Tom, Rozdzial

5001     4, 41|              pokutę kościelną: stawałeś w ojcowej obronie, a że był
5002     4, 41|               ci tu radzić? Mój Boże, i w Ameryce ludzie żyją, i z
5003     4, 41|              Bożego.~- Hale, i wezmą me w dybki, w Sybir pognają...~-
5004     4, 41|               Hale, i wezmą me w dybki, w Sybir pognają...~- Wielu
5005     4, 41|                 co to po latach zastanę w chałupie, co? A bo to kobieta
5006     4, 41|        odepchnęła go.~- Nie figle mi ta w głowie, nie ceckania!~-
5007     4, 41|                 się z zimna.~- I ani ci w głowie postało zajrzeć do
5008     4, 41|                 mnie, co inszego miałaś w myślach!...~- Czekałeś to
5009     4, 41|              dusza człowiekowi zapiecze w zgryzocie, to by i siebie,
5010     4, 41|           stojąc tuż przy sobie, biedro w biedro. Księżyc świecił
5011     4, 41|               Księżyc świecił im prosto w twarze. Dyszeli ciężko,
5012     4, 41|             spominkami, oczy im pływały w zakrzepłych łzach żalów
5013     4, 41|              Ale Antkowi już się mąciło w głowie, bo takie luboście
5014     4, 41|                 się już całkiem poczuła w jego mocy i kiej jął rozgniatać
5015     4, 41|           dawała mu się też jak kiedyś, w słodkiej udręce niemocy,
5016     4, 41|    rozgwiażdżona, księżyc wisiał wysoko w pół nieba; nagrzane, rozpachnione
5017     4, 41|        powietrze obtulało pola pośpione w niezgłębionej cichości;
5018     4, 41|               cały świat leżał bez tchu w upojnym zapomnieniu i w
5019     4, 41|                 w upojnym zapomnieniu i w słodkiej pieszczocie niepamięci.~
5020     4, 41|             pieszczocie niepamięci.~A i w nich nie było już pomiarkowania
5021     4, 41|                się z pierunem i buchnie w niebo płomieniami, że już
5022     4, 41|           zatraty, tak i oni przepadali w jakichś nienasyconych żarach.
5023     4, 41|             nienasyconych żarach. Ożyły w nich dawne miłoście i zwarły
5024     4, 41|          odpowiadała, pilnie zapatrzona w księżyc; więc burzył się
5025     4, 41|                księżyc; więc burzył się w sobie i chłódł, przejęty
5026     4, 41|                i pójdzie sobie precz.~A w Jagusi jakby już wszystko
5027     4, 41|                szczętem i rozsypało się w popiół, bo ozwała się z
5028     4, 41|              cna zgłupiała i uwierzę ci w bele bzdury...~Przysięgał
5029     4, 41|             wiedział! Sielnieś zadufany w siebie i rozumiesz, co jeno
5030     4, 41|              ślepiami, a kieby szukając w sobie tych jakichś słów
5031     4, 41|               kiej ten pies! - skoczyła w pola na przełaj.~Nie pogonił
5032     4, 41|             gotowa już czekała na niego w sadzie, w półkoszkach, gdyż
5033     4, 41|              czekała na niego w sadzie, w półkoszkach, gdyż w izbie
5034     4, 41|             sadzie, w półkoszkach, gdyż w izbie nie sposób było wyspać
5035     4, 41|                 zasnął; leżał wpatrzony w dalekie migoty gwiazd i
5036     4, 41|                Któreś dziecko zapłakało w chałupie i zamamrotała cosik
5037     4, 41|                  ale już się im nie dał w niewolę, a na sprzeciw,
5038     4, 41|                 sprzeciw, rozglądał się w nich trzeźwo, że w końcu
5039     4, 41|        rozglądał się w nich trzeźwo, że w końcu przyszedł do tego,
5040     4, 41|                 przyodziewało się kieby w te zgrzebne gzło, ale Antek
5041     4, 41|             biały dzień jął mu zazierać w oczy, przyleciała go budzić
5042     4, 41|          czekała i trza było kark podać w jarzmo i ciągnąć jak co
5043     4, 41|           wożenia gnoju, a sam pojechał w parę koni do lasu.~W porębie
5044     4, 41|           pojechał w parę koni do lasu.~W porębie jaże huczało od
5045     4, 41|                 i trzeszczenie pił; zaś w bujnych trawach poręby pasły
5046     4, 41|                 podjudzania.~Przystanął w miejscu, kaj był zakatrupił
5047     4, 41|                na wieś i co sobie wziął w myśle, jako pójdzie stąd
5048     4, 41|             kryminale myślał z rozpaczą w duszy.~Więc z tego bojowania
5049     4, 41|              się, zgorzkniał i stał się w chałupie srogi a niewyrozumiały.
5050     4, 41|                 a niewyrozumiały. Hanka w głowę zachodziła, na darmo
5051     4, 41|                 miał wybrane i na porę, w chałupie ochędożny porządek,
5052     4, 41|                 kiedy siedzieli jeszcze w izbie przy miskach, bo wiater
5053     4, 41|                  na wsi jestem!~Skoczył w sad i zginął.~Antek zbladł
5054     4, 41|                 nogi. Psy już docierały w opłotkach, na ganku rozległy
5055     4, 41|                to już po mnie? - jęknął w trwodze. ~Wszyscy jakby
5056     4, 41|              wodząc oczami po zebranych w izbie.~- Pewnie za złodziejami? -
5057     4, 41|               Któren Rocho? - zrozumiał w mig i znacznie się uspokoił.~-
5058     4, 41|                noc głowę przytuli. Dziś w chałupie, indziej w obórce,
5059     4, 41|                Dziś w chałupie, indziej w obórce, a niekiedy i prosto
5060     4, 41|                tak gadali cięgiem jedno w kółko, że nie mogąc niczego
5061     4, 41|                 mówię, że mieszka u was w chałupie!~- Przeciek go
5062     4, 41|                 chałupie!~- Przeciek go w kieszeń nie schowałem! -
5063     4, 41|              Witek poszedł za nimi trop w trop, rozpowiadając potem,
5064     4, 41|             jednego słowa, dopiero kiej w końcu zapowiedział, jako
5065     4, 41|                cicho.~Medytował długo i w końcu powiedział:~- To bedzie,
5066     4, 42|                zachryple.~Szymek zebrał w taczki, co jeno miał, i
5067     4, 42|            nawet pies nie zaszczekał, a w cichości słychać było jeno
5068     4, 42|                pilnie nasłuchując, gdyż w opłotkach jakby ktosik chodził
5069     4, 42|                 stały jeszcze potopione w rozmrowionych ciemnościach,
5070     4, 42|               się rozgorzałymi ślepiami w skołtunione pod lasem ciemnoście,
5071     4, 42|             przejmował, i wsparłszy się w krzyż plecami, zapatrzony
5072     4, 42|               krzyż plecami, zapatrzony w świtania zachrapał rychło
5073     4, 42|              zbyć, a dużo nawzdychać, a w piersi się nagrzmocić i
5074     4, 42|             wpatrzony wiernymi ślepiami w Jego twarz umęczoną i świętą:~-
5075     4, 42|               wielce skrzepiony i dufny w siebie.~I mocnym się poczuł,
5076     4, 42|               wieża biła wysoko, grając w zorzach pozłocistym krzyżem.~-
5077     4, 42|                ale chłopak się uparł:~- W sam raz la mnie! Uredzę
5078     4, 42|                 cięgiem prawił swoje, a w końcu twardo powiedział:~-
5079     4, 42|               jeszcze przyobiecał pomoc w drzewie i różnościach.~-
5080     4, 42|            gałęziami.~Chodził z wolna i w takiej cichej a głębokiej
5081     4, 42|                 Chodził układając sobie w głowie po porządku, co robić
5082     4, 42|                  to się tak był sprężył w mocy i srogiej ochocie,
5083     4, 42|             przeżegnał się i splunąwszy w garście wziął się do równania
5084     4, 42|               nic, jakby się zapamiętał w pracy, niekiedy jeno prostował
5085     4, 42|             pola i zaświeciło mu prosto w oczy.~- Panie Boże zapłać! -
5086     4, 42|                Stacha Płoszkę, orzącego w parę tęgich koni.~- Mój
5087     4, 42|               dziesięciu! - podziw miał w oczach.~- A bo mi to nie
5088     4, 42|            coraz niecierpliwiej, że już w końcu ostro krzyknął na
5089     4, 42|           ziemię rozmigotaną przysłoną, w której zboża pławiły się
5090     4, 42|                 zboża pławiły się kieby w tym rozbełtanym, cichuśkim
5091     4, 42|                 to przezimujemy?~- Moja w tym głowa, nie turbuj się!
5092     4, 42|                pokazując i tłumacząc.~- W tym miejscu stanie chałupa! -
5093     4, 42|                 się jeno da, bele tylko w niej przetrzymać z jakiś
5094     4, 42|             warknęła niechętnie.~- Wolę w budzie niźli u kogo na komornym.~-
5095     4, 42|                  Obaczysz, że jak ament w pacierzu, tak za trzy niedziele
5096     4, 42|             bele co, to lepiej ostań se w chałupie.~Chciała się przygarnąć
5097     4, 42|                I już tak pracował dzień w dzień, o pierwszym świcie
5098     4, 42|            Szymek nie prosił, ani mu to w głowie postało, więc też
5099     4, 42|              niestrudzenie kiej ten koń w kieracie, nie bacząc na
5100     4, 42|             zboża stały ledwie już żywe w owej piekielnej pożodze,
5101     4, 42|         mitrężyć, aż go Mateusz hamował w onej zajadłości, ale mu
5102     4, 42|                  ale mu rzekł krótko:~- W niedzielę se odpocznę!~Jakoż
5103     4, 42|            niedzielę se odpocznę!~Jakoż w sobotę wieczorem przyszedł
5104     4, 42|             Tereską.~Żyd kłaniał mu się w pas, gorzałkę stawiał bez
5105     4, 42|              swoje o wszyćkim powiedał.~W karczmie było ludno i muzyka
5106     4, 42|           przednówek, jak to zwyczajnie w karczmie.~Przyszły nawet
5107     4, 42|             piwo.~- Antek patrzy dzisia w swoją kobietę kieby gapa
5108     4, 42|                swoją kobietę kieby gapa w gnat, że nawet człowieka
5109     4, 42|          prześmiechem Jagustynka.~- Ale w takich nóg se człowiek nie
5110     4, 42|            krzykał, najzapamiętalej bił w podłogę, najostrzej zawracał
5111     4, 42|              jaże matka rzekła:~- Ostań w stodole, kaj ta będziesz
5112     4, 42|              Kiedy pościele ma już tam, w budzie - tłumaczyła Nastusia.~-
5113     4, 42|                Jagustynka.~- Co wam też w głowie! Hale, jeszcze czego! -
5114     4, 42|           dziewczyny, przycapił ją kajś w sadzie i nie popuszczając
5115     4, 42|            Nastuś? wygonisz, najmilsza, w taką noc?~Matka nalazła
5116     4, 42|                 nalazła se jakąś sprawę w sieni, a Jagustynka rzekła
5117     4, 42|             popuszczajta.~Rozminęła się w opłotkach z Mateuszem, któren,
5118     4, 42|           dojrzawszy przez okno, co się w izbie święci, krzyknął do
5119     4, 42|                   groziła wpierając się w niego.~- Mojaś, Nastuś...
5120     4, 42|                 gorąco i zazierając jej w oczy dodał ciszej: - Chłopak
5121     4, 42|                 dziw mu do nóg nie padł w podzięce a zdumieniu, jeno
5122     4, 42|         wymiarkować!~- Nic, jeno mu się w głowie popsuło.~- Ale też
5123     4, 42|            poganiając, i kiej skończyli w sobotę po południu, zieloną
5124     4, 42|               fajeczkę zapalił i polazł w stronę lasu.~A Szymek, chociaż
5125     4, 42|                powiedają.~Zaś nazajutrz w niedzielę już od wczesnego
5126     4, 42|              hardo, zaczepliwie patrzył w ludzi i po pustym kościele.
5127     4, 42|             przybębniał, że zatańcowali w ciasnej izbie, a poniektóre,
5128     4, 42|           Szymek cięgiem łaził za żoną, w kąty ją ciągał, a tak siarczyście
5129     4, 42|           słońce zaszło i niebo stanęło w ogniach zórz, jęli się już
5130     4, 42|                 się z nią stowarzyszał, w oczy zazierał i z cicha,
5131     4, 42|            Jaśka Przewrotnego, jak kajś w kącie wzdychał żałośliwie,
5132     4, 42|            ogłupiałymi oczami spozierał w Nastusię, pociągnęła go
5133     4, 42|           kałduny ani się spostrzegając w onej zabawie, jak im przeszła
5134     4, 42|              przeszła ta krótka noc.~Że w mig ostał z obcych jeno
5135     4, 42|              przyniewalał do pozostania w chałupie na jakiś czas,
5136     4, 42|              famieliantorn pokłonił się w pas, przeżegnał się, konia
5137     4, 42|            odprowadzający.~I wiedli się w milczeniu, właśnie słońce
5138     4, 42|              się pokazało, pola stanęły w roziskrzanych rosach i ptasich
5139     4, 42|                nieco napity, uwalił się w kącie na słomie i wnet zachrapał,
5140     4, 42|                pachą i stadem kurczątek w koszyku i snadź dobry zrobiła
5141     4, 42|                 wzgardliwie i rzekła:~- W przypołudnie zbierał la
5142     4, 43|             stronie chałupy spuchnięta, w gorączce i cała obwalona
5143     4, 43|              Musisz leżeć po ciemku, bo w słońcu wszystkie krosty
5144     4, 43|               wątpia.~I leżała samotnie w przyćmionej izbie pojękując
5145     4, 43|              gdyż Jagustynka, mająca ją w opiece, kijaszkiem odganiała
5146     4, 43|                leżała cicho, zasłuchana w brzęki much i w ten dziwny
5147     4, 43|              zasłuchana w brzęki much i w ten dziwny szum, co się
5148     4, 43|             rada prosiakowi, że dziw go w ogon nie całowała.~- Widzisz
5149     4, 43|             siwula! Witek, nie puszczaj w szkodę, bo cię ociec spierą!~
5150     4, 43|              złość pódę i przybierę się w modry gorset i w tę kieckę,
5151     4, 43|          przybierę się w modry gorset i w tę kieckę, com to w niej
5152     4, 43|            gorset i w tę kieckę, com to w niej była na odpuście. Oczy
5153     4, 43|            kokosz, bo Hanka ostawiła go w chałupie do pomocy, a bydło
5154     4, 43|                 trzepoczące się ptaszki w zdrętwiałe, bezsilne dłonie
5155     4, 43|               twarzy i oczów.~- Tak się w nich dusza tłucze, tak się
5156     4, 43|                 z rąk, skoczył do sieni w całe stado kur, że rozpierzchły
5157     4, 43|                i przez Łapę drzemiącego w sieni rymnął do sadu, pies
5158     4, 43|                  A pilnuj się, bych cię w nos nie dziobnęła, zła kiej
5159     4, 43|           wzmagała się spiekota, że już w dzień nie sposób się było
5160     4, 43|                 sposób się było pokazać w polu, a noce też nie przynosiły
5161     4, 43|             duszne i nagrzane, że nawet w sadach nie można było wyspać
5162     4, 43|            wracało z paśników i ryczało w oborach, ziemniaki więdły,
5163     4, 43|           smutnawą nadzieją spozierając w każden zachód, czy nie idzie
5164     4, 43|             było bez chmur i całe jakby w szklanej, białawej pożodze,
5165     4, 43|              studnie wysychały, a nawet w stawie ubyło tyle wody,
5166     4, 43|             choćby do ogrodu, ale jakoś w samo przypołudnie, gdy wszystko
5167     4, 43|              już puszczać ostatnią parę w tym białym, rozmigotanym
5168     4, 43|           wszystko przycichło i stanęło w przytajonym dygocie.~Zahurkotały
5169     4, 43|                rozlało się kieby żółtko w piasku, ściemniało raptem
5170     4, 43|                 się taka zawierucha, że w skołtunionych mrokach lały
5171     4, 43|                nad wsią trzasnął piorun w stodołę wójtową.~Buchnęły
5172     4, 43|             Buchnęły płomienie a dymy i w mig cała stodoła stanęła
5173     4, 43|                mig cała stodoła stanęła w ogniu, na wsi zerwał się
5174     4, 43|       rozgniewany i spostrzegłszy Józkę w opłotkach powstał na nią
5175     4, 43|                że mogła całe dnie leżeć w sadzie, krosty się już podgoiły
5176     4, 43|               pewnością zamrze we żniwa w Kłębowej izbie i po gospodarsku;
5177     4, 43|              chleba.~Któregoś dnia, gdy w chałupie nie było nikogo,
5178     4, 43|                do brata niosąc mu cosik w zanadrzu.~Zastała Nastusię
5179     4, 43|                 juści było, ale trudno, w przypołudnie przychodzi
5180     4, 43|                 ślepie wydarła, ady bym w cały świat poszła za nią!
5181     4, 43|            trzech zliczyć nie poredził, w chałupie był popychadłem
5182     4, 43|            dziedzica za nasz grunt, a i w niejednym nas wspomógł.~-
5183     4, 43|              dziesięć rubli wetknęła je w rękę Nastusi.~- Weź te parę
5184     4, 43|                westchnęła sieroco.~Kajś w pół drogi spotkała Mateusza,
5185     4, 43|           zapatrzyła się na Lipce, całe w łunach zachodu.~- Hej, duszno
5186     4, 43|            siebie.~Zajrzała mu pytająco w oczy.~- Cóż ci to? krzywisz
5187     4, 43|                to me chciała, którą mam w myślach - zajrzał jej w
5188     4, 43|                 w myślach - zajrzał jej w oczy natarczywie, odwróciła
5189     4, 43|              przywiozłem - i wtykał jej w ręce korale.~- Wsadźcie
5190     4, 43|        ziemniaki, a Jędrzych doił krowy w opłotkach, zabrała się więc
5191     4, 43|                I pokrótce zajarzyły się w mrokach oświetlone okna
5192     4, 43|               utraty tchu, cała stanęła w ogniach i dygocie, że posiedziawszy
5193     4, 43|          pociekły jej z oczów i tak się w niej rozśpiewała radość,
5194     4, 43|              się do tych pól pośpionych w księżycowej poświacie.~-
5195     4, 43|                się znalazła z powrotem, w oknach było już ciemno,
5196     4, 43|             cichuśko i przyokrywszy się w zapaskę siadła pod domem
5197     4, 43|               czekać snu albo świtania.~W chałupie Borynów, za stawem,
5198     4, 43|             rozmów.~Wpatrzyła się zrazu w drżące na wodzie odblaski
5199     4, 43|       zapomniała o wszystkim grążąc się w mgławych i rozmigotanych
5200     4, 43|               pajęczyny i wraz poniesły w jakiś cichy podwieczór,
5201     4, 43|             strasznie daleko, jaże dech w piersiach zapierało i mróz
5202     4, 43|       rozwierając ramiona. To siedziała w dumaniu jeno wszystka i
5203     4, 43|                 dumaniu jeno wszystka i w czuciu niewypowiedzianej
5204     4, 43|              któren się pręży i wzbiera w sobie... a noc stąpała przez
5205     4, 43|             przed jutrzejszym zebraniem w kancelarii, na które wzywał
5206     4, 43|        wszystkich gospodarzy lipeckich.~W izbie było ciemnawo, jakiś
5207     4, 43|               głowy można było rozeznać w gęstwie, zeszło się bowiem
5208     4, 43|                    Rocho, siedzący kajś w mroku, tłumaczył szeroko,
5209     4, 43|            zgodzą na postawienie szkoły w Lipcach; a potem Grzela
5210     4, 43|      naczelnikowi i jak głosować.~Długo w noc radzili, boć nie obeszło
5211     4, 43|            kłótni a sprzeciwieństw, ale w końcu zgodzili się na jedno
5212     4, 43|              jakby już do cna zagubiona w dumaniach i nocy, siedziała
5213     4, 44|            Juści, co ta nikomu nie szły w smak takie wypominki, ale
5214     4, 44|               starczyło, to mu się jeno w pas kłaniali, jaki taki
5215     4, 44|            kłaniali, jaki taki nawet go w rękę całował, zaś poniektóry
5216     4, 44|                 tę ostatnią złotówczynę w nadstawioną garść wtykał,
5217     4, 44|         strachał strażnikami, komu bakę w oczy świecił, z kim był
5218     4, 44|                 do jednego niewoląc, że w mig się o tym rozniesło
5219     4, 44|               placu, sporo chroniło się w cieniu smętarza i przywozach.~
5220     4, 44|             stojącą naprzeciw kancelaru w kępie drzew jakoby w tym
5221     4, 44|          kancelaru w kępie drzew jakoby w tym gaju cienistym, tam
5222     4, 44|                niejeden ledwie zipiał i w piwie szedł szukać ochłody.
5223     4, 44|                coś ważnego, że słuchali w wielkiej cichości, tylko
5224     4, 44|                jakoby przykazująco, zaś w drugiej kupie pod drzewami
5225     4, 44|             jaże ośmiał się niejeden, a w trzeciej gromadzie przy
5226     4, 44|                 Naród przysłuchiwał się w skupieniu kolebiąc się to
5227     4, 44|               skupieniu kolebiąc się to w tę, to w drugą stronę, właśnie
5228     4, 44|                kolebiąc się to w tę, to w drugą stronę, właśnie jako
5229     4, 44|          mądrymi oczami - a komu to nie w smak, niech stanie, to mu
5230     4, 44|               smak, niech stanie, to mu w oczy przywtórzę, głupie!
5231     4, 44|               na próżno młynarz brał go w obronę, na próżno i poniektóre
5232     4, 44|              głowacze! Juści, żeby jeno w krzyku był rozum, to bele
5233     4, 44|                 pokarać, co nie chciały w niczym ulżyć narodowi! Słuchajta
5234     4, 44|                     A dajże mu ta który w pysk, niech przestanie -
5235     4, 44|             przykarmianie dostanie pałą w łeb i nożem po gardzieli!~-
5236     4, 44|                 i nożem po gardzieli!~- W jarmarek sprał go strażnik,
5237     4, 44|            chyciwszy się komina patrzył w dal.~- Józek, a zamknij
5238     4, 44|                 się coraz większy cień, w którym ustawili stół nakryty
5239     4, 44|              nakryty zielono, z krzyżem w pośrodku. Rudy, pucołowaty
5240     4, 44|                 na stół i cięgiem cosik w nosie majstrował.~Pisarz
5241     4, 44|                 się na gwałt przebierać w świąteczny ubier, a w całym
5242     4, 44|        przebierać w świąteczny ubier, a w całym domu znowu podniesły
5243     4, 44|               sprzętów i bieganina, zaś w jakieś Zdrowaś zjawił się
5244     4, 44|               zjawił się i wójt. Stanął w progu czerwony jak burak
5245     4, 44|                 ledwie zipiący, ale już w łańcuchu, i powlókłszy ślepiami
5246     4, 44|                 kaj go zapraszał pisarz w pałąk przygięty.~Powóz odjechał,
5247     4, 44|                 i jakieś smaki wiercące w nozdrzach.~A że mierziło
5248     4, 44|        pogadywali.~Z aresztu, stojącego w rząd z kancelarią, wyrwał
5249     4, 44|             pomocy sołtysów napędził go w podwórze. A jeszcze nie
5250     4, 44|            ślepiami a zęby zacinał, ale w końcu zbrzydły im nawet
5251     4, 44|              jeszcze ludzie porozkładać w cieniach ni przegryźć co
5252     4, 44|          pomocnika, któren przedłubując w nosie gwizdał na gołębie,
5253     4, 44|             nich jeno pisarz z papierem w ręku i wcisnął się za stół.~
5254     4, 44|               jęli się pilnie rozglądać w gromadzie.~Pisarz się skrzywił,
5255     4, 44|             Zrobiło się cicho, słuchali w skupieniu, rozważając każde
5256     4, 44|               każde słowo i patrząc się w niego kieby w obraz.~Pisarz
5257     4, 44|               patrząc się w niego kieby w obraz.~Pisarz ciągnął powoli:~- ...
5258     4, 44|              przykazano postawić szkołę w Lipcach, któraby była i
5259     4, 44|                i bronić przed złem. Zaś w końcu wyliczał, ile potrza
5260     4, 44|           pozwoli zacząć budowę jeszcze w tym roku, a na przyszłą
5261     4, 44|               odezwał, każden coś ważył w sobie, kuląc się jeno, jakby
5262     4, 44|              wyszedł naczelnik i stanął w progu, przycichli na jego
5263     4, 44|          odbekiwało.~Strażnicy skoczyli w naród i dalejże wołać:~-
5264     4, 44|              mam czasu.~I srogo patrzał w twarze, strach przejął niejednego,
5265     4, 44|                 się nie strwożył, wparł w niego harde ślepie chcąc
5266     4, 44|              nie odpowiedział zatopiony w jakowychś dumaniach, że
5267     4, 44|               Przelewamy jeno z pustego w próżne - i upatrzywszy sposobną
5268     4, 44|              rzekłem, to przywtórzę, że w naszej szkole muszą się
5269     4, 44|                na strażników, stojących w pośrodku ciżby, ale chłopi
5270     4, 44|              pośrodku ciżby, ale chłopi w mig ich ścisnęli między
5271     4, 44|              spytał naczelnik wpierając w niego oczy.~Zadrżał, ale
5272     4, 44|               nie ma prawa brać udziału w zebraniu gminnym.~Antek
5273     4, 44|               ostawali coraz dalej.~Ale w gromadzie zagotowało się
5274     4, 44|            zagotowało się z nagła kieby w tym kotle, wszyscy naraz
5275     4, 44|                sołtysów jął walić kijem w pustą beczkę, stojącą pod
5276     4, 44|            sobie niemo i bezradnie, ani w myślach postały sprzeciwy,
5277     4, 44|                 ludzi było chmara, lecz w końcu ogłosili:~- Dwieście
5278     4, 44|              Tak, bardzo dobrze, szkoła w Lipcach będzie.~Juści, co
5279     4, 44|                  stali kiej mur patrząc w niego spokojnie.~Podpisał
5280     4, 44|              Patrzyli za nim czas jakiś w milczeniu, aż któryś z Grzelowych
5281     4, 44|            żydowska bryka przejeżdżała, w której siedział Jasio organistów.~
5282     4, 44|            niespokojnie.~- Poszli jakby w stronę Lipiec.~Grzela zakręcił
5283     4, 45|            panie gospodarzu, a może nam w jedną stronę, co?~- Rad
5284     4, 45|               rana jeszcze nic nie miał w gębie.~- Naczelnikowi pisarz
5285     4, 45|                wyjrzał za nimi lub kajś w cieniach zabielały dziecińskie
5286     4, 45|             precz kiej kondle, uskoczył w bok pod chałupę, wyszczerzył
5287     4, 45|              Czego chcecie ode mnie?... w niczym nie winowatym...
5288     4, 45|     rozwścieklony i kij jaże mu warczał w garściach, więc starszy
5289     4, 45|              sprobował wszystko obrócić w żart.~- Ha! ha! sławno,
5290     4, 45|              opór, juści, prawda mu nie w smak - rozmyślał i doszedłszy
5291     4, 45|                kawał za wsią, przysiadł w cieniu, abych odpocząć nieco,
5292     4, 45|             widniał biały dwór, stojący w wyniosłym zagaju modrzewi,
5293     4, 45|             jaki mu była Hanka wetknęła w kieszeń.~Pojadał wodząc
5294     4, 45|                brzęku, słodki, sprażony w słońcu zapach przejmował
5295     4, 45|                było żywe, przytaiło się w cieniach przed pożogą, że
5296     4, 45|              cieniów na drogę zatopioną w słońcu, jaże go ciarki przeszły,
5297     4, 45|               zezuł i buciary, grzęznąc w piasku jakby w tym gorącym
5298     4, 45|                 grzęznąc w piasku jakby w tym gorącym popiele.~Pokręcone
5299     4, 45|               ciężarne kłosy i poślepłe w żarach kwiaty zwisały pomdlałe.~
5300     4, 45|         pomdlałe.~Upalna cichość leżała w powietrzu, a nikaj nie dojrzał
5301     4, 45|             choćby najmarniejsza, jakby w oną godzinę Południca zwaliła
5302     4, 45|          rozmyślając o zebraniu, że raz w raz porywały go złoście,
5303     4, 45|                klatka z kurczętami, zaś w dodatku droga była piaszczysta
5304     4, 45|               dziesiątkę.~- Wsadź se ją w nos! Głupi, stoję to o twoją
5305     4, 45|          majstrem na postawienie szkoły w Lipcach. Mój zięć im faktorował.~-
5306     4, 45|            rzeczy i rad odpowiadał, zaś w końcu rzekł pobłażliwie:~-
5307     4, 45|           wyrwana z korzeniami zalegała w poprzek kiej trup. Cichuśko
5308     4, 45|              bez ruchu jakby zapatrzone w niebo, a przez zwarte korony
5309     4, 45|          Dziedzic zapytał go o zebranie w kancelarii, a usłyszawszy
5310     4, 45|              przy naczelniku, no, no!~- W ustawie stoi o tym jak wół,
5311     4, 45|            naciskiem, patrząc mu bystro w oczy, dziedzic zakręcił
5312     4, 45|                 ciemnotę i opuszczenie, w jakim naród żyje.~- A bo
5313     4, 45|              czymże? Zmądrzałeś, widzę, w kryminale - rzucił z przekąsem,
5314     4, 45|                szpicrutą i pognał, jaże w klaczy zagrała wątroba.~
5315     4, 45|              wątroba.~Antek zaś poszedł w swoją stronę, a również
5316     4, 45|                  pod krzyżem tuliła się w cieniu brzózek jakaś bryka
5317     4, 45|             kroków od niego, zapatrzeni w siebie i dziwnie roześmiani.~
5318     4, 45|            spotkali się - pomyślał, ale w tym oczymgnieniu ukąsiło
5319     4, 45|           oczymgnieniu ukąsiło go cosik w serce, sposępniał i głuche,
5320     4, 45|             myślał o Jagusi. - A jak to w niego łakomie patrzała;
5321     4, 45|          siedzącą nad rowem z pończochą w ręku, najmłodszy tarzał
5322     4, 45|         najmłodszy tarzał się przed nią w piasku, a stadko podskubanych
5323     4, 45|               bo zeszli mi z oczów kajś w zagaje... pewnikiem przed
5324     4, 45|               Święci Pańscy! co też wam w głowie, Jasio zadawałby
5325     4, 45|              wpatrując się jakoś pilnie w pończochę. - A żeby ci ozór
5326     4, 45|               mamusiu, prędzej będziemy w domu~- A gęsi? Święci Pańscy,
5327     4, 45|              gęsi? Święci Pańscy, znowu w szkodzie! Skoczył wyganiać,
5328     4, 45|               miło, potem brata usadził w bryce i zapędzając przed
5329     4, 45|                 Stasiu, jedz! Spotkałem w lesie Jagusię, wracała z
5330     4, 45|                 lata dożywać dni swoich w spokoju i szczęśliwości.~-
5331     4, 45|               źle skończy! Taki łajdus, w sam raz było mu iść na jakiego
5332     4, 45|               zadzierali, a teraz synek w kryminale, mają pociechę! -
5333     4, 45|              zupełnie co innego, siedzi w cytadeli.~- W cytadeli,
5334     4, 45|            innego, siedzi w cytadeli.~- W cytadeli, a to musi być
5335     4, 45|             wiesz, jak ciężko, tyle nas w domu, a przychody coraz
5336     4, 45|                  a za nim leciał ksiądz w portkach jeno i koszuli,
5337     4, 45|           Jambroż skradając się bokami, w cieniach, przydzwaniał zajadle
5338     4, 45|                 na głowę przycupła kajś w rowie, konie zaczęły się
5339     4, 45|                proboszcz puszczając się w cwał za nimi, dopadł z bliska
5340     4, 45|         skrzydłami, zaczęły się osadzać w dzwonnicznym oknie.~- Jambroż!
5341     4, 45|              masz, Jasiu, zrób no ognia w trybularzu, trzeba je podkurzyć,
5342     4, 45|             komina, zaś ksiądz piął się w górę i dosięgnąwszy pszczół
5343     4, 45|                pokrapiając raz po raz i w takiej ano procesji walili
5344     4, 45|                pasieki za plebanią, kaj w osobnym zagrodzeniu stało
5345     4, 45|               uli rozbrzęczanych, jakby w każdym się roiło.~A kiedy
5346     4, 45|            frasobliwie i nie wdając się w rozmowy poleciał dalej szukać
5347     4, 45|                musiał.~Proboszcz czekał w ganku przy podwieczorku,
5348     4, 45|                   Tylko tyle, że siedzi w cytadeli.~- Żeby się choć
5349     4, 45|                 zwiesił głowę zapadając w głęboki fotel, ale gdy Jasio
5350     4, 45|                  ale mógł się to zebrać w sobie, kiedy jakaś dzieuszyna
5351     4, 45|              niedaleko i baby rajcowały w jakimś sadzie, że każde
5352     4, 45|          wrzeszczały dzieci kąpiące się w stawie, kajś znów śmiechy
5353     4, 45|            żytem wtopił rozmodlone oczy w to niebo rozgwiażdżone i
5354     4, 45|      rozgwiażdżone i poniósł duszę kajś w zaświaty, buchnęły od wsi
5355     4, 45|                 za Michała, spenetrował w sadzie dojrzewające małgorzatki,
5356     4, 45|             wotywą, poprzedzał go Jasio w nowej komży, przybranej
5357     4, 45|               chociaż służył do mszy, a w przerwach żarliwie się modlił,
5358     4, 45|                błyszczące oczy wlepione w siebie i jakiś przytajony
5359     4, 45|           najbliżej, przez dróżkę jeno, w chałupie jednak nie zastał
5360     4, 45|              nie zastał nikogo, a tylko w sieniach, wywartych na przestrzał,
5361     4, 45|         przestrzał, cosik zaruszało się w kącie, a jakiś głos zachrypiał:~-
5362     4, 45|           roboty, to kokoszki pogrzebią w śmieciach, gadzina pochrząka
5363     4, 45|                 kto? - zajrzał z bliska w jej otwarte, a jakby niewidzące
5364     4, 45|        Częstochowska, zaraz poznałam... w koronie ano była, w płaszczu,
5365     4, 45|         poznałam... w koronie ano była, w płaszczu, a cała we złocie
5366     4, 45|                 słuchał i patrzał kieby w jakąś nieodgadnioną głąb,
5367     4, 45|               kieby ten promień gasnący w mroku, jeszcze se śnił o
5368     4, 45|             nowego żywota. Pierwszy raz w życiu tak z bliska zajrzał
5369     4, 45|              życiu tak z bliska zajrzał w człowieczą, nieubłaganą
5370     4, 45|                i unosząc głowę szepnęła w zachwycie:~- Janioł przenajświętszy!
5371     4, 45|                jakąś ścianą grzejąc się w słońcu i ciesząc oczy tym
5372     4, 45|              dusza człowiekowa skamlała w pazurach śmierci.~Słońce
5373     4, 45|             sadach jabłka dojrzewające, w kuźni biły młoty, jaże rozlegało
5374     4, 45|                 wójtowej; przyjrzał się w kuźni, jak kowal stalił
5375     4, 45|                było dziecko, więc jakby w krewieństwie ze wszystkimi.~
5376     4, 45|         zawołała na Jagusię zajętą kajś w podwórzu.~Przyleciała zaraz,
5377     4, 45|                  bo tylko we wełniaku i w koszuli, ale dojrzawszy
5378     4, 45|                garnuszek, przybrana już w chusteczkę na głowie, lecz
5379     4, 45|        powiekami, z uśmiechem zatajonym w kątach warg, pełna szczęśliwości,
5380     4, 45|           patrzała na niego przez okno, w tamtą noc wiośnianą.~Ale
5381     4, 45|                a już co dnia widywał ją w kościele, klęczała zawdy
5382     4, 45|     przychodziła do nich, że ją wszyscy w domu lubili, że widział,
5383     4, 45|               pobożna, tomu ani postało w głowie jakie niebądź posądzenie;
5384     4, 45|                i powlókł się jak zwykle w pole, i tam kajś daleko
5385     4, 45|              kole niego kieby ten motyl w kręgu światła i krążyć musiała,
5386     4, 45|              spienionym, co ją ponosiły w jakoweś wyśnione światy
5387     4, 45|                 się rozmodlonymi oczami w Jasia, któren biało przybrany,
5388     4, 45|               złożonymi rękami snuł się w tych dymach i kolorach,
5389     4, 45|                   że raje otwierały się w jej duszy, padała na twarz
5390     4, 45|              jej duszy, padała na twarz w proch, przywierając wargami
5391     4, 45|            porozchodzili, i Jambroż już w pustym kościele przedzwaniał
5392     4, 45|            jeszcze klęczała, zapatrzona w puste po Jasiu miejsce,
5393     4, 45|               jako te uroczyste odpusty w nieustannej radości nabożeństwa,
5394     4, 45|            jakie się cięgiem odprawiało w jej, duszy, bo kiedy wyjrzała
5395     4, 45|                duszy, bo kiedy wyjrzała w pole, to dzwoniły jej tym
5396     4, 45|                A jaki to człowiek mocen w onej świętej godzinie! Z
5397     4, 45|            Przed każdym dniem by klękał w podzięce, każdej nocy by
5398     4, 45|                się to i Jagusi widziało w tę porę miłowania.~Dnie
5399     4, 45|                rozkwitła, kieby ta róża w jej ogródku, kieby te malwy
5400     4, 45|          każdego.~- Żebyś nawet wrosnął w ziemię, to i tak niczego
5401     4, 45|            zaglądał do karczmy, a potem w chałupie wyprawiał różne
5402     4, 45|                gospodynie zebrawszy się w opłotkach Płoszkowej.~-
5403     4, 45|          wtrąciła Jagustynka - tam jest w przygodzie ktoś drugi! -
5404     4, 45|               się nie wygadała, jeno im w końcu rzekła :~- Ja to plotów
5405     4, 45|               poszło na prześpiegi trop w trop za Jagusią, kiej te
5406     4, 45|          zresztą obchodziło; kiej mogła w każdej porze obaczyć Jasia
5407     4, 45|               obaczyć Jasia i topić się w jego oczach na śmierć.~Na
5408     4, 45|              prawie już co dnia i zawdy w takim czasie, gdy Jasio
5409     4, 45|             takim czasie, gdy Jasio był w domu, że nieraz kiej zasiadał
5410     4, 45|                młotem, zaś indziej, gdy w drugim pokoju nauczał siostry,
5411     4, 45|              dech przytajała zasłuchana w jego głosie niby w tym słodkim
5412     4, 45|           zasłuchana w jego głosie niby w tym słodkim dzwonieniu,
5413     4, 45|               się pobłażliwie. - Abo to w małych szkołach się uczy
5414     4, 45|          przyrzuciła z dumą, wdając się w szeroką pogawędkę o synu,
5415     4, 45|                 jakimś drzewem patrzała w niego długo i z taką tkliwością,
5416     4, 45|              leżąc na wznak, zapatrzona w niebo migocące przez gałęzie,
5417     4, 45|                 przez gałęzie, zapadała w jakieś przenajsłodsze niezmierzoności
5418     4, 45|               twarzy, gwiazdy zaglądały w oczy szeroko otwarte, nabrane
5419     4, 45|            chichoty strwożone, lały się w nią dziwną muzyką i przejmowały
5420     4, 45|                zapierały dech i prężyły w takich ciągotkach, że staczała
5421     4, 45|             kopcem granicznym z książką w ręku, nie mogła się już
5422     4, 45|                przytwierdzała wlepiając w niego ciężkie oczy.~Uśmiechnął
5423     4, 45|              tam do ładności! - stanęła w pąsach, pociemniałe oczy
5424     4, 45|           płomieniami, a wargi zadrgały w przytajonym prześmiechu
5425     4, 45|                   trzęsła głową patrząc w niego rozmarzonymi słodko
5426     4, 45|          nachylił się i zajrzał głęboko w te modre przepaście; modlitwę
5427     4, 45|              przepaście; modlitwę miała w spojrzeniu, najgłębszą i
5428     4, 45|           żarliwy krzyk serca rwący się w czas Podniesienia. Dusza
5429     4, 45|                 Podniesienia. Dusza się w niej trzepotała kiej te
5430     4, 45|                  to błądząc oczami, ale w jakiś czas obejrzał się
5431     4, 45|                towarzystwa, wlepił oczy w książkę i z wolna idąc czytał
5432     4, 45|            spytała lękliwie, zazierając w karty.~- Jak chcecie, to
5433     4, 45|         rozłożyste drzewo, to przysiadł w cieniu i zaczął czytać,
5434     4, 45|               do wiersza, rychtyk kieby w tych pobożnych śpiewaniach,
5435     4, 45|               Ale strasznie gorąco było w tym zaciszu, kaj siedzieli,
5436     4, 45|                nie przechładzał, a jeno w tej upalnej cichości sypał
5437     4, 45|                  chociaż wpatrzona była w niego jakby w ten obraz
5438     4, 45|            wpatrzona była w niego jakby w ten obraz najśliczniejszy
5439     4, 45|          czytanie i zajrzał jej głęboko w oczy.~- Prawda, jakie śliczne,
5440     4, 45|              Przeciek i dziecko wie, co w borach rosną drzewa, w rzekach
5441     4, 45|               co w borach rosną drzewa, w rzekach jest woda i sieją
5442     4, 45|          niespokojnie i poleciał prawie w dyrdy.~Jagusia też poszła
5443     4, 45|            pchnęła me go szukać... lecę w tę stronę, rozglądam się...
5444     4, 46|            jakoś zajadlej naszczekiwały w obejściach, dzieci kryły
5445     4, 46|            Jagusia przyśpieszyła kroku, w niemałej już trwodze dopadając
5446     4, 46|                chałupy, matka siedziała w progu z kądzielą, a przy
5447     4, 46|               Widziałam jak was, siedzą w ganku, a starsze u proboszcza
5448     4, 46|             podatki.~- Hale, to by jaże w tyla narodu przyjeżdżały,
5449     4, 46|         przystępując do nich.~Zbiły się w kupę i kiej gęsi powyciągały
5450     4, 46|             wtoczyła swój spaśny kałdun w opłotki i dalejże rozpowiadać,
5451     4, 46|                 się żandarmom siedzącym w ganku i jakoś mocno zaniepokojony
5452     4, 46|                  po co przyjechały.~- I w tym się cosik tai niedobrego! -
5453     4, 46|            przepytywali! Że mi to nawet w myślach nie postało! - odetchnął
5454     4, 46|                 Borynów.~Antek siedział w ganku nakuwając sierpy na
5455     4, 46|                  krzyknęła Hanka stając w progu i uderzyła w płacz.~-
5456     4, 46|               stając w progu i uderzyła w płacz.~- Cicho! Trza zaradzić
5457     4, 46|               bajdurz! Rochu, za bróg i w żyta, prędzej ino! Przywarujcie
5458     4, 46|           prędzej ino! Przywarujcie kaj w bruździe, póki was nie zawołam.
5459     4, 46|             czapki a kapoty, rzucił się w sad i przepadł jak kamień
5460     4, 46|               pół wsi, przyglądając się w milczeniu, jak przetrząsali
5461     4, 46|               cofnął się do sieni.~- To w tej izbie mieszkał? - wypytywał
5462     4, 46|                    wypytywał wójta.~- I w tej, i kaj mu popadło, zwyczajnie
5463     4, 46|            starszego i kłaniając mu się w pas zapytał pokornym głosem:~-
5464     4, 46|               zajrzał mu jakoś z bliska w twarz i rzekł z naciskiem:~-
5465     4, 46|               już nie sposób trzymać go w chałupie.~- Jakże, wypędzisz
5466     4, 46|           pewnego uradzić, zamknęli się w stodole, gdyż do chałupy
5467     4, 46|                szczęście, już by se ano w dybkach wędrował!~I w mig
5468     4, 46|               ano w dybkach wędrował!~I w mig się rozniesło, jak chcieli,
5469     4, 46|               do pomówienia.~I przepadł w mrokach, że nawet kroków
5470     4, 46|            Antek zaprzągł konie, włożył w brykę jakąś ćwiartkę żyta
5471     4, 46|            jakieś rzeczy, i zamknął się w alkierzu.~Jędrzych pilnował
5472     4, 46|               Jagusia cięgiem wyzierała w opłotki, a stara siedząc
5473     4, 46|                opłotki, a stara siedząc w izbie nasłuchiwała niespokojnie.~
5474     4, 46|           miedzami z wolna, ostrożnie i w milczeniu.~Noc była widna
5475     4, 46|                  pośpione ziemie leżały w cichościach, tylko kajś
5476     4, 46|                 Rocho zadrżał, spojrzał w jej oczy szeroko otwarte
5477     4, 46|              nieco z boku, pod krzyżem, w głębokim cieniu brzóz.~-
5478     4, 46|              westchnął Antek, wpatrzony w cienie, kaj mu bielała Jagusina
5479     4, 46|             ziarnem, ten zbierał będzie w czas żniwny!~- A jak nie
5480     4, 46|                 każdy sieje z wiarą, że w dwójnasób mu zaplonuje.~-
5481     4, 46|        pokazywał, że dusze im poklękały w zachwyceniu, oczy widziały
5482     4, 46|                powstając i brał każdego w ramiona, ściskał i całował
5483     4, 46|             pobok zazierając raz po raz w jej twarz zapłakaną i gniewną...~
5484     4, 47|                 się rozpoczynać.~Więc i w Lipcach, jakoś w parę dni
5485     4, 47|                 Więc i w Lipcach, jakoś w parę dni po ucieczce Rocha,
5486     4, 47|            wywarte na przestrzał, gdzie w cieniach sadów wykręcano
5487     4, 47|           Odeszła wielce skłopotana, bo w domu nie było już ani grosza,
5488     4, 47|                i jeszcze nie wie, co ją w domu czeka. ~- Znowu zakotłuje
5489     4, 47|                     Znowu zakotłuje się w Lipcach, przeciek mu zarno
5490     4, 47|                cosik strasznego wzbiera w ich chałupie! Poleciałam
5491     4, 47|               ta żałował, już mi kością w gardle stanęła. Co inszego
5492     4, 47|               każdej żałować! Wpadła mi w pazury, to i wzionem, każdy
5493     4, 47|                bój się, użyłem jak pies w studni, bo com się musiał
5494     4, 47|               nacieszy. Nie kochanie mi w głowie, a jeno całkiem co
5495     4, 47|                 bezwolnie.~- To me proś w dziewosłęby i sprawiaj wesele
5496     4, 47|               żniwach.~Nie poszło mu to w smak, bo skrzywił się i
5497     4, 47|                już powstrzymać zatrącał w rozmowie raz po raz o Jagusię,
5498     4, 47|                co dnia, jak się schodzi w boru z Jasiem, to po miedzach...~-
5499     4, 47|            Zwolnił kroku i rozliczał se w myślach, po ile to trza
5500     4, 47|                 z niej rychło wytrzęsę.~W opłotkach przed chałupą