Tom, Rozdzial

3501     3, 30|               wodzie się odbijając niby w lustrze, dzieci latały z
3502     3, 30|         dyngusiarzami, zaś jeszcze insi w pola szli miedzami.~Na nieszpór
3503     3, 30|                palicami zagrabia, jakby w garście chciał ująć i kiej
3504     3, 30|             kiej to maluśkie dzieciątko w nim grzebie! Prosto płakać,
3505     3, 30|               pasionki, że to chłopaków w domu brak, za psa me uważa
3506     3, 30|                  bo pójdzie se we świat w największą robotę i cóż
3507     3, 30|                i cóż pocznę przez niego w tylim gospodarstwie!~- Żeby
3508     3, 30|           znajomych latała, po drogach, w pole wychodziła i nawet
3509     3, 30|                 drogę i szła zapatrzona w czerwoną, ogromną kulę słońca,
3510     3, 30|            pajęczyna, jaże rozsnuła się w cichuśkim trzepocie topoli,
3511     3, 30|             cichuśkim trzepocie topoli, w mrokach, co już pełzały
3512     3, 30|           pełzały bruzdami i czaiły się w krzach tarnin.~Szła przed
3513     3, 30|                od cienia ręki. Patrzała w słońce, nie widząc niczego,
3514     3, 30|             świata pofrunęła. Wzbierała w niej jakaś moc paląca i
3515     3, 30|            twarz na pięściach, zapadała w siebie bez pamięci, cisnąc
3516     3, 30|                ledwie dysząc...~Jakby i w niej wiosna zaśpiewała swoją
3517     3, 30|            pieśń upalną, że burzyło się w niej i cosik poczynało,
3518     3, 30|                 i cosik poczynało, jako w tych ziemiach rodnych, ugorem
3519     3, 30|             poczyna się o wiośnie, jako w tych drzewinach, opitych
3520     3, 30|           słońce przygrzeje...~Dygotała w sobie, paliły ją oczy, zaś
3521     3, 30|                 ją szalona chęć skoczyć w ciernie, przedzierać się
3522     3, 30|                  Hej, tak zakręciły się w niej, taką zawrotną lubością
3523     3, 30|          zawrotną lubością przejęły, że w tany by się puściła, w ścisk
3524     3, 30|               że w tany by się puściła, w ścisk karczmy rozhukanej,
3525     3, 30|               ścisk karczmy rozhukanej, w tumult, w pijatykę nawet,
3526     3, 30|           karczmy rozhukanej, w tumult, w pijatykę nawet, że choćby
3527     3, 30|               pijatykę nawet, że choćby w samo zatracenie, hej!...~
3528     3, 30|            cmentarza do topolowej, całą w czerwonych ogniach zachodu,
3529     3, 30|                  szedł ktosik z książką w ręku i pod białymi brzózkami
3530     3, 30|                uśmiechem, zęby mu grały w czerwonych wargach, smukły
3531     3, 30|               Jaguś, nie poznali?~Aż ją w dołku ścisnęło od tego głosu.~-
3532     3, 30|                i pokazywał.~Stali ramię w ramię, bezwolnie wpierając
3533     3, 30|                 bezwolnie wpierając się w siebie biedrami, a tykając
3534     3, 30|              cicho.~- A to pódźmy!~Szli w milczeniu, nakryci prawie
3535     3, 30|             coraz ciszej zaglądając jej w oczy z tak bliska, że wstrzymała
3536     3, 30|               ociężale, mąt jakiś miała w głowie, ciągotki ją rozbierały.~
3537     3, 30|         rozświetlonej: pan Jacek stojał w pośrodku i rznął na skrzypcach,
3538     3, 30|              jutro stojało za progiem i w mrokach ostre kły szczerzyło,
3539     3, 30|                przywierając i tuląc się w sady oniemiałe, jeszcze
3540     3, 30|            napuszone i odęte kiej kwoki w barłogu, a wszyćkie we świątecznych
3541     3, 30|         świątecznych sutych wełniakach, w chustkach, lipecką modą
3542     3, 30|                pół pleców opuszczonych, w czepcach kiej koła bieluchne,
3543     3, 30|                  Hanka wstała i otulona w kożuch, gdyż ziąb wziął
3544     3, 30|                 psy warczały.~Zbili się w kupę, że Nastuś z Józką,
3545     3, 30|               każdemu, któren jej czeka w pracy, modlitwie a gotowości."~- "
3546     3, 30|        pomarłych pokoleń Borynowych, co w noc tę Zmartwychwstania
3547     3, 30|               na tych słowach, bijących w serca jak dzwon, i niesły
3548     3, 30|                 jak dzwon, i niesły się w omroczone utęsknienia, w
3549     3, 30|                w omroczone utęsknienia, w niepojęte dziwy marzeń.~
3550     3, 30|         dosłyszał nawet, że psy zaczęły w całej wsi ujadać, ktoś krzyczał
3551     3, 30|               budynki na Podlesiu stały w ogniu, płomienie kiej czerwone
3552     3, 30|               krzywdę! - krzyżowały się w ciemnościach głosy.~Drzwi
3553     3, 30|                chałup trzaskały, ludzie w dyrdy a na pół odziani wpadali
3554     3, 30|                 było najlepiej, że może w jakiś pacierz cała wieś
3555     3, 30|          zwichrzony brzask rozlewał się w ciemnościach rzeką ognistą
3556     3, 30|            teraz zajmują!~- Już stodoły w ogniu! - wołali strwożeni.~
3557     3, 30|              nadbiegł, kowal, sołtys, a w końcu i wójt skądciś się
3558     3, 30|              jeno zły pomruk zerwał się w ciżbie:~- Niechaj chłopów
3559     3, 30|             naród stojał nieporuszony i w ogień ponuro patrzał.~-
3560     3, 30|             chciwe oczy i wzdychali, bo w każdym sercu krzewiły się
3561     3, 30|                ogniem pokarał.~Do późna w noc się paliło, a nikto
3562     3, 30|                biło spiętrzonymi falami w niebo, zapalone snopki z
3563     3, 30|                 ogniste płachty wiewały w ciemnościach, zrumieniły
3564     3, 30|               stała, jakby ten żywy mur w ziemię wrosły, a pasący
3565     3, 31|                 przechwyciła ją jeszcze w porę i do poduszek przygnietła.~-
3566     3, 31|              przysiadł.~- Trąbicie kiej w mieście na rynku!~- Bo krzepka
3567     3, 31|                ciepłe słońce drzewa się w sadzie chwiały od wiatru,
3568     3, 31|                 a całe stado utaplanych w błocie i piszczących gąsiąt
3569     3, 31|          przypilnuję...~Wnet przycichło w izbie, jeno szum drzew dochodził
3570     3, 31|                  Odrobiłaby; tam grosza w chałupie nie poświeci, głodem
3571     3, 31|               za progiem.~- Za progiem! W chałupach już siedzi, za
3572     3, 31|              darmo tego nie robi, cosik w tym być musi, że taki pan...~-
3573     3, 31|               Hanka unosząc głowę, gdyż w opłotkach rozległy się głosy.~
3574     3, 31|            Przodem Józka niesła dziecko w poduszce, chustą przykrytej,
3575     3, 31|                walili wójt z Płoszkową, w kumy proszeni, z tyłu zaś
3576     3, 31|             złego, duszo ludzka, i jeno w Bogu miej nadzieję.~- Niby
3577     3, 31|              przepijać na pocieszenie i w ramiona brać, że utuliwszy
3578     3, 31|                 dzieciątku usypiając je w dużej niecce, że to u starej
3579     3, 31|                Jambroż zapomniał języka w gębie! - zaczęła Jagustynka.~-
3580     3, 31|               zapominają!~- A bo smutno w chałupie bez dziecińskich
3581     3, 31|          najsprawniejsze dzieuchy.~- Bo w poczciwości chowane i w
3582     3, 31|                 w poczciwości chowane i w posłuszeństwie.~- Prawda,
3583     3, 31|                 wy: niechby kołek, bele w czapie na bakier, zechciał...
3584     3, 31|              nie chcą czekać.~- Jak się w porę nie obsieje, to straszno
3585     3, 31|                  a Hanka wpierając oczy w kowala rzekła:~- Przyjdą
3586     3, 31|               Skubał wąsy i wbił ślepie w dzieciaka, niby się to mu
3587     3, 31|             kiełbasy, niech se chrzciny w domu przydłużą.~- Gęś to
3588     3, 31|              stawem.~- Do roboty, kumy, w pola, kto ma sprawę do gospodyń,
3589     3, 31|          kokoszki, że zaś już większość w polach robiła od rana, pusto
3590     3, 31|                rad nierad musiał poleźć w pola... Długo uganiali się
3591     3, 31|            świat stoi, a natknąwszy się w ganku na Bylicę, z pięściami
3592     3, 31|                Ponieśli się do karczmy, w żywe kamienie Lipce wyklinając.~-
3593     3, 31|          wstąpiła powiedając że jeszcze w karczmie siedzą i sołtys
3594     3, 31|                Kozłową.~- Szukaj wiatru w polu! - zaśmiała się Jagustynka.~-
3595     3, 31|                 i ten drugi, co to jest w Modlicy u gospodarza!~-
3596     3, 31|            skrzatem, co jeszcze koszulę w zębach nosił, i w chałupie
3597     3, 31|               koszulę w zębach nosił, i w chałupie się odgryzł. Tak
3598     3, 31|          spokojnie.~- Pożyje jeszcze, a w każdej chałupie teraz się
3599     3, 31|                   Pora na zabawę, jakby w chałupie brakowało roboty!~-
3600     3, 31|         wszystkich do roboty. Sama jeno w izbie ostała nasłuchując
3601     3, 31|                 zawdy samotnie, patrzał w słońce, co się przez okno
3602     3, 31|                smugą rozdrganą i gmerał w niej palcami, a cosik do
3603     3, 31|              mógł się ruchać, wychodził w pola, do roboty.~Od samych
3604     3, 31|                szarawe i cicho nagrzane w południa, a zorzami o zachodzie
3605     3, 31|            cichuśko, kiej te strumienia w słońcu roziskrzone, chłodnawe
3606     3, 31|              legła, to zdawało się czuć w ziemi parcie korzeni i wynoszenie
3607     3, 31|           pijani; drzewiny kurczyły się w dygocie, a wszelkie stworzenie,
3608     3, 31|               piersi wezbranej trzymała w żywiącym objęciu.~Juści,
3609     3, 31|          wszelkie, bo robota zaprzęgała w twarde jarzma i do ziemi
3610     3, 31|              rozchodzili się tak prędko w pola, że w pacierz abo dwa
3611     3, 31|               się tak prędko w pola, że w pacierz abo dwa cicho już
3612     3, 31|           często granie organów huczało w pustym kościele, rozlewając
3613     3, 31|        dopatrzył pługi, konie przygięte w pracy, gdzie wóz na miedzy
3614     3, 31|                sadów i białymi ścianami w niebieskawym powietrzu,
3615     3, 31|                chłopów siejących, pługi w orce, ludzi przy sadzeniu
3616     3, 31|             Jeno lipeckie ziemie leżały w odrętwiałej cichości, smutne,
3617     3, 31|                wśród lasu młodego. Bo i w opuszczeniu sierocym leżały,
3618     3, 31|             choć się wieś cała trudziła w pocie od świtu do nocy.~
3619     3, 31|               leniwie wyciągających się w słońcu, na próżno czekając
3620     3, 31|           mieniła się kiej wstęga szyta w stokrocie, a łęgi kiej tym
3621     3, 31|                 pleniły, osty strzelały w górę, lebiody trzęsły się
3622     3, 31|            szeroko, że co ino tliło się w przytajeniu i strachem dotela
3623     3, 31|          drogami, wszystko się rozgląda w zdumieniu i pyta dni jasnych
3624     3, 31|             kobiecy im powiadał, co się w Lipcach stało.~I tak schodził
3625     3, 31|                 mniej kobiet wychodziło w pole, że to w chałupach
3626     3, 31|                wychodziło w pole, że to w chałupach zaległej robocie
3627     3, 31|               Juści, że całe dni leżała w samotności, tyle jeno ludzi
3628     3, 31|             tyle jeno ludzi widując, co w obiad i wieczorem, albo
3629     3, 31|                 zaglądającą do niej raz w dzień; żadna z sąsiadek
3630     3, 31|           prędko zmogła chorobę, że już w Przewody wstała, postanawiając
3631     3, 31|                 na kumie.~- Jaże mi się w głowie kołuje, tak zwiesną
3632     3, 31|                 dogodzi!~- Ma się na to w Lipcach, idzie po temu!... -
3633     3, 31|                Józka, spędź gęsi i kury w podwórze, dzieci przywiedź
3634     3, 31|               jeszcze ukradną! - siadła w ganku pilnować, a dojrzawszy
3635     3, 31|             jakąś Cyganichę zmierzającą w opłotki, poszczuła ją psem.
3636     3, 31|               se za nimi.~Snadź trafiła w przytajone chęci, bo Jagna
3637     3, 31|                 powiesić się któremu, a w mig to robią.~- Złodziejski
3638     3, 31|                 kładli na nie, i prosto w diablęta przemieniają.~-
3639     3, 31|        zaniewidział.~- I podobno ludzi, w co chcą, przemieniają, nawet
3640     3, 31|              krzykiem. To Hanka stanęła w progu.~- Pietrek, a kaj
3641     3, 31|               te Cygany stoją?~- Mówili w kościele, że siedzą w lesie
3642     3, 31|            Mówili w kościele, że siedzą w lesie za Borynowym krzyżem.~-
3643     3, 31|               krzyżem.~- Trza stróżować w nocy, bych czego nie wyprowadzili.~-
3644     3, 31|               czego nie wyprowadzili.~- W bliskości pono nie kradną.~-
3645     3, 31|            lament, że kto jeszcze spał, w koszuli śpiesznie wybiegał
3646     3, 31|                 wyprowadzili złodzieje.~W mig cała wieś się zleciała
3647     3, 31|               wójta też posłali, ale go w domu nie było, zjawił się
3648     3, 31|                było, zjawił się dopiero w parę pacierzy, jeno że się
3649     3, 31|                mało kto zważał na niego w tym ciężkim strapieniu,
3650     3, 31|          wystraszeni, aż któraś rzuciła w głos:~- To cygańska robota!~-
3651     3, 31|              cygańska robota!~- Prawda, w lesie stoją! penetrowały
3652     3, 31|          trząchać pięściami, kręcić się w kółko, to gdziesik już naprzód
3653     3, 31|              Pół wsi poszło rozpatrując w cichości ślady, które dopiero
3654     3, 31|                 dzieciątko rodzone, dyć w tym samym roku się ulągł
3655     3, 31|           przedni.~- Prawda, grudę miał w kulasach i ździebko ślepiał,
3656     3, 31|          Cyganów.~- Hale, szukaj wiatru w polu: kto ukradnie, schowa
3657     3, 31|                 wójt ustanowił stróże i w braku parobków po dwie kobiety
3658     3, 31|               pilnować, a oprócz tego i w każdej chałupie z osobna
3659     3, 31|         ogarniał dusze, ludzie chodzili w utrapieniu, wzdychający
3660     3, 31|                 sąsiedzi pomagać Lipcom w polnych robotach.~Nie mogli
3661     3, 31|             ziemniaki do sadzenia, szli w pola rozrzucać nawóz, leżący
3662     3, 31|             nawóz, leżący na kupach - a w której chałupie turbowano
3663     3, 31|           niemało znowu nabrali na bróg w karczmie i we młynie, że
3664     3, 31|            wielkim świętem uczyniło się w Lipcach.~A Rocho może najbardziej
3665     3, 31|                Oczy się wam świecą kiej w chorobie...~- Zdrowym, jeno
3666     3, 31|                 jeno radosny, jak nigdy w życiu. Miarkujecie: tyla
3667     3, 31|               wspierając jeden drugiego w potrzebie! A rozrośnie się
3668     3, 31|              naród i wiązać go miłością w jeden pęk nieprzełamany...~
3669     3, 31|                cichły, ciężko się ważąc w tym nagrzanym wilgotnym
3670     3, 31|              szli zaraz na mszę, bo już w kościele zahuczały organy.~
3671     3, 31|              komornice zbiły się osobno w kupę kiej kuropatki, nie
3672     3, 31|          bogatszych kwaterować.~Tak ano w mig wszystko rozporządził,
3673     3, 31|               kobiet, zaczęli wyjeżdżać w pola.~Jakby to uroczyste
3674     3, 31|                jęły się z wolna wpierać w ziemię i wywalać pierwsze
3675     3, 31|              się rozpoczęło nabożeństwo w tym niezmierzonym kościele.
3676     3, 31|           niezmierzonym kościele. Naród w pokorze przywarł do zagonów,
3677     3, 31|                  po wszystkich ziemiach w tym szarozielonawym, mgławym
3678     3, 31|                 kapot, koni przygiętych w pługach i wozów po miedzach.~
3679     3, 31|         pachniącą i roił się pracowicie w cichości bladego zwiesnowego
3680     3, 31|            kobietom, przygładził żyta i w bory uciekał z chichotem.~
3681     3, 31|            krętaniną, cała wieś stanęła w łunach ogni, co się z okien
3682     3, 31|               wywartych darły na drogę, w każdej chałupie zwijali
3683     3, 31|                i drzwi widne były głowy w krąg zebrane i gęby ruchające,
3684     3, 31|       przysmażonej wiały po drogach, aż w nozdrzach wierciło.~Tylko
3685     3, 31|           szlachtę się miały.~Juści, co w Lipcach przekpiwali się
3686     3, 31|                 i chuderlawe, z miejska w czarne kapoty odziane, ale
3687     3, 31|           odpust i siedziała zapatrzona w młodszego niby w obraz.~-
3688     3, 31|             zapatrzona w młodszego niby w obraz.~- Ma on swoje dwórki,
3689     3, 31|         szepnęła Jagustynka, jaże Jaguś w ogniach stanęła i na swoją
3690     3, 31|                swoją sprawę pobilim się w lesie, to nikt z nas zawziętości
3691     3, 31|                 dwóch się zgodnie zmówi w przyjacielstwo, to ten trzeci
3692     3, 31|        miejscami z wyrw głębokich kieby w studniach gwiazdy bystro
3693     3, 31|            wszystkie okna, do późna też w opłotkach i po drogach wrzały
3694     3, 31|            zarumieniło zorzami, jeszcze w świtowych, przyziemnych
3695     3, 31|          srebrem szronami potrząśnięty, w ogniach stanął cały, w skrzeniach
3696     3, 31|                  w ogniach stanął cały, w skrzeniach mokrawych i w
3697     3, 31|                w skrzeniach mokrawych i w chłodnym a rzeźwym poranku.
3698     3, 31|               poranku. Ptactwo uderzyło w krzyk ogromny, zaszumiały
3699     3, 31|                strzępiastym przędziwem; w szronach leżały jeszcze
3700     3, 31|                 jeszcze pola, kuląc się w dośpiku i nabrzmiewając
3701     3, 31|                 się wszystkimi stronami w orosiałe, senne zagony,
3702     3, 31|               senne zagony, wtapiał się w przesłoneczniane tumany
3703     3, 31|                 i przywierał do poletek w cichości - bo od ziem, od
3704     3, 31|                mocy i upojenia, że jaże w piersiach zapierało, jaże
3705     3, 31|                  jaże dusza się trzęsła w takiej przenajświętszej
3706     3, 31|            przed tym zwiesnowym cudem i w najlichszej trawce widomym.~
3707     3, 31|            pobożnie, pacierze szeptał i w cichości za robotę się brał,
3708     3, 31|           rzutem ręki rozsiewali ziarna w spulchnione, czekające role...~
3709     3, 31|           procesja odbędzie się dopiero w oktawę, trzeciego maja.~-
3710     3, 31|               uszy i poszedł.~Zbiły się w kupkę i rzewnymi łzami płakały,
3711     3, 31|                 rzewnymi łzami płakały, w głos wyrzekając, a Rocho
3712     3, 31|                    Odpłacim się jeszcze w sposobną porę!~- A zawdy
3713     3, 31|                sposobną porę!~- A zawdy w niedzielę zajeżdżajcie do
3714     3, 31|               nam swoje przywieźcie! ~- W potrzebie się któren znajdzie,
3715     3, 31|        Zskrzytwiałyby dziewosłąby ;~Dam w Wielkim Poście...~da dana!~
3716     3, 31|          Wielkim Poście...~da dana!~Dam w Wielkim Poście!...~ ~Dzwoniły
3717     3, 32|            właśnie gęsi na staw, ta się w ten mig rzuciła z nowiną
3718     3, 32|              wrzawą, aż się zakotłowało w izbach.~A rano było jeszcze,
3719     3, 32|               zawiedzeni, bez namysłu i w dyrdy rzucili się na drugi
3720     3, 32|           gliniaste wody rowami waliły, w bruzdach burzyła się woda
3721     3, 32|                 Kupą już wracali, dziad w pośrodku wlókł się huśtający
3722     3, 32|        Niechrzczony jeden powiedział mi w sekrecie, co Lipczaki dzisiaj
3723     3, 32|             razem przyjdą!~- A może się w mieście zabawią? mało to
3724     3, 32|               nimi nic płacze!~- Juści, w mieście nie brakuje tych,
3725     3, 32|            mieście nie brakuje tych, co w mamki poszły albo w piecach
3726     3, 32|                  co w mamki poszły albo w piecach u Żydów palą...
3727     3, 32|             stoi!~- Dawnoście, dziadku, w Lipcach nie byli? - zagadnęła
3728     3, 32|                 wstał niedawno, bo jeno w portkach siedział na progu
3729     3, 32|         wysmarowane naciągnął, umył się w sieni i, poczesując kudły
3730     3, 32|               sieni i, poczesując kudły w otwartym oknie, rzucił drwiąco:~-
3731     3, 32|                obrazem leży.~Obracał go w garściach, aż trzepnąwszy
3732     3, 32|                trwożną radością, kiejby w obraz, aż dostał się Hance,
3733     3, 32|                 naraz o płot, bo tak ją w dołku ścisnęło, że omal
3734     3, 32|          przyszła, zwaliła me kiej pałą w ciemię. Od wójta idziecie?~-
3735     3, 32|                  że zapomstujecie, a wy w bek, no, no!...~- Co wy?!
3736     3, 32|               bek, no, no!...~- Co wy?! w taką porę bych pomstowała!
3737     3, 32|               czasem folgę ozorowi, ale w sercu co inszego siedzi,
3738     3, 32|            wyprostował się i wparł oczy w jej rozgorączkowaną twarz.~-
3739     3, 32|          wypuszczą, nie...~Hance aż się w głowie zakotłowało i serce
3740     3, 32|                się obiecały na odrobek.~W izbie już ogień buzował;
3741     3, 32|             oktawę...~- Przeciek to ino w krzyżowe dni bywają procesje!...~-
3742     3, 32|        zarządźcie, co potrza. Ja ostanę w chałupie, obrządzę i śniadanie
3743     3, 32|             komornice, które pookręcane w płachty i zapaski, że ledwie
3744     3, 32|                ziemią, okopując zarazem w poprzeczne rządki.~Cztery
3745     3, 32|                 ręce grabiały z zimna i w bruzdach było mokro, w trepy
3746     3, 32|                i w bruzdach było mokro, w trepy nabierało się wody,
3747     3, 32|                szmaty na nic się marały w błocie, bo deszcz, choć
3748     3, 32|           piechotą nadbruździa" zaczęła w głos rozglądając się dokoła:~-
3749     3, 32|               Niewiela dzisiaj gospodyń w polu ni na ogrodach.~- Chłopy
3750     3, 32|               wracają, to nie robota im w głowie!~- Pewnie, tłuste
3751     3, 32|              się z przełazu.~- Zadufana w sobie, jakby już na całej
3752     3, 32|               jeszcze niejedno... Jagna w chałupie, i skoro Antek
3753     3, 32|          pąkowiem i listeczkami.~Poszła w podwórze przeglądać gospodarstwo.~
3754     3, 32|                 osowiałe i do pół boków w gnoju, prosiaki coś za mało
3755     3, 32|               mruknął złego i pojechał.~W stodole nowa zgryzota: w
3756     3, 32|                W stodole nowa zgryzota: w kupie ziemniaków, leżących
3757     3, 32|         leżących na klepisku, pyskał se w najlepsze Jagusin wieprzek,
3758     3, 32|             wieprzek, zaś kury grzebały w pośladzie, któren dawno
3759     3, 32|                 wyglądają. Dorabiać się w najemników to jakby wilki
3760     3, 32|              zbrakło jej sił, że opadła w sobie kiej ten kamień ciężki
3761     3, 32|             jednej chwili szczęśliwości w całym życiu, nic zgoła!
3762     3, 32|               zapatrzyła się bezmyślnie w zapocone szyby, zbrużdżone
3763     3, 32|            plecy i taka radość wstąpiła w serce, że się już rwała
3764     3, 32|                mówić, a głos ten huczał w niej kiej w studni: gotował
3765     3, 32|             głos ten huczał w niej kiej w studni: gotował się, wrzał
3766     3, 32|           gotował się, wrzał i wzbierał w piersiach krzykiem strachu.~
3767     3, 32|                 i boleście przytaić się w duszy, bo jarzmo codziennego
3768     3, 32|                jarzmo codziennego trudu w kark się wpijało przypominając,
3769     3, 32|            ludzie wiedzą, co wyrabiasz! W całej parafii wiedzą o twoich
3770     3, 32|               cię już widzieli z wójtem w karczmie, nie dwa! A wtedy,
3771     3, 32|               czasu... Nie bój się, kto w głośności żyje, o tym cicho
3772     3, 32|              srogo ciepała ślepiami, że w Hance opadło serce, zmilkła
3773     3, 32|               roboty, zebrała się jakoś w sobie i, poniechawszy robót,
3774     3, 32|           zawróciła do chałupy.~Tak się w niej roztrzęsło, że ani
3775     3, 32|               ptasi wrzask podnosił się w sadach, jakby ośnieżonych
3776     3, 32|          świątecznie; wstęgi zaplatając w kosy, niejedna w dyrdy leciała
3777     3, 32|             zaplatając w kosy, niejedna w dyrdy leciała po gorzałkę,
3778     3, 32|          porządkami, że mało która szła w pole; nawet gęsi zapomniały
3779     3, 32|             rowy, że gęgały wrzaskliwie w podwórzach, zaś dzieciska,
3780     3, 32|              ponosił, skręcając z nagła w największą kupę zbereźników
3781     3, 32|              tak się zabawiali, jaże go w końcu i zmanili podtykając
3782     3, 32|                 zestrachane rzuciło się w bok, akuratnie prosto na
3783     3, 32|               Wywalił wrótnie i tak się w nie zaplątał orczykami,
3784     3, 32|              Kulasy byłby sobie połamał w żerdkach, kieby nie Jagna,
3785     3, 32|             stracił wiatr, nie wiedząc, w jaką stronę się obrócić,
3786     3, 32|         zajechała przed ich dom stojący w głębi. Organiścina już była
3787     3, 32|               truchcikiem.~Jagna poszła w trop tuż za bryczką. Jasio
3788     3, 32|              patrzał jeno na nią jedną: w jej modre, zwilgotniałe
3789     3, 32|               pożegnanie. Wjeżdżali już w mrok topoli.~Rozglądała
3790     3, 32|            objął, jaże ciągotki bierą i w głowie się mąci...~Wzdrygnęła
3791     3, 32|               gołą głową, boso i prawie w koszuli, bo tylko w jakiejś
3792     3, 32|              prawie w koszuli, bo tylko w jakiejś podartej chuścinie
3793     3, 32|              kulas miał jeszcze spowity w szmaty, koszyk wyplatał
3794     3, 32|               ścierwy - rzucił patykiem w sień na rozgdakane kwoki.~
3795     3, 32|             bolącą, a pokornie zaglądał w jej twarz dziwnie omroczałą.~-
3796     3, 32|          powracających, jak i cała wieś w tej chwili.~Zwijała się
3797     3, 32|        uniesienia i z jakąś przyczajoną w sercu trwożną niechęcią.~-
3798     3, 32|          Jasiowe wargi czerwone stawały w pamięci, i Jasiowy głos
3799     3, 32|           Jasiowy głos luby odzywał się w sercu tak słodko, jaże smutki
3800     3, 32|                 pierzchały i pojaśniało w niej, że przygiąwszy się
3801     3, 32|                 kaj im tam karczmy będą w głowie!~- Wymizerowali się
3802     3, 32|                 im była krzywda, że się w cieple wyspali i najedli
3803     3, 32|            srogimi ślepiami. Dobrze, co w samą porę Witek przyleciał
3804     3, 32|              przyprószone - pławiły się w przejrzystym, pachnącym
3805     3, 32|                 już od poobiedzia nikto w pole do roboty nie wyszedł,
3806     3, 32|                 ci ptakowie świergocący w klonach i lipach, co wyniosłym
3807     3, 32|             Wyszedł rychło i dobrodziej w komżę ubrany i stułę, z
3808     3, 32|                 mu jaże łysina błyskała w słońcu.~Pietrek Borynów
3809     3, 32|           świece, a organista z książką w ręku stanął wpodle dobrodzieja,
3810     3, 32|              któren dał znak, i ruszyli w cichości przez wieś okwieconą;
3811     3, 32|                 i zaintonował: "Kto się w opiekę..."~Zawtórowali z
3812     3, 32|               wełniaków.~Rzeka migotała w słońcu i wiła się pokrętnie
3813     3, 32|       rozśpiewane roznosiły się z wolna w cichym, przejrzystym powietrzu,
3814     3, 32|                 na cierniowe krze, całe w białościach kwiatów kieby
3815     3, 32|               białościach kwiatów kieby w tych gzłach przenajświętszych.~
3816     3, 32|                 oczom lecącym przed się w dale jasnego nieba, w rzekę
3817     3, 32|               się w dale jasnego nieba, w rzekę rozmigotaną złotymi
3818     3, 32|            rozmigotaną złotymi łuskami, w te wsie widniejące na wyżniach
3819     3, 32|               suchych, a ledwie znaczne w modrawym powietrzu wstęgami
3820     3, 32|                młynarz patrząc za rzekę w niziny, zarosłe żółtą, zeszłoroczną
3821     3, 32|             trzciną i olchami, skąd raz w raz podrywały się ciężko
3822     3, 32|                 A ja swojego straciłem, w same święta się gdzieś zapodział.~-
3823     3, 32|                 przelocie.~- Co to jest w tych uwałowanych redlinach?~-
3824     3, 32|             krzyż się wzniósł zatknięty w krzach, choręgwie się rozwinęły
3825     3, 32|              przed ołtarzem, na którym, w kwiatach i pszczelnym brzęku
3826     3, 32|             bierąc się od razu na lewo, w poprzek łąk, pod łagodne
3827     3, 32|                szeroki wygon graniczny, w gąszcz smukłych jałowców,
3828     3, 32|         nabitych kwiatuszkami, że nawet w starych koleinach mrowiły
3829     3, 32|               wielkie kamionki, obrosłe w ciernie, że trzeba je było
3830     3, 32|              się pochylała, przyodziana w bieluśkie gzło i cała owionięta
3831     3, 32|       warkoczami, a tak czysta i drżąca w sobie, kiej ta dziewczyna
3832     3, 32|                 co młodsze kobiety, zaś w końcu, w pojedynkę albo
3833     3, 32|           młodsze kobiety, zaś w końcu, w pojedynkę albo i po parze
3834     3, 32|               pojedynkę albo i po parze w rządku, wlekły się staruchy
3835     3, 32|                  Ba! wczoraj już piętkę w życie znalazłem.~- A któż
3836     3, 32|                którejś komornicy, jakby w krowę przyorywała.~- Przecież
3837     3, 32|             karmiącej, zdały się dychać w słodkim wzbieraniu, bych
3838     3, 32|                 ptaki, ale nie sięgnęły w kołującym locie innych granic,
3839     3, 32|              Coś za cicho... aby deszcz w nocy nie przyszedł... -
3840     3, 32|                    Zwiesna przeciek, to w mig przesycha - wtrącił
3841     3, 32|        struchlały całkiem, przystrojony w zeszłoroczne wianuszki a
3842     3, 32|               wróble nie gnieździły się w dziuplach, a chociaż naokół
3843     3, 32|                 śpiewał ino kto niekto, w pojedynkę, bo kobiety rajcowały
3844     3, 32|        rajcowały z cicha, rzucając jeno w potrzebnym miejscu wrzaskliwie: "
3845     3, 32|             gospodarze, na dworską modę w polu robią.~- Tylko na naszych
3846     3, 32|          żałośnie.~- Darowanemu koniowi w zęby nie zaglądają - zaśmiał
3847     3, 32|          stadkiem kuropatw, szorujących w poprzek zagonów.~Przycichły
3848     3, 32|                  kowal zawtórował, jaże w uszach zawierciało, a cieniuśkie
3849     3, 32|          spłoszony źrebak odbiegł maci, w cały świat gnając.~Ze staje
3850     3, 32|  niecierpliwości. Zbili się jeno barzej w kupę, stowarzyszając jak
3851     3, 32|                 śpiewał coraz głośniej, w dyrdy już sunął i oczy wpierał
3852     3, 32|                już sunął i oczy wpierał w bór niedaleki, między drzewa
3853     3, 32|             drugą. ~Hanka, co była szła w rzędzie z najpierwszymi
3854     3, 32|                duszę, że zeszła na bok, w bruzdę, i oczy wypatrywała...~
3855     3, 32|             Chłopy już tam stojały kupą w cieniu brzóz wielgachnych,
3856     3, 32|             kwiliły i krzyk nabrzmiewał w gardzielach, już ponosiło
3857     3, 32|                Wszyscy też przyklęknęli w półkole i wraz z żarliwą
3858     3, 32|             rogatą czapeczkę i wesoło a w cały głos huknął:~- Niech
3859     3, 32|             kiej te owce do pasterza, a w ręce całując, a za nogi
3860     3, 32|             kolebał się wpośród krzyków w kupie kobiet i dzieci, w
3861     3, 32|                w kupie kobiet i dzieci, w radosnej wrzawie gwaru i
3862     3, 32|          rozpowiadając, a insze już się w gąszcz wywodzili, od ludzkich
3863     3, 32|                  snadź la ulżenia sobie w kuntentnościach, śpiewem
3864     3, 32|                 się rozlegał i pryskały w gąszczach rozognione śmiechy,
3865     3, 32|               wyniesło, jakby wzdymając w rozzłoconą, szklaną banię,
3866     3, 32|          przesiąkłych czerwienią mdlało w sinych wysokościach, słońce
3867     3, 32|                  a wśród pni ogromnych, w zielonych podszyciach roztrzęsały
3868     3, 32|             rozgorzały wody, przytajone w gąszczach, i cały bór jakby
3869     3, 32|             gąszczach, i cały bór jakby w ogniach stanął i w krwawych
3870     3, 32|                jakby w ogniach stanął i w krwawych dymach, że tylko
3871     3, 32|                się patrzeć, wygrzewając w zachodzie czuby wielgachne,
3872     3, 32|                 kwitnące drzewa gorzały w zachodzie, te długie zagony,
3873     3, 32|         wszystkim zarówno dusze klękały w niemej, gorącej czci przed
3874     3, 32|                 toć gwarzą, cieszą się, w oczy sobie zaglądają, cisną
3875     3, 32|     niepowstrzymanej, a ona, choć idzie w pośrodku, tak się czuje
3876     3, 32|               jako to drzewo usychające w gąszczach, na którym nawet
3877     3, 32|                zbielałymi wargami, jeno w tych długich przerwach,
3878     3, 32|           szepty, wpierała ciężkie oczy w krzyż błyszczący i szła,
3879     3, 32|               sobie czując zarazem, jak w niej łzy piekące wzbierają,
3880     3, 32|              oblał, że wypadła z kupy i w las pognała, sama nie wiedząc,
3881     3, 32|              straszną ochotę poczuć się w gromadzie i ścisku, w tej
3882     3, 32|               się w gromadzie i ścisku, w tej przejmującej wrzawie
3883     3, 32|                  jak ten Łapa szukający w ciżbie swoich gospodarzy.
3884     3, 32|                przemyślnie zagubiał się w jałowcach i kole Nastusi
3885     3, 32|         stowarzyszył, zajęty swoimi. Aż w końcu złość ją zatrzęsła,
3886     3, 32|              lubością puściła kamieniem w całą kupę i w te rozradowane,
3887     3, 32|                 kamieniem w całą kupę i w te rozradowane, śmiejące
3888     3, 32|                  kapoty granatowe, faje w zębach i portki na cholewach.~-
3889     3, 32|            przędzę na wszystkie niziny. W cichości, jaką się przyodziewał
3890     3, 32|               procesja wsiąkała z wolna w pola, że jeno gdzieniegdzie
3891     3, 32|                 białe kapoty mgliły się w zapadających, modrawych
3892     3, 32|             ziem rymnął przed obrazami, w głos rycząc szczęścia~Ponowiły
3893     3, 32|                 palącym łzom.~Jeno że i w tym nie ostała dzisiaj sama
3894     3, 32|              Jaguś tak samo ciskała się w mrocznym obejściu, rychtyk
3895     3, 32|                 krzywdy jakiejś i zabić w sobie smutki a żale.~Ale
3896     3, 32|                 i tak cięgiem stały jej w oczach i często palącym
3897     3, 32|             sznurem ciekły po twarzy, a w duszy krzewił się coraz
3898     3, 32|               przyszło do tego, że kiej w stodole nabierała w opałkę
3899     3, 32|                kiej w stodole nabierała w opałkę sieczki, chwycił
3900     3, 32|            obrządki, do chałupy poszła.~W progu natknęła się na Hankę:
3901     3, 32|                na Hankę: zajrzały sobie w oczy przeszklone łzami a
3902     3, 32|                stały wywarte do sieni i w obu już się paliły światła,
3903     3, 32|               jakiś, to nagłe ocknienie w pamięci krzywd, jaże i w
3904     3, 32|                w pamięci krzywd, jaże i w końcu rozniesło je daleko
3905     3, 32|               daleko i zawziętość znowu w sercach zawrzała, złoście
3906     3, 32|                 z rzadka przebłyskiwały w płowych głębokościach; na
3907     3, 32|                  słodkim zapachem, jaże w głowie się kręciło.~Wieś
3908     3, 32|               progów i przyźb, tonących w ciemnościach, zaś drogi,
3909     3, 32|         Wawrzkiem: gdziesik pod płotem, w grubym cieniu stojali, przytuleni
3910     3, 32|                   Zawróciła nagle i już w dyrdy, jakby goniona przez
3911     3, 32|              niepowstrzymanie.~Gdziesik w nocy, w rozpachnionych sadach
3912     3, 32|      niepowstrzymanie.~Gdziesik w nocy, w rozpachnionych sadach czy
3913     3, 33|               na to pole nieobjęte, kaj w sinych oprzędach mgieł,
3914     3, 33|         uśpionym jeszcze sadom i rymnął w gąszcze, że z wiśni posypał
3915     3, 33|               budziła, ptaki zaśpiewały w gniazdach, drzewa też jęły
3916     3, 33|              jak kiedy człowieczą duszę w twardym śpiku zmora dusi,
3917     3, 33|               się kajścić zapodział, że w lubej cichości wszystko
3918     3, 33|             sznurkami, jaskółki śmigały w czystym powietrzu, boćki
3919     3, 33|              zaś wszędy przed progami a w opłotkach doili pośpiesznie
3920     3, 33|              cisnęły się środkiem drogi w tumanie kurzu. Spędzali
3921     3, 33|                 czerwonawo mieniąca się w słońcu, że jeno belki owiec
3922     3, 33|                 jarmarek. Było to jakoś w tydzień po powrocie chłopów
3923     3, 33|                 kreminału.~Wszystko już w Lipcach wracało z wolna
3924     3, 33|          chociaż chłopy już ujęły rządy w swoje kwarde ręce, jeszczech
3925     3, 33|                niby to nowin zasięgając w sprawie; jeszcze ten i ów
3926     3, 33|                 dnia puściej robiło się w karczmie i po drogach i
3927     3, 33|              akuratnie wypadał jarmarek w Tymowie, to mało kto do
3928     3, 33|              piechty idące jajka niesły w chustach; to masło kryjomo
3929     3, 33|                 kto ostał, dłubał cosik w obejściach i na ogrodach
3930     3, 33|              kościołem, pobok Mateusza, w chałupinie o jednej izbie
3931     3, 33|                 grunt, że kiej rozcięte w poprzek żebra sterczały
3932     3, 33|          wykrętasy, jakby muchę uwalaną w czernidle puścił kto na
3933     3, 33|                  a Tereska, zawiązawszy w węzełek pięć jajek kaczych,
3934     3, 33|      przystawała co trocha i kryjąc się w cienie, z bojaźnią wpatrywała
3935     3, 33|                 bojaźnią wpatrywała się w niezrozumiałe litery listu.~-
3936     3, 33|                go zza gorsu do rąk i aż w róg chustki zawinęła.~U
3937     3, 33|                do pustych izb, że tylko w jednej, kaj okno było przysłonione
3938     3, 33|            pobok stanęła miętosząc list w ręku i chustkę naciągając
3939     3, 33|             drobiu, kaczki trzepały się w kałużach, młode indyczki
3940     3, 33|               ku prosiętom, wylegującym w błocie, gołębie podrywały
3941     3, 33|                 sprzed stodoły, krążyły w powietrzu i spadały co trocha
3942     3, 33|              sady rozkwitłe pławiły się w słońcu, jabłonie obwalone
3943     3, 33|              pociekły.~- Organista jest w domu? - spytała, twarz odwracając.~-
3944     3, 33|               ruchając mocno koziełkiem w kierzance, jaże śmietana
3945     3, 33|                 umyślnie puściłeś konie w koniczynę! - rozległ się
3946     3, 33|                koniczynę! - rozległ się w sadzie jazgotliwy głos organiściny. -
3947     3, 33|               rozniesło!~- Nie przywrę, w oczy mu powiem, bo widziałem.
3948     3, 33|                gniadego, a tu widzę, że w naszej koniczynie jakieś
3949     3, 33|          popędza je batem coraz głębiej w koniczynę, to...~- Cicho,
3950     3, 33|                już mówiłam, że to siano w przeszłym roku... cicho,
3951     3, 33|                 jej zaczekać.~A dopiero w parę dobrych pacierzy zawołano
3952     3, 33|           Organista rozmamłany całkiem, w gaciach jeno, popijając
3953     3, 33|                 wszystko, co się dzieje w domu, przesyłał pozdrowienia
3954     3, 33|              buchał radością powrotu, a w końcu Grzela dopisywał prosząc,
3955     3, 33|                 i długo się tuliła kajś w opłotkach.~- Co ja teraz
3956     3, 33|               Popłakując a szarpiąc się w sobie, znalazła się u Borynów.
3957     3, 33|            Jagna też u matki robiła, że w chałupie była jeno Jagustynka
3958     3, 33|           płótno zmoczone rozpościerały w sadzie.~Powiedziała o Grzeli,
3959     3, 33|        dzieciskami lepszy niźli wolność w pojedynkę. Nie bucz, a ratuj
3960     3, 33|                mogła wytrzymać, uciekła w pole a buchnąwszy gdziesik
3961     3, 33|              pole a buchnąwszy gdziesik w żyto, tam dopiero popuściła
3962     3, 33|             płotami a drogą podzielone, w koszulach jeno i wełniakach,
3963     3, 33|             chłopa z Modlicy siedzącego w ganku, któren jaże tupał
3964     3, 33|                tych szkód na ogrodzie i w sadzie! A bodajś się struła
3965     3, 33|                 Przyznasz się, kiej cię w dybach do kreminału popędzą.~-
3966     3, 33|                  Do sądu podam, jak Bóg w niebie, wszyscy słyszeli.
3967     3, 33|                 pysk i z dzikim kwikiem w kudły się wczepiła pazurami,
3968     3, 33|          pięściami, kaj popadło.~Bartek w ten mig skoczył na pomoc
3969     3, 33|             swojej.~Zwarli się kiej psy w nierozplątaną kupę, że ani
3970     3, 33|             snopy wichurą zakręcone, aż w końcu, zmagając się coraz
3971     3, 33|               zajadlej, runęli na ziem, w piasek.~Kurz ich zakrył,
3972     3, 33|                 się na nogi, a chytając w garście, co popadło, znowu
3973     3, 33|             skargę podawać. Zaś dopiero w jaką godzinę ruszyli Kozłowie.~
3974     3, 33|                 obronili, to zaświarczą w sądzie poczciwie! - darła
3975     3, 33|                 ze strachu schowała się w czas bitki, wylazła skądciś
3976     3, 33|             wypadał z matczynej strony. W chałupie nie było nikogo,
3977     3, 33|                pozawierawszy drzwi, już w dyrdy poleciała z nowinami.~
3978     3, 33|                zboża i sady stały jakby w słońce zapatrzone, że jeno
3979     3, 33|                  juści... chwaciłoby... W urzędzie prosić...~- Dadzą
3980     3, 33|                Dadzą to teraz, kiej bór w procesie!... przecież nawet
3981     3, 33|          ciesielskie, Stacho drapał się w głowę, a Bylica nos wycierał
3982     3, 33|              nos wycierał za węgłem, że w tej smutnej cichości jeno
3983     3, 33|          słodkie oczy, białe zęby grały w wiśniowych wargach i cała
3984     3, 33|                się hardo pod bok i biła w niego skrzącymi ślepiami
3985     3, 33|           tamten nie wróci. Odpasła cię w kreminale, naszkodowała
3986     3, 33|                Mateusz zapomniał języka w gębie.~Wstyd go przejął,
3987     3, 33|               niej lubością!... Jezu, i w pysk wziąć od takiej nie
3988     3, 33|               tymi babami! - srożył się w sobie.~Obiad się dopiero
3989     3, 33|            Tereski. Właśnie krowę doiła w sadzie; podniosła na niego
3990     3, 33|        Niecierpliwiło go to patrzenie i w sroższy gniew wprowadzało.~-
3991     3, 33|                 spojrzę, ślepiaj se psu w ogon! Nie przeciągniesz
3992     3, 33|                ozwał, ni nawet spojrzał w jej stronę. Nastce jeno
3993     3, 33|              jeno przypalona i kiej cie w zęby kłuje...~- Nie przeciwiaj
3994     3, 33|               jej wycierać, co?~- Mokro w oborze, to się wala.~- Mokro!
3995     3, 33|                to się wala.~- Mokro! Są w lesie kolki, są; czekacie
3996     3, 33|                 Dyć odparzy sobie kłęby w tym gnoju, zgnije! Tyla
3997     3, 33|                 gnoju, zgnije! Tyla bab w chałupie, a porządku ani
3998     3, 33|              przywtórzyli wbijając oczy w michę.~- Byliście już u
3999     3, 33|           przepić.~- Prędko wybieraj, a w druhny me proś, Mateusz -
4000     3, 33|                 zarówno wybrane i jedna w drugą najlepsze. Magdusia