Tom, Rozdzial

1501     2, 15|           bolenie jednakie.~- Nie cygań w żywe oczy, hale, myśli,
1502     2, 15|            zastawiał się brakiem czasu.~W chałupie też było niezwyczajnie,
1503     2, 15|             zapłakana, bo Pietruś leżał w gorączce jakoby w ogniu,
1504     2, 15|                 leżał w gorączce jakoby w ogniu, że musiała wołać
1505     2, 15|                tym drażniło go wszystko w chałupie, niecierpliwiło,
1506     2, 15|              jak przesłony, drgała jaka w dalekościach, wiatr pociągał
1507     2, 15|               gankach, reszta siedziała w izdebce młynarczyka, a w
1508     2, 15|                w izdebce młynarczyka, a w pośrodku Mateusz snadź coś
1509     2, 15|              dziewkę raz jeszcze spotka w młynie, a przesiadywała
1510     2, 15|            rozbijała wnet piany wrzące, w śnieżyste drzazgi i waliła
1511     2, 15|              nie powalała... pono kupił w mieście porcenelę, by się
1512     2, 15|              worki i bezmyślnie patrzył w długą, czerwona smugę światła,
1513     2, 15|                że i ją to samo spotkało w panieństwie... Każda teraz
1514     2, 15|            przysunął się bliżej, prawie w progu stanął, a blady jak
1515     2, 15|       zaciśniętymi pięściami, skurczony w sobie, gotowy do skoku.~-
1516     2, 15|              Jakże, raz to byłem u niej w komorze? raz mi się to żaliła
1517     2, 15|                próg.~Mateusz się porwał w ten mig do niego, ale nim
1518     2, 15|                i krzyk wielki, bo rzeka w tym miejscu bystra była
1519     2, 15|                wnet młynarz, przywiedli w parę pacierzy Jambroża,
1520     2, 15|         świeciło się jeszcze u młynarza w tej izbie, gdzie złożyli
1521     2, 15|         przechwalał więcej, żeś u Jagny w komorze bywał! - szepnął
1522     2, 15|                 nienawistnie i splunął.~W domu nic nie powiedział,
1523     2, 16|                              Rozdział 4~W Wigilię przed godnymi świętami
1524     2, 16|          przyspieszony, gorączkowy ruch w całych Lipcach.~W nocy czy
1525     2, 16|       gorączkowy ruch w całych Lipcach.~W nocy czy też dopiero na
1526     2, 16|               modrym, jakby oprzędzonym w cieniuśkie, przejrzyste
1527     2, 16|                  ostygłe kiej ta Hostia w monstrancji utajona, nic
1528     2, 16|            stworzenie wszelkie chodziło w parach oddechów, niby w
1529     2, 16|                 w parach oddechów, niby w kłębach mgieł, ale świat
1530     2, 16|             cały rozsłonecznił i stanął w takich migotliwych, jarzących
1531     2, 16|        migotliwych, jarzących blaskach, w takich ostrych skrzeniach,
1532     2, 16|              śnieżnych, a tylko gdzieś, w dalekościach modrawych,
1533     2, 16|          poświst wiatru nie zaszeleścił w suchych, roziskrzonych śniegach -
1534     2, 16|             czasami, od dróg zgubionych w zapach, tłukł się jękliwy
1535     2, 16|           przebrzmiał i zgoła przepadło w cichościach.~Ale po lipeckich
1536     2, 16|            radosny nastrój święta drgał w powietrzu, przenikał ludzi,
1537     2, 16|                  przenikał ludzi, nawet w bydlątkach się odzywał;
1538     2, 16|              odzywał; krzyki dźwięczały w słuchliwym, mroźnym powietrzu
1539     2, 16|                  wesołe leciały z końca w koniec wsi, radość buchała
1540     2, 16|               okna zaś chałup grały tak w słońcu, aż raziło - a wszędzie
1541     2, 16|            drogach ludzi, przed domami, w opłotkach, a wskroś ośnieżonych
1542     2, 16|          chałupy, że raz po raz trącane w biegu drzewiny i krze sypały
1543     2, 16|           bełkotliwie, a gdzieś za nim, w błotach i w oparzeliskach,
1544     2, 16|              gdzieś za nim, w błotach i w oparzeliskach, z oparów
1545     2, 16|              całe ich stada kołowały.~A w każdej chałupie, u Szymonów,
1546     2, 16|             oprawiano śledzie, wiercono w niepolewanych donicach mak
1547     2, 16|          światem, błogosławiona przerwa w długich, pracowitych dniach,
1548     2, 16|                pracowitych dniach, to i w ludziskach budziła się dusza
1549     2, 16|               koni na Kubowe miejsce.~A w chałupie uwijano się żwawo,
1550     2, 16|              widzą się kieby pomalowane w żywe kolory, od których
1551     2, 16|               kolory, od których aż gra w oczach! A Jagna, z zakasanymi
1552     2, 16|               ramiona rękawami, miesiła w dzieży ciasto i przy matczynej
1553     2, 16|              widziały się jako te lechy w sadzie, na których pietruszkę
1554     2, 16|             drugą stronę do szabaśnika, w którym buzował się tęgi
1555     2, 16|                 siedział ano za brogiem w szczerym polu pod krzami
1556     2, 16|              ten bociek, którego to był w jesieni chorego przygarnął,
1557     2, 16|        niezgorzej od Łapy, z którym był w wielkiej zgodzie, bo razem
1558     2, 16|               wyprawiali się na szczury w stajni.~Rocho zaś, którego
1559     2, 16|           przyjął, siedział już od rana w kościele i tam do spółki
1560     2, 16|                 je białkiem, by zbytnio w ogniu nie popękały, gdy
1561     2, 16|                  gdy Witek wraził głowę w drzwi i krzyknął:~- Kolędę
1562     2, 16|         organiściak, Jasio, ten, co był w szkołach, roznosił opłatki
1563     2, 16|           Zafrasowała się wielce, że to w izbie rozgardiasz był taki,
1564     2, 16|              Jasio zaś tak się wpatrzył w Jagnę, aż poczerwieniała
1565     2, 16|            pokraśniał jak burak i wziął w koszu szukać opłatków, a
1566     2, 16|             lepszą i grubszą paczkę, bo w złoty pasek okręconą i poprzekładaną
1567     2, 16|             dawno przyjechał?~- Dopiero w niedzielę, trzy dni temu.~-
1568     2, 16|                   Pewnikiem ckni się im w tych szkołach? - zapytała
1569     2, 16|                pani organiścina jeszcze w moje wesele, że pan Jasio
1570     2, 16|             ostaną, a może da Bóg, to i w naszej parafii!~- Cóż tu
1571     2, 16|             pomaluśku, a dookoła, kieby w tym kieracie, jak zwyczajnie
1572     2, 16|                kieracie, jak zwyczajnie w chłopskim stanie.~- Chciałem
1573     2, 16|       wykrzyknęła Józka.~- Kuba podobno w tym czasie umarł!~- A zmarło
1574     2, 16|                  Tak się zmienia ciągle w Lipcach, że co przyjadę,
1575     2, 16|                 zaraz pomiarkował, jako w tym jest dla nich coś przykrego,
1576     2, 16|                jej kilkanaście i coś aż w piąciu kolorach.~- Aż tyle!
1577     2, 16|                 komornego szukać choćby w karczmie, by przy pieczeniu
1578     2, 16|              ale i taki mróz, że trudno w saniach wysiedzieć! Daj,
1579     2, 16|            chleba, bo przemarzł na kość w tym sołdackim szynelu. Jasio
1580     2, 16|                bo to i przy organach, i w kancelarii! Juści, staremu
1581     2, 16|             dzisiaj ocieliła, to został w domu i pilnuje.~- W dobry
1582     2, 16|              został w domu i pilnuje.~- W dobry czas, będzie mleko
1583     2, 16|        gospodarstwo szło, wszystko było w porządku, wygodę swoją miał,
1584     2, 16|                co ino nie było Jagusią, w którą jak w ten obrazek
1585     2, 16|               było Jagusią, w którą jak w ten obrazek święty patrzał!~
1586     2, 16|                do pieca albo do źrebaka w stajni, a głównie po to,
1587     2, 16|            teraz i wydziera z siebie, i w męce się pławi, bo taka
1588     2, 16|           tęskność ją rozpierała, aż ją w dołku gnietło, a tak cosik
1589     2, 16|               do roboty, paliło się jej w rękach, uprzątała izbę,
1590     2, 16|              przed nią i tęsknica rosła w niej, i rozdzierała duszę,
1591     2, 16|     rozgrymaszonego, głaskali, patrzyli w oczy, nic nie pomogło, wypłakała
1592     2, 16|        wypłakała się do woli i wnet się w niej cosik przemieniło z
1593     2, 16|                roześmiani i nuż ją brać w ramiona, całować, a tacy
1594     2, 16|          sposobności przyparł ją gdzieś w komorze, srodze całował,
1595     2, 16|               dopiero na lipca wypadło, w same żniwa... Czas nierychtowny,
1596     2, 16|         Przecież gdyby było dziecko, to w razie śmierci starego, czego
1597     2, 16|               ostała...~- Wam ino jedno w głowie: grunt i grunt, a
1598     2, 16|                   Nie będę wstrzymywała w sobie, co mi tam Maciej ;~-
1599     2, 16|            drogi. Dalekie pola zapadały w mrokach, zimowy wieczór
1600     2, 16|           prędko nastawał i brał ziemię w moc swoją, a mróz się podnosił
1601     2, 16|            trepami i szyby malowały się w rózgi i kwiaty dziwne...~
1602     2, 16|           kwiaty dziwne...~Wieś zginęła w szarych, śnieżystych mrokach,
1603     2, 16|                do wigilijnej wieczerzy.~W każdej chałupie, zarówno
1604     2, 16|        namaszczeniem, a wszędy stawiano w kącie od wschodu snop zboża,
1605     2, 16|                 i całkiem zatapiało się w burościach.~Józka z Witkiem
1606     2, 16|                 gwiazda i zda się rosła w oczach, leciała, pryskała
1607     2, 16|             pobożnie i wpili się oczami w tę światłość daleką, w ten
1608     2, 16|           oczami w tę światłość daleką, w ten świadek cudu, w ten
1609     2, 16|             daleką, w ten świadek cudu, w ten widomy znak zmiłowania
1610     2, 16|               gorącą, dufnością i brały w siebie to światło czyste
1611     2, 16|                wieczerzać, siadł Rocho, w pośrodku, siadł Pietrek,
1612     2, 16|            chleb Pański.~- Chrystus się w onej godzinie narodził,
1613     2, 16|                a potem przyszły śledzie w mące obtaczane i smażone
1614     2, 16|                mące obtaczane i smażone w oleju konopnym, później
1615     2, 16|                 mąki z miodem zatarte i w makowym oleju uprużone,
1616     2, 16|               któren miał swoje miejsce w sieni, to często gęsto kuł
1617     2, 16|                często gęsto kuł dziobem w ścianę, to klekotał, aż
1618     2, 16|              pleć, ktosik potrzebujący; w ten dzień nikto nie powinien
1619     2, 16|                 zaproszą... czekałam... w chałupie mróz... na darmo
1620     2, 16|                chodziłam koło węgłów... w okna zaglądałam...na darmo...~-
1621     2, 16|                cicho, skulona i zaparta w sobie, że jeno po dryganiu
1622     2, 16|              męka ozdzierała.~Cicho się w izbie stało, ciepło, serdecznie,
1623     2, 16|               zanadrza książkę okręconą w różaniec i zaczął z niej
1624     2, 16|                Panna porodziła Syna; aż w judejskiej ziemie, w Betlejem,
1625     2, 16|                 aż w judejskiej ziemie, w Betlejem, nie bardzo podłym
1626     2, 16|               mieście, narodził się Pan w ubóstwie; na sianie, w stajni
1627     2, 16|              Pan w ubóstwie; na sianie, w stajni lichej, między bydlątkami,
1628     2, 16|           lichej, między bydlątkami, co w tej radosnej nocy cichej
1629     2, 16|              się wzmagał i rozmadlał, i w śpiew prawie przechodził,
1630     2, 16|          wygłaszał, a wszyscy siedzieli w milczeniu pobożnym, w ciszy
1631     2, 16|         siedzieli w milczeniu pobożnym, w ciszy serc zasłuchanych,
1632     2, 16|                ciszy serc zasłuchanych, w drżeniu dusz olśnionych
1633     2, 16|                 dusz olśnionych cudem i w najszczerszym odczuciu łaski
1634     2, 16|                 Hej, mój Jezus kochany! W stajence ci to lichej urodzić
1635     2, 16|               urodzić się przyszło, tam w tych krajach dalekich, między
1636     2, 16|               między heretyki srogie! a w ubóstwie takim, w taki mróz!
1637     2, 16|             srogie! a w ubóstwie takim, w taki mróz! O biedoto przenajświętsza,
1638     2, 16|                dufności oddawali Mu się w te służki najwierniejsze
1639     2, 16|          chłopaki wolały pozostać niźli w pustej chałupie siedzieć;
1640     2, 16|             latarkę, do krów pójdziemy. W tę noc Narodzenia i każde
1641     2, 16|            rogami, a wtykała po kawałku w gębule, na szerokie, ostre
1642     2, 16|         zagadnęła Józka.~- Nie było ich w onym czasie przy Narodzeniu,
1643     2, 16|            chwały Pańskiej dostępuje. A w tę noc, jedną na rok cały,
1644     2, 16|               nie kolej, to legną potem w mrok, cierpliwie czekający
1645     2, 16|              czystą prawdą, bo ją sobie w głowie przekładali i tak,
1646     2, 16|               siadajcie... milej będzie w kupie, a toć wszystkie będziemy
1647     2, 16|                naręczami i układał drwa w sieni.~- Ale, a to bym zapomniał!
1648     2, 16|             talary miał dobrze schowane w cholewie, kij niezgorszy
1649     2, 16|                cholewie, kij niezgorszy w garści i krzepki też był,
1650     2, 16|               podówczas zbóje kryły się w lasach i poczciwym ludziom
1651     2, 16|                 się przeżegnał, pacierz w głos mówił i w dyrdy pobiegł...~
1652     2, 16|                  pacierz w głos mówił i w dyrdy pobiegł...~Już się
1653     2, 16|          ruchający się - i wszystko się w ten mig zatrzymało w miejscu...
1654     2, 16|                się w ten mig zatrzymało w miejscu... Ptaki pocichły
1655     2, 16|                Ptaki pocichły i wisiały w powietrzu... rzeki stanęły...
1656     2, 16|                bociany zaś kieby wrosły w niebo z rozłożonymi skrzydłami...
1657     2, 16|                   świat się cały zaląkł w to oczymgnienie i skamieniał!~
1658     2, 16|                poniechali chłopa widząc w tym cudzie przestrogę i
1659     2, 16|                  co ino żyło na ziemi i w powietrzu."~Dziwowali się
1660     2, 16|            opowiadali różne różności.~A w końcu Jagustynka, która
1661     2, 16|             Jagustynka, która cały czas w cichości siedziała, rzekła
1662     2, 16|                 go zwierz, a to głód, a w końcu i ta kostucha dodusi -
1663     2, 16|             głęboko tknięty słowami, że w noc tę krowy mowę ludzką
1664     2, 16|         przenikał strach święty, jakoby w kościele podczas Podniesienia,
1665     2, 16|               dufność serdeczna i wiara w nich była, bo Witek nachylił
1666     2, 16|                grzechy wszystkie...~Ale w izbie nikt nie spostrzegł
1667     2, 16|              przyobleczenie, które miał w komorze, wyniesła.~Aż krzyknęli
1668     2, 16|                 się nam zbierać! ~Jakoż w pacierz może wyszli wszyscy,
1669     2, 16|                 głos jakiś się podniósł w mrokach, kaszel, skrzyp
1670     2, 16|                 coraz gęściej majaczeli w tej szaromodrawej nocy,
1671     2, 16|              ino tupot nóg rozlegał się w suchym powietrzu.~Kto był
1672     2, 16|       zapełniając wnętrze, przystrojone w jodły i świerki, że jakby
1673     2, 16|               że jakby gęsty bór wyrósł w kościele, tulił się do białych
1674     2, 16|             Polnych Rudek, a szli ramię w ramię, ostro i ciężko, bo
1675     2, 16|                 były ogromne, rozrosłe, w granatowe kapot co do jednej,
1676     2, 16|           granatowe kapot co do jednej, w podwójnych zapasach i w
1677     2, 16|                 w podwójnych zapasach i w czepcach pookręcanych w
1678     2, 16|                 w czepcach pookręcanych w czerwone chusty.~Nadciągali
1679     2, 16|               cherlaki i mizerota sama; w łatanych siwych kapotach,
1680     2, 16|             niemałe, a szkodniki leśne, w szare kapoty ze sznurami
1681     2, 16|             gębie, świergotliwe, wiedli w pośrodku i mocno uważali.~
1682     2, 16|                brał przed innymi, dufny w bogactwo swoje - a kobiety
1683     2, 16|           kobiety ich były z książkami, w czepeczkach białych, wiązanych
1684     2, 16|                  wiązanych pod brodę, i w katanach z cienkiego sukna...
1685     2, 16|            przysiółków różnych, z domów w lasach rozsypanych, z trackich
1686     2, 16|                 tego ostatniego miejsca w kruchcie, że którzy byli
1687     2, 16|              modlił się każdy wpatrzony w księdza i w tę świeczkę,
1688     2, 16|             każdy wpatrzony w księdza i w tę świeczkę, co płonęła
1689     2, 16|                rozkładał ręce, powiadał w głos łacińskie święte słowo,
1690     2, 16|          wzdychał głęboko, pochylał się w skrusze pobożnej, bił się
1691     2, 16|               skrusze pobożnej, bił się w piersi i modlił żarliwie.~
1692     2, 16|           westchnął ciężko, kto się bił w piersi, kto się w sumieniu
1693     2, 16|               się bił w piersi, kto się w sumieniu z win kajał, kto
1694     2, 16|              organy i ksiądz zaśpiewał:~W żłobie leży, któż pobieży.~
1695     2, 16|               dala przez wzrost, siadła w ławce z brzega zaraz, przy
1696     2, 16|             pobok nie dojrzała, dopiero w czasie Podniesienia, gdy
1697     2, 16|               gdy uklęknęła i bijąc się w piersi pochyliła głowę -
1698     2, 16|             pochyliła głowę - spojrzała w bok bezwiednie zamarło jej
1699     2, 16|            raptem i spojrzała mu prosto w twarz.~Tak, on ci to był,
1700     2, 16|             wynędzniały, że łacno nawet w tym mroku dojrzała, a te
1701     2, 16|           sztywno jak i drugie kobiety, w książkę patrzała, ale ani
1702     2, 16|                potężnym, że trzęsła się w niej każda kosteczka, a
1703     2, 16|         zaklęcia i pożądania paliły się w nich na przemian, szły z
1704     2, 16|            bliżej, wsparł się ramieniem w jej biedro, aż ją przytomność
1705     2, 16|              gorącymi jak węgiel ustami w same ucho:~- Jaguś! Jaguś!~
1706     2, 16|                jej zbrakło, głos uwiązł w gardle, serce dygotało i
1707     2, 16|                nakazywał... za bróg... ~W czas jakoś gruchnęli pierwszą
1708     2, 16|               mu serce, taki krzyk miał w sobie, taki wicher mocy,
1709     2, 16|               głosów, rozlegających się w dzwonnicy... Nic, o niczym
1710     2, 17|           powrócili z kościoła i ledwie w pacierz potem już cały dom
1711     2, 17|            zasnęła; próżno się wciskała w poduszki, próżno oczy przywierała
1712     2, 17|               łóżka; leżała nieruchoma, w odrętwieniu takiego półsnu,
1713     2, 17|                takiego półsnu, półjawy, w którym rozum niczego nie
1714     2, 17|                  nad ziemiami się nosi, w słońce się ubiera - a tyla
1715     2, 17|         wspominaniach jeno żywiących... w kościele się być czuła...
1716     2, 17|               każdą nutę z osobna czuła w sobie.:. to czerwona groźna
1717     2, 17|              się podnosiła i jakby szła w sobie, szła:.. chyłkiem
1718     2, 17|                  we mrokach... a strach w niej dygotał, krzyk jakiś
1719     2, 17|                z ciemności.~I tak wciąż w kółko, to jedno, to drugie,
1720     2, 17|             targał drzewami, że stawały w śnieżnej kurzawie, i po
1721     2, 17|                  to gromadami wystawali w opłotkach poredzając, to
1722     2, 17|            wrzaski.~Ale Jagusi nie było w sercu wesoło ni drujko,
1723     2, 17|                chałupie, obcą się czuła w pośrodku swoich, tak obcą,
1724     2, 17|                oprzeć, zasłuchiwała się w tych gorących szeptach Antkowych,
1725     2, 17|                 z jednaką siłą dzwoniły w sercu...~- Gniew boski i
1726     2, 17|          Zalękła się srodze, struchlała w głębokim poczuciu winy. -
1727     2, 17|                 ale dusza jej krzyczała w żalu i męce bo rwała się
1728     2, 17|        przeważył jeszcze, że zmogła się w sobie i usiłowała zapomnieć
1729     2, 17|              chałupy, bała się wychylić w opłotki; bo; może tam gdzie
1730     2, 17|        wyglądała na świat bez potrzeby, w ganku stawała, a coraz większa
1731     2, 17|               Jędrzych zaś dym puszczał w komin, a co trochę wybiegał
1732     2, 17|               bo Szymek przystrajał się w komorze.~Odmieniło się w
1733     2, 17|                w komorze.~Odmieniło się w niej, opadły wszystkie zgryzoty,
1734     2, 17|             jeno poczuła się po dawnemu w swojej izbie, na starych
1735     2, 17|             które od rana jeszcze stało w skopkach, rzuciła kurom
1736     2, 17|       chłopakami, bo Szymek, wystrojony w nową kapotę, wyszedł był
1737     2, 17|                 wolę, to jak ten cielak w cały świat się poniesie,
1738     2, 17|             cicho nie przeciwiąc mu się w niczym, choć wygadywał na
1739     2, 17|                wolno a ciężko poszła.~A w domu gwarniej jeszcze było
1740     2, 17|                rózga?~- A tom ją ucięła w Jędrzejki, zasadziłam w
1741     2, 17|                 w Jędrzejki, zasadziłam w piasek, trzymałam na piecu
1742     2, 17|           garnczek wypełniony piaskiem, w którym tkwiła spora gałęź
1743     2, 17|               była już po dawnemu dufna w siebie, wrzaskliwa, harda
1744     2, 17|                 la mnie zakwitła, samam w noc Jędrzejkową ucieła,
1745     2, 17|            wróży! - tłumaczyła Jaguś.~- W garnczek wsadzałyśmy razem,
1746     2, 17|                 no, Józia. Wiecie, a to w nocy Magda od organistów
1747     2, 17|              Magda od organistów zległa w kruchcie.~- Cudeńka prawicie! -
1748     2, 17|               Cóż to miał z nią zrobić, w ramki oprawić i na ścianie
1749     2, 17|               Póki zdrowa była to orali w nią kiej w te dwa woły,
1750     2, 17|                była to orali w nią kiej w te dwa woły, sama jedna
1751     2, 17|                 Już żywie, domacali się w niej ducha, Jambroży powiada,
1752     2, 17|              płacił! Stara jesteście, a w głowie wama przewiewa.~-
1753     2, 17|               wsi szpital dla biednych, w tym domu, gdzie teraz organista
1754     2, 17|               słowa, jakby ją kto żgnął w same serce, bo zaraz jej
1755     2, 17|                że często bywał u ciebie w komorze, Antek to posłyszał
1756     2, 17|            rozeźliła, może pierwszy raz w życiu do tego stopnia, taka
1757     2, 17|    niewypowiedziana wdzięczność gorzała w jej sercu, że ją obronił
1758     2, 17|                pierwszy raz obudził się w niej wstręt do niego i głęboka
1759     2, 17|                 się teraz, bo istotnie, w ostatnich czasach postarzał
1760     2, 17|                 Gdyby się zjawił teraz, w tym oczymgnieniu! nie oparłaby
1761     2, 17|            niedaleczko, zaraz za drogą, w polu nieco, wróble w nim
1762     2, 17|             drogą, w polu nieco, wróble w nim świerkały i całymi bandami
1763     2, 17|               dziury, jaka była wybrana w sianie; parobkowi nie chciało
1764     2, 17|                 że parę ludzi mogło się w niej pomieścić.~- Wyjdź!
1765     2, 17|        zachciało samej iść do kościoła, w głuchej, niejasnej nadziei,
1766     2, 17|           spotka.~Juści, że nie było go w kościele, ale za to spotkała
1767     2, 17|         spotkała się zaraz przy wejściu w kruchcie z Hanką, pochwaliła
1768     2, 17|           kamieniem.~Aż jej łzy stanęły w oczach z tego spostponowania
1769     2, 17|            jawnej złości, ale siedziała w ławce i nie mogła oczów
1770     2, 17|                 że się zatopiła całkiem w muzyce. Nigdy jeszcze nie
1771     2, 17|                 jej tak dobrze i słodko w kościele, przenigdy; nie
1772     2, 17|                 otwarta, różaniec tkwił w palcach nie zaczęty, a ona
1773     2, 17|              widnych i niesła się duszą w zaświaty, w te cudności
1774     2, 17|            niesła się duszą w zaświaty, w te cudności i nieba obrazów,
1775     2, 17|               cudności i nieba obrazów, w przygasłe, cichnące dźwięki,
1776     2, 17|            przygasłe, cichnące dźwięki, w rozmodlone śpiewy, w święty
1777     2, 17|           dźwięki, w rozmodlone śpiewy, w święty spokój ekstazy i
1778     2, 17|            światłości gwiezdne pomdlały w mętnym niebie, że ino gdzieniegdzie
1779     2, 17|                  kłaczastym przędziwem.~W izbie było cicho również
1780     2, 17|            Szymek zaraz z wieczora niby w odwiedziny, a głównie, by
1781     2, 17|               przeniósł Pietrek i długo w noc grał. Kolacja się też
1782     2, 17|                   zawołała skwapliwie a w ogniach cała.~- Możesz i
1783     2, 17|              nawracała z powrotem. Była w gorączce męczącej, bo pełnej
1784     2, 17|              wolno, ociężale, sennie, a w niej rosła i wzmagała się
1785     2, 17|             dygotała z męki, skowyczała w niej dusza, jak ten pies
1786     2, 17|            chałupy błądzi... może gdzie w sadzie przyczajony w okna
1787     2, 17|              gdzie w sadzie przyczajony w okna zagląda i patrzy teraz
1788     2, 17|         Jagustynki oczy chodziły za nią w ślad, jak te psy tropiące,
1789     2, 17|            zaczął szczekać przed domem; w izbie było prawie pusto,
1790     2, 17|                kominem, a stary patrzał w okno, bo pies szczekał coraz
1791     2, 17|             Boryna się kręcił na ławie, w oczy im patrzał, za języki
1792     2, 17|               jednak wywieść; siedzieli w rząd, siwi wszyscy, wyschli,
1793     2, 17|                owce zagnać we wrota.~Aż w końcu Kłąb odchrząknął,
1794     2, 17|             naszym lesie, a jak to było w Dębicy, baczycie?~- Z dworem
1795     2, 17|                 ciąć... a potem dopiero w krzyk, do sądów, areszt
1796     2, 17|             ławce pisał, liczył i długo w noc deliberował.~Nazajutrz
1797     2, 17|                    pytała z przyczajoną w sercu radością.~- Na odwieczerzu,
1798     2, 17|                ustać na miejscu, radość w niej krzyczała, radość,
1799     2, 17|               późno wróci, może dopiero w nocy, a ona zostanie sama
1800     2, 17|                  że zmilkła, przycichła w sobie i jak błędna patrzyła
1801     2, 17|                 Boryną, gdy się okręcił w pas, nadział czapę i wydawał
1802     2, 17|            szepnęła cicho.~- Hale. Któż w chałupie ostanie? - zdziwił
1803     2, 17|               się nie oparł przyzwolił.~W parę chwil już była gotowa
1804     2, 18|                6~- Myślałech, żeś gdzie w śniegach uwięzła! - szepnął
1805     2, 18|              rozezna przed się.~- Matka w chałupie?~- A juści, gdzie
1806     2, 18|                niecierpliwiej spoglądał w okno i nasłuchiwał.~- Gdzie
1807     2, 18|              dzieucha, że tego pacierza w chałupie nie usiedzi.~-
1808     2, 18|               świecie, biła niby barami w ściany, aż dom trzeszczał
1809     2, 18|        otwieranie drzwi od sieni, jakoż w tej chwili wpadł zziajany
1810     2, 18|                konie rozeznał.~- Bieżyj w ten mig i dowiedz się, gdzie
1811     2, 18|           licząc nici i przewiązując je w pasma, a stary, że mu robota
1812     2, 18|              Dziedzic siedzą u młynarza w izbie ode drogi, a konie
1813     2, 18|                ode drogi, a konie stoją w podwórzu.~- Cóżeś się tak
1814     2, 18|                bo mię wiater przewrócił w zaspę...~- Pewnie, dobrześ
1815     2, 18|                 trudno...~- Puść komin, w nocy się dość wygrzejesz,
1816     2, 18|               Łapę, ale pies zwinął się w kłębek i ani chciał słuchać,
1817     2, 18|                do wyjścia, łaził z kąta w kąt, poprawiał w kominie,
1818     2, 18|                 z kąta w kąt, poprawiał w kominie, zachodził do stodoły,
1819     2, 18|           zagadywał łagodnymi słowy, aż w końcu sam się zeźlił, nadział
1820     2, 18|           spoglądając od czasu do czasu w śnieżycę, srożącą się za
1821     2, 18|               świecie i raz po raz biły w chałupę, aż wszystko w izbie
1822     2, 18|             biły w chałupę, aż wszystko w izbie dygotało, szczękały
1823     2, 18|             szczękały miski poustawiane w szafce i kolebały się u
1824     2, 18|                  a Jagna przyokryła się w zapaskę.~Witek wsunął się
1825     2, 18|                  Wiecie, a to dziedzice w ogiery przyjechał. Cuganty
1826     2, 18|              kiej hamany, kare całkiem, w siatkach czerwonych, z piórami
1827     2, 18|                 od złota kiej te obrazy w kościele! A jak szły, to
1828     2, 18|                 Wyjrzyj no, ktosik jest w ganku.~Ale nim zdążył, jakiś
1829     2, 18|                śniegiem człowiek stanął w progu, pochwalił Boga, otrzepywał
1830     2, 18|                jakiś z urzędu.~- Ojciec w domu?~- Mój poszli na wieś.~-
1831     2, 18|               bo się już było rozniesło w sąsiedztwie, że jakiś obcy
1832     2, 18|              tak przenikliwie spoglądał w oczy, że ludziom miętko
1833     2, 18|               ludziom miętko robiło się w dołku.~- Kto to lepił? -
1834     2, 18|                znowu długo, a Łapa krok w krok za nim.~- Kto tak wymalował? -
1835     2, 18|           wicher, zakręcał, mącił i bił w chałupy, ale coraz rzadziej
1836     2, 18|                dalekim lotem.~Jagna też w końcu odstawiła kądziel
1837     2, 18|           zdążyć.~Nieznajomy odział się w kożuch i przez długą chwilę
1838     2, 18|            poradloną i ziemistą, dziurę w prawym policzku, stary ślad
1839     2, 18|           oddajem!~Chciała go pocałować w rękę, ale wyrwał się i żwawo
1840     2, 18|                zasp, co groblami leżały w poprzek drogi, kurzył suchy,
1841     2, 18|                 na jaśnię i stały widne w omdlałym, sinawym tumanie
1842     2, 18|           śniegów sprzed chałup, rąbali w stawie przeręble, nosili
1843     2, 18|                nawet wrony pokazały się w obejściach, co było niechybnym
1844     2, 18|              któryś za grzbiet i rzucił w puszystą, dymiącą jeszcze
1845     2, 18|                drzewa nagie targały się w niej i majaczyły pniami.
1846     2, 18|              drzewo chodzą, co?~- A raz w tydzień dwór pozwala każdemu
1847     2, 18|                 suszu obłamie a zbierze w płachtę i udźwignie, to
1848     2, 18|        gorącości, rozkładał ręce, cosik w głos wołał, ale chłopak
1849     2, 18|                 cały smętarz jakoby się w śmiertelne gzło przyodziewał
1850     2, 18|                 przy których modlił się w Zaduszki.~- A dyć tutaj,
1851     2, 18|                 wracać do domu. Chłopak w dyrdy uciekał, a ino jeden
1852     2, 18|               pieniądze, trzymane mocno w garści, pies go też właśnie
1853     2, 18|             przyszli...~- Nie ma ich to w domu? - rzekł niby obojętnie,
1854     2, 18|                i z drugimi!~- Gospodyni w domu? - zapytał ciszej.~-
1855     2, 18|               domu? - zapytał ciszej.~- W domu, obrządzają. To ino
1856     2, 18|               kto nie patrzy, i skręcił w bok, na dróżkę biegnącą
1857     2, 18|                Boryny jeszcze nie było, w izbie panował mrok, bo ino
1858     2, 18|                z połowę mleka ostawicie w wymionach! - dogryzała Józka.~-
1859     2, 18|           dalekie, głuche bicie młotów.~W oborze było ciemno i duszno,
1860     2, 18|             ozorami dna cebratek, a raz w raz postękiwały ciężko.~
1861     2, 18|              oderwała głowę i spojrzała w szary otwór drzwi... Zamajaczyła
1862     2, 18|              otwór drzwi... Zamajaczyła w nim jakaś niewyraźna postać...~-
1863     2, 18|              niej, błyskawicami migotał w oczach a słodkością serce
1864     2, 18|          czatowałem na ciebie, co dnia, w każden wieczór warowałem
1865     2, 18|              krowie, pochylił i patrzył w nią tak z bliska, aż jego
1866     2, 18|             jego gorący oddech palił ją w głowę.~- Nie bój się, Jaguś!
1867     2, 18|          zdzierżył, nie poradzę, a to i w dzień, i w nocy, i w każden
1868     2, 18|              poradzę, a to i w dzień, i w nocy, i w każden czas, cięgiem
1869     2, 18|               to i w dzień, i w nocy, i w każden czas, cięgiem stoisz
1870     2, 18|               że raz po raz zacinała go w twarz, aż go przytrzymał
1871     2, 18|                piersi, przechylił głowę w tył i wpił się tak mocno
1872     2, 18|              wpił się tak mocno wargami w jej usta, że straciła oddech,
1873     2, 18|             zwarli się na śmierć, padli w siebie i przez długą chwilę
1874     2, 18|               przez długą chwilę trwali w takim szalonym, dzikim,
1875     2, 18|              mignął na progu i przepadł w nocy. Nie było go, jeno
1876     2, 18|                cichy, palący szept grał w niej tak mocno, a tak nakazująco,
1877     2, 18|             chlastały ogonami. Wyjrzała w podwórze, noc stała za progiem
1878     2, 18|               kucia młotów pobrzękiwały w dalekościach... A był przeciech,
1879     2, 18|                 po niej błyskawicami, a w sercu wzbiera taki krzyk
1880     2, 18|               cosik i niesło, że choćby w cały świat, zaraz, w ten
1881     2, 18|             choćby w cały świat, zaraz, w ten mig, a poszłaby tam,
1882     2, 18|         niczegój... bo ino to stało jej w myślach, że Antek czeka
1883     2, 18|                 tego, bo tyla co wleźli w bróg, co się tam zwarli
1884     2, 18|                 bróg, co się tam zwarli w całunkach, rozległ się ostry,
1885     2, 18|                  Jaguś!...~Kieby piorun w nich trzasnął, tak się roznieśli,
1886     2, 18|                roznieśli, Antek skoczył w bok i chyłkiem pod ogrodami
1887     2, 18|         ogrodami rwał, a Jagna pobiegła w podwórze, nie bacząc, że
1888     2, 18|           pokłada się...~- Szukałem cię w oborze, a nie uwidziałem...~-
1889     2, 18|            gdzieżeś się to tak utytłała w śniegu?...~- Gdzie? Ze strzechy
1890     2, 18|              zwiedła, niby wprost, oczy w oczy, nie patrzał, dobrze
1891     2, 18|                 jednak widział, że cała w ogniach, czerwona, a oczy
1892     2, 18|            rozjarzone błyszczą się kiej w chorobie. Jakieś głuche,
1893     2, 18|             zazdrość kąśliwa zawarczała w nim jak pies i jak pies
1894     2, 18|                 biedził i rozmyślał, aż w końcu przyszło mu do głowy,
1895     2, 18|               chytrze, a pilnie patrzał w Jagnę.~- Pleciuchy bają,
1896     2, 18|       deliberował, każde słowo z osobna w głowie obracał, aż w końcu
1897     2, 18|             osobna w głowie obracał, aż w końcu wyraźnie z tego wyszło,
1898     2, 18|             kołuje, by drogę wypatrzeć! W tym cosik jest, jakaś dziedzicowa
1899     2, 18|          stojałby tam o Kubę! Głupi ino w takie bajdy uwierzy. Powiadają,
1900     2, 18|                się wypytywał.~- No, no, w głowie się nie chce pomieścić.~-
1901     2, 18|               się, jakby go giez ukąsił w słabiznę.~- Nie, u Szymona
1902     2, 18|         schodził, bych czego oberwać.~I w takiej przykrej cichości
1903     2, 18|                spytać, czy to prawda?~- W imię Ojca i Syna, a skądże
1904     2, 18|              ale milczał, przeżuwał ino w sobie tę obrazę kiej pokrzywy,
1905     2, 18|    zapowietrzony! Niech się jeno pojawi w chałupie! Albo i ten dziedzic,
1906     2, 18|               twardości na biedę ludzką w Borynie, stary go wyprowadził
1907     2, 18|           Borynie, stary go wyprowadził w opłotki i jak zwyczajnie
1908     2, 18|               to robił co dnia, poszedł w obejście zajrzeć do krów
1909     2, 19|                jakoś tego roku wypadały w poniedziałek, jeszcze przed
1910     2, 19|                było grania i przyśpiewy w kościele, a już naród z
1911     2, 19|          niepoczciwy i sielnie dufający w swoje morgi.~Powiadali też,
1912     2, 19|                 rękę i dwa krowie ogony w dodatku.~Wójt też dzisiaj
1913     2, 19|             wyprawiał chrzciny, jeno że w chałupie, ale różni znajomkowie
1914     2, 19|                że jak się rozochoci, to w domu nie wytrzyma i z całą
1915     2, 19|                nieletka.~Juści, że byli w Lipcach bogacze całą gębą,
1916     2, 19|                 bogaczami nie stracić i w jeden rząd zawżdy z nimi
1917     2, 19|                się kończyły, bieda była w chałupie, a głód już zębce
1918     2, 19|               chałupach ,medytowali, aż w końcu kupą całą poszli do
1919     2, 19|            Kozła, Walka z krzywą gębą i w piąciu poszli do dobrodzieja
1920     2, 19|                świat z wolna otulał się w modrawą a lutą płachtę nocy.
1921     2, 19|              ostygłe, lodowate brzaski, w których rzecz każda widniała
1922     2, 19|             rzecz każda widniała jakoby w śmiertelne gzło przyodziana
1923     2, 19|                 tak rosły i trzęsły się w onych dalekościach, tak
1924     2, 19|         podnosiła się taka skrzytwa, aż w uszach dzwoniło i żeby najcichszy
1925     2, 19|                 a leciał światem całym.~W chałupach zaś ognie zapalali
1926     2, 19|              spieszno saniami, a ludzie w dyrdy ganiali po obejściach,
1927     2, 19|               po obejściach, bo parzyło w twarze jakby rozpalonym
1928     2, 19|              nogami przebierały, to raz w raz, nim się jeszcze do
1929     2, 19|             mróz prażył żywym ogniem.~A w karczmie kłębiła się już
1930     2, 19|        nagrzewał zgrabiałe ręce i szedł w ciżbę odszukiwać swojaków,
1931     2, 19|             trudno było zrazu rozeznać. W jednym kącie ode drogi,
1932     2, 19|            Bartek z tartaku ze swoimi i w głoś opowiadał, co im rzekł
1933     2, 19|                 pomstował na dziedzica, w czym mu najgłośniej wtórował
1934     2, 19|               podrywał, walił pięściami w stół i ciepał się jako ten
1935     2, 19|                czym głośniej krzyczeli, w gąszczu bowiem, jaki rozpierał
1936     2, 19|       podjudzała, żarty stroiła, nowiny w uszy ludziom kładła, pilnie
1937     2, 19|             urznęli rzęsistego mazura i w pierwszą parę puścił się
1938     2, 19|               ochotę.~Ale niewielu szło w tany, oglądając się na pierwszych
1939     2, 19|             Żydzie, haraku z esencją, a w ten mig, bo przetrącę! -
1940     2, 19|               siebie, pobratani zgoła i w takim przyjacielstwie, aż
1941     2, 19|                  przytupywał, śmiał się w głos do chłopaków, aż przycichnął
1942     2, 19|                aż się zerwał, tak ognie w nim zagrały na wspomnienie;
1943     2, 19|            ścierpieć trudno, tak mię tu w piersiach rozpiera, że samo
1944     2, 19|              kościach chodzi, wrzątkiem w sercu bełkocze, a taką tęsknością
1945     2, 19|                 mnie, do cna mi zaschło w gardzieli! Psiachmać sobacza
1946     2, 19|             mówię ci, pij do mnie!. .~- W twoje ręce, bracie, w twoje!~-
1947     2, 19|                   W twoje ręce, bracie, w twoje!~- Bóg zapłać, mówię
1948     2, 19|             dawał tego poznać po sobie.~W karczmie zaś zabawa już
1949     2, 19|                  brakło u Żydów palenia w piecach, to przyleciały!~
1950     2, 19|                 Kłęba z wódką! Przyszli w jeden czas od Sochy i przyszli
1951     2, 19|            widzą staremu, to się kręci, w nosie dłubie, a Małgośki
1952     2, 19|               mu za pazuchę kamieni, to w kieszenie napchały. Ale
1953     2, 19|                moim zięciem!"~Juści, że w tym, prócz tego ważenia,
1954     2, 19|              alkierza i całą hurmą szli w taniec, to wrzask się podniósł,
1955     2, 19|               kołem zataczali, a każden w głos gadał, przepijał, z
1956     2, 19|                 i równał jeden z drugim w wolności, w odpoczywaniu
1957     2, 19|              jeden z drugim w wolności, w odpoczywaniu i w tej myśli
1958     2, 19|              wolności, w odpoczywaniu i w tej myśli swobodnej, że
1959     2, 19|            wydzielisz drzewin latem, bo w jednakim, równo zielonym
1960     2, 19|              drzewo dojrzysz z osobna i w ten mig rozeznasz: dąbek-li
1961     2, 19|              prawo do tego, bo wszystko w garści dzierżą i choćby
1962     2, 19|            prawić o swoich krzywdach, a w oczy wszystkim patrzał i
1963     2, 19|            Szymek zmilknął i cofnął się w cień, wtedy wójtów brat,
1964     2, 19|              tam siedzą. Sołtys poszedł w kumy z Balcerkową, bo pono
1965     2, 19|                można czynić, bo wda się w to sąd i prócz kozy nikt
1966     2, 19|             zapowiadał, że nie pójdzie, w końcu jeszcze ją sielnie
1967     2, 19|            chociaż się pilnie rozglądał w tłoku.~Antek zaś już nie
1968     2, 19|                kiej georginia rumiana i w sobie wielce podufała, była
1969     2, 19|             wełniak wdziała gorącożółty w zielone a białe pasy, stanik
1970     2, 19|           chusteczkę jedwabną, modrawą, w różowy rzucik farbowaną,
1971     2, 19|               ukradkiem zaglądali sobie w oczy, tanecznicy zepchnęli
1972     2, 19|               oboje, tchu im brakowało, w oczach skry się jarzyły,
1973     2, 19|              oczach skry się jarzyły, a w sercach była taka muzyka,
1974     2, 19|               gęstwę roztrącił, wywiódł w koło i krzyknął do muzykantów:~-
1975     2, 19|         fundować !~A za nim puścili się w tan i jego kamraty, tańcował
1976     2, 19|             przegonił wszystkich i wiał w pierwszą parę tak siarczyście,
1977     2, 19|              się do niego słodko, a raz w raz, ledwie dech łapiąc,
1978     2, 19|                się piwa, i znowu poszli w tan nie bacząc, że ludzie
1979     2, 19|                 szepczą a krzywią się i w głos dogadują.~Ale Antkowi
1980     2, 19|              całkiem zapamiętał! Radość w nim grała i takie wesele,
1981     2, 19|                 się ten zwiesnowy dzień w nim zrobił. Zapomniał o
1982     2, 19|          ludziach i świecie całym, krew w nim zawrzała i moc wstała
1983     2, 19|             była całkiem jakby utopiona w lubości i w zapamiętaniu!
1984     2, 19|              jakby utopiona w lubości i w zapamiętaniu! Unosił ją
1985     2, 19|        przyciskał, że chwilami mroczało w niej i traciła z pamięci
1986     2, 19|                 świat wszystek, a grało w niej takim weselem, młodością,
1987     2, 19|              palącą, od której krew się w ogień przemieniała i serce
1988     2, 19|                 aż ciarki przechodziły, w głowie się mąciło, tchu
1989     2, 19|               gdzieś we świat wszystek, w zapamiętanie - to i tańcowali
1990     2, 19|            pięćdziesiąt par mieniło się w tym kole wielgachnym, taczającym
1991     2, 19|                 mrok, bo ino te głownie w kominie rozżarzane wichurą
1992     2, 19|             buchały krwawym płomieniem, w którym ledwie majaczył zbity
1993     2, 19|              się wraz mieszało, kręciło w kółko kieby jedno wrzeciono,
1994     2, 19|            przez wywarte do sieni drzwi w ośnieżoną, mroźną, zimową
1995     2, 19|          przynaglał grać i tańcował, że w końcu prawie ino we dwoje
1996     2, 19|           prawie ino we dwoje pozostali w kole. Juści, że przez to
1997     2, 19|       przysłaniały zapaskami, a parobcy w głos śmieli, a jeszcze swoje
1998     2, 19|           pierwszy przepijał, niewolił, w ramiona brał parobków, ściskał,
1999     2, 19|              ino latały nieprzytomnie i w piersiach wzbierała taka
2000     2, 19|             zaraz przed nią, bo widział w modrych, rozpłomienionych