Tom, Rozdzial

  1     1, 3 |            jaskółczych, bo cicho tam jakoś było.~- Pomarzły czy co?~
  2     1, 5 |           jeszcze lepsze. Ale to się jakoś zesztukuje, tak że będzie
  3     1, 5 |           wychodząc na rynek i zaraz jakoś przy czapnikach natknął
  4     1, 5 |           wrzaski pijaków i kłótnie.~Jakoś już o samym wieczorze wyjechali
  5     1, 6 |         przynosił świętości różne... Jakoś ze trzy roki temu...~Nie
  6     1, 7 |            mżył bezustannie, tyle że jakoś zaraz z południa przeszedł
  7     1, 7 |             błocie, tak nudnie i tak jakoś smutnie, że już wydzierżyć
  8     1, 7 |          zjeść chcieli...~Wnetki, bo jakoś w pacierzy parę, nadeszła
  9     1, 8 |      Zapiliśmy, prawda... a mnie tak jakoś żałośliwie na sercu , kiej
 10     1, 10|                szeptał ciszej, łzawo jakoś.~- Bajesz i tyle. Drudzy
 11     1, 12|               A Kuba leżał cicho, bo jakoś z rzadka chwytały go bolenia,
 12     1, 12|             nawet ze smakiem, ino że jakoś nie nabierali weselnego
 13     1, 12|           gardła, dzieuchom też było jakoś nieswojo i markotno.~Na
 14     1, 12|          prawie, to i rządy same jej jakoś w ręce szły, a z nimi i
 15     1, 12|           uśmiechał radośnie, tkliwo jakoś i rzewnie, jak to dzieciątko
 16     1, 12|           wycierał, a prędzej dychał jakoś.~- Józia - rzekł po chwili -
 17     1, 12|             chwili - klacz postękuje jakoś i pokłada się już od wieczora,
 18     2, 13|        przyleciały zapowiednie wici.~Jakoś wnet po świętej Barbarze,
 19     2, 13|         Jałowica ostanie, ocieli się jakoś w półpoście, to się jeszcze
 20     2, 14|                         Rozdział 2~ ~Jakoś o samym południu dzień się
 21     2, 14|             podziękowała, ale ciszej jakoś i chłodniej - zazdrość ją
 22     2, 14|           ale nie zdzierżyła, bo tak jakoś na wprost Borynów przystanęła
 23     2, 14|            śniegi tak poszarzały, że jakoś trafić nie mogła na ścieżkę,
 24     2, 15|            żylasty, prosty - ino się jakoś przygarbił teraz i fajka
 25     2, 15|        Dobrze, że zaraz przyszło, bo jakoś i kobiety się już pokazały
 26     2, 15|          myśleć o takiej przemianie.~Jakoś na dni parę przed Godami
 27     2, 15|            do tego nie wiodło mu się jakoś dzisiaj od samego rana;
 28     2, 15|             był cichy, niemroźny, bo jakoś od rana sfolżało mocno,
 29     2, 15|    najprzednieszą mąkę robiło, a tak jakoś wprost wywartych drzwi izdebki,
 30     2, 16|            oknami pierwszej gwiazdy.~Jakoś niewidne były zaraz z pierwszego
 31     2, 16|      nakazywał... za bróg... ~W czas jakoś gruchnęli pierwszą kolędę,
 32     2, 17|        zelżał nieco, ale poczerniało jakoś na świecie, śnieg chwilami
 33     2, 17|       buzował na kominie, głucho jej jakoś było, mimo ciągłego gwaru
 34     2, 17|          cicha na skrzypicy, ale tak jakoś żałośliwie, że Łapa czasami
 35     2, 18|         przygięte drzewa trzęsły się jakoś strasznie, strach go przejął
 36     2, 18|            na nią spode łba, dziwnie jakoś.~- Zajrzałam do siwuli,
 37     2, 19|      Rozdział 7~We Trzy Króle, które jakoś tego roku wypadały w poniedziałek,
 38     2, 19|           chyla tyla wyskrzybali, iż jakoś się tam z boska pomocą przeżywili,
 39     2, 19|             uśmiechał się ino gorzko jakoś, bo mu się wspomniało jak
 40     2, 19|               to o zimie, bo rozmowa jakoś się nie wiedła, Antek mało
 41     2, 19|           ręce się ich spotkały same jakoś, cisnęli się biodrami, pobledli
 42     2, 20|            potem do sąsiadów, by ino jakoś ten dzień zepchnąć, ale
 43     2, 20|           chałupie siedzieć!~Dopiero jakoś w sobotę stary, choć zdrowy
 44     2, 20|               iż to samo przejdzie i jakoś się uładzi, ale on ani na
 45     2, 20|      przyjdzie!- szepnęła złośliwie.~Jakoś w parę dni potem, zaraz
 46     2, 20|              kładła nowiny od Jagny.~Jakoś we dwie niedziele po bytności
 47     2, 20|          czekał końca - i pchało się jakoś z Bożą pomocą, z dnia na
 48     2, 20|             Pryczkowi też się zmarło jakoś w tym czasie, tydzień ledwie
 49     2, 20|              domu.~Jednego wieczora, jakoś już pod koniec lutego, zeszło
 50     2, 20|            od czasu do czasu, a nikt jakoś się nie odzywał, więc Nastka
 51     2, 20|     niespokojniej czekał na żonę, bo jakoś długo nie przychodziła,
 52     2, 21|        chałupy!~- Może to u ojca, bo jakoś w pośrodku! - bełkotała
 53     2, 22|          wozy i wnet ruszyli rankiem jakoś po mszy świętej!~A cała
 54     2, 22|              mogło go tylko wybawić!~Jakoś późną jesienią przyszła
 55     2, 23|                 Dyć to ja! - odparła jakoś łzawo i cicho.~Znaleźli
 56     2, 24|              objęła świat, bo deszcz jakoś z północka ustał, a oni
 57     2, 24|               Dopiero trzeciego dnia jakoś przebudziła się; przecknęła
 58     2, 24|        Niedługo to jednak trwało, bo jakoś zaraz we czwartek popielcowy
 59     2, 25|     wysiadywała w sąsiedztwach, bych jakoś ten dzień się przewlókł -
 60     2, 25|           wybrzeża.~W taki to dzień, jakoś na samym odwieczerzu, gruchnęła
 61     2, 25|              całkiem nie stał o nią. Jakoś w parę dni po zgodzie pojechał
 62     2, 25|             pobielały od szronu, ale jakoś zaraz z północka gwiazdy
 63     2, 25|           świecie posępnie, straszno jakoś...~Cały naród leżał we śpiku,
 64     3, 26|            ziemi napęczniałej, a tak jakoś smutnie się widziało w Lipcach,
 65     3, 26|            nieśli.~A na trzeci dzień jakoś, w niedzielę, śnieg padał
 66     3, 28|         nieśmiała była i milcząca.~A jakoś na samym odwieczerzu zjawiła
 67     3, 28|          zapaskę oczy zaczerwienione jakoś.~Hanka zrazu jeno raz jeden
 68     3, 28|              się wciąż wzmagał i tak jakoś ci podwiewał z dołu, iże
 69     3, 29|              daleki...~A widniej się jakoś zrobiło i cieplej, jeno
 70     3, 29|              ku gromadzie; nie lubił jakoś leźć w oczy urzędom.~Gwar
 71     3, 29|         Wawrzon Socha mi powiedział, jakoś do wszystkiego sposobna! -
 72     3, 29|             inwentarzu, mówię!~- Bóg jakoś ustrzegł, w sieni było wszystko,
 73     3, 29|          czerwieniąc okrutnie, a tak jakoś strapiona, że aż łzy zasiwiły
 74     3, 29|            rychlej wróciła zmieszana jakoś, oznajmiając, że mięsa z
 75     3, 29|      wczorajszej; smutniej jeno było jakoś na świecie i jakby ciszej.
 76     3, 29|            rzadkimi otulona, ale tak jakoś weselnie było na świecie,
 77     3, 30|      pociągnąć za język, zacięła się jakoś i zbywszy go bele czym,
 78     3, 30|       kogutka.~A w izbie zrobiło się jakoś sennie i smutno. Jaguś poszła
 79     3, 30|          leżącej znowu na łóżku, ale jakoś dziwnie spokojnej...~- Zląkłem
 80     3, 31|       oczekując, że powróci.~Rozmowy jakoś nie szły, nasłuchiwał i
 81     3, 31|       polowych robót, ale zawdy szło jakoś, boć i rąk pomocnych nie
 82     3, 31|         słońca, ale ciepły i dziwnie jakoś tęskny. Ptactwo zajadle
 83     3, 31|             już... no... zaradzi się jakoś... prawda, że i wam ciężko...
 84     3, 32|              barzej.~A to krowy były jakoś osowiałe i do pół boków
 85     3, 32|       ociekającymi kroplami.~Dziecko jakoś matyjasiło skamląc i popłakując.~-
 86     3, 32| porozchodzili do roboty, zebrała się jakoś w sobie i, poniechawszy
 87     3, 32|           pędami. Strasznie tur było jakoś i pusto, że nawet wróble
 88     3, 33|        szykować na jarmarek. Było to jakoś w tydzień po powrocie chłopów
 89     3, 33|               ale zdradliwe łzy same jakoś pociekły rozpalonymi paciorkami.~-
 90     3, 33|        prześmiewał się z przyjacioły jakoś wkrótce po powrocie, że
 91     3, 33|           ruble.~- Schowajcie sobie! Jakoś se poredzę.~- Weźcie, dyć
 92     3, 34|            wami po Antka. Uładzi się jakoś na dobre, uładzi, moi kochani -
 93     3, 34|               krzyczeli.~Wyminął ich jakoś i pognał do wsi z całych
 94     3, 34|       najdzie większego chwata!~A że jakoś nie bardzo mu basowali,
 95     3, 34|            ciszej i senniej, jeno co jakoś pomroczało, dale się przyćmiły,
 96     3, 34|            przepili raz i drugi, ale jakoś nikto nie zaczynał, z czym
 97     3, 34|           drudzy muszą tutaj ostać i jakoś sobie radzić:~- A bo już
 98     3, 34|          użyje, jak i wszystkie, ale jakoś z pomocą boską żyć można...
 99     3, 35|             gdyby nie pomoc Rochowa. Jakoś w sobotę po południu, zmiarkowawszy,
100     3, 35|              śmierdzi...~- Grzela tu jakoś kalkuluje i zdaje mi się...~-
101     3, 35|        pacierz ozwał się znowu, jeno jakoś pewniej:~- Całe pięć rubli
102     3, 35|           chałupą Dominikowej ludzie jakoś cichli, spoglądali na siebie
103     3, 36|            gromnicę wtykała, ale się jakoś uspokoił i zasnął.~Zaś nazajutrz
104     4, 37|             wsparta stojała Jagusia, jakoś smutnie wzdychająca.~- Że
105     4, 37|            Stachową chałupę.~Mateusz jakoś nie bardzo był rad, bo się
106     4, 37|        drugiej, jeno co kokoty piały jakoś niespokojnie, a taka parna
107     4, 37|            chałupie widziało się tak jakoś pusto i strasznie cicho,
108     4, 37|          ciemny wieczór, zrobiło się jakoś dziwnie cicho, pusto i smutnie.~
109     4, 38|             się do nóg. - Może Rocho jakoś se poredzi, a jakby nie,
110     4, 39|             zgoła obca i zarazem tak jakoś straszna, zła i groźna kiej
111     4, 39|              ku swojej chałupie, ale jakoś pokrótce natknął się na
112     4, 40|              poszumiały drzewa, gdyż jakoś od samego północka podniósł
113     4, 40|         siekierą w garści, która się jakoś sama nawinęła, poszła w
114     4, 40|             gdyż Pietruś mu ciążył i jakoś dziwnie rozbierało go nagrzane,
115     4, 40|           nabrane wargi, tchnące tak jakoś z bliska, jaże się wzdrygał
116     4, 40|        jeszcze o tym i owym, jeno co jakoś ospale i bez wielkiej chęci,
117     4, 41|               bólne oczy.~- Takeście jakoś zmiękli, że ani was tera
118     4, 41|              się mąciło.~Ale Jagusia jakoś nie przychodziła.~Natomiast
119     4, 41|          znarowione!...~Antkowi szło jakoś niesporo, zająkiwał się
120     4, 41|             się groźnie starszy, ale jakoś się udobruchał dostawszy
121     4, 41|        odeszli.~Ale to zdarzenie tak jakoś dziwnie rozebrało Antka,
122     4, 42|              pomyślał, ale westchnął jakoś żałośnie i cichuśko, strachliwie
123     4, 42|            się do dwojaków.~Nastusia jakoś markotnie spozierała po
124     4, 42|          pazury nie wlezę - powiadał jakoś markotnie.~- A Jagna cię
125     4, 42|              do powrotu, ale było mu jakoś niesporo, ociągał się, zwłóczył;
126     4, 42|          nogi zadrygały, i stało się jakoś raźniej i weselej na duszach.~
127     4, 43|        wyjrzeć choćby do ogrodu, ale jakoś w samo przypołudnie, gdy
128     4, 43|             dasz wiary! A to wczoraj jakoś na świtaniu poczułam, że
129     4, 43|            odwróciła głowę niechętna jakoś i wraz pomieszana.~- Spytaj
130     4, 44|             drugich wsi trzymali się jakoś na uboczu, stojąc jakby
131     4, 44|             rano jeszcze przysłać, a jakoś nie przysyłają! Tylko prędzej! -
132     4, 45|          oczy, dziedzic zakręcił się jakoś niespokojnie, zagadując
133     4, 45|          gdzie? - wrzasnęła, bo gęsi jakoś niespodzianie dopadły do
134     4, 45|               że stara skrzywiła się jakoś niechętnie, dorzucił ze
135     4, 45|      zaruchała drutami wpatrując się jakoś pilnie w pończochę. - A
136     4, 45|            rozbierze. Zrobiło mu się jakoś strasznie, ale nie poredził
137     4, 45|       chusteczkę na głowie, lecz tak jakoś zesromana, że kiej wzięła
138     4, 45|             zmieszany, rozglądał się jakoś bezradnie dokoła.~Pusto
139     4, 45|        wysoko nad ziemią.~Cofnął się jakoś dziwnie niespokojnie, przetarł
140     4, 45|           najbliżej - tłumaczyła się jakoś spłoszona~- To pójdźmy razem -
141     4, 46|        dzieje się cosik ważnego, psy jakoś zajadlej naszczekiwały w
142     4, 46|        żandarmom siedzącym w ganku i jakoś mocno zaniepokojony poleciał
143     4, 46|                 Cicho! Trza zaradzić jakoś - szeptał Antek tężąc myślą.~-
144     4, 46|                  Urzędnik zajrzał mu jakoś z bliska w twarz i rzekł
145     4, 46|              bo to wiem, markotno mi jakoś...~Ale i wszystkim było
146     4, 46|             opici jego słowami i tak jakoś uroczyści jakby po wielkiej
147     4, 47|       rozpoczynać.~Więc i w Lipcach, jakoś w parę dni po ucieczce Rocha,
148     4, 47|         wykrzykiwał.~Młynarzowa, też jakoś kwękająca, spłakana i z
149     4, 47|           nic - odwrócił się od niej jakoś śpiesznie.~- To dziwne,
150     4, 47|           wsi, Mateusz się krzywił i jakoś boleśnie i ciężko wzdychał.~-
151     4, 47|      odpisała się u rejenta.~Mateusz jakoś poweselał i nie mogąc się
152     4, 48|              się pod ścianami.~Jasio jakoś trwożnie rozglądał się po
153     4, 48|     proboszcza przeróżne sprawy, ale jakoś pod sam wieczór upatrzywszy
154     4, 49|         Ubiję jak psa - groził i tak jakoś strasznie patrzał gotując
155     4, 49|   niespokojnie po niebie, przycichli jakoś, szli bezładnie bokami drogi,
156     4, 49|              niego wracali kupami, a jakoś dziwnie cicho, ale gdzieś