Tom, Rozdzial

2001     2, 19|            Jagusię niewolił, aż się jej w głowie mąciło, że ani wiedziała,
2002     2, 19|                od niego, takie kochanie w niej wzbierało, że w mig
2003     2, 19|           kochanie w niej wzbierało, że w mig zapominała o wszystkim.~
2004     2, 19|              zaś całej kompanii zaczęło w głowach się mącić, to kupą
2005     2, 19|           chciał ją chycić za rękę, ale w ten mig Antek zakręcił w
2006     2, 19|                w ten mig Antek zakręcił w miejscu i poniósł dalej,
2007     2, 19|               leżące przed domem i padł w śnieg, rychło się jednak
2008     2, 19|                chałupy, a Józka wtykała w garście staremu jakiś kół
2009     2, 19|               stało, oprzytomniał nieco w karczmie dopiero, dokąd
2010     2, 19|         wzdychali, no i Antek, siedzący w kącie samotnie, bo że się
2011     2, 19|                  nachylił się do niej i w samą twarz powiedział: -
2012     2, 19|                 powiedział: - Żeby mnie w kajdany skuli, w lochu zamknęli,
2013     2, 19|              Żeby mnie w kajdany skuli, w lochu zamknęli, wolniejszym
2014     2, 19|                 oczy rozsrożone, bijące w niego kiej nożem, że cofał
2015     2, 19|                rozkrzyżowany na śniegu, w cieniu, jaki padał od parkanu,
2016     2, 20|          Rozdział 8~U Borynów było kiej w grobie po tym święcie -
2017     2, 20|            osnuł się posępnością, a żył w ciągłej trwodze i oczekiwaniu
2018     2, 20|                jeno z tych przytajonych w sobie złości i z łóżka się
2019     2, 20|          cięgiem mdliło, kolki spierały w boku i gorącość rozbierała.~-
2020     2, 20|              jeno postękiwał boleśnie i w pułap uparcie patrzył.~-
2021     2, 20|                   A czyja? - mruknął.~- W czym to winowata? Wyście
2022     2, 20|               jak ten samson miała stać w kącie, młoda przecież, zdrowa
2023     2, 20|                Mogła to nie iść? Kużden w karczmie ma prawo brać do
2024     2, 20|          dowodzenia gorące, dopiero gdy w płacz uderzyła, szepnął
2025     2, 20|           blisko całą niedzielę, że już w chałupie wytrzymać było
2026     2, 20|                 bolenia. Mizerniała też w oczach, sypiać nie mogła,
2027     2, 20|                Już się jej tak mierziło w chałupie, że po parę razy
2028     2, 20|               chałupie, że po parę razy w dzień biegała do matki,
2029     2, 20|               Dominikowa mało siedziała w chałupie, do chorych chodziła,
2030     2, 20|                 do chorych chodziła, to w kościele przesiadywała,
2031     2, 20|               we Trzy Króle przepił był w karczmie całe cztery złote.
2032     2, 20|                skrzypkach we stajni; bo w chałupie stary nie pozwalał.~
2033     2, 20|           mroźna i wiejna, że trza było w chałupie siedzieć!~Dopiero
2034     2, 20|                 siedzieć!~Dopiero jakoś w sobotę stary, choć zdrowy
2035     2, 20|                o karczmie i całą sprawę w śmieszki obracał a rad rozpowiadał,
2036     2, 20|            głowami kiwano, ale nikt się w pole wyprowadzić nie dał:
2037     2, 20|            sołtys, powiedział mu prosto w oczy, jak to u niego było
2038     2, 20|             jęła do niego zagadywać, to w oczy naglądać, przymilać
2039     2, 20|                dnia wszystko z nawrotem w swoje garście ujął, przypilnowywał
2040     2, 20|        wyzdrowiał, młócił z Pietrkiem i w stodole robił koło zboża,
2041     2, 20|           obejścia, bo nawet wieczorami w chałupie narządzał uprzęże
2042     2, 20|               się z Antkiem zadawała!~- W karczmie, w tańcu, przy
2043     2, 20|                 zadawała!~- W karczmie, w tańcu, przy wszystkich przecież! ~-
2044     2, 20|           wszystkich przecież! ~- Hale, w karczmie tylko! Hale!... -
2045     2, 20|            kiedy to jej zapaskę znalazł w opłotkach, musiała wychodzić
2046     2, 20|                 krzywdzi!~- Jeno byście w porę uwidzieli, kaj się
2047     2, 20|            tylko powiadam, a wy zbytnio w siebie dufacie. Baczcie
2048     2, 20|         pofolgował, zawziął się i nawet w tej złości smak znajdował,
2049     2, 20|             znajdował, a chociaż nieraz w nocy słysząc Jagusine płacze
2050     2, 20|            bezwiednie, by do niej biec, w porę się jednak miarkował
2051     2, 20|                starego przeciw Jagnie i w łaski się nowe wkradał,
2052     2, 20|            mogła, a naprzeciw, bunt się w niej podnosił i złość ją
2053     2, 20|              coraz częściej. Wielce jej w tym pomagała Jagustynka,
2054     2, 20|                a ty nic; szmaty ci pono w skrzyni pozamykał, na każdym
2055     2, 20|         sprałabym, niech się nie rządzi w chałupie, gospodynią przecież
2056     2, 20|             chłopu bym też nie ustąpiła w niczym! Kiej chce wojny,
2057     2, 20|                  głupia, sromasz? Złego w tym nie ma! wszystkie tak
2058     2, 20|             wieczoru zaczęło się piekło w chałupie. Stary się nie
2059     2, 20|               stronę ostawiając starego w pierwszej izbie, tam Pietrka
2060     2, 20|               różne piosneczki do późna w noc; to znowu w niedzielę
2061     2, 20|                do późna w noc; to znowu w niedzielę przystroiła się,
2062     2, 20|               szepnęła złośliwie.~Jakoś w parę dni potem, zaraz po
2063     2, 20|           odświętnie, bo ksiądz już był w niedalekim sąsiedztwie,
2064     2, 20|                 przed gankiem, a on sam w komży na futrze, poprzedzany
2065     2, 20|            modlitwy, pokropił i poszedł w obejście poświęcić budynki
2066     2, 20|             talerzu wodę święconą, a on w głos się modlił i poświęcał
2067     2, 20|                się im uwidziało, jakoby w kościele byli podczas kazania,
2068     2, 20|                śmiejąc księdzu spojrzeć w oczy.~- Chciałbym z wami
2069     2, 20|                ludzie o tym, co się tam w karczmie stało, mówili!~-
2070     2, 20|               po stajni, trzeba zamknąć w gródce, bo kopnie ją wałach
2071     2, 20|           wałach i gotowe nieszczęście, w przeszłym roku przez to
2072     2, 20|            jeszcze mi mówili, że ciągle w karczmie przesiaduje i wszystkich
2073     2, 20|                 o c różnych rzeczach, a w końcu rzekł:~- Zgodą tylko,
2074     2, 20|               się żachnął, popatrzył mu w twarz, ale spotkawszy jego
2075     2, 20|           kobiety, młoda jest, pstro ma w głowie jak każda kobieta,
2076     2, 20|         nieruchomo, kujnął z całej siły w błyszczący but księdza.~-
2077     2, 20|                 złamane, i teraz siedzi w chałupie i myszy łowi kiej
2078     2, 20|           boczkiem, czająco znów godził w księże buty.~- Wiecie, tak
2079     2, 20|              objazdu, ale Witek uderzył w bek i zaraz po wyjściu księdza
2080     2, 20|               wsi powrócił, ukrył boćka w swoją kapotę, by go uchronić
2081     2, 20|             cieknął i przepuszczał wodę w takim miejscu, że i pod
2082     2, 20|            światło nie rozpoznał.~Tak i w chałupie się widziało, bo
2083     2, 20|    najszczerszych usiłowań nie zatracił w sobie nieufności i prawie
2084     2, 20|                 pod brogiem. Pomagał im w tym Witek, któren całkiem
2085     2, 20|       Jagustynka, tak się umiała wkraść w łaski Jagny i tyle zaufania
2086     2, 20|                 tyle zaufania wzbudziła w Antku, że prosto nie było
2087     2, 20|                 powracał, i wtedy to mu w uszy kładła nowiny od Jagny.~
2088     2, 20|               chciał się z babą zadawać w poufałości, ale skoro Rocho
2089     2, 20|                działach, siedział za to w kreminale, ale spalił. To
2090     2, 20|             mnie rozum odchodzi i zimno w kościach przewierca... kiej
2091     2, 20|                 o tym, był nawet pewnym w głębi Jagusinej niewinności,
2092     2, 20|             niewinności, ale poczuł, że w tej synowskiej nienawiści
2093     2, 20|     zapamiętałość, którą wtedy uwidział w jego oczach, z innego źródliska
2094     2, 20|        źródliska bije, czuł to dobrze i w tej właśnie chwili poczuł
2095     2, 20|               właśnie chwili poczuł sam w trzewiach taką samą nienawiść
2096     2, 20|                 ciasno dla nas obydwóch w Lipcach!~- Co wam znowu
2097     2, 20|                broni, by mi wlazł kiedy w pazury przy takiej okazji...~
2098     2, 20|                zaglądał pod strzechy, a w nocy się często budził,
2099     2, 20|           jeszcze lepiej się utwierdził w pewności, że to Antek podchodzi
2100     2, 20|                mu ino oczy gorzały kiej w chorobie. Że zaś nikogo
2101     2, 20|              Dębicy parę klaczy, wzięli w Rudce wieprza, to znowu
2102     2, 20|            znaku po nich! To i niejeden w Lipcach w łeb się skrobał,
2103     2, 20|                 To i niejeden w Lipcach w łeb się skrobał, opatrywał
2104     2, 20|                ścianami wygrzewali.~Zaś w Lipcach szło swoim odwiecznym
2105     2, 20|               niedziela grzmiała muzyka w karczmie, hulano, pito,
2106     2, 20|          Pryczkowi też się zmarło jakoś w tym czasie, tydzień ledwie
2107     2, 20|               rzeczy! a to Magda poszła w służbę do karczmy, to pies
2108     2, 20|                 rubli od młynarza i dał w zastaw łąkę, to kowal kupił
2109     2, 20|                stary kamieniem siedział w domu i na żadne zabawy nie
2110     2, 20|              się jej dziwnie matyjasiło w chałupie siedzieć, tyla
2111     2, 20|         przeważnie siedzieli wieczorami w domu.~Jednego wieczora,
2112     2, 20|            izbie, a stary pykał z fajki w komin i coś sobie myślał
2113     2, 20|             Skrzyczała go Nastka biorąc w obronę Jaśka, boć wielce
2114     2, 20|                łaził za nią, a trzymała w odwodzie na ten przypadek.~
2115     2, 20|           Siedział ano teraz przy niej, w oczy poglądał i rozmyślał,
2116     2, 20|                 się jawić na sądy jutro w południe.~- Do zjazdu o
2117     2, 20|            uwiadomiony?~- Byłem dzisiaj w kancelarii i la wszystkich
2118     2, 20|                płacą od kubika. Nim się w polu roboty zaczną, jak
2119     2, 20|                 myślą, że mnie wywiedły w pole kiej ciołaka, głupie!~
2120     2, 20|              wielce rozradowany, Jagusi w izbie nie było.~- Gdzież
2121     2, 20|                 znać po sobie i wyszedł w podwórze. Chłopaki w stodole
2122     2, 20|            wyszedł w podwórze. Chłopaki w stodole na klepisku szykowali
2123     2, 20|             było. Przystanął pod okapem w cieniu nieco i czekał. Noc
2124     2, 20|            śnieg prószył chwilami.~Może w pacierz abo i dwa cień jakiś
2125     2, 20|               dwa cień jakiś zamajaczył w przejściu od przełazu -
2126     2, 20|               do chałupy.~Nic już o tym w domu nie zaczynał, a gdy
2127     2, 20|                 Opatrzności, lepiej byś w chałupie ostała...~- A bo
2128     2, 20|                  że chyba dopiero późno w noc... na śnieg się ma,
2129     2, 21|             kiej kasza ledwie przetarta w żarnach, po równo zaś zrywał
2130     2, 21|                  że wszystko topiło się w nierozpoznanej mątwie i
2131     2, 21|             borom ledwie czubami widnym w kurzawie, a jeszcze dalekim.~
2132     2, 21|                  tańcował, kręcił i tak w nich siepał, że ledwie mogli
2133     2, 21|          pomieszany z piaskiem i prażył w twarze, aż oczy trza było
2134     2, 21|             trza było przysłaniać.~Szli w milczeniu, jako że wiatr
2135     2, 21|              któren skulony, z okręconą w zapaskę głową, w starym
2136     2, 21|               okręconą w zapaskę głową, w starym kożuchu Antkowym,
2137     2, 21|               od wiatru oczy, potem zaś w dyrdy śpieszył cicho pojękując:~-
2138     2, 21|             szła, śmiałby to ostać! a i w chałupie ziąb nie do wytrzymania,
2139     2, 21|            Prawda, na to już zeszło, że w parze z Filipką, z Krakaliną,
2140     2, 21|             tymi największymi biedotami w jeden rząd, razem.~Wzdychała
2141     2, 21|                    szeptała twardo, moc w sobie wzbierając i cierpliwość.~
2142     2, 21|              drzewo, dyguje na plecach, w jeden rząd z dziadówkami,
2143     2, 21|             każda kosteczka trzęsła się w niej i łamała z osobna z
2144     2, 21|                starczyło, nie, że Antek w karczmie przepijał z kamratami,
2145     2, 21|                 wskroś i rozrastało się w niej piekącą, nieustępliwą
2146     2, 21|               pofolguj, Jezu! - jęczała w sobie podnosząc rozpalone
2147     2, 21|             czerwone kłęby ledwie widne w kurzawie, a bór już był
2148     2, 21|             głębie.~- Chodźcie prędzej, w lesie będzieta odpoczywały! -
2149     2, 21|                  Nawygrzewała się dosyć w Borynowej chałupie, najadła
2150     2, 21|           opleśniałej miedzi, majaczące w mroku szarozielonych sklepień
2151     2, 21|             biły z dołu od śniegów, zaś w górze, przez strzępiaste
2152     2, 21|               cichość się czyniła jakby w kościele, kiedy to z nagła
2153     2, 21|              oniemiały, jakby wsłuchany w grzmotliwą wrzawę, w ten
2154     2, 21|          wsłuchany w grzmotliwą wrzawę, w ten dziki krzyk pól tratowanych,
2155     2, 21|              Wnet jednak wicher uderzał w bór całą mocą, wszystkimi
2156     2, 21|             trzaskał o pnie, wżerał się w lute głębie, porykiwał w
2157     2, 21|                w lute głębie, porykiwał w mrokach, targał olbrzymami,
2158     2, 21|             głuchnął i marł ze skowytem w gęstych, przyziemnych krzach -
2159     2, 21|                martwoty, chwiał z końca w koniec, drzewa kolebały
2160     2, 21|                 stworzenia, przyczajone w podszyciach, a oszalałe
2161     2, 21|             długie, zgoła martwe cisze, w których słychać było wyraźnie
2162     2, 21|               nie będziemy.~Zaszyli się w wysoki, młody zagajnik,
2163     2, 21|                 wysoki, młody zagajnik, w taki gąszcz splątanych i
2164     2, 21|               jednego wymiaru układając w rozpostartą płachtę, a robiła
2165     2, 21|                zruciła z gorąca, i może w jaką godzinę narychtowała
2166     2, 21|                  Hukali na kobiety, ale w dużym lesie znowu się srożyła
2167     2, 21|                 to gurbił się miejscami w zagony, bo drzewa stały
2168     2, 21|                 do pól.~Jakoż nawrócili w duży i zwarty las sosnowy,
2169     2, 21|               niby tą białą chmurą prał w drzewa, aż jęk leciał po
2170     2, 21|             całkiem już nie wiada było, w jaką stronę się obrócić.~-
2171     2, 21|          niepewne.~- A miarkujecie aby, w jaką stronę się wziąć?~-
2172     2, 21|              burz cztery ogromne brzozy w białych gzłach, z obwisłymi
2173     2, 21|          Chrystus z blachy, pomalowanej w takie kolory, że jak żywy
2174     2, 21|        zasypywały kurzawą, że stał cały w mgłach, przez które migotało
2175     2, 21|             baczyć, siedziała zatopiona w mrocznych myśleniach, a
2176     2, 21|             przeniewierstwie; tuman się w niej kłębił, pełen okrwawionych
2177     2, 21|               krzyżu, pełen zakrzepłych w lód, a palących łez, pełen
2178     2, 21|              pełen żywych, a zapiekłych w boleści głosów.~- Wstydu
2179     2, 21|                to niech przepada, niech w karczmie przesiaduje, ale
2180     2, 21|               za wszystko! Zgniję za to w kreminale, to zgniję, ale
2181     2, 21|                  ale z wolna przygasały w niej złoście i bladły, kiej
2182     2, 21|           przygniatał, sęki wpijały się w plecy i chociaż przez zapaskę
2183     2, 21|                 kaftan, a wgniatały się w żywe mięso, ramiona ją strasznie
2184     2, 21|                węzeł płachty, zakręcony w kij, wrzynał się w gardziel
2185     2, 21|            zakręcony w kij, wrzynał się w gardziel i dusił, szła coraz
2186     2, 21|                 stron ledwie były widne w kurzawie, stały chwiejnym,
2187     2, 21|               stron drogi, na równiach, w poszarzałych i mętnych dalach
2188     2, 21|           polach, ruchało się, kłębiło, w oczach rosło, podnosiło
2189     2, 21|                 oczach rosło, podnosiło w górę, sięgało, zda się,
2190     2, 21|                 niby ta organowa muzyka w czas Podniesienia, to jakieś
2191     2, 21|         poświsty topoli kołyszących się w mętnych, białawych kurzawach,
2192     2, 21|              któren na jej widok rymnął w zawieję, że go porwała jakby
2193     2, 21|            zawieję, że go porwała jakby w pazury, aż bek się rozległ
2194     2, 21|                 bek się rozległ bolesny w kurzawie. Patrzała za nim
2195     2, 21|            okrwawioną, przesmutną duszą w sobie, i zawsze do końca
2196     2, 21|           jękliwym głosem, ćwierkała je w sobie porwanymi słowy kiej
2197     2, 21|                się, piuka i wraz zapada w coraz głębszą senność !~
2198     2, 21|           potykała się o zwały, plątała w zaspach, a szła gnana trwogą
2199     2, 21|           trwogą o dzieci, która wstała w niej z nagła i kieby biczem
2200     2, 21|                można przekopać, a nawet w gorszych miejscach musieli
2201     2, 21|                z miejsca i wnet utknęły w nowej zaspie; wtedy obejrzał
2202     2, 21|               powiedział:~- Zwal drzewo w półkoszki, przysiądź, podwiezę
2203     2, 21|             odrzekła, zapatrzona ponuro w mątwę nocy i kurzawy, jaka
2204     2, 21|                 zimna, próżno obtulając w podartą chuścinę.~- Powinnaś
2205     2, 21|                 Powinnaś się ochraniać, w takim stanie nietrudno o
2206     2, 21|            chustę spozierając mu prosto w oczy bez dawnego lęku i
2207     2, 21|      skamieniała, nieustępliwa widniała w jej zaciętych wargach. Nie
2208     2, 21|                 przez to jakby stężałym w chropawą grudę utajonych
2209     2, 21|             grudę utajonych boleń, jeno w oczach niebieskich, wypłakanych
2210     2, 21|                na zimno musi kuć dolę a w cierpliwości hartować.~Dojeżdżali
2211     2, 21|                i dla was.~Pocałowała go w rękę i odchodziła bez słowa,
2212     2, 21|             sani, poleciała do chałupy.~W izbie było ciemno i tak
2213     2, 21|           dworze, dzieci spały pokulone w łóżku pod pierzyną, zakrzątnęła
2214     2, 21|          nakarmione do syta, poobtulane w pierzyny, znowu zasnęły,
2215     2, 21|            chrząkał, zbierał odwagę, aż w końcu zaczął jękliwie:~-
2216     2, 21|           poniechaj złości. Tam u niego w chałupie piekło... nie dziś,
2217     2, 21|                sam... Józka nie poredzi w tylem gospodarstwie, stary
2218     2, 21|         powinnaś... Byłabyś mu pod ręką w sposobną porę... to nie
2219     2, 21|                i cicho zapytał:~- Mówił w drodze z tobą?~Opowiedziała,
2220     2, 21|           jeszcze, pełna wahań wstawała w niej niezmożona chęć zgody
2221     2, 21|                 nie wliczała, nie brała w rachubę w tej chwili, widziała
2222     2, 21|           wliczała, nie brała w rachubę w tej chwili, widziała tylko
2223     2, 21|           oderwie i nie zmoże. Nadzieja w niej rosła wraz z takim
2224     2, 21|               okazji nie popuści... Moc w sobie poczuła niezmożoną
2225     2, 21|            daleki, przytłumiony zadrgał w ciszy, rósł, rozlegał się
2226     2, 21|              nim i blask krwawy uderzył w szyby.~Wybiegła przed dom
2227     2, 21|                Może to u ojca, bo jakoś w pośrodku! - bełkotała w
2228     2, 21|                 w pośrodku! - bełkotała w trwodze śmiertelnej.~- Wracaj,
2229     2, 21|               dziki, nieprzytomny ogień w oczach.~
2230     2, 22|          kobiety, powinowate swoje albo w kumostwie będące. Przychodziły
2231     2, 22|                będące. Przychodziły też w porę, jedna za drugą, nie
2232     2, 22|              Wachnikowa z kłakiem wełny w zapasce i z wrzecionami
2233     2, 22|              kiej mietła, turkot baba i w sąsiedzkich swarach najzawziętsza;
2234     2, 22|                 zestrojona zawdy, dufna w siebie, dworująca nad wszystkie
2235     2, 22|                 jakich mało, a szkudnik w cudzym najgorszy! Przyszła
2236     2, 22|             wraz z Dominikową najwięcej w kościele przesiadująca;
2237     2, 22|             podobne sobie kiej te gąski w stadzie, że nie rozpoznał
2238     2, 22|              Sadowiły się wielkim kołem w pośrodku izby, pod lampą
2239     2, 22|          dziewczyn, za którymi ściągali w pojedynkę parobcy.~Sporo
2240     2, 22|          jeszcze miejsca dosyć ostawało w izbie, bo dom był wielki,
2241     2, 22|           pięćdziesiąt roków z okładem, w ziemię też już zapadał,
2242     2, 22|            śmiechów i zabawy.~Przyszedł w końcu i wyczekiwany Rocho,
2243     2, 22|                 dojrzał, choć siedziała w pośrodku i najpierwsza mu
2244     2, 22|               pośrodku i najpierwsza mu w oczy wpadła, uśmiechnęła
2245     2, 22|                  biednym to zawdy wieje w plecy - mruknęła Kobusowa.~-
2246     2, 22|                Rocho, aby zwrócić uwagę w inną stronę.~- Ino ich patrzeć,
2247     2, 22|           zwierząt zaczęły się rozlegać w sieni, to kogut piał, owce
2248     2, 22|              wlazł chłopak, przyodziany w kożuch do góry wełną, z
2249     2, 22|       niedźwiedzia, przybranego całkiem w grochowiny, z kożuszanym
2250     2, 22|              przywiązane kije, okręcone w grochowiny i wrażone w trepy,
2251     2, 22|         okręcone w grochowiny i wrażone w trepy, że chodził niby na
2252     2, 22|          chłopaków z kijami, bijąc nimi w podłogę i pokrzykując z
2253     2, 22|              Powiedzieli nam ludzie, że w tej wsi są gospodarze bogacze,
2254     2, 22|             może się la was znajdzie co w komorze - rzekł Kłąb.~-
2255     2, 22|                 chłopaki rypnęli kijami w podłogę i nuż przykrzykiwać,
2256     2, 22|          grochowiny!~Krzyk się podniósł w izbie, wrzaski, rwetes,
2257     2, 22|          drewnianymi kulasami i ciągnął w tan, do taktu Michałowej
2258     2, 22|         rozstąpili się nieco, że usiadł w pośrodku, kiej ten stary,
2259     2, 22|                  gdzie królewny zaklęte w białych gzłach w księżycowe
2260     2, 22|                zaklęte w białych gzłach w księżycowe noce lamentują
2261     2, 22|              wybawiciela czekają, gdzie w pustych pokojach co noc
2262     2, 22|              zapieje, wszystko zapada i w groby się kładzie; o krajach,
2263     2, 22|             leciały, a dusze się niesły w zaczarowane światy, oczy
2264     2, 22|         przebieraniach się po chłopsku, w którym chodził po wsiach,
2265     2, 22|               którym chodził po wsiach, w kumostwach się bratał, o
2266     2, 22|                 powiódł krakowski i tam w długi wiek rządy sprawował
2267     2, 22|                słowa i dech nawet tając w sobie, bych ino nie przerwać
2268     2, 22|           utopiła modre, ołzawione oczy w Rochowej twarzy, któren
2269     2, 22|          bladych, zapatrzonych gdziesik w zaświaty - słuchała go całą
2270     2, 22|                serca i tak gorąco brała w siebie jego powiadania,
2271     2, 22|              Nastka.~- Poszłabym za nim w cały świat za to jedno słowo!'~
2272     2, 22|               świat za to jedno słowo!'~W cały świat! - wykrzyknęła
2273     2, 22|       wzruszeniem, że niechby się jawił w ten moment, niechby rzekł
2274     2, 22|                  a poszłaby, jak stała, w tę noc, w ten mróz, w cały
2275     2, 22|          poszłaby, jak stała, w tę noc, w ten mróz, w cały świat!~
2276     2, 22|            stała, w tę noc, w ten mróz, w cały świat!~Opadli wnet
2277     2, 22|            dzisiaj człowiekowe, a jutro w boskiej mocy! - rzekł Kłąb.~
2278     2, 22|                potem już dla wszystkich w głos opowiadać, co kto wiedział.~
2279     2, 22|          pomarłych wodach, przytajonych w borach - to o topielicy
2280     2, 22|                upiorach, którym musiano w trumnach serca przebijać
2281     2, 22|             krwawią się jakieś ślepia i w ciemnych kątach kłębią się
2282     2, 22|                prędko, pacierz trzepiąc w cichości dzwoniącymi zębami...
2283     2, 22|                 na miejscu zabił, a sam w cały świat pognał na wolność!~
2284     2, 22|               Latem było mu niezgorzej, w cieniach się wylegiwał i
2285     2, 22|                cieniach się wylegiwał i w cudzych zbożach wypasał,
2286     2, 22|                 i wyszedł na kraj zimy, w jakąś łąkę, gdzie ciepło
2287     2, 22|                 bełkotały i skrzyły się w słońcu, cienie chłodne chwiały
2288     2, 22|              przeciągał, wparł się wnet w trawę i dalej żreć, boć
2289     2, 22|          śmierdzące; położyć się chciał w cieniu - cienie odlatywały,
2290     2, 22|                 powlókł się za głosem i w końcu dojrzał za łąkami
2291     2, 22|                 ale i sprawiedliwość ja w ręce trzymam.~- Takim głodny,
2292     2, 22|                 o chłodzie i głodzie, a w wielkim strachu, bo wilki,
2293     2, 22|              śmierć chłopa pobidniała i w wielkiej nędzy żyła wraz
2294     2, 22|          założyły do pługa, któren stał w roli, wdowa nim orała wraz
2295     2, 22|                  iż powrócił i stał już w pługu, ale rychło żałośliwość
2296     2, 22|               co ino wlazło! Robiła też w, niego potem, robiła, a
2297     2, 22|             krzywdę! Całe lata tak szło w ciężkiej, cierzpliwej pracy,
2298     2, 22|          cierzpi sprawiedliwie. Dopiero w parę roków, kiej wdowa się
2299     2, 22|              zaraz tej samej nocy, kiej w chałupie chrzciny sprawiali,
2300     2, 22|                 i ten robaczek wiercący w ścianie, a nie ukryje się
2301     2, 22|              się po izbie.~Osnuwali się w żywy, rozdrgany, mieniący
2302     2, 22|               tajemnych wołań, plusków; w bory zaklęte, gdzie rycerze,
2303     2, 22|                pokutujących samobójców; w pustych rozwalonych zamkach
2304     2, 22|           korowodom mar przerażających, w bojach byli, pod wodami,
2305     2, 22|              śpiące jaskółki, poplątane w girlandy, budzi o każdej
2306     2, 22|               do których człowiek tylko w godzinie cudu albo i we
2307     2, 22|                sam o sobie, czy jest-li w żywych jeszcze!~Hej! jakby
2308     2, 22|           zmartwychwstając zarazem tam, w tym życiu jasnym, wielkim,
2309     2, 22|             gdzie wszystko splatało się w nierozerwalny łań cuch marzeń
2310     2, 22|                życia, cudów i pragnień, w czarodziejski korowód wyśnionego
2311     2, 22|               przez którą chyba dopiero w godzinę śmierci dojrzeć
2312     2, 22|            głęboką żyjesz, człowieku...~W ciemnicy, człowieku, orzesz
2313     2, 22|                  ten trud, ten ból...~I w błocie tarzasz gwiezdną
2314     2, 22|              gwiezdną duszę, człowieku, w błocie.. . Opowiadali dalej,
2315     2, 22|                 kładły do stóp Pańskich w tym cudów kościele i śpiewały
2316     2, 22|                 ziemia drży pławiąc się w słońcu wiośnianym, jako
2317     2, 22|                jako te wody pod wieczór w pogodny czas i cichy, że
2318     2, 22|             wszystko głęboko, tak brała w siebie i za taką prawdę
2319     2, 22|               prawdę miała, że rosło to w niej i stawało przed oczami
2320     2, 22|                 też nie spostrzegł tego w zasłuchaniu i w tej ciszy,
2321     2, 22|         spostrzegł tego w zasłuchaniu i w tej ciszy, jaka panowała.~
2322     2, 22|        doszczekiwać zajadle i skowyczeć w opłotkach, aż któryś Kłębiak
2323     2, 22|            przed wiekami, że jeno o tym w starych księgach stoi...
2324     2, 22|                miał pełne, gotowy grosz w skrzyni, dzieci zdrowe i
2325     2, 22|                miało, Turek ano sprośny w kraje polskie wszedł, wsie
2326     2, 22|              zarzynał, naród tępił lebo w postronkach pędził do swoich
2327     2, 22|            Wojował rok, wojował dwa, że w końcu i słuch wszelki o
2328     2, 22|          wędrowce różne powiadali...~Aż w końcu trzeciego roku na
2329     2, 22|                 zapłakała!~Kieby piorun w niego trzasnął!~Oto kiedy
2330     2, 22|                 odda, bo on jeden ludzi w biedzie nie opuszcza.~Juści,
2331     2, 22|                 się już nie pomiarkował w tej złości, a ino zawołał:~-
2332     2, 22|                za Miemców, pomagały, że w krótkim czasie gospodarstwo
2333     2, 22|                 jak to przyjdzie gorzeć w tym piekle wiecznym, i nie
2334     2, 22|          przyjdzie zapłacić za to...~Aż w końcu i przyszła godzina
2335     2, 22|             prędzej skonał, dmuchali mu w one rany straszne, bych
2336     2, 22|              zakazywał, tak był jeszcze w tej ostatniej godzinie zatwardziały,
2337     2, 22|              niej z ołtarza, jak stała, w koronie złotej, w onym płaszczu
2338     2, 22|                stała, w koronie złotej, w onym płaszczu modrym, zasianym
2339     2, 22|          Przyodziała się jeno od pluchy w płachtę i poszła w tę ciemnicę...~
2340     2, 22|               pluchy w płachtę i poszła w tę ciemnicę...~Doszła do
2341     2, 22|              zaraz pojechał chętliwie i w te pędy.~Przyjechali jeszcze
2342     2, 22|            rozgrzeszenie dostał i zaraz w ten moment Bogu ducha oddał.
2343     2, 22|               śmierć, idąca za nim trop w trop... Uląkł się wielce
2344     2, 22|        kapliczce !~Patrzy, a tu Ona już w płaszczu i koronie, otoczona
2345     2, 22|         popłaczesz, nim odpokutujesz...~W kamień się wnet obrócił
2346     2, 22|                oglądać można oną figurę w Dąbrowie pod Przedborzem:
2347     2, 22|        dobrotliwości i lęku.~Co tu rzec w taką porę, kiej się dusza
2348     2, 22|                 rozpręży jako to żelazo w ogniu, nabrzmieje czuciem
2349     2, 22|              ziemią a niebem.~To trwali w cichości, póki ostatnie
2350     2, 22|           ostatnie zarzewia nie zaczęły w nich przygasać.~Mateusz
2351     2, 22|               już ze sądów i pije teraz w karczmie ze swoją kompanią,
2352     2, 22|               ukradkiem, dopadł jeszcze w sieni u proga, ujął mocno
2353     2, 22|                 ich wyjścia, bo Tereska w głos wołała:~- "Przez ciała,
2354     2, 22|           mówcie drugie, mądrzejsze!~- "W koszuli się na świat rodzi,~
2355     2, 22|             wesołością.~I jeszcze długo w noc tak się społecznie zabawiali.~
2356     2, 23|           jelonki, wybiegli za stodoły, w omroczałe śniegi, w noc
2357     2, 23|            stodoły, w omroczałe śniegi, w noc bezgwiezdną i w niezgłębioną
2358     2, 23|             śniegi, w noc bezgwiezdną i w niezgłębioną cichość pól
2359     2, 23|                 przemarzłych.~Przepadli w nocy; zginęła wieś, umilkła
2360     2, 23|        przywarli mocno do siebie biedro w biedro, przychyleni nieco,
2361     2, 23|               lecieli ze wszystkich sił w cały ten świat, modrością
2362     2, 23|          radości przytajonej; zaglądali w siebie co chwila, oczy przeświecały
2363     2, 23|                spod nóg, lecieli jakoby w ognistą przepaść i rozglądając
2364     2, 23|                kędy, byle dalej, choćby w samą najgłębszą noc, aż
2365     2, 23|                 najgłębszą noc, aż tam, w te zwite kołtuny cieniów...~
2366     2, 23|               nim, aż przepadli całkiem w zapamiętaniu, jakoby we
2367     2, 23|                dusze wiedzianym, jakoby w tym śnie cudownym, śnionym
2368     2, 23|         cudownym, śnionym na jawie tam, w Kłębowej izbie, przed chwilą
2369     2, 23|             zaledwie, że tonęli jeszcze w świetlistej smudze cichych,
2370     2, 23|           tęsknic!~Byli spowici jeszcze w czarodziejską tęczę cudów
2371     2, 23|            oczarowań. Jawy kołysały się w cieniach, po niebie błądziły,
2372     2, 23|                 zalękli, wpatrywali się w bezdenną, skłębioną głąb
2373     2, 23|                  aż rozkwitały im dusze w kwiat zdumień, w prześwięty
2374     2, 23|               im dusze w kwiat zdumień, w prześwięty kwiat wiary i
2375     2, 23|               jeszcze między żywe, zali w nich się stawały te cuda,
2376     2, 23|                  Dyć bym za tobą poszła w cały świat na śmierć! -
2377     2, 23|                chwili.~- Jakże! Kto ino w sienie wszedł, to aż me
2378     2, 23|                pomiarkowali! Ale mę tak w dołku ścisnęło, że dziw
2379     2, 23|              ledwie odczuty szmer drgał w powietrzu, płynął jakby
2380     2, 23|              jakby od borów zatopionych w nocy albo od chmur, z tych
2381     2, 23|                 ropiące brzaski pełzały w wężowych skrętach wskroś
2382     2, 23|          niczego, zsuwały się bezsilnie w samą głąb przerażenia i
2383     2, 23|             rozpadliny chmur widać było w głębokościach granatowe,
2384     2, 23|          oślepli na wszystko, burza się w nich zerwała i rosła wzmagając
2385     2, 23|            czaru zarazem, że dusili się w uściskach, rozgniatali do
2386     2, 23|                wnętrzności i skąpać się w rozkoszach męki, a przesłonione
2387     2, 23|              żagwie płonące, nieśli się w tę noc nieprzejrzaną, w
2388     2, 23|                 w tę noc nieprzejrzaną, w pustkę i głuchą samotność,
2389     2, 23|           zakołował i runął wraz z nimi w ogniste przepaście...~ ~. . . . . . . . . . . .~ ~-
2390     2, 23|               aż się odnajdą, przepadną w sobie i w świętej tajemnicy
2391     2, 23|            odnajdą, przepadną w sobie i w świętej tajemnicy poczną,
2392     2, 23|           krzykiem pożądań padali sobie w ramiona zwierając się tak
2393     2, 23|             rozpacznie, mocą wszystką i w śmiertelnym zmaganiu kolebią
2394     2, 23|            szamocą, chwieją, nim społem w lutą śmierć upadną...~A
2395     2, 23|           zaczęły się skrzykiwać gdzieś w ciemnościach, a tak blisko,
2396     2, 23|           głosem.~Przywarli do kamionki w milczeniu. Z rozbielonej
2397     2, 23|               te świętojańskie robaczki w gęstwinie; były może o pół
2398     2, 23|              się wnet i całkiem zginęły w ciemnicy, aż nagle rozległ
2399     2, 23|             świecie, objęli się krzepko w pas i poszli jakąś dróżką,
2400     2, 23|                 i kolebiących się cicho w pszczelnym brzęku...~Milczeli,
2401     2, 23|               wiosną rozłogi, zatopione w świetlistym pobrzęku radości;
2402     2, 23|             tchnieniem pól rozprażonych w słonecznej pożodze, drżeniem
2403     2, 23|         krzykiem ptaków; serca tętniały w jedno z tą ziemią świętą,
2404     2, 23|                 olśniewające pędy drzew w majowe świty, a oddechy
2405     2, 23|          rozsłoneczniony, jako te zboża w słup idące, pełne skowronkowych
2406     2, 23|                 i przystawali zapadając w ciemnościach jakiegoś przepadania,
2407     2, 23|                 ścichnie, omroczy się i w żałości a lęku przepada
2408     2, 23|                oniemień, radość buchała w nich pożarem, weselny ton
2409     2, 23|                weselny ton rozbrzmiewał w duszach, uskrzydlał mocą
2410     2, 23|                 śpiewem...~Kołysali się w takt głosów, co zdały się
2411     2, 23|                dźwięków rozsypywały się w noc zmartwiałą i pustą.~
2412     2, 23|                się a bezwolni, zgubieni w sobie a niepamiętliwi, pijani
2413     2, 23|              mocą czucia, co ich niesła w nadświaty i rwała się pieśnią
2414     2, 23|             jako krzew ogrnisty płonęła w chaosie mroków i nocnego
2415     2, 23|               fala zbóż kołyszących się w słońcu...~...Pękały złote
2416     2, 23|            głosem zaguby i lęku...~...I w grobowej cichości umierały.~
2417     2, 23|                 zapatrzyła się gdziesik w siebie, a łzy skapywały
2418     2, 23|            zamilkli oboje; przymroczało w nich nagle, jakiś cień padł
2419     2, 23|               do siebie, barzej szukali w sobie ostoi jakiejś, barzej
2420     2, 23|            barzej przepierali przez się w jakiś upragniony świat...~
2421     2, 23|                nagle rozpadać i uciekać w różne strony, a cichy, rozedrgany
2422     2, 23|        ostrożnie do broga i wsunęli się w głęboki otwór, czerniejący
2423     2, 23|             świecie, chmury się zawarły w gąszcz nieprzeniknioną,
2424     2, 23|            przymknęła powieki i zapadła w głęboki sen, wiatr przemknął
2425     2, 23|               trzasnęła zapałka i ogień w mig rozbłysnął po słomie,
2426     2, 23|                trup, czatował z widłami w ręku.~ ~. . . . . . . . . . .~
2427     2, 23|          ponowił, trzasnął go pięściami w piersi i pognał w cały świat.~
2428     2, 23|             pięściami w piersi i pognał w cały świat.~Rzucił się wtedy
2429     2, 23|             jeno mu mignęła i przepadła w nocy, więc jął ryczeć oszalałym,
2430     2, 23|                 że kiej zły widział się w krwawym brzasku, bo ogień
2431     2, 23|               miotając się, sycząc, bił w górę okropnym słupem płomieni
2432     2, 23|           poszły po wsi, ktosik uderzył w dzwon, trwoga zaszarpała
2433     2, 24|               Rozdział 12~Co się działo w Lipcach po onej nocy pamiętliwej,
2434     2, 24|               zakotłowało we wsi jakoby w tym mrowisku, kiej w nim
2435     2, 24|             jakoby w tym mrowisku, kiej w nim jaki niecnota kijaszkiem
2436     2, 24|               niejeden pacierze jeszcze w drodze odmawiał, a pędem
2437     2, 24|               narodu, że kupy już stały w opłotkach, pełno było w
2438     2, 24|                 w opłotkach, pełno było w podwórzu, a już zgoła ciżbą
2439     2, 24|               na nią, splunął i poszedł w podwórze, a nikt się nawet
2440     2, 24|               kiej czarownicę! - rzekła w głos Kobusowa.~- A przeciech!
2441     2, 24|                   Wiatru też nie było i w czas spostrzegli.~- A ktosik
2442     2, 24|                 spostrzegli.~- A ktosik w dzwon uderzył, bo wieś była
2443     2, 24|             dzwon uderzył, bo wieś była w pierwszym śpiku.~Pono to
2444     2, 24|               ale ich sam Boryna złapał w brogu i tyle co rozegnał,
2445     2, 24|                   dogadywała Kozłowa.~A w drugiej grupie starszych
2446     2, 24|                 czego, byłam dopiero co w cha-łupie, skrzynka stoi
2447     2, 24|            pogorzeć! ~- A tom już spała w najlepsze, a tu Łuka, co
2448     2, 24|                z niedźwiednikami, bębni w okno i krzyczy: "Gore!"~
2449     2, 24|           krzyczy: "Gore!"~Jezus Maria! w oknach czerwono, jakoby
2450     2, 24|        wszystkie powiedają...~- Jeszcze w zapusty bąkała o tym tu
2451     2, 24|                     Ani chybi, wezmą go w dybki i posadzą w kreminale.~-
2452     2, 24|              wezmą go w dybki i posadzą w kreminale.~- Co mu ta zrobią?
2453     2, 24|          świadczyć nie może, bo ociec i w złości z sobą żyli.~- Sądów
2454     2, 24|              szeptały ciszej, zbiły się w kupę i zaczęły jedna przez
2455     2, 24|               urazy i zawiści zasyczały w duszach, że jako ten kamienny
2456     2, 24|                 że gdyby się tak jawiła w tej chwili, to ani chybi
2457     2, 24|                 się do niej.~Chłopi zaś w drugiej kupie poredzali
2458     2, 24|               kołysało tłumem, błyskało w oczach piorunami, że niejedna
2459     2, 24|               zrazu, dał spokój, a jeno w końcu rzekł:~- Rozum mu
2460     2, 24|       wykrzykiwał namiętnie, snadź miał w tym jakieś wyrachowanie.~
2461     2, 24|          wczoraj jeszcze piliście z nim w karczmie.~- Wróg mi każden,
2462     2, 24|              przywieść podpalacza, skuć w, kajdany i do urzędu powieść,
2463     2, 24|            tłumaczyli, głosy ich ginęły w piekielnej wrzawie, a oni
2464     2, 24|              podniósł się wrzask i pisk w wąskich opłotkach, boć wszyscy
2465     2, 24|             jakoby za obmarzniętą szybą w tym gęstym, śniegowym tumanie,
2466     2, 24|                 pono przemarzła wczoraj w boru, że już od świtania
2467     2, 24|                 gospodyń ruszyło za nim w asyście i cała hurma chłopaków
2468     2, 24|        powiedział, i poszła na wieś, że w końcu ostało ludzi mało
2469     2, 24|                pogorzelą i strzegli, by w razie odnowy ognia dać pomoc.~
2470     2, 24|              ognia dać pomoc.~Ostał się w podwórzu i kowal, ale tak
2471     2, 24|               powiadali, że zakopał się w pierzyny i śpi, jedna tylko
2472     2, 24|                młaką pokrywał wszystko, w chałupach natomiast wrzało
2473     2, 24|        chałupach natomiast wrzało kieby w ulach, bo w Lipcach tego
2474     2, 24|                wrzało kieby w ulach, bo w Lipcach tego dnia zrobiło
2475     2, 24|             wrony z komina do komina, a w oknach i przed drzwiami,
2476     2, 24|             oknach i przed drzwiami, to w opłotkach wyzierały rozciekawione
2477     2, 24|            pobił, wyrwał się z więzów i w cały świat poszedł, a insi
2478     2, 24|              byli pewni, że go zakutego w kajdany powiezą do kreminału,
2479     2, 24|              niebie, ale gdzieniegdzie, w przerwach wysokich, błysnęła
2480     2, 24|              taka myśl ani postała komu w głowie!~Błądzili przeto
2481     2, 24|               kieby po omacku nie mogąc w żaden sposób znaleźć wyjścia
2482     2, 24|               barzej ciskały się na nią w złości, że nikto nie wiedział,
2483     2, 24|              słowem wziąwszy coś niecoś w węzełki.~Tak ano przeszedł
2484     2, 24|            jakby się gdziesik zatraciło w tych niskich, zielonawych
2485     2, 24|             pleśnią obrosłe, woda stała w bruzdach i zatapiała niziny
2486     2, 24|               ludzkich oczów, to wpadli w niepamięć jako ten kamień
2487     2, 24|              cudakami, że wciąż a coraz w innej stronie buchały wrzawliwe
2488     2, 24|               po kolacji zrobili muzykę w karczmie, na którą, kto
2489     2, 24|              karczmą wyśpiewywać.~Tylko w chałupie Dominikowej błyszczało
2490     2, 24|                                    Jeno w Antkowym domu nie było cichości
2491     2, 24|             ostatków.~Co się tam działo w Hanczynej duszy przez te
2492     2, 24|              noce, od tej minuty gdy ją w czas pożaru spotkał przed
2493     2, 24|      wszystkiego od Weronki.~To zamarła w niej dusza od męki i leżała
2494     2, 24|               pustym, wyżartym wzrokiem w siebie, w te lute wieje
2495     2, 24|             wyżartym wzrokiem w siebie, w te lute wieje smutków, w
2496     2, 24|                w te lute wieje smutków, w te żałosne odmęty łez palących,
2497     2, 24|              jakby zetloną na proch, to w sercu poczuła jakąś dziwną,
2498     2, 24|                sobą i dziw nie zadusiła w całunkach i wraz z nimi
2499     2, 24|             rzeczy umarły dawno i padły w niepamięć, tyle co w końcu
2500     2, 24|              padły w niepamięć, tyle co w końcu powiedziała twardo:~