Tom, Rozdzial

1001     1, 11|             stało narodu, pozbijali się w kupy, jak komu i z kim było
1002     1, 11|               niezgorzej kieliszkami.~A w komorze, oświetlonej lampą
1003     1, 11|                 dzieciach swoich.~Nawet w sieniach była ciżba i jeszcze
1004     1, 11|                smakowite, że niejednemu w nozdrzach wierciło.~Młodzież
1005     1, 11|         Młodzież wysypała się przed dom w opłotki i na przyzby; noc
1006     1, 11|            Kowal wystrojony odświętnie, w czarnej kapocie i w portkach
1007     1, 11|         odświętnie, w czarnej kapocie i w portkach na cholewy wyłożonych,
1008     1, 11|                 zwijał się, że coraz to w innej stronie widniał jego
1009     1, 11|            mówił, wypuczał się, pięścią w stół walił i nakazywał:~-
1010     1, 11|        powtórzyli inni chórem.~- Cie... w Woli szkoła jest, bez trzy
1011     1, 11|          zawołał młynarz nalewając. Nie w smak mu szły te rozmowy
1012     1, 11|             piekąca, więc się stłoczyli w kupę i przyciszywszy głosy
1013     1, 11|               miejscu państwo młodzi, a w podle nich ze stron obu
1014     1, 11|              organista stojący odmawiał w głos modlitwę - jeno kowal
1015     1, 11|                Niesiem rosół z ryżem-~A w nim kurę z pierzem!~A przy
1016     1, 11|                 też przystojnie, wolno, w milczeniu prawie, bo mało
1017     1, 11|              kowal znowu flaszkę puścił w kolejkę, przy czym już i
1018     1, 11|                    pogadywał z cicha, a w oczy miłośnie patrzył, na
1019     1, 11|            ludzi już nie bacząc, aż się w głos przekpiwali z niego.~-
1020     1, 11|                 siedział, i uskubnął ją w bok - a to mę na chrzestnego
1021     1, 11|                apostołowie, co wszystko w niewiniątka zgorszysz, to
1022     1, 11|             jakby mnie samego; tak stoi w Piśmie Świętym - bo niepomiarkowanie
1023     1, 11|           Świętym - bo niepomiarkowanie w piciu, w jadle jak i w uczynkach
1024     1, 11|               niepomiarkowanie w piciu, w jadle jak i w uczynkach
1025     1, 11| niepomiarkowanie w piciu, w jadle jak i w uczynkach srogo karanym
1026     1, 11|                 bo już pijany był, a że w końcu przy drzwiach siedział,
1027     1, 11|          śpiewały:~Chrząkała, kwiczała, w ogródeczku ryła,~Będzie
1028     1, 11|                 niech ino muzyki zaczną w karczmie, to Jagna ganiać
1029     1, 11|       Wawrzonowa słyszała, co wygadywał w karczmie.~- Że go to nie
1030     1, 11|                wypatrzył ich na zwiesnę w boru...~- Kozieł jest złodziej
1031     1, 11|                 się nagle uczyniło niby w kościele podczas Podniesienia -
1032     1, 11|                kości.~...A pociecha ino w tym, kiej somsiad z somsiadem
1033     1, 11|               czy kiej gadzina spyszcze w sadzie, czy baby się poswarzą
1034     1, 11|                Prawda, prawda, i dmucha w duszę kiej w to zarzewie
1035     1, 11|           prawda, i dmucha w duszę kiej w to zarzewie przygasłe, aż
1036     1, 11|                     Dziedzice parszywe! W wasze ręce! Gorzałka nie
1037     1, 11|                to jadło pokrzywą ci się w gębie wyda! - Cierp przeto
1038     1, 11|                    Cierp przeto i dufaj w Panajezusowe miłosierdzie...
1039     1, 11|          kostucha ułapi cię za grdykę i w ślepie zajrzy - nie probuj
1040     1, 11|            twoja moc - bo wszystko jest w boskim ręku...~- Juści,
1041     1, 11|                 co mu dawno ością stało w grdyce! A najwięcej i najgłośniej
1042     1, 11|               mało bacząc na drugich... W izbie wrzało już i kotłowało
1043     1, 11|              powietrze wytchnąć, którzy w sieniach albo i na izbie
1044     1, 11|                  Młódź zaś wysypała się w opłotki, to trzymając się
1045     1, 11|             niby węże półkolisto sunące w cichości; przymrozek brał
1046     1, 11|             kury odzywały się po wsi.~A w izbie tymczasem czyniono
1047     1, 11|             rychło,   zarządziły zabawę w gry różne, bych prędzej
1048     1, 11|                  Najpierw zabawiali się w "Chodzi lis koło drogi;
1049     1, 11|                nogi".~Na lisa przebrali w kożuch do góry wełną Jaśka,
1050     1, 11|              niczym żywy zając.~A potem w "Przepiórkę".~Nastka Gołębianka
1051     1, 11|               mogli, aż sama im właziła w ręce, bych ino obtańcowywać
1052     1, 11|                ino obtańcowywać koło.~I w "Świnkę" się zabawiali.~
1053     1, 11|             Wachnik, bociana pokazywał; w płachtę na głowę się przyokrył,
1054     1, 11|              Kle, kle, kle,~Twoja matka w piekle!~Co ona tam robi?~
1055     1, 11|             białą płachtą i usadziły ją w pośrodku na dzieży pokrytej
1056     1, 11|               smutno, jakby z płakaniem w głosach zaśpiewały:~A już
1057     1, 11|          jeszcze się urodniejsza wydała w tym przybraniu, bo i roześmiana
1058     1, 11|                 wszystkiej mocy i naród w tany szedł; zadudniało z
1059     1, 11|             nagła, jakby sto cepów biło w boisko, i nierozplątana
1060     1, 11|        nierozplątana gęstwa zaroiła się w izbie, bo jedni za drugimi
1061     1, 11|                kolebali do taktu i szli w taki tan szybki , zadzierżysty ,
1062     1, 11|               już i nie rozeznał nikogo w ciżbie; a co skrzypki huknęły
1063     1, 11|          drygliwą, to sto hołubców biło w podłogę, sto głosów krzykało
1064     1, 11|             mocą i sto narodu zawracało w miejscu, jak kieby wicher
1065     1, 11|             strzegły, a Jagusia stojała w pośrodku: chciał z nią któren
1066     1, 11|               wyrywać przez moc i hulać w kole, nie bacząc, że go
1067     1, 11|             rodzone!... Jakobym zwiesnę w sercu miała... za Jagusine
1068     1, 11|      podejmowała za kolana!...~Zawrzało w izbie, bo i kieliszki gęsto
1069     1, 11|                 wypocząć jesienią, kiej w polu obrobił. A kiej masz,
1070     1, 11|                że to urodna taka, a raz w raz muzykantom złotówki
1071     1, 11|     odpoczywający.~To i z nagła huknęli w instrumenty obertasa, że
1072     1, 11|                kto tęczę rozsypał i bił w nią wichurą, że grała kolorami,
1073     1, 11|                  migotała i kłębiła się w tych brzaskach jako w sennym
1074     1, 11|               się w tych brzaskach jako w sennym widzeniu i przepadała
1075     1, 11|            sennym widzeniu i przepadała w ćmie nieprzeniknionej, by
1076     1, 11|                przewalić się, i stoczyć w noc, że tylko ciężkie dychanie,
1077     1, 11|                plątały i huczały głucho w oślepłej izbie.~A ciągnęły
1078     1, 11|               całym domem i rzucali się w tan z zapamiętaniem, z szaleństwem,
1079     1, 11|    zapamiętaniem, z szaleństwem, jakoby w burzę i bój, na śmierć i
1080     1, 11|               jako te chłopy, co zwarci w kupę niby w ten bór wyniosły,
1081     1, 11|           chłopy, co zwarci w kupę niby w ten bór wyniosły, runęli
1082     1, 11|                ten bór wyniosły, runęli w tan z pokrzykami i mocą
1083     1, 11|       pokrzykami i mocą taką, że choćby w stu na tysiące iść, że choćby
1084     1, 11|               porwać, sprać, stratować, w drzazgi rozbić i na obcasach
1085     1, 11|               chłopski naród się weseli w przygodny czas.~Takoż się
1086     1, 11|              niepamiętliwie we wrzawie, w krzykach, w radości szumnej,
1087     1, 11|                 we wrzawie, w krzykach, w radości szumnej, w tanecznym
1088     1, 11|            krzykach, w radości szumnej, w tanecznym zapamiętaniu,
1089     1, 11|           porwane wichurą poszły społem w długi, zawrotny, ognisty
1090     1, 11|             stary, i wszystko ujęło się w bary, zwiło w kłąb, splątało,
1091     1, 11|                 ujęło się w bary, zwiło w kłąb, splątało, i pijane,
1092     1, 11|     nieprzerwanym, migotliwym łańcuchem w brzaskach zórz wschodzących
1093     1, 11|           sieroce kwiliły, aż zakręciły w miejscu i spadły z nagła,
1094     1, 11|            wielką i kochaniem, i wiedły w tan ostry, zapamiętały,
1095     1, 11|                  na przyźbie spał abo i w sieniach; drudzy zasie,
1096     1, 11|                co trzeźwiejsi zbili się w kupę przy drzwiach, do taktu
1097     1, 11|                 drzwiach, do taktu bili w podłogę i jęli śpiewać:~
1098     1, 12|               obrzeźnych i tak utopiony w ciemnicy, że ledwie ku środkowi
1099     1, 12|                ku środkowi wyleniał się w nocy i majaczył brzaskami
1100     1, 12|     naszczekiwały sennie, młyn hurkotał w oddali, a weselna wrzawa
1101     1, 12|             dobre śmignięcie kamieniem.~W Borynowej izbie tliło się
1102     1, 12|                   mruczał zakopując się w słomę, a pies legł w podle,
1103     1, 12|                się w słomę, a pies legł w podle, warkał i polizywał
1104     1, 12|                 Łapa! - szepnął macając w ciemności za psim łbem,
1105     1, 12|        porachował?... Aż się przelewało w chałupie.~- Przyjmowali
1106     1, 12|                    Zamilkł znużony, żuł w sobie żałość, a jakieś ciche,
1107     1, 12|       rozeznawszy zapadał znowu, leciał w martwą, trupią ćmę.~To znowu
1108     1, 12|          jeszcze daleko.~Stajnia tonęła w mętnej kurzawie brzasków,
1109     1, 12|          przyszły nowe, wślizgiwały się w nogę niby sękate kije i
1110     1, 12|          strasznym płaczem, zarył twarz w słomę i łkał żałością a
1111     1, 12|               wesele.~Tańcowali jeszcze w najlepsze, ale Jambroży
1112     1, 12|                stara z kumami siedziała w komorze i tak se przepijały
1113     1, 12|                  by szła do Kuby, to go w końcu wyciepnęła za drzwi
1114     1, 12|                chwilę, więc zakopał się w słomę, przyokrył łachami
1115     1, 12|             czystą śmierć...~- Zamrę?~- W boskiej to mocy, ale widzi
1116     1, 12|               cukru jest i rozpuści się w tym łajnie końskim? Ksiądz
1117     1, 12|                  A miałbym to śmiałość, w ten gnój, do mnie?..~- Głupiś
1118     1, 12|               wnet i patrzył bezmyślnie w poczerniałe sęki, z których
1119     1, 12|              pajęczyny po ścierniskach, w których trzepały się muchy
1120     1, 12|          piaskach idące z utrudzeniem a w cichości, albo jako ten
1121     1, 12|                jako ten kamień, co pada w topiel i leci, przepada,
1122     1, 12|                  Świnie zaczęły kwiczeć w podwórzu i cochać się o
1123     1, 12|             drgała, a potem jęły wtykać w drzwi długie, obłocone ryje
1124     1, 12|                 gęsi, z sykiem migotały w progu czerwone dzioby i
1125     1, 12|        rozeznawał pilnie.~- Kłębów wóz, w jednego konia i drabinami,
1126     1, 12|              ściółkę do lasu. Juści, oś w przodku wytarta i bez to
1127     1, 12|               brzmienia, ale je chwytał w lot i rozpoznawał.~- Stary
1128     1, 12|                jucha, jakby miał kluski w gębie... księża kobyła po
1129     1, 12|                 A obaczcie i poredźcie.~W milczeniu odwijał szmaty
1130     1, 12|               mnie...~- Powiadał kiedyś w karczmie borowy, że ktoś
1131     1, 12|           obłożył jakąś maścią, obwinął w nowe szmaty, dopiero go
1132     1, 12|                pytał nie mogąc pojąć.~- W kolanie. Nie bój się, mnie
1133     1, 12|                niemocy, staczającej się w przepaść bez ratunku.~Długo
1134     1, 12|                Długo wył i szamotał się w męce, ale przez te łzy i
1135     1, 12|           uspokajał się i tak zagłębiał w siebie, nic nie słyszał;
1136     1, 12|                śpiewy, wrzaski bliskie.~W ten sam czas wesele się
1137     1, 12|          pierzyny i statki różne, jakie w wianie dostawała.~Teraz
1138     1, 12|              dostawała.~Teraz zaś, może w pacierz po zachodzie, kiej
1139     1, 12|           wskroś mgieł coraz gęstszych, w ciszy ciemnicy ogłuchłej
1140     1, 12|                  Dopiero kiej nawrócili w Borynowe opłotki, druhny
1141     1, 12|                 Cztery świece zapalili,~W organy zagrali.~Myślałaś,
1142     1, 12|              Dominikowa wniosła przodem w węzełku skibkę chleba, soli
1143     1, 12|              kuma, częstował, niewolił, w ramiona brał i przepijał
1144     1, 12|               każdego; kowal mu pomagał w drugiej stronie, a Magda
1145     1, 12|            rozwalały się ino po ławach, w kąty się kryły i mało wiele
1146     1, 12|                 sobą rajcowały.~Jagusia w mężowej komorze wnet się
1147     1, 12|            komorze wnet się przestroiła w szmaty zwyczajne, tyla że
1148     1, 12|            natrudzisz! - szeptała i raz w raz ją przygarniała do piersi,
1149     1, 12|             Jaguś już gospodynią weszła w mężowski dom, w tyle grontu
1150     1, 12|       gospodynią weszła w mężowski dom, w tyle grontu i dobra wszelkiego,
1151     1, 12|        wieczerzę narządzały, aż huczało w kominie, że Witek ledwie
1152     1, 12|             całym domu się rozłaziły, a w każdą szparę wrażały zazdrosne
1153     1, 12|            widny, wysoki, stancje kieby w jakim dworze, wybielone,
1154     1, 12|            wyszła?~- Bo się Boga boja i w poczciwości żyje.~- I drugie
1155     1, 12|               Jędrzych. - Muzyka gra, a w izbie ani jednej kiecki,
1156     1, 12|             rzucaj! ,~- Z Walentową idź w parę, będą dwie pokraki!~
1157     1, 12|         słuchając, co za nim brzęczało.~W izbie już tańcowali, z wolna
1158     1, 12|           pogadywali wesoło, śmiali się w głos i biedro w biedro chodzili,
1159     1, 12|              śmiali się w głos i biedro w biedro chodzili, aż Dominikowa
1160     1, 12|                tym! Rzuć ino kamuszkiem w krzaki, a zawżdy ptaszek
1161     1, 12|          przysiadł obok niego, a drugie w podle, gdzie kto mógł ławy
1162     1, 12|                 zmyślał jucha i cyganił w żywe oczy, ino tak sprawnie
1163     1, 12|             dała się nikomu przegadać i w pierwszą gębę grała, wójt
1164     1, 12|           zapominali, aż któryś dojrzał w sieni Jankla. Wciągnęli
1165     1, 12|                cicho do sieni i zniknął w podwórzu, poszedł do Kuby
1166     1, 12|         przezwiska Przewrotny, krzyknął w głos:~- Do misek chodźta,
1167     1, 12|           wierzy...~- Jasiek, coć dadzą w pysk, bierz, bo twoje, ale
1168     1, 12|             Dominikową i jej chłopakami w pośrodku; druhny i drużbowie
1169     1, 12|                 się do sieni, naród zaś w cichości a z powagą porał
1170     1, 12|                o wręby i szkło brząkało w kolejkach.~Jagusia zaś cięgiem
1171     1, 12|                 leciał za nią, dopędzał w sieniach, ogarniał mocno
1172     1, 12|               to i rządy same jej jakoś w ręce szły, a z nimi i powaga
1173     1, 12|                 szły, a z nimi i powaga w niej rosła, i harność pełna
1174     1, 12|              zrobi, ino że Mateusz jest w odwodzie, nie poniecha jej
1175     1, 12|                 przy węgle od podwórza, w cieniu. - - Wywołaj Jambrożego,
1176     1, 12|              poczekam na ganku.~Dopiero w jakiś pacierz nadszedł Jambroży,
1177     1, 12|              zły, że mu przerwali jadło w najlepszym miejscu, bo przy
1178     1, 12|                wybiegał naprzód, siadał w progu stajni i skowyczał.
1179     1, 12|        przewieszony przez próg, z głową w stajni! Myślałem zrazu,
1180     1, 12|            gardła.~Nogę miał przerąbaną w kolanie, ledwie się trzymała
1181     1, 12|                 składał, mył i krępował w zmoczone szmaty.~Roch na
1182     1, 12|              rzewnie, jak to dzieciątko w polu porzucone, które nim
1183     1, 12|           ułożył na progu... i dziabnął w samo jabłko... zabolało,
1184     1, 12|           nazbierała na miseczkę, wódki w półkwarcie nalała sporo
1185     1, 12|          posmakowali.- Wraziła mu miskę w ręce, bo ciemno było w stajni.-
1186     1, 12|            miskę w ręce, bo ciemno było w stajni.- Wypijcie przódzi
1187     1, 12|                wesele, tyla narodu, żem w życiu nie widziała większego.~-
1188     1, 12|              taki zły... a bieda u nich w chałupie i ten płacz...
1189     1, 12|               mu się zupełnie, rosło mu w ustach.~- Mój Jezus, tyle
1190     1, 12|               Boże, tyla tego, że nigdy w życiu nie miałem, a nie
1191     1, 12|                 potem nie mógł, zapadał w sen, nie popuszczając kiełbasy
1192     1, 12|              wieczerzy muzyka gruchnęła w chałupie z taką mocą, aż
1193     1, 12|             domu niby te ognie czerwone w noc ciemną, niby grzmoty
1194     1, 12|                 wesołość, zabawa, a raz w raz ziemia dudniała od przegonów
1195     1, 12|          wszystkim, sen go brał i niósł w ćmę jakąś wrzawliwą, jakby
1196     1, 12|       pośpiewują spólnie chwałę Pańską, w ten kościół święty, nieśmiertelny,
1197     1, 12|           radości i weselić się z Panem w wiek wieków.~Tam się ano
1198     1, 12|             gospodarze. Wodzili się też w tanach do upadłego.~Wrzeli
1199     1, 12|                nogami i z krzykiem szli w nowy tan, ze śpiewami, a
1200     1, 12|        odchodził, serca się zapamiętały w hulance, a każdy nerw dygotał
1201     1, 12|                 kołujący, jak to igliwo w dzień wietrzny, aż się i
1202     1, 12|                jeszcze wieczorem zebrać w karczmie na poprawiny, ale
1203     1, 12|                                  A Kuba w ten sam czas składał duszę
1204     2, 13|                lękliwe oczy na północ - w niezgłębioną topiel chmur...~-
1205     2, 13|           pustek i rozstajów zgubionych w ciemnicy, łopotów jakichś
1206     2, 13|          żagwiami, że świat cały stawał w łunach i w pożodze.~I długo,
1207     2, 13|            świat cały stawał w łunach i w pożodze.~I długo, długo
1208     2, 13|                 pożodze.~I długo, długo w noc dogasały i stygły na
1209     2, 13|                 gryzły zagony, warczały w krzach, poszarpały śniegi,
1210     2, 13|                  a tak zasię skowyczały w polach kiej to stado zgłodniałych
1211     2, 13|                wżerał się ostrymi kłami w ziemię, że dzwoniła jak
1212     2, 13|               poszczekując, pokryły się w lasach i w przyczajeniu
1213     2, 13|                  pokryły się w lasach i w przyczajeniu dygotały skokiem
1214     2, 13|             szły na siebie, stożyły się w góry przeogromne i zalały
1215     2, 13|              jakby zdrętwiało i stanęło w zdumieniu z przytajonym
1216     2, 13|               za gardziele, dusze padły w proch ,lute przerażenie
1217     2, 13|     rozskowyczoną, wściekłą zgrają biły w chmury, rzucały się na ciemnice
1218     2, 13|        akuratnie jasne, rozgwiażdżone i w górze ciche, ino na ziemi
1219     2, 13|                 tysiące pustych wozów a w pędzie największym przejeżdżało
1220     2, 13|             Chałupy trzeszczały, bo raz w raz wichura parła barami
1221     2, 13|                za przyciesie się brała, w drzwi tłukła jakby łbem,
1222     2, 13|              dach ze stodoły i poniosła w pola o dobre pół stajania,
1223     2, 13|         pomniejszych! Co drzew wyłamała w sadach i borach! Na wielkiej
1224     2, 13|            dwadzieścia topoli, że padły w poprzek kiej te trupy srodze
1225     2, 13|           srodze pomordowane i obdarte.~W te wiejne i wrzaskliwe dni
1226     2, 13|                 waliła, gdzie popadło - w rowy, o drzewa, na płoty
1227     2, 13|        wierzchół pomniejszy, że leciały w kurzawie niby te ptaszyska
1228     2, 13|             kobiety przebierały się raz w raz chyłkiem pod płotami,
1229     2, 13|               zasłuchało się uroczyście w tym ledwie wyczutym szeleście,
1230     2, 13|              ledwie wyczutym szeleście, w tym locie cichym, w tej
1231     2, 13|          szeleście, w tym locie cichym, w tej białości martwej, rozdrganej
1232     2, 13|          gwiezdne światłości, zakrzepły w szron i starte lotem podniebnym
1233     2, 13|               się wieś cała i wsiąknęła w tę białość cudną, w ten
1234     2, 13|           wsiąknęła w tę białość cudną, w ten oślepiający tuman, a
1235     2, 13|                ten oślepiający tuman, a w końcu nie było już dla oczów
1236     2, 13|                kiej te wiśniowe okwiaty w noc miesięczną.~Na trzy
1237     2, 13|                ino głosy ludzkie latały w tej bieli kiej osłable motyle,
1238     2, 13|                 dwa dni i dwie noce, że w końcu zasypało chałupy,
1239     2, 13|     przedzierały się gwiezdne migoty, a w dzień modrzało niebo gdzieniegdzie
1240     2, 13|          drogach, wrzaski się podniesły w opłotkach, krzyczeli a bili
1241     2, 13|              się śniegułkami, a tarzali w miękkim, puszystym śniegu,
1242     2, 13|              Rocho zaprzestał nauczania w ten dzień, bo nie mógł nikogój
1243     2, 13|          pościeli.~Hanka zażegała ogień w kominie i wyjrzała przed
1244     2, 13|          cichość i chłód surowy wionął.~W izbie też był ziąb przenikający,
1245     2, 13|               wzuła trepy na bose nogi, w kominie ledwie się tliło,
1246     2, 13|          zielonawym, grubym lodem, bych w świat popatrzeć.~Starszy
1247     2, 13|             czwarty rok, zaczął chlipać w łóżku, a z drugiej strony
1248     2, 13|          niedziele, jak u waju siedzimy w chałupie, a to i dzień jeden
1249     2, 13|         lękliwie, chciał nawet coś rzec w obronie, gdy właśnie drzwi
1250     2, 13|         przychyliła się i wtuliła głowę w kolebkę, by łez nie pokazać
1251     2, 13|             chce! Całe dnie przesiaduje w chałupie, papierosy kurzy
1252     2, 13|         siedział przed kominem, okręcił w połę kożucha starszego chłopaka
1253     2, 13|              nagrzewaną, patrzył ponuro w ogień i wzdychał; stary
1254     2, 13|              nimi. Nie spoglądali sobie w oczy, nie przemawiali, słowa
1255     2, 13|               przemawiali, słowa więzły w strapieniach, uśmiechy zgasły,
1256     2, 13|          strapieniach, uśmiechy zgasły, w oczach błyskały tłumione
1257     2, 13|            błyskały tłumione wyrzuty, a w bladych, wynędzniałych twarzach
1258     2, 13|               krzywdy ni opamiętali się w zawziętości - tak mocno
1259     2, 13|               czuli, jakby się to stało w tym oczymgnieniu.~Ogień
1260     2, 13|          ozewrzeć, bych te żale nabrane w serce nie lunęły z niej
1261     2, 13|        poniewoli! - Nie, taiła wszystko w sobie i powstrzymywała,
1262     2, 13|                 miłował, jakby nie brał w te same ręce, którymi teraz
1263     2, 13|          nieczęsto jednak, bo mu ginęła w pamięci pod nawałą krwawiących,
1264     2, 13|                osękiem, któren się wbił w samo serce i bolał coraz
1265     2, 13|              niego!~I zbierał, zgarniał w siebie wszystko zło, wszystkie
1266     2, 13|             rosła wciąż, rozrastała się w nim niby ta parząca pokrzywa!
1267     2, 13|               niej, a cały ten czas żył w gorączce i niepamięci; do
1268     2, 13|             brał, o biedzie nie myślał, w jutro nie patrzył, ino się
1269     2, 13|            mękach ciężkich tulał i darł w sobie. Nieraz nocami zrywał
1270     2, 13|                  błąkał się po drogach, w ciemnicach się krył i marzył
1271     2, 13|               swojego.~Śniadanie zjedli w cichości, a on wciąż siedział
1272     2, 13|               obnażyły izbę, że stanęła w całej nędzy.~Mój Boże, Borynowa
1273     2, 13|              wilgoć lała się po nich, a w kątach mróz trząsł siwą
1274     2, 13|                słomy opajęczonej więcej w nim było niźli desek. Jedne
1275     2, 13|                już miała to dobre słowo w sercu wzruszonym - nie śmiała
1276     2, 13|                  nie drujkość czuła ano w sercu miodową, a ten gorzki
1277     2, 13|                 i zbił, wiedziałaby, że w chałupie jest chłop czujny,
1278     2, 13|                  jak to zwyczajnie bywa w małżeńskim stanie abo i
1279     2, 13|                 małżeńskim stanie abo i w przyjacielstwie. Hale, powiesz
1280     2, 13|            powiedą, żywicielko nasza... w cały świat!... - szeptała
1281     2, 13|             jęków ni płaczu, bo wstawał w niej nagły, mocny bunt.
1282     2, 13|                pieski jazgoczą...~- Ni, w Sikorowym obejściu naszczekują -
1283     2, 13|                 i nadzieją; patrzyła mu w oczy jak ten pies wierny
1284     2, 13|              wierny i słuchliwy, że już w tym oczymgnieniu nie żałowała
1285     2, 13|       Spoglądała ino pilnie, bez udręki w tę twarz umiłowaną, a słuchała
1286     2, 13|               ostanie, ocieli się jakoś w półpoście, to się jeszcze
1287     2, 13|                  że trza go było krajać w cegły; zapocił się też niezgorzej,
1288     2, 13|                był dobrej myśli, bo raz w raz rzucał pecyną na dzieci,
1289     2, 13|              duszą jak ta owca zgubiona w noc ciemną.~A dzień był
1290     2, 13|           kretowisk śnieżnych siedziały w podle siebie i wiedły się
1291     2, 13|               głosy raźno się rozlegały w tych białościach, leciały
1292     2, 13|            białościach, leciały z końca w koniec wsi, a monotonne
1293     2, 13|                biała i martwa, zastygła w śniegach. Przemglone dale
1294     2, 13|               ani przejechać, wiecie? A w boru to już szarwarkiem
1295     2, 13|            matczynego wełniaka uderzyły w krzyk i lament! Antkowi
1296     2, 13|            Juści, że Antkom zrobiło się w sercach kiej na pogrzebie,
1297     2, 13|            głową o ścianę, a dzieci też w płaczliwy wtór biły. Ale
1298     2, 13|      wrzeszczała Hanka.~- Sza... sza... w handlu gniewu nie ma o to
1299     2, 13|                 coraz zapalczywiej bili w Antkową dłoń na zgodę, przyrzucali
1300     2, 13|               że więcej dać nie mogą, a w ręce przebijać i krowę znowu
1301     2, 13|           łajnem i śladami kopyt, a raz w raz wybuchała płaczem i
1302     2, 13|                wszędzie biednemu wiater w kłęby wieje! Sama to ostanę,
1303     2, 13|            zważał na to, przyodział się w kożuch, pasem opasał i za
1304     2, 13|             chórze bekuje a gospodarzom w garście patrzy i żyje tym,
1305     2, 13|               unosić się.~Hanka zamarła w przerażeniu i stała bez
1306     2, 13|             może jamorował... Nie to mi w głowie! - zatrzasnął drzwi
1307     2, 13|            prawy, dobrze mu wyłożył, że w sądzie z ojcem nie wygra;
1308     2, 13|              dołoży. A z pomstą poczeka w sposobniejszy czas, w sposobniejszy;
1309     2, 13|           poczeka w sposobniejszy czas, w sposobniejszy; jeszcze takiego
1310     2, 13|         najpierwej?..~Stanął na skręcie w topolową drogę i nieco wahająco
1311     2, 13|             rozglądał się po zgubionych w omgleniu polach, zimno go
1312     2, 13|            staja, gdy usunąć się musiał w bok pod topole - środkiem
1313     2, 13|               niego waliły jakieś sanie w kłębach kurzawy, a ostro
1314     2, 13|            śmiechem powiadał. Jaguś też w głos mówiła, urwała naraz
1315     2, 13|                 Antka, wpili się oczami w siebie na mgnienie, na ten
1316     2, 13|                 jeden błysk i roznieśli w dwie strony, sanki przesunęły
1317     2, 13|           przesunęły się wnet i utonęły w kurzawie, ale Antek z miejsca
1318     2, 13|          czyniły, jakoby ducht przebity w śniegach, a podstemplowany
1319     2, 13|          pochylone, przyginały się niby w ciężkim, utrudzającym chodzie
1320     2, 13|                wzgórze... Patrzył wciąż w jej oczy, stały przed nim,
1321     2, 13|            stały przed nim, skrzyły się w śniegach kiej te lnowe kwiatki,
1322     2, 13|                te modre oczy same jedne w nim jaśniały. Zwiesił głowę
1323     2, 13|            czasem jeno dzwonek zajęknął w oddali i kurzawa zamajaczyła.~
1324     2, 13|                   co się stało? - jakby w sen na jawie się pogrążył
1325     2, 13|            drogi przetrą, zabawią się - w mieście też potrzebują nasi
1326     2, 13|          butelkę i wcisnął się za stół, w najciemniejszy kąt.~Pusto
1327     2, 13|          najciemniejszy kąt.~Pusto było w karczmie i cicho, tyla co
1328     2, 13|                 wiedział, co się działo w nim i dookoła.~Pił kwaterkę
1329     2, 13|             trzasnął butelką o stół, że w kawałki się rozprysnęła,
1330     2, 13|              usunął.~Antek ino gruchnął w drzwi i wybiegł. ~
1331     2, 14|          narastał i sposobił się znowu.~W izbie Antków też było dziwnie
1332     2, 14|              nie mogła. Chodziła z kąta w kąt, wyglądała przez okno,
1333     2, 14|             topolami, jakby się zapadły w tej śniegowej topieli, że
1334     2, 14|             ciebie nie będę się taplała w błocie! - wykrzykiwała przez
1335     2, 14|                wielka pani, a sama kiej w chlewie siedzi. ..~- Tobie
1336     2, 14|               domu.~-...Juści, że jakby w chlewie siedzimy, juści! -
1337     2, 14|               jedna, tłuk!- wykrzyknęła w głos, aż stary, co był na
1338     2, 14|                 tak żwawo robił, że gdy w godzinę jaką Hanka wyjrzała,
1339     2, 14|               do śniegu i tak ostro, że w jakie dwa pacierze dół był
1340     2, 14|               poczynało, gdy skończyła, w izbie chłód się podnosił
1341     2, 14|                 wrócił, to kapusta jest w rynce na blasze...~- Dobrze,
1342     2, 14|             przypilnuję, a kapusta jest w rynce, baczę, Hanuś, baczę...~-
1343     2, 14|               kieby szklane, odsłonięte w dalach i już kajś niekajś
1344     2, 14|               dalach i już kajś niekajś w wysokościach trzęsła się
1345     2, 14|                jedna i druga.~Hanka raz w raz macała za pazuchą, czy
1346     2, 14|        światełka chałup, dymy czuć było w powietrzu, ludzie snuli
1347     2, 14|             nieco bo zapadała miejscami w chrupiący śnieg aż po kolana,
1348     2, 14|                rozjaśnił więcej światło w lampie wiszącej, pomógł
1349     2, 14|                 chłopskich jenteresach, w głowę dobrze nie weźmie,
1350     2, 14|               do zwózki drzewa.~- Hale, w karczmie mój robił nie będzie! -
1351     2, 14|                wychodząc.~Mróz brał, aż w nozdrzach wierciło, niebo
1352     2, 14|             wrzawa głosów i kwiki świń; w plebani gorzały wszystkie
1353     2, 14|               gankiem; u Kłębów zaś, co w podle księdza siedzieli,
1354     2, 14|              wieś się rozchodziła kieby w te dwie ręce obejmujące
1355     2, 14|               zawróciła sprzed kościoła w długie opłotki, wiodące
1356     2, 14|              trąconych gałęzi.~Dom stał w głębi, w księżym podwórzu,
1357     2, 14|               gałęzi.~Dom stał w głębi, w księżym podwórzu, a ino
1358     2, 14|               me! Jak tego psa na mróz, w cały świat! A gdzie ja się
1359     2, 14|              zmilkniesz! A wynoś mi się w te pędy, do Franka idź,
1360     2, 14|           ustrzeże! Wszyscy spać, a ona w świat, wyspacerowała teraz
1361     2, 14|             tobą nie ożeni:.. to mi się w żywe oczy zapierała wszystkiego!
1362     2, 14|               ją dzisiaj wzięły boleści w oborze przy dojeniu... cały
1363     2, 14|                 coś stało! Jezus Maria, w moim domu taki wstyd, a
1364     2, 14|                 zbierać szmaty i wiązać w toboły.~- Chodźcie do mieszkania,
1365     2, 14|            komina. Organista rozdziany, w koszuli tylko i z podwiniętymi
1366     2, 14|                a organiścinę pocałowała w rękę.~- Siadajcie, rozgrzejcie
1367     2, 14|             dwie dziewczyny składały je w paczki okręcając papierowymi
1368     2, 14|                papierowymi paskami, zaś w głębi już niedojrzanej brzęczał
1369     2, 14|              wyżej brała, górniej kieby w śpiewie, to znowu cichła,
1370     2, 14|               różne, Jezus!~- Na prawo, w pierwszym kółku, to Matka
1371     2, 14|                święty Jan, Pan Jezus, a w drugim kółku... widzicie...
1372     2, 14|             udane, prawda !...~Obwinęła w chustkę opłatek i schowała
1373     2, 14|                  dam wam, policzymy się w robocie.~Wprowadziła ją
1374     2, 14|         chłodniej - zazdrość ją ugryzła w serce.~- Naród wszystkiego
1375     2, 14|                    rozmyślała wychodząc w opłotki.~Po Magdzie nie
1376     2, 14|          zaglądał, czegoś potrzebował i w oczy dobrość świadczył....
1377     2, 14|          świadczył.... a teraz stoi oto w pośrodku drogi i biedzi
1378     2, 14|         świeciłaby swoją biedą.~Poczuła w sobie taki wilczy głód pracy,
1379     2, 14|          chałupy, by zajrzeć choćby ino w opłotki, by choć oczy nacieszyć,
1380     2, 14|                oczów od świateł mżących w oknach:~- A przecież to
1381     2, 14|                 nasze marzyła wpatrzona w ośnieżony sad, z którego
1382     2, 14|            czerniały ściany, występował w głębi za szopą ostry szczyt
1383     2, 14|            brogu. Jakby jej wrosły nogi w lód, że ruszyć się nie mogła
1384     2, 14|             śniegów, uśpione, niepojęte w tej cichości, jaka się rozlewała
1385     2, 14|             drzew zmartwiałych - drżało w mroźnym powietrzu.~A Hanka
1386     2, 14|               obejmowała sercem i brała w siebie z całą mocą głodu
1387     2, 14|                 chwili spotkała się oko w oko z Nastką Gołębianką.~-
1388     2, 14|             widziała, tom się zdziwiła. W którą stronę idziecie?~-
1389     2, 14|             pono z Żydami spółkę trzyma w lesie i razem ludzi oszukują.~-
1390     2, 14|                    Tną to już poręby?~- W lesie to siedzicie czy co,
1391     2, 14|                 wam nie wiadomo? ~- Nie w lesie, ale za nowinami nie
1392     2, 14|                  ale spotkała się z nim w pół drogi; poprowadził ją
1393     2, 14|            Zbladła i poczęła się trząść w sobie.~- Prawdę mówię, wałęsa
1394     2, 14|                 to...~- Dziedzic jucha, w robocie będzie przebierał ,
1395     2, 14|              przebierał , jak ta świnia w pełnym korycie. Kiedy taki
1396     2, 14|          przebierny, to trzeba było żyć w zgodzie z ojcem, a za Jagusią
1397     2, 14|                i wstyd...~- Co też panu w głowie powstało? co? - zawołała
1398     2, 14|                 widziała nic i szła już w tej ciemnicy nagłej a bolącej;
1399     2, 14|                 ten ptak przetrącony, a w głowie kołowało, kołowało,
1400     2, 14|         przywieźli...~Rozwiązała wory i w jednym z nich na wierzchu
1401     2, 14|             położyła.~Uciszyło się wnet w całym domu, bo u Weroniki
1402     2, 14|                kominem i przędła.~Długo w noc siedziała, do pierwszych
1403     2, 14|            niestrudzenie, noc zaglądała w okno miesięczną, mroźną
1404     2, 14|             twarzą i jakby pobrzękiwała w szybki, i wzdychający tuliła
1405     2, 14|                pazurami ściskał, bo raz w raz trzaskały deski w szczycie,
1406     2, 14|               raz w raz trzaskały deski w szczycie, to pogięte stare
1407     2, 14|              miała sił, trzęsła się ino w sobie jak ta drzewina drętwiejąca
1408     2, 14|               zapatrzyła się przed się, w swoją dolę nieszczęsną,
1409     2, 14|                 swoją dolę nieszczęsną, w gorzką bezmoc swoją, i długo,
1410     2, 14|               na wełnę, i zamarzała tam w krwawy różaniec boleści.~
1411     2, 14|              choć mu Weronka broniła, a w jakiś czas po nim najniespodziewaniej
1412     2, 14|                 przycieś, sam chodziłem w połednie oglądać, piąciu
1413     2, 14|             żywo Antek.~- Byliście to i w porębie? - zagadnął Kłąb.~-
1414     2, 14|                kiej zmiłowania. Mało tu w samej Woli, mało to tych
1415     2, 14|             Woli, mało to tych kołtunów w Rudce albo i tamtych smoluchów
1416     2, 14|                albo i tamtych smoluchów w Dębicy! Niech ino dziedzic
1417     2, 14|               ino dziedzic krzyknie, to w jeden dzień stanie parę
1418     2, 14|                 szpitala trudno im było w chałupie zakładać, że to
1419     2, 14|               dzieci już spały, ułożone w nogach łóżka dla ciepła;
1420     2, 14|            odleciał zupełnie, roili coś w utajeniu głębokim, czasem
1421     2, 14|          wzdychali, to roztapiali duszę w tej głuchej, martwej ciszy -
1422     2, 14|                ciemności i modrzyły się w księżycowej poświacie...~
1423     2, 14|                 sercem całym - Nie, już w niej nie było podejrzeń
1424     2, 14|                otwartymi oczami patrzył w tamtej oczy, w Jagusine
1425     2, 14|           oczami patrzył w tamtej oczy, w Jagusine modre oczy.~
1426     2, 15|             olbrzymiego kloca, leżącego w śniegu, wyprostował się
1427     2, 15|              przygarbiony chłop z fajką w zębach, w baranicy siwej
1428     2, 15|                 chłop z fajką w zębach, w baranicy siwej na głowie,
1429     2, 15|               baranicy siwej na głowie, w żółtym kożuszku, w trepach
1430     2, 15|              głowie, w żółtym kożuszku, w trepach i czerwonych pasiatych
1431     2, 15|                zrobimy taką parę, co to w zgodzie żyje, bez wrzasków
1432     2, 15|             nabijane, rzadki ten dzień, w którym topór się nie wyszczerbi.
1433     2, 15|             włosem ciągnąć po kamieniu, w jedną stronę, to ostrze
1434     2, 15|           drugim człowiekiem, utrafisz, w co lubi, a powiedziesz kiej
1435     2, 15|              się uwidzi; taczalnik stoi w młynicy pod jaglakiem...~
1436     2, 15|           młynicy pod jaglakiem...~Może w jakiś pacierz Antek już
1437     2, 15|                 rządzi, to jeno spluwał w garście i przypinał się
1438     2, 15|                 było stać i grzebać się w śniegu, to ręce grabiały
1439     2, 15|              się doczekał południa.~Ale w obiad przegryzł ino suchego
1440     2, 15|             woda spod kół, obrośniętych w lody, kieby w te kłaki zielone
1441     2, 15|              obrośniętych w lody, kieby w te kłaki zielone i zwite
1442     2, 15|                te kłaki zielone i zwite w długie kołtuny, waliła z
1443     2, 15|                 ino migał jego czerwony w zielone pasy spencerek i
1444     2, 15|             była coraz tęższa, i robili w milczeniu.~Narodu było dość
1445     2, 15|                końce i układało tarcice w szychty wielgachne albo
1446     2, 15|                  a z nawrotem nieledwie w dyrdy pospieszał, bo i sama
1447     2, 15|              trzeba było stać dnie całe w rozmiękłym śniegu, a przykry,
1448     2, 15|                a przykry, wilgotny ziąb w kości właził, czy śniegi
1449     2, 15|                 człek przyłoży, to mu i w piekle niezgorzej - powiadają
1450     2, 15|                czepiał, niby nie prosto w oczy, ale tak zawżdy utrafił
1451     2, 15|                  ale tak zawżdy utrafił w słabiznę, aż skóra cierpła
1452     2, 15|       przyciszał, a tylko te przygryzki w pamięć zgarniał, czuł dobrze,
1453     2, 15|           prawie na oczach wszystkich i w głos powiadał o swoim miłowaniu,
1454     2, 15|             teraz z dnia na dzień rosła w nich złość do siebie i zawziętość,
1455     2, 15|           szeroką rękę, jeno zbyt dufał w siebie, zbyt się wynosił
1456     2, 15|                 wszystkim. Więc i teraz w smak mu to szło i rad gadał,
1457     2, 15|              słucha się we wszystkim, a w oczy pokornie patrzy jak
1458     2, 15|                 Jezus mógł świat stawić w jeden dzień, a wolał go
1459     2, 15|             Krakowem, alem nie doszedł. W jednej wsi, gdzieśmy połedniowali,
1460     2, 15|             znarowiła do mnie, że dzień w dzień pod pierzynę była
1461     2, 15|                 puszczać gotowa... ażem w nocy się wyniósł we świat...~-
1462     2, 15|                 zapatrzył siwymi oczami w dale, stary już był, zeschły
1463     2, 15|                 teraz i fajka mu latała w zębach, a łypał powiekami
1464     2, 15|          pokazywał, że sami go omijali.~W gorącu takim, że ledwie
1465     2, 15|                  siedziało paru chłopów w kożuchach i pogadywało wesoło,
1466     2, 15|                  że cała izdebka tonęła w dymie, i rajcowali.~Antek
1467     2, 15|             rozczuleniem wpatrywała się w niego. Wysechł był od pracy,
1468     2, 15|                 wysoki, prosty, śmigły; w pasie cienki, w barach rozrosły,
1469     2, 15|                 śmigły; w pasie cienki, w barach rozrosły, gibki;
1470     2, 15|             szły do skroni, że kiedy je w gniewie ściągnął, to aż
1471     2, 15|                 ino te białe zęby grały w czerwonych wargach jako
1472     2, 15|                uważasz, tak zrób, twoja w tym głowa.~- I u Wachników
1473     2, 15|          wyrozumialszym, spostrzegli to w lot, a Bartek splunął na
1474     2, 15|                mógł ugryźć buta, dostał w zęby, to się teraz do niego
1475     2, 15|              stało. A że upodobał sobie w robocie, to się w niej prosto
1476     2, 15|                 sobie w robocie, to się w niej prosto zapamiętał i
1477     2, 15|        zapamiętał i chodził jak ten koń w kieracie, co i nie popędzany,
1478     2, 15|         kieracie, co i nie popędzany, a w kółko biega, póki go nie
1479     2, 15|            tygodniem aż do samych Godów w ciężkiej i bezustannej pracy,
1480     2, 15|              całkiem było różnie - jako w tej wodzie bystrej i głębokiej,
1481     2, 15|                 i głębokiej, którą mróz w lody okuje i śniegi przysypią -
1482     2, 15|              wody luną... Tak ci było i w nim; robił, harował, pieniądze
1483     2, 15|                do grosza oddawał żonie, w domu przesiadywał wieczorami,
1484     2, 15|                dzieci zabawiał, pomagał w gospodarstwie, marnego słowa
1485     2, 15|        zabiegała koło niego, jak mogła, w oczy mu cięgiem patrzyła,
1486     2, 15|       nieszczęście, bo dobrze czuła, że w nim waży się cosik strasznego,
1487     2, 15|           nikogo.~Nikogo!~Dlatego też i w niedziele przesiadywał kamieniem
1488     2, 15|        niedziele przesiadywał kamieniem w domu, mimo próśb Hanki,
1489     2, 15|             nienawistnie, zacinając się w coraz sroższym gniewie na
1490     2, 15|             prawdę; wziął się był mocno w garść, skiełznał duszę niby
1491     2, 15|             garść, skiełznał duszę niby w ten kantar żelazny i trzymał
1492     2, 15|                ten jastrząb wrzepił się w serce pazurami i darł, i
1493     2, 15|               ozdzierał.~Ciężko mu było w tym jarzmie, ckno, ciasno
1494     2, 15|              jak temu spętanemu koniowi w zagrodzie, jak temu psu
1495     2, 15|              skazane , a schnące powoli w samym środku kwitnącego,
1496     2, 15|          jeszcze sprawy szły, drugie, a w każdej niemal cha-łupie
1497     2, 15|                zaś po różnych chałupach w długie wieczory zimowe zbierały
1498     2, 15|           przemawia uciesznych - jakoby w tym mrówczym albo pszczelnym
1499     2, 15|              rojowisku - że ino huczało w chałupach.~A każden żył
1500     2, 15|                  kto się zabawiał i rad w kieliszki przedzwaniał z