Tom, Rozdzial

  1     1, 2 |        mocy i pewności zalała mu serce i skrzepiła głuche jeszcze,
  2     1, 4 |       gorzko i aż go ścisnęło za serce... - Ten ptak, co polatuje
  3     1, 5 |         się jej ćmiło w oczach i serce dygotało z rozkoszy. A te
  4     1, 6 |         wichrem przeleciał przez serce i głowę; aż się zatoczyła.
  5     1, 7 |      nogach świętych, że zmiękło serce Pańskie, ostał z nimi przez
  6     1, 8 |          bo go żałość ułapiła za serce; jakże, tyle pola dać, najlepszej
  7     1, 9 |      głowie... bo go tak ujął za serce tym skamleniem.~A w parę
  8     1, 9 |      nieruchawy jako ten głupi i serce mu się skurczyło z bolenia,
  9     1, 10|   krzyknął ugodzony jakby w samo serce.~- Są takie we wsi, co i
 10     1, 10|       pokurczonych i obsiadły mu serce, czepiały się myśli, majaczyły
 11     1, 10|          się myśleć o tym, bo mu serce zamierało ze zgrozy niewytłumaczonej,
 12     1, 10|      wypowiedzieli, a żgało go w serce jakby nożem...~- Nie daruję
 13     1, 11|          przez śmiechy płynie, i serce śpiewa radością, i dusza
 14     2, 13|           bych te żale nabrane w serce nie lunęły z niej choćby
 15     2, 13|       kiej za każdym wspominkiem serce mu się kurczyło z bolenia,
 16     2, 13|           któren się wbił w samo serce i bolał coraz ostrzej, przez
 17     2, 13|          sobie przewłóczył przez serce, bych jeszcze lepiej zapamiętać!~
 18     2, 13|    struchlała, opadł ją gniew, a serce zatłukło się litością...~-
 19     2, 13|        że Hance stajała dusza, a serce zaczęło się trzepotać radością
 20     2, 13|         co jak ogień szedł przez serce i rozgrzewał ją dobrocią
 21     2, 13|          ta chęć i rozżarzyła mu serce niepowstrzymanym pragnieniem
 22     2, 14|            zazdrość ją ugryzła w serce.~- Naród wszystkiego da,
 23     2, 14|         Tchu nie mogła złapać, a serce się jej tłukło jako ten
 24     2, 15|       paląca zazdrość parzyła mu serce.~Nigdy oni nie trzymali
 25     2, 15|          nieużyty, a nasprzeciw, serce miał wspomogliwe i szeroką
 26     2, 15|       ten jastrząb wrzepił się w serce pazurami i darł, i ozdzierał.~
 27     2, 16|       bok bezwiednie zamarło jej serce, skamieniała z radości,
 28     2, 16|          niej każda kosteczka, a serce tłukło się jako ten ptak,
 29     2, 16|   zbrakło, głos uwiązł w gardle, serce dygotało i tak biło, że
 30     2, 16|        taka radość rozpierała mu serce, taki krzyk miał w sobie,
 31     2, 17|        jakby ją kto żgnął w same serce, bo zaraz jej przyszło do
 32     2, 17|      pies na łańcuchu, rwało się serce... nie, nie mogła, nie mogła...
 33     2, 17|          dziwny lęk i ścisnął za serce, że zmilkła, przycichła
 34     2, 18|    migotał w oczach a słodkością serce rozpierał; a tak ją cosik
 35     2, 19|       się w ogień przemieniała i serce grało weselem a mocą; basy
 36     2, 19|         lubością przejmował, tak serce otwierał, aż ciarki przechodziły,
 37     2, 19|        lęk ściskał go za gardło, serce zamierało, włosy się jeżyły -
 38     2, 20|           aż mu się żal robiło i serce zdziebko tajało, ale i zazdrość
 39     2, 20|      podczas kazania, Jagusi też serce zabiło trwożnie i rumieńce
 40     2, 20|     chłopak usłuchać musiał, ale serce skwierczało mu z żalu i
 41     2, 20|        tym Witek, któren całkiem serce stracił do gospodarza za
 42     2, 21| rozpalonymi obcęgami ściskało za serce, przegryzało na wskroś i
 43     2, 22|       najbardziej chwyciła ją za serce ta historia o królu i tej
 44     2, 22|         i zafrasowało się wielce serce miłościwe.~- Bez księdza
 45     2, 23|         bojałam się zagadać... a serce to mi się tak tłukło, tak
 46     2, 23|   wścieknę się abo co!~- Dziw mi serce nie rozpęknie!~- Spalę się...
 47     2, 24|       Weronki dziękować za dobre serce i przepraszać za dawne winy;
 48     2, 24|       żalem skruchy, że dziw jej serce nie pękło, i błagała o zmiłowanie,
 49     2, 24|       kto żywego ognia nasypał w serce, że ledwie się doczekał
 50     2, 24|       ciężkość zwaliła mu się na serce, poczuł się tak samotnym,
 51     2, 25|          drugie kobiety, że to i serce miała barzej czujące, i
 52     2, 25|   bezwolnie traciła coraz barzej serce do niego i sztywniała mu
 53     2, 25|        ten głos padł mu lodem na serce, aż się zatrząsł cały z
 54     2, 25|       niewstrzymanych, zalała mu serce.~- Cyganisz jak ten pies;
 55     2, 25|   straszna niesprawiedliwość; iż serce rozpękało z bólu, dusiła
 56     2, 25|           okropny ścisnął mu tak serce, że ledwie mógł dychać,
 57     3, 26|        radością i wielce czujące serce.~Hej! zwiesna ci to szła
 58     3, 26|        dzwon umarły, gdy mu nowe serce uwieszą, serce ze słońca
 59     3, 26|       gdy mu nowe serce uwieszą, serce ze słońca uczynione, że
 60     3, 26|       deszcz rzęsisty zalały jej serce i spływały po wynędzniałej
 61     3, 26| kosteczka trzęsła się z osobna i serce tłukło się boleśnie niby
 62     3, 26|  żałośliwości pełen, że dziw jej serce nie pękło.~I długo pacierz
 63     3, 27|          było jako to żgnięcie w serce, że i teraz poderwała się
 64     3, 27|       bez to już do cna straciła serce do niego, i całkiem się
 65     3, 27|        dusza i rozprężone udręką serce krzyczało żalem i tęsknicą
 66     3, 27|    czająca się tęsknica ścisnęła serce, że wodziła przygasłymi
 67     3, 27|           strach ją przejął i za serce ścisnął, że słowa nie mogła
 68     3, 27|     Zimny pot strachu ją oblał i serce gwałtownie zakołatało.~Prawie
 69     3, 28|     błysnął i aż po osadę wbił w serce.~Podstawili niecki, krew
 70     3, 28|          strapienia.~Więc chocia serce ściskał żal, jęła rychtować
 71     3, 28|          latały niby we febrze i serce kołatało, łzy posypały się
 72     3, 29|       Kiejby nie wasz rozum i to serce dobre, to już nie wiada,
 73     3, 29|         taka marnacyja, że aż za serce ściskało; toć często krowy
 74     3, 29|       jeszcze cudze biedy brał w serce, to bych mu na swoje mocy
 75     3, 30|             to żal ją ścisnął za serce i same łzy się polały z
 76     3, 30|        pozwalała męce rozdzierać serce i łzom gorzkim płynąć.~ ~. . . . . . . . . . . .~ ~
 77     3, 32|       się w głowie zakotłowało i serce dziw nie pękło z bólu, ale
 78     3, 32|        co jakby kłami chwytał za serce.~Dopiero z ganku obejrzała
 79     3, 32|         z podściółki.~- Kubie by serce pękło, kiejby cię takim
 80     3, 32|         i taka radość wstąpiła w serce, że się już rwała do komory
 81     3, 32|     kowalowych spadły na obolałe serce kiej jastrzębie ostrymi
 82     3, 32|      ślepiami, że w Hance opadło serce, zmilkła i trzasnąwszy jeno
 83     3, 32|            Do klasów to już? ~Za serce ją cosik ścisnęło, jakby
 84     3, 32|         zębów zawrzeć nie mogła, serce lubo dygotało, a oczy szły
 85     3, 32|        te skrzydła przetrącone i serce zadygotało z żałości.~Prawda,
 86     3, 32|             wyszeptała cichuśko, serce jej wezbrało westchnieniem
 87     3, 32|  przeciek, kiej wszystkie, miała serce pełne żarów i gotowe do
 88     3, 33|        gardło, nogi się uginały, serce się tak rozpaczliwie tłukło,
 89     3, 33|          gdyby nie Witkowe dobre serce, któren porywał, co się
 90     3, 33|     rosnąc z minuty na minutę, a serce ściskając strasznym żalem
 91     3, 35|      całą duszą, że dziw się jej serce nie rozpękło z radości i
 92     3, 35|          smutku pełne, że mu się serce zatłukło.~- Co ci to, Jaguś?
 93     3, 35|           że niejednemu wezbrało serce cichym żalem i obawą, niejeden
 94     4, 37|     Strach ją chycił za gardło i serce jakby się zakrzepło na lód,
 95     4, 37|       łzy się cisnęły, zamierało serce, a oczy strwożone, oczy
 96     4, 38|   westchnął żałośnie.~A Jagusine serce jakby kto ścisnął i tak
 97     4, 38|         zaczęło cosik rozbierać, serce się tłukło kiej oszalałe,
 98     4, 38|          chwilę, przytaiła dech, serce przestało bić i jakby zdrętwiała
 99     4, 39|    ostatnie słowa ugryzły w samo serce; poczuła, jakby ją naraz
100     4, 39|       tak boleśnie wgryzła się w serce, że ledwie już zabełkotała:~-
101     4, 39|          raz biły na nią ognie i serce się kurczyło od męki, a
102     4, 40|       chocia ją ponosiło, chocia serce się tłukło, że tchu brakowało
103     4, 41|        skamlał, że skruszało jej serce, zaczynało jej być żal.~-
104     4, 41|          go wszystkie złoście, a serce się rozdygotało kochaniem.~-
105     4, 42|          głębokiej radości, jaże serce biło mu kiej młotem i gardziel
106     4, 43|         nogi się pod nią ugięły, serce zakotłowało aż do utraty
107     4, 43| rozpachniony wzdych i przejmował serce, jaże się prężyła rozwierając
108     4, 45|  oczymgnieniu ukąsiło go cosik w serce, sposępniał i głuche, kolące
109     4, 45|    jednym pacierzem dygotało jej serce:~- Obaczę go znowu! obaczę!~
110     4, 45|          war, nogi się trzęsły i serce łomotało kieby młotem, zaś
111     4, 46|         i rozmowy...~Zatłukło mu serce i zadygotały ręce, ale ciął
112     4, 46|        ją palące ognie wstydu, a serce spięło się męką, ale kiej
113     4, 46|         drzew, naraz zadrgało mu serce, tęsknica wyciągnęła nienasycone
114     4, 47|      dusił go wstyd i zalewał mu serce taką gorzkością i taką dojmującą
115     4, 48|    rozkoszy przysłonił mu oczy i serce dręczył, że naraz się zerwał
116     4, 48|          się oczy i miody zalały serce, nie dał se jednak folgi,
117     4, 48|          podobna.~- A to dziw mi serce nie pękło! A to dziw me
118     4, 48|        przez żałość szarpiącą mu serce i przez ten śmiertelny smutek.~
119     4, 49| przemknęło mu naraz przez głowę, serce zatłukło kieby młotem, gniew
120     4, 49|        niby oszalałe ptaki, choć serce skwierczało z trwogi, choć
121     4, 49|           Prawda, co miała dobre serce, prawda! A może to i bez