 41|          przepuszczając ani jednego słowa, dopiero kiej w końcu zapowiedział,
131     4, 42|           orosiałej ziemi, to gubił słowa i spominał se z lubością,
132     4, 43|             do niej i odchodził bez słowa, to się jej widziało, że
133     4, 43|             ślepiami i przeszła bez słowa.~- Cie, jaka harna! - mruknął
134     4, 43|       będzie, to musi być, na darmo słowa nie puści.~- Brat mój, a
135     4, 43| zapamiętałością, że już odeszła bez słowa.~Wracała do domu srodze
136     4, 43|            niekiedy posłyszeć jakie słowa o Jasiu.~Leciała też spragniona
137     4, 43|             niekiedy niby te gorące słowa nieskończonego pacierza:~-
138     4, 44|           nikogo, a jeno pojedyncze słowa klątw, pogróz i przekpiwań
139     4, 45|             starszy nie popuścił ni słowa.~Antek się jeno prześmiechał
140     4, 45|         dyszący.~Antek zawrócił bez słowa, zwalił na taczki kapotę
141     4, 45|             wymiarkować ani jednego słowa.~- Wracała z boru, on jechał
142     4, 45|           odezwała się do niego ani słowa i dopiero kiej poszedł,
143     4, 45|            nie straciła ani jednego słowa, kiwnęła się raz i drugi,
144     4, 46|           obaczycie, spomnicie moje słowa.~- To ja wam rzeknę, po
145     4, 47|           nie rzeknie nawet marnego słowa. Do cna głupie urządzenie
146     4, 47|           zaczepne i często przykre słowa, bych się jeno nie wydać
147     4, 47|           mi nie powiedział marnego słowa i ja mu tak odpłaciłam.
148     4, 47|             łzami, a pełne dobrości słowa:~- Chodź do dom, chodź,
149     4, 48|          osława, przeżuwał matczyne słowa niby te kolczate osty, dławił
150     4, 48|      krótkie, rwane i warem kipiące słowa, buchały kiej płomienie,
151     4, 48|         uparcie powtarzał łacińskie słowa, to i tak cięgiem słyszał
152     4, 48|      przystanęła, ale przeszedł bez słowa, nawet Boga nie pochwalił,
153     4, 48|             tej godzinie żywota.~Ni słowa nie przemówili więcej do
154     4, 48|        więcej do siebie, ni jednego słowa, tylko niekiedy krzyżowały
155     4, 48|                 Bóg zapłać za dobre słowa, ale co krzywda, to krzywda! -
156     4, 49|             miasta i wszystko co do słowa potwierdził, a Jankiel w