Tom, Rozdzial

  1     1, 12|      przemarzłą cichością, psy ino kajś niekaj naszczekiwały sennie,
  2     2, 13|          wodach i milczkiem urwały kajś niekajś co starszych strzech
  3     2, 13|   wszystkie zniknęły pod śniegiem, kajś niekajś ino czerniały ściany
  4     2, 14|          odsłonięte w dalach i już kajś niekajś w wysokościach trzęsła
  5     2, 19|         zetliły się do cna, że ino kajś niekaj na zachodzie z tych
  6     2, 20|            bo... bociek musiał się kajś przytaić i jeszcze mie kujnie... -
  7     2, 21|     zaścielał miejscami po kolana, kajś niekajś zieleniły się pólka
  8     2, 25|           przeciekało przez dachy, kajś niekaj zacinało przez ściany
  9     2, 25|          dusiła dzieciątka, biorąc kajś niekaj i starsze, że nawet
 10     2, 25|        niby łan stratowany, a jeno kajś niekaj niby te osty kwarde
 11     2, 25|    żałośnie płaczące nad pobitymi, kajś niekaj szeleściły smutno
 12     3, 26|         barzej nad światem, że już kajś niekaj wydzierały się na
 13     3, 26|        sadach jeszcze nagich, dymy kajś niekaj rwały się nad strzechami,
 14     3, 27|       nabieraniu ze stawu, wrótnie kajś niekajś darły się zardzewiałe,
 15     3, 27|            wełną otulały zagony, a kajś niekaj po bruzdach lśniły
 16     3, 27|           rosach połyskującą; domy kajś niekaj przebielały się ze
 17     3, 28|    drzewiny, skurczone, jawiły się kajś niekaj dygotliwym cieniem,
 18     3, 29|     brodziły po łęgach, kwiaty też kajś niekaj buchały z moczarów
 19     3, 29|       uspokoiła nieco; jeszcze tam kajś w poniektórych opłotkach
 20     3, 29|     napędzał...~A zauważył, że się kajś zbytnio smucą i wyrzekają -
 21     3, 29|   granatowe, prawie czyste, bo ino kajś niekaj jakby śniegiem przyprószone,
 22     3, 29|           bobrującymi po rowach, a kajś znów krowy wynosiły rogate
 23     3, 29|          się światła na drogach, a kajś niekaj aż na stawie się
 24     3, 29|         przejrzanym mącie, bielały kajś niekaj ściany z przypadłych
 25     3, 30|         wszystko dokumentnie, jaże kajś niekaj oczy kleiły się śpikiem,
 26     3, 30|         się w cieniach wsi, że ino kajś niekaj zamajaczyły głowy
 27     3, 30|            domach, gwiazdy się też kajś niekaj pokazywały, a chłód
 28     3, 30|           się niesły wskroś sadów, kajś już dym walił z komina,
 29     3, 30|        gęsi, wiater się też ruchał kajś górą chwiejąc czubami ordzawiałych
 30     3, 30|           się wymawiała, że to już kajś indziej z matką się obiecały...~-
 31     3, 30|  czerwieniały kobiety i piesneczki kajś niekaj dzwoniły?... - jej
 32     3, 30|        sady oniemiałe, jeszcze tam kajś niekaj siedzieli na przyźbach
 33     3, 31|        zrobiło na wsi, dzieci jeno kajś niekaj bawiły się nad stawem
 34     3, 31|             puste i sinawe, a jeno kajś niekaj żółte od mleczów,
 35     3, 31|  przyjrzawszy się baczniej, to tam kajś niekaj dopatrzył pługi,
 36     3, 31|             dzieuszyne śpiewki, co kajś zatrzepotały, i cały ten
 37     3, 31|             zorze gasły, jeno wody kajś niekaj gorzały czerwono,
 38     3, 32|      Kijanki trzepały nad stawem i kajś niekaj pod drzewami czerwieniły
 39     3, 32|    wywodziła na postronkach popaść kajś po miedzach lub nad rowami.~
 40     3, 32|            łąk zielonych, nabitych kajś niekaj kępami żółtych i
 41     3, 32|          mlecze i białe stokrotki. Kajś rozwalały się wielkie kamionki,
 42     3, 32|      przysłoniona drzewami, że ino kajś niekaj dojrzał szarą stodołę;
 43     3, 32|   podnosząc ciężkie, rogate łby, a kajś znowu spłoszony źrebak odbiegł
 44     3, 32|         zaś otulały mroki, że jeno kajś wynosiły się na jaśnię nieba
 45     3, 33|        targał obwisłymi gałęziami, kajś na rozstajach huknął, to
 46     3, 33|       zaspanymi oczyma po świecie; kajś już się myli przed chałupami,
 47     3, 33|         brzękiem leciały na pracę, kajś już i motyl zamigotał kiej
 48     3, 33|      wybuchnąć, i długo się tuliła kajś w opłotkach.~- Co ja teraz
 49     3, 33|       dzisiaj na ogrodach, bo jeno kajś niekaj czerwieniała kobieta
 50     3, 34|          chwycił na Jagnę, już się kajś zapodział, że skoro kumy
 51     3, 34|           rozmowami, nawet już tam kajś kole młyna zawiodła któraś
 52     3, 35|           strzykanie świerszczów i kajś niekajś głos przepiórki
 53     3, 36|         gniazdach i na wsi już się kajś niekaj rozlegały beki owiec
 54     3, 36|      pochylone; czajki już kwiliły kajś niekaj, a żarzące się od
 55     3, 36|           śmiechy rozdzwaniały się kajś niekaj, ptaki już zaczynały
 56     3, 36|  srebrzyste skrzydła, chmury spały kajś niekaj, pozwijane w puszyste,
 57     3, 36|         ptasie głosy się urywały i kajś w mglistych mrokach zginęła
 58     4, 37|          takim zachwyceniem, a tak kajś daleko, jakoby w niebo już
 59     4, 37|            i co trochę zrywała się kajś uciekać, a ostawała, i co
 60     4, 37|           z Mateuszem ponieśli się kajś na wieś, a Weronka zabrawszy
 61     4, 37|           leżała na skłonie wyżni. Kajś niekaj boby tysiącami białych
 62     4, 37|            z powrotem do pacierza.~Kajś w pobliżu cosik zatrzeszczało,
 63     4, 37|        cicha koniki polne, bąk też kajś niekaj zahuczał i przepiórki
 64     4, 37| przechodziła szybko, jakby się jej kajś śpieszyło zdążyć, nim pierwsze
 65     4, 37|           się tęskliwe beki owiec, kajś znowu jazgotliwie zagęgały
 66     4, 37|     brzękliwy i nieustanny, a jeno kajś niekaj zawrzeszczały gęsi,
 67     4, 37|            się pociągnąć, że tylko kajś niekaj co tam pod lasem
 68     4, 37|         już o Bożym świecie, padła kajś w piasek i zanosiła się
 69     4, 37|        wyrzeka, co były i pono się kajś podziały.~- Narzeka, a dobrze
 70     4, 37|           o gorzałkę, ale siedział kajś w kącie srodze zwarzony,
 71     4, 38|         gdyż raz po raz skrzypiały kajś studzienne żurawie:~Dopiero
 72     4, 38|    wszystkich gardzieli i bił jaże kajś ku słońcu, mocny, ogromny,
 73     4, 38|         duszą tęskliwą wynosił się kajś jaże w niebiosy, jaże ku
 74     4, 38|            niemało gorszyli.~Naraz kajś w końcu wsi, jakby na moście
 75     4, 38|          Hanka się zgubiła ostając kajś za wszystkimi, ale nawet
 76     4, 38|     kupczyli chlebem a kukiełkami. Kajś Żyd nawoływał do cukierków,
 77     4, 38|           dzieci podniesły wrzaski kajś niekaj i konie szarpnęły
 78     4, 38|         broni, to pewnikiem śpi se kajś w cieniu... Te! jedrona
 79     4, 38|            skrzybotały, a niekiedy kajś pod strzechą zaświegotała
 80     4, 38|   złotówczynę.~Jagusia plątała się kajś niedaleko od nich udając,
 81     4, 38|     Pryczkowy owies, a sam se spał kajś pod gruszą...~Jaguś odeszła
 82     4, 38|          jakoby krwawym zarzewiem. Kajś pod młynem baraszkowały
 83     4, 38|     którejś z kum, Pietrek się też kajś zapodział, a Jagusia nie
 84     4, 38|     świętym strachu, dusza uwięzła kajś w gardle i pełna szczęsnego
 85     4, 39|           nie było nikogo, tyla co kajś pod chórem Jagata głośno
 86     4, 39|    zbłąkane i trwożnie świegolące.~Kajś od stawu rozlegały się klapiące
 87     4, 39|           porozwierane, na płotach kajś niekaj wietrzyły się pościele,
 88     4, 39|          Spisu nie było, a już się kajś zadziały ojcowe pościele...~-
 89     4, 39|            same, gdyż myślami była kajś daleko, nawet nie wiedząc,
 90     4, 40|      obtulały pola, z których jeno kajś niekaj rwały się co wyższe
 91     4, 40|       chybciej, że pokrótce zapiał kajś pierwszy kogut, a wnet po
 92     4, 40|         prała zawzięcie, gdy naraz kajś niedaleko rozległy się ciche
 93     4, 40|      jakieś okno zagrało w słońcu.~Kajś pod smętarzem cięli koniczynę
 94     4, 40|    przefrunęły.~Skowronki śpiewały kajś niedojrzane, niebo wisiało
 95     4, 40|         Dzięcioły kuły zawzięcie i kajś daleko skrzeczały sroki.
 96     4, 40| omroczonych, cichych głębin, tylko kajś niekaj podartych słonecznymi
 97     4, 40|          to jakby z ptakami leciał kajś wysoko, górnie nad światem
 98     4, 40|          mu w oczy makiem i wodził kajś ponad dole i stronami zachwyceń
 99     4, 41|          trzęsły się po opłotkach, kajś zakrzyczały przepłoszone
100     4, 41|            jeno ruszyło co niebądź kajś pod wsią, zawracał spiesznie,
101     4, 42|      jeszcze tak ciemno, że ledwie kajś niekaj zamajaczyła bielona
102     4, 42|            i żarem, wiater się był kajś zadział, że już gorąc bez
103     4, 42|           dziewczyny, przycapił ją kajś w sadzie i nie popuszczając
104     4, 42|           odświętnie; powlekła się kajś na wieś.~- A spiję się,
105     4, 42|            Jaśka Przewrotnego, jak kajś w kącie wzdychał żałośliwie,
106     4, 43|      popiołu, a pokrótce zahuczało kajś wysoko, jakoby stado ptactwa
107     4, 43|           pierwszy piorun trzasnął kajś blisko, jaże ludzie powybiegali
108     4, 43|     zdążyła dziękować, rozległ się kajś głos Hanki, a Jagna pierzchnęła
109     4, 43|         stoi - westchnęła sieroco.~Kajś w pół drogi spotkała Mateusza,
110     4, 43|          uciekła jakby goniona, aż kajś na topolową, pod las...~-
111     4, 43|            jej śmiać i krzyczeć, i kajś lecieć, i całować te drzewa,
112     4, 43|          Grzelą:~- Rocho, siedzący kajś w mroku, tłumaczył szeroko,
113     4, 44|       wolna jakiś zapóźniony wóz i kajś niekaj między drzewami zabielała
114     4, 44|         się wydzierać wniebogłosy, kajś za domem gdakały wystraszone
115     4, 45|           ktoś wyjrzał za nimi lub kajś w cieniach zabielały dziecińskie
116     4, 45|            przejmował go lubością; kajś ze sadzawki zakwakała kaczka
117     4, 45|       spokój lasu, że przysiadłszy kajś pod drzewem zadrzemał się
118     4, 45|       kolące podejrzenie zatargało kajś we wątpiach.~- Nic drugiego,
119     4, 45|   rozeznałem, bo zeszli mi z oczów kajś w zagaje... pewnikiem przed
120     4, 45|          kieckę na głowę przycupła kajś w rowie, konie zaczęły się
121     4, 45|       dzieci kąpiące się w stawie, kajś znów śmiechy się zatrzęsły,
122     4, 45|      rozgwiażdżone i poniósł duszę kajś w zaświaty, buchnęły od
123     4, 45|         zawołała na Jagusię zajętą kajś w podwórzu.~Przyleciała
124     4, 45|           jak zwykle w pole, i tam kajś daleko za wsią, na miedzach,
125     4, 45|            Ale Jagusia, zapatrzona kajś przed się, przeszła nawet
126     4, 45| westchnienia, jakby wołania, idące kajś spod ziemi, jakby chichoty
127     4, 46|            Woli - dorzuciła lecąca kajś Pryczkówna.~Jagusia przyśpieszyła
128     4, 46|          kamień we wodzie, że jeno kajś za brogiem zaruchało się
129     4, 46|    przysiągł, jako siedzi schowany kajś u Boryny.~- Zaraz po obiedzie
130     4, 46|        leżały w cichościach, tylko kajś na wsi ujadał pies...~Dosięgali
131     4, 46|     trwożnie zachrzęściły zboża, i kajś od wsi dalekich niesły się
132     4, 46|       Jagusią, tamci zaś przepadli kajś pod borem.~- A nie mówże
133     4, 47|         już tak bywało, że poszedł kajś, a potem znowu się zjawił.~-
134     4, 47|         razy się podnosił, aby iść kajś na wieś między ludzi, ale
135     4, 47|          co począć, matka chlipała kajś pod ścianą, gdy wyszedł
136     4, 47|          złożyła ręce i zapatrzona kajś, w jakoweś dalekości, zapadła
137     4, 47|            Jagusia, przywarowawszy kajś w kącie cichuśko niby trusia.
138     4, 48|            ich z dala i spacerując kajś pod drzewinami frasobliwie
139     4, 48|     pachniał miód, i żyto skoszone kajś za ogrodami, powietrze było
140     4, 48|    porozwieszane do przeschnięcia, kajś nad stawem naszczekiwały
141     4, 48|            Kłęby pokładły się spać kajś w sadzie i zapiały pierwsze
142     4, 48|        oczami książki, a cisnął ją kajś w trawę i rozejrzawszy się
143     4, 48|          Jagusia! - wyrwało mu się kajś spod samego serca.~Przyklękła
144     4, 48|        dokąd idą, i po co?~Nagle i kajś z bliska runął im nad głowy
145     4, 48|            już trajkotały kobiety, kajś dzieci popłakiwały matyjaśnie,
146     4, 48|    ogarniały słodkie ognie, że idą kajś i śpiewają coś takiego,
147     4, 48|           całkiem z oczów, a tylko kajś w rozsłonecznionych dalach,
148     4, 49|          chmurami, leciał księżyc, kajś na wsi śpiewały dzieuchy,
149     4, 49|         zatonął w zwałach, że jeno kajś niekaj świeciły obrzeża
150     4, 49|         jej nie puściły, przyparły kajś do płota, tak molestowały,
151     4, 49|         moje nieszczęście! - padła kajś na ławę tarzając się w niewypowiedzianej
152     4, 49|            o studnię zapatrzył się kajś daleko. Bolesnym kłębem
153     4, 49|       kurzawy, miało się na burzę, kajś nad borami jakby się łyskało.~
154     4, 49|        wyszło i Zdrowaś, już leżał kajś pod ścianą z rozbitym łbem
155     4, 49|     szarpały z dzikim poświstem, a kajś z wysoka, przez chmury,
156     4, 49|     pamięci, czasami jeno rwie się kajś uciekać, lamentuje i Jasia