Tom, Rozdzial

  1     1, 2 |          na swoją stronę ciągnie, kowal też wypatruje, aby co chycić,
  2     1, 3 |        przyszedł mu na myśl zięć, kowal, któren wszystkich po cichu
  3     1, 3 |          i przyprawi...~- A dyć i kowal umieją...~- Ale, podzieliłby,
  4     1, 3 |          ale i ludzie są winne. A kowal to co? A wójt? Z dobrodziejem
  5     1, 3 |            a głupie wierzą.~- Ten kowal to moja trucizna, chociaż
  6     1, 4 |      księdzu, nad którym Boryna i kowal, i wójt, i Tomek Kłąb nieśli
  7     1, 4 |   wrotniami na drodze, rej wodził kowal, duży chłop, ubrany już
  8     1, 4 |    gadania, że to nawet rodzonemu kowal nie przepuścił, a cóż dopiero
  9     1, 4 |              ozwał się Antek.~- I kowal z młynarzem trzymają gazetę.~-
 10     1, 4 |  niedzielę nosiłby dobrodziejowi.~Kowal by strzelbę zrobił, jako
 11     1, 4 |      ruble... ni; nie chwaci... a kowal by chcieli z pięć rubli
 12     1, 4 |          alkierza, gdzie siedział kowal z Antkiem i kilku młodszych
 13     1, 4 |        się rządzą - ciągnął dalej kowal nie zważając na babie powiedzenie
 14     1, 4 |        kiej tak dobrze, czemuż to kowal tam nie pojechał, co?...
 15     1, 4 |          już nie skończyła, bo ją kowal krzepko ujął pod żebra,
 16     1, 5 |           mną, hę? - zaczął ostro kowal.~- Niby z czym? Mogłeś mi
 17     1, 5 |             powiedział twardo, aż kowal zmiękł, że to z tej strony
 18     1, 5 |             Ozeźlił się srodze.~A kowal, że to już po dwóch mocnych,
 19     1, 5 |       gorsza.~Napili się jeszcze, kowal już postawił i przyzwał
 20     1, 7 |        Jagnie się przyodziać - że kowal jest w zgodzie z Boryną.
 21     1, 7 |       dobrze, że są w zgodzie, bo kowal pyskacz i na prawie się
 22     1, 7 |         głupie wierzą; tak samo i kowal opowiada o zamorskich krajach,
 23     1, 8 |        się też obyć nie obędzie - kowal ni drugie dzieci nie darują
 24     1, 8 |            Jeno nikt z dzieci, ni kowal nawet, o zmówinach nie wiedział,
 25     1, 10|       buchały krwawym płomieniem; kowal stał przy kowadle, czapkę
 26     1, 10|          i zapatrzył się w ogień.~Kowal pracował tęgo, nagrzewał
 27     1, 10|           ten baran! - powiedział kowal wchodząc do izby.~- To co
 28     1, 10|           mi się...rzucił drwiąco kowal.~- Ino o co?~- Latałeś za
 29     1, 10|           nie karczma! - krzyczał kowal zasłaniając sobą wójta,
 30     1, 10|           stodoły urznąć sieczki, kowal poszedł za nim, przysiadł
 31     1, 10|  przypomniał... - rzucił skromnie kowal i uśmiechnął się chytrze.~-
 32     1, 10|   spienioną nienawiścią słowa, aż kowal porwał się i uciekł co tchu.~-
 33     1, 10|          przypomniał sobie, co mu kowal wczoraj powiedział... -
 34     1, 11|    sielnie obserwują..~- Ma w tym kowal jakieś wyrachowanie, ma!
 35     1, 11| poczęstunek.~Dominikowa, synowie, kowal, Jagustynka uwijali się
 36     1, 11|       zęby szczerzył i zagadywał.~Kowal wystrojony odświętnie, w
 37     1, 11|   odmawiał w głos modlitwę - jeno kowal powtarzał za nim, bo pono
 38     1, 11|           głód pierwszy zasycili, kowal znowu flaszkę puścił w kolejkę,
 39     1, 11|             jeszcze... - a za nią kowal przepijał z drugimi i chłopaki
 40     1, 12|           i przepijał do każdego; kowal mu pomagał w drugiej stronie,
 41     2, 14|           jakże to iść we świat...Kowal by wnet zabrał... nie, nie
 42     2, 16|           na pasterkę - tłumaczył kowal.~- Siadajcie, siadajcie...
 43     2, 16|            ale potem Boryna, to i kowal też opowiadali różne różności.~
 44     2, 17|         to go pozwali, bo dworski kowal nie umie obie poradzić...~-
 45     2, 18|      Naradzał się wójt, młynarz i kowal, ale nie ja!~- Jakże, powiadali,
 46     2, 18|           z nich była pociecha! A kowal, zięciaszek zapowietrzony!
 47     2, 19|       Balcerek.~- Cichocie no, bo kowal ano ze starszym idzie!-
 48     2, 19|          drzwi, jakoż prawdziwie, kowal wiódł się pod pachy ze starszym,
 49     2, 20|        mało siedział.~Jeden tylko kowal przychodził co wieczór i
 50     2, 20|   Wieczorem zaś, kiedy był Rocho, kowal i Nastka, rzekła do starego:~-
 51     2, 20|           i dał w zastaw łąkę, to kowal kupił parę koni, że dziwowano
 52     2, 20|           tym, jako ja, młynarz i kowal zrobiliśmy ugodę ze dworem,
 53     2, 20|           muszę już bieżyć, bo mi kowal sanie podkuwa.~Odszedł wielce
 54     2, 20|         na ziemiach poduchownych, kowal toż samo, ale nie on, Boryna!
 55     2, 21|          przekuwa człowieka niźli kowal żelazo.~Zdumiał się nad
 56     2, 21|          Ale powiadam wam, że ino kowal musi kuć żelazo, póki gorąc
 57     2, 24|          na to skoczył rozsrożony kowal i ją przekładać gospodarzom,
 58     2, 24|        ich, zakrzyczeli i insi, a kowal rzucał się między ludzi,
 59     2, 24|            Ostał się w podwórzu i kowal, ale tak zeźlony tym, co
 60     2, 24|          mocniej, a że przy tym i kowal z cicha podjudzał, to z
 61     2, 25|    ustawione wpodle siebie gęsto.~Kowal przyleciał, przeciskał wskroś
 62     2, 25|          i całą prawie wsią, jeno kowal przywarł gdziesik w opłotkach,
 63     3, 26|          ma kto!~Wójt jeno ostał, kowal i tych kilku staruchów ledwie
 64     3, 27|   chałupie nikogój, j jeszcze się kowal tam wniesie i nikto go już
 65     3, 27|        wyszarpie; tymczasowie zaś kowal, co ino upatrzył, co mu
 66     3, 27|           Bóg daje, i prawda, ale kowal umiał wstawać i o północku,
 67     3, 27|          ją i matka podmawiała, i kowal rychtował codziennym podjudzaniem,
 68     3, 27|          we drzwi którymi właśnie kowal wchodził niespodzianie.~-
 69     3, 27|       prędzej, Michał!...~Ale nim kowal wyszedł, Boryna otworzył
 70     3, 27|            wycedził nieustępliwie kowal miarkując, że stary chce
 71     3, 28|         tu lada chwila przylecieć kowal i bez srogiej kłótni się
 72     3, 28|          przesalając, gdy wleciał kowal.~Widno mu było z twarzy,
 73     3, 28|      najbarzej ją trwożyli, że to kowal podmawiał swoje wymysły
 74     3, 28|           zawołała naraz Hanka.~- Kowal poszli dopiero co!~Tknięta
 75     3, 28|       drzwi były przywarte.~Jakoż kowal stał tam przy beczce z rękoma
 76     3, 30|                 Dałabym głowę, że kowal.~- To chyba na cosik upatrzonego
 77     3, 30|          wzajem na ozory. ~A kiej kowal się jawił, powiedał, co
 78     3, 30|       strwożeni.~Ksiądz nadbiegł, kowal, sołtys, a w końcu i wójt
 79     3, 31|         się odciąć Dominikowa, bo kowal wszedł i wójt podniósł się
 80     3, 32|      buchał czerwony z ogniska, a kowal obręcz naciągał na koło
 81     3, 32|         panowanie, że ni wójt, ni kowal cię nie obronią, ty... ty!...~
 82     3, 32|          wróci! - dumała.~...Choć kowal jeszcze wczoraj upewniał,
 83     3, 32|        przyorywał - wtrącił cicho kowal.~Dobrodziej się rzucił,
 84     3, 32|         przesycha - wtrącił swoje kowal.~Dosięgli drugiego kopca,
 85     3, 32|           zaglądają - zaśmiał się kowal.~- Te, wisusy, uszy poobrywam,
 86     3, 32|        organista znów jął beczeć, kowal zawtórował, jaże w uszach
 87     3, 32|        nawet nie spostrzegli, jak kowal wyniósł się cichaczem i
 88     3, 33|        wraz jęli klękać nabożnie.~Kowal przyklęknął na przedzie,
 89     3, 33|        nabożeństwo ciągnęło, jaże kowal zaczął przyśpieszać, wydzierał
 90     3, 33|       zadumana, gdy przysunął się kowal i wpodle szedł.~Nie ozwała
 91     3, 34|       rubli.~- Rychtyk podobnie i kowal mówił! - jęła zaraz opowiadać
 92     3, 34|         Grzela zacząć, gdy wszedł kowal i witał się szukając, kaj
 93     3, 34|       dodał zaraz, tłumiąc gniew.~Kowal wypił i nadrabiając miną
 94     3, 35|       odbijać za swoje krzywdy. .~Kowal stał na ganku, gdy przechodziła
 95     3, 35|       uśmiechając się nieco, gdyż kowal jaże wyrywał se wąsy ze
 96     3, 35|         Przeczytam - rzekł Rocho.~Kowal chciał mu zajrzeć przez
 97     3, 35|         go puścili przez zastawu: kowal nie będzie się was czepiał.~
 98     3, 36|         kamień na fundamenta, zaś kowal któregoś dnia powiedział,
 99     3, 36|   Jagustynka, ale któryś rzekł:~- Kowal powiadał wczoraj, jako dziedzic
100     3, 36|         gdy w południe przyleciał kowal i zaglądał mu w przywarte
101     4, 37|        wybuchnęła płaczem, a jeno kowal rozpytywał.~Opowiedziała
102     4, 37|   wszystko wyrychtuję.~Odpowiadał kowal, któren chociaż twarz pokazywał
103     4, 37|       idźcie, Jambroży - namawiał kowal, jakby chcąc się go pozbyć.~-
104     4, 37|         wama da we znaki - syknął kowal poglądając na Jagusię, siedzącą
105     4, 37|          było wzuć mu je na nogi.~Kowal wraz z Mateuszem ponieśli
106     4, 37|         wynadgrodzi!- zaśmiał się kowal. Szczęściem, że przysłali
107     4, 37|            gotowa zrobić kłótnię.~Kowal jeno gruchnął rechocącym
108     4, 37|          podwórze, gdy przyleciał kowal; ułożyli, co było potrza
109     4, 37|  obzierając się wyczekująco, gdyż kowal z Hanką spraszali poniektórych
110     4, 37|      przerywając jeno wtedy, kiej kowal puszczał flachę w nową kolejkę,
111     4, 37|        sporo chapnąć musieli...~- Kowal wyrzeka, co były i pono
112     4, 37|    gospodarze! - zakrzyknął naraz kowal. - Powiem wam mądre słowo:
113     4, 37|         kompanii - dodał ochotnie kowal.~Wywiedli się pokrótce całą
114     4, 38|          pary nie puścił, dopiero kowal przysunąwszy się bliżej
115     4, 38|     pieniędzmi - wyrzekł Mateusz.~Kowal odciągnął go na bok, cosik
116     4, 38|           lękliwie.~- Do karczmy! kowal zwołuje na narady.~- Poszłabym
117     4, 38|            Miarkujta ino sobie...~Kowal raz jeszcze powtórzył, co
118     4, 38|        jaże się spocił kiej mysz, kowal też sielnie mełł ozorem
119     4, 38|           oprócz starego Płoszki.~Kowal, któren musiał w tym mieć
120     4, 39|        grubszego ukradną - rzucił kowal.~- Nie bajcie! Ratują się,
121     4, 39|     prędzej, kobiety - przynaglał kowal i gdy weszli do chałupy,
122     4, 39|        już wszystkim, aż pierwszy kowal zaczął:~- Więc jakże zrobimy
123     4, 39|          działów - powstał twardo kowal.~- Do działów! Chcielibyście!
124     4, 40|           roboty, kiej przyleciał kowal skarżąc, że dopiero przyjechał
125     4, 40|        nim nie pódą...~Porwał się kowal, gorąco przedstawiając,
126     4, 40|           nadstawiając uszów, gdy kowal zaczął mu cicho odradzać,
127     4, 40|        się srodze zamedytował, że kowal nie doczekawszy się odpowiedzi
128     4, 41|      rzuciwszy ramionami poszedł.~Kowal był przy robocie; już z
129     4, 41|     miałbyś na sprawę - ozwał się kowal od niechcenia.~Antek schmurzył
130     4, 41|       czym to wczoraj przychodził kowal późnym wieczorem, pogłaskał
131     4, 41|        swoich turbacji? A do tego kowal już prawie codziennie i
132     4, 44|           nieco z dala kręcił się kowal pilnie nasłuchujący.~- Młynarz
133     4, 44|           któryś, ale na to rzekł kowal z chytrym prześmiechem:~-
134     4, 44|           go natarczywie Mateusz.~Kowal skręcił się kiej przydeptana
135     4, 45|        przyjrzał się w kuźni, jak kowal stalił kosy i nacinał ostrza
136     4, 47|     Prawdę wam powiedziała Magda, kowal już kupił od dziedzica dwadzieścia
137     4, 49|   poważniejsi.~Ale uwierzono, gdy kowal wrócił z miasta i wszystko