Tom, Rozdzial

  1     1, 2 |             nieboszczkę i wszystkie dusze w czyśćcu ostające.~
  2     1, 4 |        ściskał w garści pieniądz, a duszę miał pełną słodkości i dobroci,
  3     1, 5 |            rozprostowywał skurczoną duszę, rósł w ambit i taką pewność
  4     1, 9 |       przejmujący padł na wszystkie dusze; jakaś dziwnie bolesna cichość
  5     1, 9 |           zapisywał i brał za każdą duszę po sześć groszy albo i po
  6     1, 9 |           przypominają sobie w głos dusze różne... i po dziesięć...
  7     1, 9 |           nim cosik i oździerało mu duszę do dna. A pomiarkować nie
  8     1, 9 |             jak ksiądz wypomni jego dusze...~Na środku kościoła stał
  9     1, 9 |           te drzewa kolebały się im dusze w sennym poczuciu trwogi...~-
 10     1, 9 |            świnie mają wyżerkę... a dusze pokutujące głód cierpią...~-
 11     1, 10|            się mógł poruszać, bo na duszę jęły mu się zwalać zmory
 12     1, 11|             w ogniu, i obwinęły jej duszę z taką mocą, a tak wyraziście
 13     1, 11|          Prawda, prawda, i dmucha w duszę kiej w to zarzewie przygasłe,
 14     1, 11|              przyjacielstwa używaj, duszę ciesz! Jako tej świętej
 15     1, 12|        wzmogła i wesołość ogarniała duszę, wójt pomógł rzetelnie,
 16     1, 12|            mogę.~Żałość ścisnęła mu duszę i łzy pociekły po twarzy,
 17     1, 12|          budził się nieco, wychylał duszę z ciemnicy, podnosił z niepamięci,
 18     1, 12|        tłumno i ogniście.~Że już im dusze całkiem stajały od gorącości,
 19     1, 12|         Kuba w ten sam czas składał duszę swoją pod święte Panajezusowe
 20     2, 13|         strach chycił za gardziele, dusze padły w proch ,lute przerażenie
 21     2, 13|             Jakże tu i mówić , kiej duszę przeżerała nienawiść, kiej
 22     2, 13|           że jakby kto mrozem oblał duszę - ani przemówić do niego,
 23     2, 13|             szyję i tuląc rozbolałą duszę do tego stworzenia czującego.
 24     2, 13|            wszystkim, jakby z nagła duszę zgubił, pamięć go odeszła,
 25     2, 14|            wzdychali, to roztapiali duszę w tej głuchej, martwej ciszy -
 26     2, 15|            przytaiło się, a ssie mu duszę, ssie...~On zaś ani słowa
 27     2, 15|            jakby świdrem szły przez duszę, srodze bolały.~- Nie przegryziecie,
 28     2, 15|            mocno w garść, skiełznał duszę niby w ten kantar żelazny
 29     2, 16|       gnietło, a tak cosik we świat duszę niesło, że poszłaby, gdzie
 30     2, 16|         rosła w niej, i rozdzierała duszę, co ją tak strasznie rozdrażniło,
 31     2, 16|          serca biły współczuciem, a dusze się zrywały i niesły we
 32     2, 16|    zapanował nad światem i wybierał dusze la siebie.~- Rządzi on tu
 33     2, 16|            jest - wszystko ma swoją duszę. Co ino jest na świecie,
 34     2, 16|            żeby kamienie i wszystko duszę swoją miało... nie mogli
 35     2, 16|           obory; tchu im brakowało, dusze się trzęsły, łzy nabiegały
 36     2, 17|           mu się to wtedy, wstrzyma duszę, nie poleci za tym głosem? !...~
 37     2, 19|             ciężki frasunek padł na dusze. Zbierali się po chałupach ,
 38     2, 19|         bełkocze, a taką tęsknością duszę przejmuje, że ni jeść, ni
 39     2, 19|         karki, podnosił zafrasowane dusze, prostował się, rozrastał
 40     2, 20|             trudno, miałać przecież duszę wielce czującą - jako ten
 41     2, 22|          wrzeciona z rąk leciały, a dusze się niesły w zaczarowane
 42     2, 22|       zmęczony, a że zaś wszystkich dusze ogarnięte były jeszcze onymi
 43     2, 22|          ten lutowy, zimny wieczór.~Dusze się wznosiły, pod niebo
 44     2, 22|            takie światy, gdzie jeno dusze człowiekowe błądzą jako
 45     2, 22|            zaklęty, każdy kamień ma duszę, każdy bór jest pełen czarów,
 46     2, 22|            im strudzone, okaleczałe dusze!~Cóż ta to życie szare i
 47     2, 22|             błocie tarzasz gwiezdną duszę, człowieku, w błocie.. .
 48     2, 22|     westchnienia podziwu i tęsknot, dusze się kładły do stóp Pańskich
 49     2, 22|      wypróbować.~- Pomogę, a oddasz duszę? - zaskrzeczał zły.~- Dam,
 50     2, 23|      nieprzypomnianym, a jeno przez dusze wiedzianym, jakoby w tym
 51     2, 23|      baśniowe moce otrząsały na ich dusze cudowny okwiat oczarowań,
 52     2, 23|          marzenia, aż rozkwitały im dusze w kwiat zdumień, w prześwięty
 53     2, 23|             pieszczące młodą ruń, a dusze jako ten dzień wiośniany,
 54     2, 23|           nagle, jakiś cień padł na dusze i zmącił jasne tonie, i
 55     2, 24|       poredziła, tak zapiekłą miała duszę z żałości i jakby na kamień
 56     2, 24|         przemieniona, bo choć dawną duszę miała jakby zetloną na proch,
 57     2, 24|          złożyła przekrwioną ranami duszę w pokorze najgłębszej a
 58     2, 24|          gryzący wstyd tak mu zalał duszę, że chwycił czapkę i uciekł
 59     2, 24|            gorąco, że zatrzęsły się dusze w udręce grzeszności swojej,
 60     2, 25| człowieczych wstawał radosny krzyk, dusze się rwały, we świat ponosiło,
 61     2, 25|           te dymy gryzące, osnuwały duszę, bo chociaż jeszcze nikto
 62     2, 25|               ale nie poredzili, bo dusze odbiegały od siebie daleko,
 63     2, 25|            bo żal jakiś ściskał jej duszę i napełnił oczy łzami, że
 64     2, 25|       strachu dziwnym, że pacierzem duszę krzepić musiał; gdzie znowu
 65     2, 25|         długo i ciężko, oprzędzając dusze trwogą, niepokojem i strasznymi
 66     2, 25|        nieustępliwa moc zakamieniła dusze i oblekała je w taką surową
 67     3, 26|      powrócił...~Dyć tym ano żywiła duszę przez długą zimę, tym się
 68     3, 26|            deliberowała i w to całą duszę kładła, że skoro śmierci
 69     3, 26|        spadały na nią i przejmowały duszę taką zgryzotą i bólem, że
 70     3, 28|           już najmniej jak za każdą duszę zapisaną jajko dostają...~-
 71     3, 28|           słowa kamieniami padły na duszę. Nogi pod nią truchlały
 72     3, 28|           palące kapały na Hanczyną duszę.~- I nie ma końca tej ludzkiej
 73     3, 28|         tłumaczyła.~- Kto ma czujną duszę, ten sam dosłyszy wołanie
 74     3, 29|           jaką przypowiastką wyrwać duszę smutkowi, komu był potrzebny
 75     3, 30|         stało. Zatrzepotały się też dusze kobiece kiej ptaki spłoszone,
 76     3, 30|        krzywd tak boleśnie ścisnęły dusze, jaże ryknęli wraz z płaczem,
 77     3, 30|     uniesienia osuszył łzy i porwał dusze, iż naraz społem, kiej ten
 78     3, 30|         świat, kaj jeno uniesieniem dusze człowiecze sięgają...~Prawie
 79     3, 30|             szczerzyło, że niejedną duszę lęk ściskał i turbacje obsiadały
 80     3, 30|            a opamiętaniu rodzonych.~Dusze się wszystkie ważyły na
 81     3, 30|             wrosły, a pasący oczy i dusze odemstą...~Zaś od karczmy
 82     3, 31|       kamienie przywaliło wszystkie dusze; słuchali wciąż opowiadań
 83     3, 31|        wszystek, to smutek ogarniał dusze, ludzie chodzili w utrapieniu,
 84     3, 32|             nadzieja rozsadzała jej duszę, że zeszła na bok, w bruzdę,
 85     3, 32|          wesele bowiem przepełniało duszę, taką moc dając piersiom,
 86     3, 32|             a zaś wszystkim zarówno dusze klękały w niemej, gorącej
 87     3, 32|          zawrzała, złoście sprężyły dusze i oczy poczęły się żgać
 88     3, 33|       światem, jak kiedy człowieczą duszę w twardym śpiku zmora dusi,
 89     3, 33|        jasny, ciepły i zwiesnowy, i dusze im kamieniały w rezygnacji
 90     3, 33|     Paczesiowa miała żelazne ręce i duszę nieustępliwą - jakże! tyle
 91     3, 33|           szum przeleciał.~- Kubową duszę obaczył! - szepnął Witek
 92     3, 34|            borów i pól i przenikała duszę, że już dzieci z wrzaskiem
 93     3, 36|             tak nie patrzcie, bo mi duszę wywleczecie, nie patrzcie!~
 94     4, 37|            lubą, żywiącą mocą, jaże dusze rozpierało radością i same
 95     4, 37|   przejmujących, żalnych jękach, aż dusze mdlały struchlałe i same
 96     4, 37|        sroga cichość zwaliła się na dusze, jeno dzwony jęczały wciąż,
 97     4, 37|          zmiłowania. Twarze bladły, dusze jęły się zwierać w męce
 98     4, 37|              aż twarze kamieniały i dusze się trzęsły.~Ale i to zarówno
 99     4, 37|        popłakiwał i śpiewał za jego duszę pobożne pieśnie, jak przystało
100     4, 38|             wykąpał w onym święcie, duszę oczyścił a skrzepił, narodu
101     4, 38|          zgasło...~Noc padła na jej duszę, ale jeszcze długo siedziała
102     4, 38|            operlił srebrną rosą jej duszę wniebowziętą, gdyż wszystko,
103     4, 39|      kończył cichą, żałobną mszę za duszę Boryny, zamówioną przez
104     4, 39|         szczerze westchnęła za jego duszę.~Nazajutrz kole południa
105     4, 40|          ziem nieobjętych, sycąc mu duszę upojną i zgoła niewypowiedzianą
106     4, 41|            jaki paciorek za Kłębową duszę albo i wynagrodzi czym szkodę!
107     4, 41|           ulży, wyznaj! Przed kimże duszę wyżalisz, jak nie przed
108     4, 41|          już im tak cosik omroczyło dusze, że spozierali na się trwożnie,
109     4, 41|           pachnące zwiewy kolebiące duszę słodkimi spominkami; ale
110     4, 45|             rozgwiażdżone i poniósł duszę kajś w zaświaty, buchnęły
111     4, 45|             strach, żałość ścisnęła duszę, łzy zatopiły oczy, współczująca
112     4, 45|         Pana Boga, ma...~Jasio miał duszę czystą kieby ten najbielszy
113     4, 46|             jakaś żałość rozpierała dusze, że siedzieli osowiali,
114     4, 46|        otwierał, raje pokazywał, że dusze im poklękały w zachwyceniu,
115     4, 48|              dławił się nimi, sycąc duszę ich piołunową gorzkością.~-
116     4, 48|         spowiedzi otwarła przed nim duszę na ścieżaj, rzuciła mu ją
117     4, 48|        śmiały się czerwone wargi, a dusze kieby w czas Podniesienia
118     4, 48|           świętego nabożeństwa, tak dusze im klęczały w zachwyceniu
119     4, 49|        ludzie !~- Żeby tak zatracić duszę chrześcijańską! Ale stara