Tom, Rozdzial

  1     1, 1 |          Jagustynka, że to długo nie mogła bez gadania, to spojrzała
  2     1, 3 |              że to już ścierpieć nie mogła, wyciągnęła zwiniętą, chudą
  3     1, 3 |               Moja podtykała jej, co mogła, bo jakże głodem morzyć,
  4     1, 3 |        nieszczęśliwa!... Abo tom się mogła obronić przed tylim chłopem?...
  5     1, 6 |           zarzewiem, tchu złapać nie mogła ni przyciszyć serca namiętnie
  6     1, 6 |         trudno...~Natrzepała, co ino mogła, i poleciała do dom.~Cisza
  7     1, 7 |        ostała.~Jagna już od rana nie mogła dać sobie rady, chodziła
  8     1, 7 |            miejsca sobie znaleźć nie mogła i robota leciała z rąk,
  9     1, 7 |         zaszły mgłą, tchu złapać nie mogła, że ino ostatkiem skamlała:~-
 10     1, 7 |          spotkał ją przy przełazie...mogła się to wyrwać takiemu smokowi?...
 11     1, 7 |              ozebrało, że... a potem mogła się to ognać przed nim?...
 12     1, 7 |          spytać, ale gdzie by to zaś mogła, wvśmiałby ją jeszcze....~
 13     1, 7 |             wypowie, co tylko wie, a mogła wiedzieć sporo. Przekorna
 14     1, 10|               bo nic wymiarkować nie mogła . ~- Czego chcecie, mówcie! -
 15     1, 11|             by wygadywał, on?... Nie mogła wierzyć, nie chciała...
 16     1, 11|        odżyły, że rady sobie dać nie mogła... aż ni stąd ni zowąd ozwała
 17     1, 11|             Józia poradzić sobie nie mogła z gospodarstwem. Pomagała
 18     1, 11|            nawet mięsa przełknąć nie mogła, utrudzona była wielce i
 19     1, 11|    rzewliwego płakania wstrzymać nie mogła; krzyknęła na chłopaków,
 20     1, 12|           było dziewczątko, co tylko mogła, nazbierała na miseczkę,
 21     1, 12|             błędnie, oderwać się nie mogła jeszcze, że przywierała
 22     2, 13|         dusza, że rady dać sobie nie mogła.~Wzięła się do zwykłych,
 23     2, 13|          sobie i powstrzymywała, jak mogła. Antek? Cóż miał powiedać?
 24     2, 13|           słowem nie odpłaca!...~Nie mogła już powstrzymać bolesnego
 25     2, 13|             udzierżał.~Hanka już nie mogła tego przenieść, żal ją przejął
 26     2, 13|              niej, a oderwać się nie mogła od bydlątka ni przyciszyć
 27     2, 14| niespokojność, że rady sobie dać nie mogła. Chodziła z kąta w kąt,
 28     2, 14|                 Juści, tak zaraz nie mogła się zebrać na to jakie słowo,
 29     2, 14|          trzech tygodni pierwszy raz mogła się wygadać do syta.~Słuchali
 30     2, 14|             w lód, że ruszyć się nie mogła ni oderwać oczów, ni serca
 31     2, 14|      poszarzały, że jakoś trafić nie mogła na ścieżkę, próżno przecierała
 32     2, 14|               za Jagusią...~Tchu nie mogła złapać, a serce się jej
 33     2, 14|         bolesna, że nawet płakać nie mogła, nie miała sił, trzęsła
 34     2, 15|           nic, ale dogadzała mu, jak mogła, przyciszała wciąż dzieci ,
 35     2, 15|         nigdy dość napatrzeć się nie mogła na niego.~- Nie mógł to
 36     2, 15|            zabiegała koło niego, jak mogła, w oczy mu cięgiem patrzyła,
 37     2, 16|              po dawnemu, ale Jagusia mogła z nim robić, co ino zechciała,
 38     2, 16|            do domu, zwijała się, jak mogła, ale myśli o nim nie zatraciła,
 39     2, 16|        miejsce wedle siebie.~Ale nie mogła nic przełknąć, choć jej
 40     2, 16|              do jadła, cóż, kiej nie mogła, siedziała cicho, skulona
 41     2, 17|           ciężarem, że ani odetchnąć mogła, ni krzyknąć, ni się porwać
 42     2, 17|              ni wyrwać spod tego nie mogła - nic, tylko zmora musiała
 43     2, 17|              siedziała w ławce i nie mogła oczów oderwać od jej zmizerowanej,
 44     2, 17|           dom... do brogu... Ale nie mogła się zdecydować, bała się,
 45     2, 17|          rwało się serce... nie, nie mogła, nie mogła... a on może
 46     2, 17|         serce... nie, nie mogła, nie mogła... a on może już tam stoi...
 47     2, 17|      zakładał, trzęsła się cała. Nie mogła ustać na miejscu, radość
 48     2, 18|         słowa więcej, ruszyć się nie mogła, pomyśleć nie umiała, ciągnęła
 49     2, 18|              zrobić... cóż, kiej nie mogła sobie niczegój przypomnieć,
 50     2, 20|            ją, to i poszła tańcować. Mogła to nie iść? Kużden w karczmie
 51     2, 20|              podtykałam ni ona sama! Mogła se iść za każdego drugiego
 52     2, 20|             też w oczach, sypiać nie mogła, jadło nie smakowało, usiedzieć
 53     2, 20|        cięgiem, że już wytrzymać nie mogła. Ciężyło jej życie, bo i
 54     2, 20|       paskudne!~A Józka też, jak ino mogła, dogryzała jej na każdym
 55     2, 20|     stróżował Jagusi, że i kroku nie mogła zrobić, by za nią nie wyglądał,
 56     2, 20|        ujmowała. Cóż? kiej Jagna nie mogła się upokorzyć, za nic nie
 57     2, 20|            się upokorzyć, za nic nie mogła, a naprzeciw, bunt się w
 58     2, 20|         rozpowiadała o Antku, co ino mogła wymyślić. Słuchała tego
 59     2, 20|             przystroiła się, jak ino mogła najlepiej, a nie czekając
 60     2, 20|            nawet tego kąta, gdzie by mogła głowę schronić, i tej łyżki
 61     2, 21|             tego przeniewierstwa nie mogła mu zapomnieć, przeboleć
 62     2, 21|      podleśnych wyżniach, że już nie mogła wytrzymać z zimna; baby
 63     2, 21|          brzemiono drewek, iż ledwie mogła je sobie zadać, stary też
 64     2, 21|             zdążyć przed nocą, która mogła spaść leda chwila, bo już
 65     2, 21|  politowaniem, bo już ruchać się nie mogła, przyginała się coraz niżej
 66     2, 21|             oczy, trzeźwiła się, jak mogła, a wciąż jakby zapadała
 67     2, 21|              za grdykę, że głosu nie mogła wydobyć.~- Przyjdziesz to? -
 68     2, 21|             znowu do roboty, ale nie mogła prząść dzisiaj, nitka się
 69     2, 22|     Płoszkowa, ale Tereska długo nie mogła się uspokoić mamrocząc cosik
 70     2, 22|              Jagusia zaś całkiem nie mogła prząść, opadły jej ręce,
 71     2, 22|           jego powiadania, że ledwie mogła dychać ze wzruszenia, widziała
 72     2, 22|           przed oczami kiej żywe, że mogła wszystko powycinać z papieru.
 73     2, 22|              Kobieta broniła go, jak mogła, obrazem świętym osłaniając,
 74     2, 24|             się to należy: cała wieś mogła pogorzeć! ~- A tom już spała
 75     2, 24|             na dzieci, a zresztą nie mogła się przemóc choćby na to
 76     2, 24|             siostra, a jeno tego nie mogła zmiarkować, że Hanka się
 77     2, 24|         śniadania, ogarnęła się, jak mogła najlepiej, dzieci dała pod
 78     2, 24|            kieby tymi cepami, żebych mogła - zabiłaby na śmierć w tej
 79     2, 25|         wyglądał - aż Dominikowa nie mogła nastarczyć lekować, a że
 80     2, 25|             podjudzała naród, co ino mogła, biegała ano z pyskiem kaj
 81     2, 25|           bez musu, broniła się, jak mogła, ale to jarzmo i tak coraz
 82     2, 25|            za rękę, że ni drgnąć nie mogła, i chrypliwym, złym, pełnym
 83     3, 26|          miłosierdzie nad sierotą...~Mogła to mówić! kiej łzy jako
 84     3, 26|      pobielone ściany.~Każdą chałupę mogła już dojrzeć z osobna. Młyn
 85     3, 26|             rodzonych...~A przeciech mogła zamrzeć zimą między obcymi,
 86     3, 26|         kaszel męczył, że ledwie się mogła ruchać, odpoczywając co
 87     3, 27|          kądzielą po chałupach - ale mogła to i tam wytrzymać, kiej
 88     3, 27|       miejsca, ni rady dać sobie nie mogła.~Do tego zaś często, coraz
 89     3, 27|        Nieraz do północka zasnąć nie mogła, chłodząc rozpaloną całunkami
 90     3, 27|             samo dno duszy spływały.~Mogła to zmiarkować, co się jej
 91     3, 27|            to niejedna przełknąć nie mogła i zakrztusiła się, aż wodą
 92     3, 27|          serce ścisnął, że słowa nie mogła wykrztusić. ~- Zdrowy całkiem
 93     3, 27|             wyparzyć.~Józka rada, że mogła się wyrwać na wieś, pognała
 94     3, 27|             zbierało; jeno Hanka nie mogła usiedzieć na miejscu, wciąż
 95     3, 27|               objaśniała któraś.~Nie mogła jednak wyrozumieć, o czym
 96     3, 28|          buteleczkę araku, że ledwie mogła udźwignąć tobół.~- Jagna
 97     3, 28|           Hanka też pomagała, co ino mogła, Józka zaś rada czepiała
 98     3, 28|            się też nieraz i kaj jeno mogła, co go może za kara spotkać,
 99     3, 28|            nijakiej prawdy dobić nie mogła, bo kużden inszą wywodził.
100     3, 28|              przy robocie, mówić nie mogła, tak ją strach zatykał,
101     3, 28|              stało, że nim się Hanka mogła sprzeciwić, nim pomiarkowała,
102     3, 28|             i z tym przyleciały?~Nie mogła się uspokoić.~- Nim Jambroż
103     3, 29|       narąbał widząc, że Kłębowa nie mogła poradzić sękatemu pniakowi,
104     3, 29|         Płoszkowej.~- Że i żywa noga mogła nie wyjść! - powiadały jedna
105     3, 29|           naniesły jej, co ino która mogła: to grochu, to krup jęczmiennych,
106     3, 30|            zza chmur.~Jeno Hanka nie mogła się przyłożyć do pacierza,
107     3, 30|         Józka ugaszczała je, jak ino mogła, plackiem jajecznym a kiełbasą.~
108     3, 30|         dzieci przyłożyła, usnąć nie mogła mimo utrudzenia. Jakże!...
109     3, 30|              już w końcu i mówić nie mogła, żal ją dusił, łzy zalewały,
110     3, 30|     strasznym poczuciem krzywdy! Nie mogła sobie popuścić duszy tam
111     3, 30|         czegoś, że już wytrzymać nie mogła. Od samego rana tak ją cosik
112     3, 30|             ziemi czepiły i oczu nie mogła oderwać od niego; zbliżał
113     3, 31|             i upatruje se, u kogo by mogła pomrzeć spokojnie.~- Pożyje
114     3, 32|            ten kamień ciężki Już nie mogła uredzić doli, mój Jezu,
115     3, 32|          uredzić doli, mój Jezu, nie mogła, a toć poczuła się taka
116     3, 32|                 Uwijała się też, jak mogła, choć nogi się pod nią plątały
117     3, 32|            tej kłótni ruchać się nie mogła, siadła z dzieckiem pod
118     3, 32|        trzęsły, że zębów zawrzeć nie mogła, serce lubo dygotało, a
119     3, 32|       Odcięła się cosik Filipka, ale mogła tó utrzymać wtór z takim
120     3, 32|              nie zobaczy...~Nie, nie mogła już wytrzymać, bo te rozmysły
121     3, 32|             Antka - jeszcze bych się mogła wydać z męki przed ludźmi!...
122     3, 33|          pragnę.~Ale Tereska już nie mogła wytrzymać, uciekła w pole
123     3, 33|               wieś jeszcze długo nie mogła się uspokoić.~Tereska, która
124     3, 33|             wypatrywać po wsi, kajby mogła pomrzeć po gospodarsku,
125     3, 33|             nieraz ostrzegali starą.~Mogła to zapobiec, kiej Jagna
126     3, 33|             się z wolna rozprzęgało. Mogła to dopilnować wszystkiego?
127     3, 33|            spadnie; już i tak ledwie mogła wydolić robocie. Zapadała
128     3, 35|             świecie nie wiedziała... mogła się to przeciwić?... a teraz
129     3, 35|          Rzekłam!... Wydrzeć bym się mogła, a nikto by się nie pokwapił!...
130     3, 35|     pojękiwała w gorączce, Jaguś nie mogła już wysiedzieć, stawała
131     4, 37|     rychtujem, a jeno do trumny.~Nie mogła jeszcze zrozumieć, wsparła
132     4, 37|            co była jakaś chora i nie mogła się jeszcze utulić w żałości,
133     4, 38|         chcąc tamte prześpiewać, nie mogła jednak, chocia jazgotała
134     4, 40|          przejścia Hanka całkiem nie mogła zasnąć tej nocy, a przy
135     4, 40|              oczy od słońca, ale nie mogła rozeznać, dopiero z bliska
136     4, 40|              która leciała, jak jeno mogła, już z dala krzycząc i wytrząchając
137     4, 40|      poredziła przemówić, ale cóż to mogła rzec i jak wypowiedzieć,
138     4, 40|            kto drugi, pojąć tego nie mogła.~- Przemieniłem się to,
139     4, 40|           przykro dłużył, co już nie mogła sobie poredzić. Przeszło
140     4, 41|        Loboga, bo bede krzyczeć!~Ale mogła się to już wydrzeć smokowi,
141     4, 41|              tego, że mu służyła jak mogła najwierniej, że już jadło
142     4, 43|        bowiem było o tyle lepiej, że mogła całe dnie leżeć w sadzie,
143     4, 45|             zresztą obchodziło; kiej mogła w każdej porze obaczyć Jasia
144     4, 45|              taką tkliwością, że nie mogła się powstrzymać od płaczu.~
145     4, 45|              cosik dziwnego, ale nie mogła wyrozumieć, więc tylko się
146     4, 45|     granicznym z książką w ręku, nie mogła się już cofnąć i stanęła
147     4, 45|         jakiś radosny lęk, że ledwie mogła przemówić.~- Lada dzień
148     4, 45|           morzył śpik, że ledwie już mogła wytrzymać.~Na szczęście,
149     4, 47|         wzruszała ramionami, ale jak mogła, ukradkiem zborgowała niejednemu.~
150     4, 49|              sama też zabiegała, jak mogła, i dzieci pędziła do roboty,
151     4, 49|         nawet pośpieszać, gdyż burza mogła wybuchnąć leda chwila, niebo