Tom, Rozdzial

  1     1, 1 |            dziewczyna i ciągnęła za sobą na postronku dużą, czerwoną
  2     1, 1 |          Żyd szmaciarz, pchał przed sobą taczki dobrze naładowane,
  3     1, 2 |        alkierza, zamykając drzwi za sobą, odsunął ż małej szybki
  4     1, 3 |        kulał srodze i ciągnął ją za sobą; umył się pod studnią, przygładził
  5     1, 3 |           się tą niemotą mocując ze sobą.~Borynie nijako było zaczynać
  6     1, 3 |              a wszystkie się żrą ze sobą kiej psy.~- Bo głupie, nie
  7     1, 4 |        żałość z nagła go objęła nad sobą, że przysiadł na drodze
  8     1, 5 |       składki i spłaty różne między sobą, a często i przednówkowe
  9     1, 5 |         ciołaka, kto zaś gnał przed sobą maciorę z prosiętami, co
 10     1, 5 |           Powiedziałem: do grobu ze sobą nie zabierę, a przódzi ni
 11     1, 5 |            Niedługo cieszyli się ze sobą bo każdemu pilno było iść
 12     1, 6 |          brał wicher każdy, obtulał sobą i kołysał, i niósł tam,
 13     1, 7 |        kręcił, że już mało wiele ze sobą mówili, a ino poglądali
 14     1, 8 |           nie wiedział, co robić ze sobą. Przypominał sobie cięgiem,
 15     1, 9 |            ino mnie weźcie kiedy ze sobą, moi złoci, moi...~- Śniadanie! -
 16     1, 10|          krzyczał kowal zasłaniając sobą wójta, ale Antek już na
 17     1, 10|            z nagła ujrzał tuż przed sobą jej twarz rozpłomienioną,
 18     1, 10|             po izbie, miotali, bili sobą o łóżka, o skrzynie, o ściany,
 19     1, 10|          stawu i nie wiedział, co z sobą począć, nie uspokoił się,
 20     1, 10|            piersi i zaganiała przed sobą krowy, stadko gęsi i dwa
 21     1, 11|          komory, przywarła drzwi za sobą i długo buczała...~Nie przeszkadzała
 22     1, 11|           po sadzie się uganiali za sobą, że starsi krzykali im z
 23     1, 11|     Jagustynką weszły, niosąc przed sobą z wielką paradą przystrojoną
 24     1, 11|             prześmiewały się między sobą, ale że im się to zmierziło
 25     1, 11|            i sprawy wywodzili przed sobą; drudzy zasie, co to nie
 26     1, 12|           kryły i mało wiele między sobą rajcowały.~Jagusia w mężowej
 27     1, 12|   wrzeszczały i tuzowały się między sobą, a Łapa z ujadaniem obiegał
 28     2, 13|    handlarze zaś szwargotali między sobą i wzięli krowę macać a oglądać
 29     2, 15|          nim, a cieszyli się między sobą z jego poniżenia i biedy,
 30     2, 15|           Nigdy oni nie trzymali ze sobą przyjacielstwa, a zawdy
 31     2, 15|           niejedną flachę wypili ze sobą, wpakował się do jego izdebki,
 32     2, 15|     potrzeba mi nikogo. Tyle mam ze sobą przyjacielstwa, że ledwie
 33     2, 15|          prawdę rzekł, że ledwie ze sobą poradził, prawdę; wziął
 34     2, 15|            nie było szeptali między sobą.~Ale Antek na nich nie zważał,
 35     2, 16|              aż wypowiedzieli przed sobą przewiny swoje a grzechy
 36     2, 16|          serca do serca, wiązały ze sobą, że jednako już czuli, jednako
 37     2, 17|         gdyby z kądzieli, i omotuje sobą świat cały, cudności różne
 38     2, 17|         grożące ręce widziała przed sobą.~Zalękła się srodze, struchlała
 39     2, 17|           Witkowi.~- Weźcie mnie ze sobą! - szepnęła cicho.~- Hale.
 40     2, 18|       potrzeba, nie, herbatę mam ze sobą, zagotujcie mi tylko wody...~-
 41     2, 18|             trzymacie.~- Trzymam ze sobą i ze sprawiedliwością, miarkujcie
 42     2, 19|            spokojnie, zajęci między sobą.~Nikto też z gospodarzy
 43     2, 19|             kiełbasę, jaką mieli ze sobą, a hardo, nieustraszliwie
 44     2, 19|             domu.~Nie mówili nic ze sobą, bo Hanka rzewnie płakała.~
 45     2, 20|           pozwól chłopu panować nad sobą, to :się wnet do bicia weźmie
 46     2, 20|           przygarbił się, nogami za sobą ciągał i na wiór się zesychał
 47     2, 21|            splątanych i zwartych ze sobą gałęzi, że ledwie się mogli
 48     2, 21|            na jednej ręce, trzaskał sobą o drzewa i skrzypiał zardzewiałym
 49     2, 21|         wichurą okrywały go cięgiem sobą, trzęsły się, przyginały,
 50     2, 22|           jeszcze pogadywały między sobą tylko, wrzeciona jeno furkotały
 51     2, 22|           się widział, a ciągnął za sobą na długim powróśle onego
 52     2, 22|    cudownościami, to zaczęli między sobą cicho zrazu, a potem już
 53     2, 22|    zwyczajnie.~Młódź zaczęła między sobą się prześmiewać, bo Tereska
 54     2, 23|        wyzbyci z pamięci stopieni z sobą jako dwie żagwie płonące,
 55     2, 23|         wstrząsnęła się.~Ogarnął ją sobą i rozgrzewał takimi całunkami,
 56     2, 23|             znowu pokazał wlekąc za sobą wielgachną wiązkę słomy,
 57     2, 24|         może, bo ociec i w złości z sobą żyli.~- Sądów to sprawa,
 58     2, 24|            i tak przewlekały między sobą, że jakby po tych ostrych
 59     2, 24|        Antek, ni Jagna nie drażnili sobą ludzkich oczów, to wpadli
 60     2, 24| popłakujących żałośnie, ogarnęła je sobą i dziw nie zadusiła w całunkach
 61     2, 25|            To i cóż miała począć ze sobą? co? Kiej nie poredziła
 62     2, 25|          względem siebie, żalem nad sobą, litością, głębokim pragnieniem
 63     2, 25|             za orzydle, okręcił nad sobą i rzucił na ziem kiej ten
 64     3, 26|       klęczący ze szczęścia ogarnia sobą oną ziemię, ów świat cały,
 65     3, 26|       przeszli prędko, rozgadani ze sobą.~- Dyć od tylich skrzatów,
 66     3, 26|             Żyd jakiś pchając przed sobą sporego cielaka.~- A od
 67     3, 26|       potrzebne - gromnicę niesła z sobą, co ją ano wyprosiła stróżując
 68     3, 26|          przymierzając, cieszyć się sobą i szyję wzdymać kiej te
 69     3, 27|     niełacno go oderwać, i prawo za sobą będzie miał.~Co jej tam
 70     3, 27|             odbitego, ostawiając za sobą te czarniawe, półkoliste
 71     3, 28|             kamień, broni się przed sobą choćby tą złością na cały
 72     3, 28|        zmilkła zatrzaskujac jeno za sobą drzwi z całej złości.~Jagna
 73     3, 29|              a poszturchując między sobą, aż ciasno się uczyniło
 74     3, 29|            klęły swarząc się między sobą.~- Poredzim, Rochu, poredzim,
 75     3, 29|       Zdumiał się, bo zawżdy byli z sobą jakby we wojnie.~- Co by
 76     3, 29|         spostrzegłszy księdza przed sobą rymnęła mu do nóg wybuchając
 77     3, 29|          wielgachnym pudle nosiła z sobą kusząc nim co łakomsze...~
 78     3, 29|            choć nie mówiły prawie z sobą, ustawiły pod szczytowym
 79     3, 29|            Józka zabrawszy dzieci z sobą.~Ale siedzieli dość długo,
 80     3, 29|         pościele. Boryna dozwalał z sobą robić wszystko, nie poruszywszy
 81     3, 30|          monstrancję dzierżył przed sobą, że jakoby słońce złociste,
 82     3, 30|       dojedli, do stajni ponieśli z sobą.~- Szykujże zaraz konie! -
 83     3, 30|        niezgorzej, lejąc się między sobą i ganiając po sadach, że
 84     3, 30|       ukraść, jak mogli przynieść z sobą, wójt to wama mówi, a kowala
 85     3, 30|             poredzały godnie między sobą. Wójtowa na pierwszym miejscu
 86     3, 31|         jadł będzie?~- Garnuszki ze sobą sprowadził i arbatę cięgiem
 87     3, 31|          pilnowała chłopaków, by za sobą dobrze pozamykali oborę
 88     3, 31|           Rzepecki, jeśli miasto za sobą obstawać i pospólnie się
 89     3, 32|          kiej złodzieje chodziły za sobą ślepiami. Juści, dobrze
 90     3, 33|        dacie takiemu przewodzić nad sobą! Poniewiera i wynosi się
 91     3, 33|                Sami go wybralim nad sobą, to i uważać musim.~- Kto
 92     3, 33|            chłopów, rechocąc między sobą jakoby te świnie nad korytem.~-
 93     3, 34|        wozem pojechał zabierając ze sobą Kłęba i parobków.~Długo
 94     3, 34|            cudeńka wygadywać między sobą, zaś starsi na gwałt stroili
 95     3, 34|         brodzie, usadzili go między sobą i wszystko znowu rozpowiedzieli,
 96     3, 35|      spojrzenia i wiązać się między sobą...~Mateusza coraz silniej
 97     3, 35|            wojna, to wojna! Mata za sobą sądy, mata urzędy, mata
 98     3, 35|              Rozgwarzali się między sobą, coraz prędzej idąc, bo
 99     3, 36|             zawzięcie ostawiając za sobą coraz dłuższe pokosy i wgniecione
100     3, 36|       kłyźniły cięgiem ludzi między sobą, a to Dominikowej spory
101     3, 36|         leda powodu, rozprawiała ze sobą i potaczała się kiej pijana.
102     4, 37|            niegłodna użalań się nad sobą, ale zawdy tak ją zabolało
103     4, 37|           Pogadywały z cicha między sobą kobiety, wyskrzybując miski
104     4, 38|          zasiedli poredzając między sobą.~Był i ten z Woli, ale nie
105     4, 38|               Prawda, nie wiedli za sobą ani jednej.~- Kobus mogliby
106     4, 39|        Wołała zjadliwie, władna już sobą i bez lęku, a tak urodna
107     4, 40|             śpiewaniach i weselu. I sobą się wiedział, wszyćkim się
108     4, 40|            raz po raz widział przed sobą jej modre oczy i lśniące
109     4, 40|        winnych a swarząc się między sobą coraz zawzięciej, gdy Mateusz
110     4, 41|         kiej ogień.~- A przynieś ze sobą chorobę, to cię dam do śpitala.~-
111     4, 41|      galancie i jął deliberować nad sobą.~- Że to człowiek słaby
112     4, 41|           coraz mocniej ogarniał ją sobą...~Zrazu ani miarkowała,
113     4, 41|            Więc z tego bojowania ze sobą zmizerował się, zgorzkniał
114     4, 42|         złość matce, dyć się żrą ze sobą kiej te psy. Torba zapowietrzona,
115     4, 44|             Płoszka, poredziwszy ze sobą, rozeszli się między łudzi
116     4, 44|            żaden pacierza ni między sobą nie będzie mówił inaczej,
117     4, 44|         trzymajmy! A drą się między sobą panowie, nie nasza sprawa,
118     4, 44|             mig ich ścisnęli między sobą, a ktosik im szepnął:~-
119     4, 45|           pijawka, pchając ją przed sobą z niezmiernym wysiłkiem,
120     4, 45|            bryce i zapędzając przed sobą gęsi szedł środkiem drogi
121     4, 45|           ziemię poniósł sito przed sobą tak ważnie i uroczyście
122     4, 47|             znowu do piersi, objęła sobą i pokrywając pocałunkami
123     4, 47|          razik, dyć me weź, ogarnij sobą i nie daj na mękę, nie daj
124     4, 48|         groźnie matka zapierając mu sobą drzwi.~- Dlaczego ją mama
125     4, 48|            i gniewnie pociągnęła za sobą, dał się bez oporu, z pokorą...~
126     4, 49|   zapatrzona jeno w rozkolebane nad sobą drzewa.~Spochmurniało nagle