Tom, Rozdzial

  1     1, 2 |           a ino skubią, a patrzą, kiedy ozerwą w kawały...~Ciemnawo
  2     1, 3 |         jaskółek, że ani widział, kiedy Boryna wyszedł zza węgła
  3     1, 4 |        radością, że ani wiedział, kiedy znalazł się na drodze...~-
  4     1, 4 |          w stawie przed zachodem, kiedy .słońce bije w wodę. I poczuł
  5     1, 4 |            usłyszał z lubością.~I kiedy roznosili świece, bo nabożeństwo
  6     1, 4 |        piękne, że tyla księgów.~- Kiedy tu un wszystkie przeczyta? -
  7     1, 4 |   przeczyta? - ozwała się Józia~- Kiedy? A wieczorami! Chodzi se
  8     1, 4 |    chociaż nie pijała, że to mało kiedy był ten grosz gotowy, ale
  9     1, 4 |          na czele, wyszli.~Potem, kiedy już Jankiel począł. gasić
 10     1, 5 |   przestrzeń daleką... daleką...i kiedy niekiedy głuchy, żałosny
 11     1, 5 |           nie chciało, aż dopiero kiedy skończyli i gdy już kobiety
 12     1, 5 |      dworów coraz mniej. Dawniej, kiedy się jeździło po snopkach
 13     1, 5 |           posłać swatów, Macieju, kiedy ją tak chwalicie! - zaczęła
 14     1, 6 |       obierać, co?~- Powiedz ino, kiedy potrza, a przyjdę, Józia,
 15     1, 6 |         mu wątpia odbił.~- O cóż, kiedy?...~- A o cóż ba, jak nie
 16     1, 7 |        zmartwiała ze strachu, ale kiedy słowa matki dojęły ją do
 17     1, 7 |    wyprawiali na pastwiskach...~- Kiedy baczycie, to i ostawcie
 18     1, 7 |       młynarzowi ukradli konie!~- Kiedy?~- Ze trzy pacierze temu.
 19     1, 7 |   akuratnie z powrotem do roboty, kiedy Roch stanął we drzwiach
 20     1, 7 | błogosławił wszystkiemu.~A potem, kiedy już odchodził, to powiada:~-
 21     1, 7 |  społecznie żyli.~A często gęsto, kiedy Jezusiczek strudzony spoczywał,
 22     1, 7 |         Rozchodzić się już mieli, kiedy wszedł wójt z sołtysem,
 23     1, 8 |            la Jagusi zapiszę...~- Kiedy?~- A choćby i jutro! Nie,
 24     1, 8 |            gadał, jak mało kto go kiedy słyszał, i cięgiem do Jagusi
 25     1, 9 |     powiem i tak, ino mnie weźcie kiedy ze sobą, moi złoci, moi...~-
 26     1, 10|     sadzie...a wtedy w lesie... a kiedy razem powracali z miasta...~
 27     1, 10|      razem krzyczeli, aż w końcu, kiedy im już zabrakło głosu, chrzypieli
 28     1, 11|         to cudaków różnych, jako: kiedy psy gonią owce, a pasterz
 29     1, 11|               A może?... Wczoraj, kiedy prała w stawie, przeszedł
 30     1, 11|        wspomnienia tego wieczora, kiedy wracali z obierania kapusty
 31     1, 11|           dzieciątko prosił, cóż, kiedy nawet mięsa przełknąć nie
 32     1, 11|        jak to zwyczajnie kobiety, kiedy sobie podpiją i ozorom wolność
 33     1, 11|         boru.~- A o podatkach kto kiedy słyszał?~- Abo drzewo kupował
 34     1, 12|      niecki czubate.~- Przenosiny kiedy?~- A dzisiaj na odwieczerzy.~-
 35     1, 12|      zawadza kołami... jeszcze se kiedy kulasy połamie...~I tak
 36     2, 13|         ze złością.~- Mówię ci co kiedy, naprzykrzam się, a dyć
 37     2, 13|          tak porwało z nagła, jak kiedy wezbrana woda kierz słaby
 38     2, 14|       sobie śpi, niech wypoczywa, kiedy taki pan! Wy macie gęsi,
 39     2, 14|          świnia w pełnym korycie. Kiedy taki przebierny, to trzeba
 40     2, 14|      długo, długo tak trwała, ino kiedy niekiedy spod sinych powiek
 41     2, 15|        przebudzić, a na świtaniu, kiedy się zabierał do roboty,
 42     2, 15|         prawie szły do skroni, że kiedy je w gniewie ściągnął, to
 43     2, 15|          ciśnij, poszukaj bułek,. kiedy ci chleb nie smakuje, idź,
 44     2, 15|            o świtaniu się zrywał, kiedy przedzwaniali na roraty,
 45     2, 15|      drogi mi schodź, bo jak mnie kiedy złość rozbierze, to ci tych
 46     2, 15|           nie doczeka.~Antek zaś, kiedy Mateusza wynieśli, siadł
 47     2, 16|    gwoździami.~- Czas wieczerzać, kiedy słowo ciałem się stało!-
 48     2, 16|          tego.~Jedli długo i mało kiedy jeśli tam które rzekło jakie
 49     2, 16|       chciałam ze wszystkimi, ale kiedy mówicie, że już krzyczy,
 50     2, 16|    rozglądał, gdzie by przysiąść, kiedy spostrzegł ojca wraz z całym
 51     2, 17|      wzięła do gospodarstwa, cóż, kiedy nie było wiele do roboty,
 52     2, 17|           zmyślne psy owczarskie, kiedy chcą owce zagnać we wrota.~
 53     2, 17|           Królach rąbać zaczną.~- Kiedy tak, trzeba jechać ze skargą
 54     2, 18|          zajrzę tu jeszcze do was kiedy, teraz mi pilno, bo noc
 55     2, 18|              Zajrzałbyś do dzieci kiedy.~- Przyletę, przyletę, nawet
 56     2, 18|    postronku, że~ani zmiarkujesz, kiedy, co i jak, a wszystko wypowiesz.
 57     2, 18|           i nie odda, co nasze.~- Kiedy tak, to lasu może ciąć nie
 58     2, 19|           wszystkim, jak przódzi, kiedy to im przewodził jeszcze,
 59     2, 19|       Jakże, dawał po dwie morgi, kiedy się nam należy po cztery
 60     2, 19|         już urzędniki rozsądzą.~- Kiedy oni z dziedzicami trzymają!~-
 61     2, 19|       niemoc...~Sam nie wiedział, kiedy zaczął iść ku domowi, gdy
 62     2, 20|      tylko! Hale!... - bowiem, że kiedy to jej zapaskę znalazł w
 63     2, 20|          nad nimi. Wieczorem zaś, kiedy był Rocho, kowal i Nastka,
 64     2, 20|    niechaj Bóg broni, by mi wlazł kiedy w pazury przy takiej okazji...~
 65     2, 20|          I od tej chwili mało już kiedy zaznał spokoju. O każdym
 66     2, 20|         zarobicie ze sto rubli.~- Kiedy zaczynacie zwózkę? - rzekł
 67     2, 21|      dyrdając za nimi.~Pewnie, że kiedy mus ułapi za łeb, nie wyślizgniesz
 68     2, 21|         czyniła jakby w kościele, kiedy to z nagła organy zmilkną
 69     2, 21|            Łacno to powiedzieć.~- Kiedy on pierwszy przystąpił do
 70     2, 22|            Juści, kto wymiarkuje, kiedy prawdę powie, a kiej scygani !~-
 71     2, 22|      piorun w niego trzasnął!~Oto kiedy on wojował i nieprzyjacioły
 72     2, 22|     zmartwiały, a na odwieczerzu, kiedy przedzwaniali na Anioł Pański,
 73     2, 23|         jakiegoś przepadania, jak kiedy chmura przysłoni słońce
 74     2, 24|          i nie było, co ino która kiedy bądź zasłyszała abo i sama
 75     2, 24|     bezradnie jak to stado owiec, kiedy je z nagła pies obgoni,
 76     2, 24|          Hulano ochotnie jak mało kiedy i do późna, do tela, póki
 77     2, 25|     żywego przejmujący, to i mało kiedy dojrzał kogo na drogach,
 78     2, 25|           a nie wyszło i Zdrowaś, kiedy na dróżce biegnącej od wsi
 79     2, 25|       wtedy wszystko z nagła, jak kiedy wicher uderzy niespodzianie
 80     3, 26|         rozmodlonym i oniemiałym, kiedy dobrodziej ma wznieść na
 81     3, 26|          właśnie do kościoła iść, kiedy Gulbasowe chłopaki poczęły
 82     3, 26|           to rychło?~- Bóg ta wie kiedy! Jeździł do urzędu ksiądz,
 83     3, 27|          zaświeciło mu cosik, jak kiedy rzeka spod nocy się przetrze
 84     3, 27|        łyżkami przed Łapą, któren kiedy niekiedy pojadał razem z
 85     3, 28|         noc zasypuj... Późno już! Kiedy to obrządzisz?...~- Pietrek
 86     3, 30|        puścić, jeno nikto nie wie kiedy... U tego, co ma na sądach
 87     3, 31|          galanto.~- Powiadają, że kiedy chleb nie zrodzi, sad dogodzi!~-
 88     3, 32|          Lipcach!~Prawda-li to? I kiedy? I jak?...~Nikto jeszcze
 89     3, 32|           a o różności wypytywał.~Kiedy zaś już sobie podjedli do
 90     3, 33|       przeleciał nad światem, jak kiedy człowieczą duszę w twardym
 91     4, 37|           bił we dzwon żałobny.~A kiedy wrócili z eksporty, to w
 92     4, 37|   nazajutrz o dużym dniu, właśnie kiedy już ludzie ciągnęli na żałobne
 93     4, 37|           w te pieśnie żałobne, a kiedy powiał wiater i rozruchał
 94     4, 37|          dół żółtawy i pusty...~A kiedy prześpiewali jeszcze coś
 95     4, 37|         do wsi z przyjacielstwem, kiedy?~- Coś w tym być musi, że
 96     4, 38|     śpiewał całym gardzielem, jak kiedy to chłop ździebko napity
 97     4, 38|           Hale, odpędzałam cię to kiedy?~- Abo raz! Nie sklęłaś
 98     4, 38|           go nikto nie zapraszał.~Kiedy Mateusz wszedł, właśnie
 99     4, 38|            objaśniał Mateusz.~- A kiedy to dziedzic obiecuje nam
100     4, 39|          wykopał, można by rznąć, kiedy przyjdziecie?~- Kiedy? A
101     4, 39|      rznąć, kiedy przyjdziecie?~- Kiedy? A może na święty nigdy.
102     4, 40|       tęsknością nabranym głosem:~Kiedy ranne wstają zorze!~Pieśń
103     4, 41|       łzawo. - Juści, co odrobię, kiedy jeno będzie potrza. I nie
104     4, 41|        nienasyconej tęsknicy. Jak kiedy uschnięta drzewina ożeni
105     4, 41|      dawał.~A już było najciężej, kiedy chodził cichy, strapiony,
106     4, 41| kościołach.~Aż któregoś wieczora, kiedy siedzieli jeszcze w izbie
107     4, 42|          tęgich koni.~- Mój Jezu, kiedy to dasz choćby jednego -
108     4, 42|     będziesz się tłukł po nocy.~- Kiedy pościele ma już tam, w budzie -
109     4, 42|     pracował niestrudzenie, tylko kiedy mu Nastuś przyniesła śniadanie,
110     4, 42|           kieby na drożdżach, zaś kiedy Mateusz przyszedł z pomocą,
111     4, 42|  trefności, jaże uszy więdły, zaś kiedy i Jambroż dorwał się kieliszka
112     4, 43|           rozgdakana kokosz; więc kiedy już minęło niebezpieczeństwo
113     4, 43|      krowa, musi być z dworskich, kiedy kupiliśta?~- Juści, co krowa
114     4, 44|        włóczą, że ni pomiarkować, kiedy i którędy.~Przycichli jednak
115     4, 44|        Dosyć tej narady! Milczeć, kiedy ja mówię, i słuchać. Szkołę
116     4, 45|            Puść, smoku, puść! - i kiedy puścił, sama wzięła go ściskać,
117     4, 45|       jakby w każdym się roiło.~A kiedy ksiądz zajął się obsadzaniem
118     4, 45|          lepiej nie potrafi. Cóż, kiedy we łbie pstro i dalejże
119     4, 45|        myślał organista, albowiem kiedy parobek wyprowadzał konie
120     4, 45|       mógł się to zebrać w sobie, kiedy jakaś dzieuszyna piesneczka
121     4, 45|          znowu! obaczę!~A nieraz, kiedy klęczała przed ołtarzem
122     4, 45|         gorące szepty pacierzy, i kiedy zapatrzyła się rozmodlonymi
123     4, 45|       odprawiało w jej, duszy, bo kiedy wyjrzała w pole, to dzwoniły
124     4, 45|       śnie, ledwie już miarkując, kiedy był dzień, a kiedy noc.~
125     4, 45|     miarkując, kiedy był dzień, a kiedy noc.~Dominikowa czuła, że
126     4, 46|       siebie, co? Szukajcie!...~A kiedy skończyli, Antek przystąpił
127     4, 46|           im dopiekał.~Jaż Antek, kiedy już ostali sami, rzekł cicho
128     4, 46|          mię i zagubią, to i cóż, kiedy takich zostanie jeszcze
129     4, 47|          leżała cichuśko, dopiero kiedy zabierali się do spania,
130     4, 48|           zwiesnowym słońcem.~Zaś kiedy trumnę spuszczali do dołu