Tom, Rozdzial

  1     1, 3 |       czyrn by się skończyło, gdy naraz Jacek się zerwał, otworzył
  2     1, 5 |        rozwinęła i przepatrywała, naraz zawinęła wszystko razem
  3     1, 7 |             aż się szyby trzęsły.~Naraz pies jął skowyczeć w sieni
  4     1, 8 |          ale się nie doczekał, bo naraz się porwał i wyszedł z karczmy,
  5     1, 11|          się zakotłowało, wszyscy naraz mówili, krzyczeli a dowodzili
  6     1, 12|           i jął macać skobla, gdy naraz z wrzaskiem odskoczył, bo
  7     1, 12|      mocno odeszła.~Kuba otworzył naraz oczy i wodził nimi dosyć
  8     2, 13|   wszystko lodowatą, brudną mgłą; naraz niebo się przedarło na środku
  9     2, 13|        diabelskie gody, jakby się naraz ze sto chłopa obwiesiło,
 10     2, 13|         też w głos mówiła, urwała naraz spostrzegłszy Antka, wpili
 11     2, 16|            Jest! Jest! - wrzasnął naraz Witek.~Wyjrzał na to Boryna,
 12     2, 16|           nie dziwota!...~Umilkli naraz, bo ostry, przenikliwy głos
 13     2, 21|          bór, co się był przygiął naraz i rzucił rozsrożony na wichurę.~-
 14     2, 21|          głębszą senność !~Drgała naraz porywając się z miejsca
 15     2, 21|   pacierze zaczęła się rozbierać.~Naraz jakiś wrzask daleki, przytłumiony
 16     2, 22|   przenikał wszystkich, że milkli naraz oglądając się trwożnie,
 17     2, 22|         tej ciszy, jaka panowała.~Naraz psy zaczęły doszczekiwać
 18     2, 23|         już po Borynowej stronie.~Naraz Jagna zaczęła płakać.~Co
 19     2, 24|      wszystkich wichurą pomsty...~Naraz Kozłowa jęła się przedzierać
 20     2, 24|        opłotkach, boć wszyscy się naraz cisnęli, wszyscy krzyczeli,
 21     2, 24|     pchnięty, ale Hanka jakby się naraz wściekła, zalały ją wspomnienia
 22     2, 24|           i rozgrzmiał wszystkimi naraz głosami, duszą wszystką
 23     2, 24|           nie czekając końca, gdy naraz organy umilkły, ksiądz stanął
 24     2, 24|        wzdychy pokutne - a ksiądz naraz pochylił się ku Antkowi
 25     2, 24|        Jezus mój, Jezus! - ryknął naraz chwytając się za głowę,
 26     2, 25|      przyduszone, szły wyraźniej.~Naraz się rozniesło, że poniektórzy
 27     2, 25|  rozbłysły dziko oczy, sto pięści naraz wyrwało się nad głowy, i
 28     2, 25|           Zakatrupić! - wrzasnęli naraz i znowuj pięście się podniosły
 29     2, 25|       opłotki, obejścia, zawrzały naraz wszystkie chałupy, dzieci
 30     2, 25|        ino tyla go było widać, bo naraz zawarczały cepy i kilkadziesiąt
 31     2, 25|       zgoła, co się z nim dzieje, naraz rozległ się krótki, przerażający
 32     2, 25|           nagła w głowie popsuło.~Naraz ucichł, przypomniał sobie
 33     2, 25|       kieby tymi łzami pokrapiał.~Naraz Boryna otworzył oczy i długo
 34     3, 26|       jako te świnie! - krzyknęła naraz na gęsi: - Pilusie, pilu,
 35     3, 27|           przyodziać do kościoła; naraz, kiej ta chmura padnie na
 36     3, 27|       oczyma po niej wlepiając je naraz we drzwi którymi właśnie
 37     3, 27|            ratunku!... - krzyknął naraz strasznie, wyprężył się
 38     3, 28|         roboty, ludzie! - zawołał naraz zrzucając kożuch, zakasał
 39     3, 28|      zachodzić wieprzkowi z boku. Naraz przystanął, rękę odwiódł,
 40     3, 28|          gdyż Jaguś wpadła stając naraz w progu kiej wryta.~- Dziwujesz
 41     3, 28|    Borynowy wieprzek! - wybuchnął naraz nie mogąc już powstrzymać
 42     3, 28|        bydło obrządzać!~Krzyknęła naraz Hanka w sień z taką mocą,
 43     3, 28|            co żałujesz... - rzekł naraz Bylica utrafiając w sam
 44     3, 28|          czekać... nie...~Zmilkła naraz, usiłując na próżno powstrzymać
 45     3, 28|          Ojca i Syna! - krzyknęła naraz Hanka zrywając się na równe
 46     3, 28|     wszedł do chałupy! - zawołała naraz Hanka.~- Kowal poszli dopiero
 47     3, 28|          wracając do stodoły, ale naraz zawróciła z pół drogi.~-
 48     3, 29|          że rozum do cna stracił.~Naraz poruszyli się wszyscy, rozstępując
 49     3, 29|      stanie? zapobieży?...~Ksiądz naraz przystanął do Weronki i
 50     3, 29|   musiałam potem zadrzemać. Aż tu naraz kiej nie huknie, kiej się
 51     3, 29|   podziejecie?.. mówię: gdzie?...~Naraz pies jakiś zaczął szczekać
 52     3, 29|       kijanki, gdyż prano w wielu naraz miejscach.~A wszędy był
 53     3, 30|          aż przecknęła dojrzawszy naraz znajome twarze i oczy łzami
 54     3, 30|    osuszył łzy i porwał dusze, iż naraz społem, kiej ten bór człowieczy,
 55     3, 30|        nią sprzęgnie? - pomyślała naraz, dosłyszawszy Jagusię wracającą
 56     3, 30|      wprost ganku rozbiegając się naraz z krzykiem na wsze strony
 57     3, 30|          trwała w najlepsze, kiej naraz w podwórzu buchnął wrzask
 58     3, 30|   krzyknęła Jagustynka dojrzawszy naraz kupę ziemi wywalonej i dół
 59     3, 30|       ozwał się Pietrek i skoczył naraz do ziemniaczanego dołu,
 60     3, 30|      spokojnie nie może...~Sołtys naraz się schylił i podniósł żelazny,
 61     3, 30|  przepierań i szamotań.~Zawróciła naraz z powrotem i dosłyszawszy
 62     3, 30|         opuściło się już za bory.~Naraz wstrząsnął się cały i odsunął
 63     3, 30|     często po kieliszek sięgając.~Naraz ktosik ją wpół krzepko ujął,
 64     3, 31|      skrabało się na próg wysoki. Naraz pies gdziesik zawarczał,
 65     3, 31|     niestworzone rzeczy.~Wójt się naraz podniósł i niby za dom się
 66     3, 31|            poszeptywały trwożnie.~Naraz rzucili się za sołtysem
 67     3, 31|         rozgłośnie kiej do tańca.~Naraz przycichło wszystko, baty
 68     3, 32|       Sroki me opadły i wszystkie naraz skrzeczą! - mruknął nasłuchując
 69     3, 32|      lecita? Dzieuchy?!~Dosłyszał naraz, że poniesły się z miejsca,
 70     3, 32|          pomyślała wspierając się naraz o płot, bo tak ją w dołku
 71     3, 32|         poszła dalej: ogarnęło ją naraz zniechęcenie i taki płacz
 72     3, 32|          nie wstrzymały długo, bo naraz chlasnęły z kupy, kiej woda
 73     3, 33|           drzew na płoty.~Teresce naraz łzy się puściły z oczu i
 74     3, 33|          kupy, czasem i wszystkie naraz podnosiły się na nogi, a
 75     3, 33|          Weronczyn płacz chlipał.~Naraz pan Jacek się podniósł i
 76     3, 34|      zielone i rozkołysane.~Chory naraz zwrócił się do niego.~-
 77     3, 34|           A nieprawda! - wrzasnął naraz Pietrek, parobek Borynów,
 78     3, 34|       przerwał im Grzela.~Zmilkli naraz, bo juści taką prawdę rzekł,
 79     3, 34|   znajdzie jaka rada.~Mateusz się naraz zerwał, buchnął pięścią
 80     3, 34|          i słowa nie stracić, gdy naraz taki wrzask wstrząsnął całą
 81     3, 35|         ten stary zbuk! Pomyślała naraz o mężu.~- Całe życie mi
 82     3, 35|           zadzieraj!~Pochylił się naraz przed nią i pokornie podjął
 83     3, 35|         się niecoś uspokoiło, gdy naraz stara wyrwała się kobietom
 84     3, 35|       może i Antek - przyszło jej naraz do głowy.~Powróciła do domu,
 85     3, 35|      wszystkich diabłów!~Skoczyli naraz jakby ukropem polani, wrzask
 86     3, 36|          wiedząc, co począć, gdyż naraz przechylił się i leciał
 87     3, 36|   pierwsze kury zaczęły piać, gdy naraz Boryna poruszył się na łóżku
 88     3, 36|  bezdźwięcznie.~Skołtuniły mu się naraz w mózgu wspominki jakichś
 89     3, 36|   śpiących na jej łonie...~Boryna naraz przyklęknął na zagonie i
 90     3, 36|         czego? co?...~Przygłuchło naraz dokoła, dopiero kiej znowu
 91     3, 36|     Ostańcie! Ostańcie!~Zmartwiał naraz, wszystko przycichło i stanęło
 92     4, 37|         chwasty i kwiaty.~Ryk się naraz wydarł przeciągły i tęskliwy;
 93     4, 37|          gospodarze! - zakrzyknął naraz kowal. - Powiem wam mądre
 94     4, 37|        tchem, zgoła nieprzytomni.~Naraz koń zarżał we stajni, Łapa
 95     4, 38|         się tym niemało gorszyli.~Naraz kajś w końcu wsi, jakby
 96     4, 38|          torba matką - wyrwał się naraz, wpadł pomiędzy wozy a konie
 97     4, 38|       pary z gęby nie puścił, jął naraz chybać ludzi za orzydla
 98     4, 39|    niezdatny! - żartował Michał i naraz wszyscy gruchnęli śmiechem,
 99     4, 39|          serce; poczuła, jakby ją naraz sto nożów przebiło i wszystkie
100     4, 39|         nawet na najgorsze.~Hance naraz łzy zalały oczy, pamięć
101     4, 39| porykiwania spędzanego bydła, gdy naraz Hankę jakby tknęło jakieś
102     4, 40|        Hanka prała zawzięcie, gdy naraz kajś niedaleko rozległy
103     4, 40|        będę jak przódzi.~Skoczyła naraz do izby po najmłodsze dziecko.~-
104     4, 40|     żywicą i rozprażonym bajorem.~Naraz jastrząb wyprysnął nad las,
105     4, 41|           błocie pod studnią, gdy naraz dziad zaczął srogo kichać,
106     4, 41|      wzgardą i jakby z żalem, ale naraz przystanął pod jakimś drzewem
107     4, 41|        ocierając rękawem łzy, ale naraz porwał się i zakrzyczał: -
108     4, 41|            A tu! A tu! - wrzasnął naraz Szymek wyskakując przed
109     4, 41|       parę dobrych pacierzów, gdy naraz Antkowi przyszło na myśl
110     4, 42|              Kto tam? - posłyszał naraz głos matki.~Zdrętwiał i
111     4, 42|        wyboistą drogę za młynem i naraz pognał, jakby go cosik popędzało,
112     4, 43|        powybiegali przed chałupy.~Naraz skotłowało się wszystko
113     4, 44|          kołowało nad nim, ale on naraz zawrzeszczał:~- Jedzie!
114     4, 44|          zatrzęsły z uciechy, gdy naraz wójt zakrzyczał uroczyście:~-
115     4, 44|           ze wszystkiej mocy, ale naraz grzmotnął go łbem, jaże
116     4, 44|             Mołczat! - zakrzyknął naraz jeden ze strażników prężących
117     4, 44|        kieby w tym kotle, wszyscy naraz zaczęli prawić, krzyczeć
118     4, 45|           z lasu na topolową, gdy naraz posłyszał jakby znajome
119     4, 45|  Dochodzili właśnie smętarza, gdy naraz sypnął się na nich brzękliwy
120     4, 45|        pierzchały spod ścian, ale naraz poderwały się ździebko i
121     4, 45|           bieganiny; gdyż wszyscy naraz pragnęli mu usłużyć i być
122     4, 46|     wskórawszy.~Wieś odetchnęła i naraz przemówili wszyscy, każden
123     4, 46|        pokrętnymi cieniami drzew, naraz zadrgało mu serce, tęsknica
124     4, 47|          Noc się już zrobiła, gdy naraz posłyszał, jakieś kroki,
125     4, 47|       czego nie oberwał!~Skoczyła naraz do drzwi, wywarła je na
126     4, 48|                       Rozdział 12~Naraz porwał się za nią lecieć.~-
127     4, 48|          oczy i serce dręczył, że naraz się zerwał i zaczął krzyczeć
128     4, 48|       zawrócił już ku domowi, gdy naraz posłyszał jakby z pasieki
129     4, 48|          Więc to tak! - powtórzył naraz głośno, i chcąc się oderwać
130     4, 48|         nimi jakby urzeczona, gdy naraz organiścina podniesła z
131     4, 49|           na prochy, tak buchnęły naraz wszystkie dawne urazy do
132     4, 49|       przez wichurę.~Obejrzał się naraz, Mateusza już nie było,
133     4, 49|       Może to już - przemknęło mu naraz przez głowę, serce zatłukło