Tom, Rozdzial

  1     1, 3 |           i zrobił się taki gorąc, iż ani odetchnąć aż sędzia
  2     1, 8 |      gorącością, że to zmiarkował, iż Jaguś jakby już jego.~-
  3     1, 9 |       rozpraszali się wśród mogił, iż wnet, niby robaczki świętojańskie,
  4     1, 10|        smutku, umęczenia, niemocy, iż rychło zapomniał, gdzie
  5     1, 11|         okrążała weselników ciżbą, iż coraz wolniej szli, a dzieci
  6     1, 11|           huknął piosenką, dobrze, iż się w czas pomiarkował!~
  7     2, 13| uprzykrzona, a tak prażyła ziąbem, iż ludzie pod pierzynami, a
  8     2, 13|            tak nisko się opuściło, iż jakby się na przydrożnych
  9     2, 13|            końcu zasypało chałupy, iż się wznosiły jako te śniegowe
 10     2, 13|        zemstę srogą, poprzysięgał, iż nie daruje swojego.~Śniadanie
 11     2, 15|            do siebie i zawziętość, iż po jakimś tygodniu to się
 12     2, 16|          weselem.~Nie dziwota też, iż starego całkiem zawojowała,
 13     2, 16|        starego całkiem zawojowała, iż świata za nią nie widział.
 14     2, 17|    organista siedzi, dobrze baczę, iż z morga płacili.~Boryna
 15     2, 18|         zna on o nim takie sprawy, iż z tego może być i kreminał,
 16     2, 19|            chyla tyla wyskrzybali, iż jakoś się tam z boska pomocą
 17     2, 19|          muzykę, odparł jej ostro, iż się nogą z chałupy nie ruszy,
 18     2, 19|          darmo mu Żyd przypominał, iż karczmę zamyka, nie słyszał
 19     2, 20|            już tej sprawy dufając, iż to samo przejdzie i jakoś
 20     2, 20|      znarowiła chłopaka do siebie, iż cięgiem łaził za nią, a
 21     2, 20|           wielce uradowany myśląc, iż starego kupił tą zwózką
 22     2, 21|       poniewierka, że często głód, iż ledwie dzieciom starczyło,
 23     2, 21|            takie brzemiono drewek, iż ledwie mogła je sobie zadać,
 24     2, 21|          trzaskiem padały chojary, iż się wydawało, jako cały
 25     2, 21|           przygniatało to brzemię, iż zdawało się jej chwilami,
 26     2, 21|            ciężar tak przygniatał, iż coraz częściej przywierała
 27     2, 21| wystraszona, zdało się jej bowiem, iż słyszy jakieś płakania i
 28     2, 22|      nasłuchując, bo się wydawało, iż coś chodzi po pułapie, że
 29     2, 22|        krzyknęła zrazu, że to cud, iż powrócił i stał już w pługu,
 30     2, 22|     chomąta, ani zarżał, wiedział, iż cierzpi sprawiedliwie. Dopiero
 31     2, 22|         wyleciał i powiadał potem, iż chłop jakiś uciekał sprzed
 32     2, 22|          się brał, by ją roznieść, iż mu to do orki przeszkadzała,
 33     2, 22|            z nimi także znaczenie, iż nawet sam król zajeżdżał
 34     2, 22|       chorego, ale on, dojrzawszy, iż to jakaś biedota i taki
 35     2, 22|            Z trudem się domyślili, iż to ma znaczyć skrzypce.~
 36     2, 24|         pytać, bo tak odpowiadała, iż jakby kto pokrzyw polizał.~
 37     2, 24|       czyste, mroźne a tak rzeźwe, iż człek z lubością nim dychał.
 38     2, 24|           widząc już nic poza tym, iż go nawet nie obchodziły
 39     2, 24|            widny, a tak świdrował, iż Antek odwracał ociężałą
 40     2, 25|        szły takie wycinki a flagi, iż na świat wyjrzeć było nie
 41     2, 25|          czyniło się takie błocko, iż musieli kłaść przed chałupami
 42     2, 25|          zwaliły się na starszych, iż co drugi dom ktosik kwękał,
 43     2, 25|          wymiarkować, szły i szły, iż ledwie człowiek ozwar oczy,
 44     2, 25|       robota, ale każden wiedział, iż przy obróbce drzewa.~Jaki
 45     2, 25|            tak się jej przykrzyły, iż była gotową uciekać choćby
 46     2, 25|         złość staremu, a i bez to, iż się jej widziało, że wróci
 47     2, 25|          kiej trutka żal do niego, iż to wszystko, co ją spotyka,
 48     2, 25|           gorzkie urazy, tak żywe, iż bezwolnie rozplątały się
 49     2, 25|        straszna niesprawiedliwość; iż serce rozpękało z bólu,
 50     2, 25|           je w taką surową powagę, iż milkli bezwiednie zatapiając
 51     2, 25|           że bite mocą niezmożoną, iż ni "Jezus!" krzyknąć nie
 52     2, 25|            padł w śnieg, pod nogi, iż ledwie go Boryna ochronił
 53     2, 25|            go! Zabili!~Aż myśleli, iż mu się z nagła w głowie
 54     3, 26|           się galanto rozwidniało, iż ano bory wyrastały dokoła
 55     3, 26|      niebie, bił w górę, głośniał, iż w onej świętej cichości
 56     3, 26|          słabe i ledwie dychające, iż się widziała jako ta wierzba
 57     3, 26|            i dzwoniły różańce, ale iż ją spierało, a zadychliwość
 58     3, 26|     starannie z zapaski na ziemię, iż zaroiły się kiej te żółciuchne
 59     3, 26|        taka plucha od samego rana, iż trudno było nosa wyścibić
 60     3, 27|             wygnała precz gęsiory, iż wnetki wojnę uczyniły z
 61     3, 27|   rozlewały się płomienie wschodu, iż spośród modrawych gąszczów
 62     3, 27|            nie poszedł; rozumiała, iż tu na złość staremu zrobił,
 63     3, 27|          kulasy.~Wiadomo przecież, iż któren pierwszy dopadnie
 64     3, 27|          wstępu, srodze zgniewany, iż go uprzedziła!~Pytać się
 65     3, 27|        dzierżąc w garściach rządy, iż ledwie po dwóch niedzielach,
 66     3, 27|      Zeźliła się jeszcze bardziej, iż w chałupie spali, a i w
 67     3, 27|           jako praktyk był wielki, iż jeśli Boryna do rozumu nie
 68     3, 27|        niesła się nie wiada gdzie, iż nieraz dopiero wieczorami
 69     3, 27|         wynosi, a głównie czekali; iż może stary przemówi jeszcze
 70     3, 27|           chmura padnie na słońce, iż się wszystek świat przyciemni,
 71     3, 27|         się jej stało?~Jeno czuła, iż ją cosik rozpiera, podrywa
 72     3, 27|          wczoraj Kłębowa do Agaty, iż wieś stała się podobna do
 73     3, 27|       rozgrzebią przytajony ogień, iż płomię znowu siłą wybucha,
 74     3, 27|        krzywd wywlekły przed oczy, iż nawet mało kto poszedł na
 75     3, 27|            że poradzi wszystkiemu, iż nie sposób tego wypowiedzieć.~
 76     3, 27|         miecił z wolna drzewinami, iż poszumiwały głucho i smutnie:
 77     3, 28|          polną dróżką.~Miarkowała, iż zdąży jeszcze odwiedzić
 78     3, 28|          zrobiło wydatku zbędnego, iż gdyby nie wstyd, byłaby
 79     3, 28|             przykry a tak zmienny, iż co kilka pacierzów padał
 80     3, 28|       całkiem wierzyła rozumiejąc, iż głównie przez złość pyskuje,
 81     3, 28|             miarkując ze smutkiem, iż całkiem na sucho ujść mu
 82     3, 28|        właśnie był stary powiadał, iż księdza wzywali do Agaty,
 83     3, 28|     ciemnica zwaliła się na świat, iż pięści nie dojrzał, deszcz
 84     3, 28|          co pierwszych gospodarzy, iż któren świnię zaszlachtował,
 85     3, 28|          we mnie gotuje ze złości, iż prosto bym nożem pchnęła...~-
 86     3, 29|          wiatr tak w niego siepał, iż ledwie się na nogach utrzymał,
 87     3, 29|     należało, i konia batem złoił, iż ciągnął posłusznie kiej
 88     3, 29|          tłukł, kieby tymi barami, iż myśleli nieraz, co całą
 89     3, 29|      drzewa, kawały dachów, płoty, iż nie można było przejechać.~
 90     3, 29|   wyleciała do handlarzy krzycząc, iż niczego im nie potrza i
 91     3, 29|          pod zapaską, ale myślała, iż to jakiś stroik, któren
 92     3, 29|     ziemniakach pieczonych.~Juści, iż przez te dni takusieńko
 93     3, 30|            gorący i zdało się jej, iż wpodle klęczy cisnąc głowę
 94     3, 30|   doświadcza tych, których miłuje, iż chociaż zawinili, kara rychło
 95     3, 30|        osuszył łzy i porwał dusze, iż naraz społem, kiej ten bór
 96     3, 30|         Ale ozgniewany za despekt, iż to dzieuchy górę nad nim
 97     3, 30|          gorąc ją przejął na myśl, iż kiejby się jeden dzień opóźniła,
 98     3, 30|    kolebiąco, piesneczki zawodząc, iż kiej kwiaty makowe lebo
 99     3, 30|             że ją ponosi gdziesik, iż czepiłaby się tych ptaków
100     3, 30|        piersiami naprzód, czekała, iż ją obejmie i do pnia przyprze,
101     3, 30|    rozciekawili. Noc ich okrywała, iż ledwie się znaczyli na białej
102     3, 31|            im przygarść karmelków, iż z piskiem a bijatyką wytoczyły
103     3, 31|     Kozłowa co dnia jej wymawiała, iż ze śmiercią zwłóczy, by
104     3, 31|            do głowy kiej gorzałka, iż ludzie czuli się jakby pijani;
105     3, 31|          wybiegał na drogę myśląc, iż się kaj pali...~To Balcerkowa
106     3, 31|          Zawodziła tak żałośliwie, iż co miętsi płakali z nią
107     3, 31|            godnie, po gospodarsku, iż bez to niejedna kura i gąska,
108     3, 31|       szykowały, spodziewając się, iż coś parobków jutro przyjedzie. ~
109     3, 31|          głów nawet nie podnosząc, iż ani spostrzegli dobrodzieja,
110     3, 31|          Radzi mu byli serdecznie, iż pod jego okiem robota jakby
111     3, 32|       miejsca taka złość poniesła, iż jęła wytrząsać pięściami
112     3, 32|        największą kupę zbereźników iż rozlatywali się z krzykiem.
113     3, 32|           bialuchną i tak śliczną, iż do róży polnej podobną.~
114     3, 32|             a stojał tak cichuśko, iż kucie dzięciołów trzaskało
115     3, 33|           piasek.~Kurz ich zakrył, iż jeno krzyki a pomstowania
116     3, 33|         grosz się go nie utrzymał, iż szczodry był la drugich,
117     3, 33|        teraz ogarnął: nie myślała, iż się ozgniewa i pójdzie sobie.~-
118     3, 33|               Zgromiła go Kłębowa, iż zbereżeństwa gada przy dzieuchach.~-
119     3, 33|            pamięci?~Bywało nieraz, iż całe dni leżał bez kropli
120     3, 33|       dopiero przed domem, widząc, iż nie ostaje, rzekła:~- Wstąpicie
121     3, 34|           walił młotami we słońce, iż wszystek świat zdał się
122     3, 34|            których spały Żydzięta, iż ledwie się pomieścili przy
123     3, 35|       gospodarze zaczęli wywodzić, iż skoro ksiądz zachęca, to
124     3, 35|           się dopiero zza chałupy, iż w cieniach polśniewały jeszcze
125     3, 35|         Józka musiała przypominać, iż czas już się szykować do
126     3, 35|     zamierzał iść, ale dojrzawszy, iż Jagusia siedzi nad wodą,
127     3, 36|       Hance i Magdzie z taką mocą, iż się nie przeciwiły, ile
128     3, 36|       siebie, pacierz mu się rwał, iż jeno poniektóre słowa mamlał
129     3, 36|        siewu, aż nagarnąwszy tyla, iż się ledwie podźwignął, przeżegnał
130     4, 37|   strudzone patrzeniem w umarłego, iż na świtaniu ostała jeno
131     4, 39|      przechładzał, zawiewał bujny, iż kolebały się sady, pełne
132     4, 40|      Pietrka, nie mogąc ścierpieć, iż się wałęsa bez roboty.~-
133     4, 40|               rzekła surowo Hanka, iż pomilkły.~Słońce już się
134     4, 40|         wrócę! - rzucił za siebie, iż ostała, chociaż dziwnie
135     4, 40|       szwendając się tak z bliska, iż skoro poruszył ręką, odleciały
136     4, 41|   pogrążony w odmawianiu pacierzy, iż jakby nie widział, co jego
137     4, 41|           go taki strach ogarniał, iż wolałby kryminał, wolałby
138     4, 42|             ale tak przemordowany, iż zasnął przy misce, a nazajutrz
139     4, 42|         sąsiadek, ale stara udała, iż nie miarkuje, o czym powiedają.~
140     4, 44|             głupie! Bo nie wiedzą, iż zawdy tak było, że panowie
141     4, 44|           dokoła stołu rozumiejąc, iż zaraz rozpocznie się zebranie,
142     4, 44|     krzyczał do wieczora! - i rad, iż zeszli ze strażnikowych
143     4, 46|             co począć, szczęściem, iż pokrótce przyleciał Grzela
144     4, 46|      powiedział Antek.~- Być może, iż kiedyś powrócę, być może!...~-
145     4, 48|            źgnęły go niby szydłem, iż przystąpił do niej zeźlony.~-
146     4, 49|            już wszystko zmierziło, iż pił kieliszek po kieliszku,
147     4, 49|        pracy i takiego utrudzenia, iż niejeden zasypiał nad miską