Tom, Rozdzial

  1     1, 2 |        jeszczem ponadto z dobrego serca księdzu za chrzciny dał
  2     1, 4 |          niby obłokiem osłonił te serca skruszone i łzami, westchnieniami,
  3     1, 4 |         uczucie krzywdy zalało im serca żalem, gniewem i głuchym,
  4     1, 4 |          nie pójdzie i pogadaniem serca nie ucieszy. Dałby jej Antek
  5     1, 5 |     lepione były zwierze różne, a serca, a żołnierze i cudaki takie,
  6     1, 6 |           nie mogła ni przyciszyć serca namiętnie bijącego; rozkładała
  7     1, 9 |           bolesna cichość omotała serca - cichość rozpamiętywań
  8     1, 9 |         do stóp Chrystusa rzucali serca strwożone i wybuchali świętym
  9     1, 10|           zawzięta skapywała mu z serca niby te lody ze strzech,
 10     1, 11|  jastrzębie czepiały się pazurami serca, darły i krzyczały strachem
 11     1, 11|   strapienie wśliznęło się do jej serca... ale nie czas było medytować,
 12     1, 11|     rumieniły, oczy połyskiwały i serca się rwały do serc, po bratersku,
 13     1, 11|           i weselić, że ciepło do serca szło i ochota do łbów biła
 14     1, 11|          zabawiali ze wszystkiego serca, a komu mało było poczęstunku,
 15     1, 12|           warem, rozum odchodził, serca się zapamiętały w hulance,
 16     2, 14|        mogła ni oderwać oczów, ni serca rozkołatanego.~Noc cicha,
 17     2, 14|    wypruła la niego, nic to, kiej serca la mnie nie ma. Cóż ja!
 18     2, 14|          się, cisnęła się do jego serca.~- Jantoś, pódziesz to jutro
 19     2, 15|        kamieniem.~Hanka nie miała serca wypytywać go o nic, ale
 20     2, 15|            Za bardzo bierzecie do serca, jeszcze się wama zapiecze
 21     2, 15|          tym wszystkim Hanczynego serca, nie; juści, że radowała
 22     2, 16| zmiłowania Pańskiego nad światem.~Serca im zabiły rzewliwą wdzięcznością,
 23     2, 16|          czarne jako te sagany, a serca mieli czujące i z krajów
 24     2, 16| Dziecineczko słodka!... Myśleli i serca biły współczuciem, a dusze
 25     2, 16|       mądrze był rzekł, prosto do serca, ale się to Borynie ni Dominikowej
 26     2, 16|           łzy nabiegały do oczów, serca przenikał strach święty,
 27     2, 16|         każdemu to szło prosto do serca i do rozumu, juści, że tym
 28     2, 16|         niego, szła jej prosto do serca, krępowała niby powrozami
 29     2, 16|          nich na przemian, szły z serca do serca, wiązały ze sobą,
 30     2, 16|         przemian, szły z serca do serca, wiązały ze sobą, że jednako
 31     2, 16|     jednako już czuli, jednako im serca biły, jednakim ogniem grały
 32     2, 17|        pomoże, pewnie! Kto nie ma serca miłosiernego la ludzkiego
 33     2, 18|  podejrzenie wślizgnęło mu się do serca, zazdrość kąśliwa zawarczała
 34     2, 19|        tych wyzwisk ni zbytnio do serca nie brał, że dobrodziej
 35     2, 20|     pyskują na ciebie i Antka, do serca nie bierz, żebyś jak ten
 36     2, 20|          Napletli wam, a wy to do serca bierzecie!...~- Juści, nieprawda
 37     2, 21|           dziw krew nie tryśnie z serca... Pan Jezus ją doświadcza,
 38     2, 21|     wsadzały kolczaste łby do jej serca i tak szarpały, że choćby
 39     2, 21|        człowieczych, z samego dna serca rozdartego, z tego skrzybotu
 40     2, 22|        nieopowiedzianej lubości i serca dziw nie wyskoczyły z piersi
 41     2, 22|         całą mocą czującego mocno serca i tak gorąco brała w siebie
 42     2, 22|         którym musiano w trumnach serca przebijać osikowymi kołkami,
 43     2, 22|    słuchania włosy się podnosiły, serca zamierały z trwogi, zimny
 44     2, 22|           przykupiła, to ci już z serca odpuszczam.~I zaraz tej
 45     2, 22|      Cichością śpiewały wszystkie serca, przepełnione czarem, drżące,
 46     2, 22|            wyrozumiały, pokornego serca i sprawiedliwy dla wszelkiego
 47     2, 22|          żałośliwe, przytuliła do serca i powiada tkliwie:~- Prowadź
 48     2, 23|    upojenia, tchu brakowało, dziw serca nie rozpękły; ziemia usuwała
 49     2, 23|           spojrzeniem oczu, przez serca płynęły, aż chwilami przytajali
 50     2, 23|        mgnienie, przewalała się z serca do serca potokiem palących
 51     2, 23|         przewalała się z serca do serca potokiem palących a niewypowiedzianych
 52     2, 23|       stłumionym krzykiem ptaków; serca tętniały w jedno z tą ziemią
 53     2, 23|        kur słońcu szalonym lotem, serca nabrzmiewały taką potęgą
 54     2, 23|          dzwon, trwoga zaszarpała serca, a łuna rosła i pożar ognistą
 55     2, 24|          wolna ogarniał wszystkie serca, wzburzenie głębokie, srogie
 56     2, 24|  powszechnego, co objął wszystkie serca płomieniem - tłoczyli się
 57     2, 24|      Zabawiano się ze wszystkiego serca, ile że to ostatni raz przed
 58     2, 24|           pamiętliwe, jakby z jej serca wyrosło, z jej krwi było.
 59     2, 24|      rozpalone żelazo przypiekały serca - bo jął smagać a wypominać
 60     2, 24|   rozpłakały się żalami wszystkie serca i kieby deszcz rosisty zaszemrały
 61     2, 24|         najgłębszą pokorą, pełnią serca skruszonego, strachem śmiertelnym
 62     2, 25|     pluchy i frasunki przejmowały serca; oziminy bowiem srodze cierpiały
 63     2, 25|        spory, dobrość przejmowała serca i wesołe półkrzyki leciały
 64     2, 25|  miłowanie - ale na dnie głębokim serca krzewił się zjadliwy kiej
 65     2, 25|           te zimne słupy, że jeno serca biły im kołatliwie, a na
 66     2, 25|        pożar ogarniając wszystkie serca strapieniem a gniewem srogim,
 67     2, 25|     naszczekiwać...~Trafiło to do serca narodowi, bo całą hurmą
 68     2, 25|        wszystkim trafił prosto do serca, mało kto przytwierdzał,
 69     2, 25|           zawyły tak żałośnie, aż serca truchlały z trwogi, przerażających
 70     2, 25|         ponuro, aż strach padł na serca, że ludzie strwożeni, wylękli
 71     2, 25|         bo zawziętość przejmowała serca i jakaś sroga, pewna siebie,
 72     2, 25|           a tam, kędy się zjawił, serca truchlały, ludzie uciekali
 73     2, 25|           zmęczenie, bo wszystkie serca rozpierała nieopowiedziana
 74     3, 26|            takie cuda i moce, aże serca biją do wtóru weselnego,
 75     3, 28|           odpłacę.~- Ze szczerego serca dawam. Nie za odrobek. Kumałam
 76     3, 28|       rękę przepraszając z całego serca...~- Byście wiedzieli, co
 77     3, 29|    przecież ta izba stoi! Z duszy serca proszę, a ksiądz ten papierek
 78     3, 29|         bierzcie, bo ze szczerego serca dajem - przemówiła Kłębowa
 79     3, 30|          kiej słodkość lało się w serca i kieby słońce rozpalało
 80     3, 30|      galanto i dufnuść wstąpiła w serca.~A gdy wnet potem ksiądz
 81     3, 30|       wszystkiego narodu, i przez serca wszystkie z miłością niesione...~
 82     3, 30|        mury się trzęsły, śpiewały serca wszystkie i gardziele, a
 83     3, 30| czerwieniały i sytność rozpierała serca gorącem i głęboką radością.
 84     3, 30|     wzmogły się jeszcze krzyki, a serca żywiej i weselej zabiły.~
 85     3, 30|            byście tego zbytnio do serca nie wzięli!- zaczął.~- I...
 86     3, 30|           skrzypicy i czepiał się serca, kiejby ta złotymi rosami
 87     3, 30|          tych słowach, bijących w serca jak dzwon, i niesły się
 88     3, 31|       owiec.~Trwoga wionęła przez serca, że skupiły się barzej,
 89     3, 31|    sąsiadki obsiadły ją, z całego serca pocieszając; a pospólnie
 90     3, 31|         mocna radość przepełniała serca i po ziemiach się niesła -
 91     3, 32|          dzwon radosny, z każdego serca buchał płomieniem i z każdej
 92     3, 32|              Zawtórowali z całego serca, jak kto umiał, i ruszyli
 93     3, 32|           a on ci każdego brał do serca, po głowach całował, po
 94     3, 32|          nowe radoście rozpierały serca, jaże chciało się niejednemu
 95     3, 32|           niewoląc ze wszystkiego serca.~Że i krzywd zapomnieli,
 96     3, 32|         zbyli, bo każden z całego serca cieszył się powrotem i swoimi,
 97     3, 32|          raz po raz obłapiał i do serca przyciskał, a o różności
 98     3, 33|          żem prawy i ze szczerego serca namawiam, nie la swojej
 99     3, 34|   przyjęła go radośnie i z całego serca ugaszczać chciała, ale skoro
100     3, 34|            ale śpiewając z całego serca, całą mocą, wszystkimi gardzielami,
101     3, 35|        sapania i kije zaciskając; serca się zatłukły, gorący dygot
102     4, 37|           bolesna lutość ściskała serca; to niekiedy cichły w przejmujących,
103     4, 37|      Mocno proboszcz powiadał, do serca i tak napominająco, i takim
104     4, 37|        nie miał przyjść z dobrego serca, co? - bronił Kłąb.~- Lata
105     4, 38|           i śpiewa ze wszystkiego serca wiatrom, polom, niebu jasnemu
106     4, 38|   płoszyły się ptaki, ale śpiżowe serca biły wciąż, biły miarowo,
107     4, 38|    unosiło nad polami rozpierając serca lubą cichością i weselem.~
108     4, 40|  przytulał z dobrością i z całego serca. Cisnęła się też do niego
109     4, 40|           się dusza i każde bicie serca zdało się wołać na świat
110     4, 41|          ramionami, przycisnąć do serca i napić się z tych warg
111     4, 41|    chrupały, jaże księdzu zbrakło serca na wypędzenie ze szkody,
112     4, 41|      szeptał bezradnie.~- Z duszy serca rad bym ci pomógł, ale cóż
113     4, 41|       miedzy i jął przygarniać do serca a tulić, a głaskać po włosach
114     4, 41|  nauczając pobożne nabożeństwa do Serca Jezusowego, którego urzędy
115     4, 42|           dać nam izbę, z dobrego serca.~- Z dobrego serca. A juści,
116     4, 42|        dobrego serca.~- Z dobrego serca. A juści, pewnikiem chce
117     4, 43|           gorąco i ze wszystkiego serca, co i kamień by się ulitował.~
118     4, 43|     Dziękowali jej ze wszystkiego serca, więc im powiedziała na
119     4, 44|          prawił Grzela, prosto do serca trafiał Antek, ale i strach
120     4, 45|      najdufniejszą, żarliwy krzyk serca rwący się w czas Podniesienia.
121     4, 45|           i zapłakać, tak szło do serca.~Ale strasznie gorąco było
122     4, 46|           jakiś smutek przejmował serca.~Jagusia zapłakała cichuśko,
123     4, 46|         przejął ich święty ogień, serca sprężyły się uniesieniem
124     4, 46|      cudności niewypowiedziane, a serca się pasły janielskim, przesłodkim
125     4, 48|   przeklęła na wieki i wydarła ze serca, choćby wraz pęknąć miało... -
126     4, 48|         zbolałego, pokrzywdzonego serca.~- Muszę się z nią rozmówić. -
127     4, 48|           mu się kajś spod samego serca.~Przyklękła w bruździe i
128     4, 48|          im śpiewały wniebowzięte serca o łasce Pańskiej, tylko
129     4, 48|           Proszę was ze szczerego serca, byście mi odpuściły.~-
130     4, 49|         nie brali tego zbytnio do serca.~- Próżniaki wymyślą se
131     4, 49|  organiścina trafiła wszystkim do serca, nalazła się na wsi niby
132     4, 49|       użalając się ze wszystkiego serca.~Dopiero po jakimś czasie
133     4, 49|           nie chciał.~- Z dobrego serca la niej przyniosłem i jeszcze