Tom, Rozdzial

  1     1, 3 |          pociągała czerwoną zapaskę barzej na czoło, bo słońce świeciło
  2     1, 7 |            na wydmach, chocia tam i barzej przygrzewało, i rosły same
  3     1, 7 |            swoją świętą:~- Sumienie barzej ich gryźć będzie... a ty
  4     1, 10|             się, gdzie tam, jeszcze barzej rozbierała go złość i nienawiść;
  5     1, 11|            jałowca!~A insze jeszcze barzej przytykliwe i kolące.~Ale
  6     1, 11|             sieniach; drudzy zasie, barzej z nóg ścięci, to i pod płotami
  7     1, 12|            poczęstunek był sutszy i barzej niewolili gospodarze. Wodzili
  8     2, 18|   przytrzymał mocno, przechylił się barzej przez kłęby i szepnął znowu:~-
  9     2, 19|           aż Józka, zła na Antka, a barzej jeszcze na macochę, poleciała
 10     2, 20|            nie pomagało, bo jeszcze barzej piekłowała, skoro nie szło
 11     2, 20|            znienawidziła go jeszcze barzej, a coraz potężniej wydzierała
 12     2, 20|         Jagny ni Antka, ale jeszcze barzej starego, jak zresztą wszystkich
 13     2, 20|     nienawidziła biednych i jeszcze barzej prześmiewała.~Prosto diabelska
 14     2, 20|             miał przed kim, to go i barzej piekły te ognie i przepalały.~
 15     2, 21|          nogach, przyginali się ino barzej ku ziemi, a on zabiegał
 16     2, 21|           drogi, naciągając chustkę barzej na oczy, ale mimo to stary
 17     2, 22|            potem Jastrząb i jeszcze barzej przeciwko Bogu srożył, że
 18     2, 22|             rany straszne, bych się barzej jątrzyły.~Jedno zmiłowanie
 19     2, 23|            tęskliwością, że jeszcze barzej rwali się do siebie, barzej
 20     2, 23|         barzej rwali się do siebie, barzej szukali w sobie ostoi jakiejś,
 21     2, 23|      szukali w sobie ostoi jakiejś, barzej przepierali przez się w
 22     2, 24|              dostało... a jeszcze i barzej ciskały się na nią w złości,
 23     2, 24|          prażonych mięsiw i jensze, barzej jeszcze jątrzące ślinę smaki.~
 24     2, 24|         twarz mu jeno ostała dawna, barzej jeszcze zacięta i groźna.~
 25     2, 24|              zapamiętywał się coraz barzej, jeszcze więcej pił i już
 26     2, 25|              a że zaś śnieg co dnia barzej topniał i szły ciągłe deszcze,
 27     2, 25|            były coraz dłuższe, to i barzej się mierziło ludziom, boć
 28     2, 25|         strzegł, a kieszeni jeszcze barzej, sam ano wszystko wydawał
 29     2, 25|        kobiety, że to i serce miała barzej czujące, i chowana była
 30     2, 25|        mierziło się jej życie coraz barzej i jakaś nieopowiedziana
 31     2, 25|            gorszym nawet, bo się go barzej bojała niźli Boryny, bo
 32     2, 25|             bezwolnie traciła coraz barzej serce do niego i sztywniała
 33     2, 25|         czyjaś twarz poczerwieniała barzej i znowu nieruchomieli, że
 34     2, 25|        naród był rozsrożony jeszcze barzej na nich niźli na dworskich,
 35     3, 26|   światłościami, zniżając się coraz barzej nad światem, że już kajś
 36     3, 26|           dośpiku, bo cichość padła barzej w uszach dzwoniąca, jakoby
 37     3, 26|            dychając z utrudzenia, a barzej i z uciechy serdecznej.~
 38     3, 26|            tam napasiecie nowinkami barzej drujkimi niźli miód. Hi,
 39     3, 26|          karczmie z uciechy pili, a barzej pobitym gorzałkę do chałup
 40     3, 28|       ruszyła pobok kościoła, drogą barzej jeszcze błotną, bo obsadzoną
 41     3, 29|            krzewiły, że się kłócili barzej i za łby brali, że nawet
 42     3, 29| przedsięwzięcie ważne, gdyż jeszcze barzej zwolnił kroku, często przystawał,
 43     3, 29|         hurkotał ciskając się coraz barzej, a tak miecąc drzewinami,
 44     3, 29|           zostały tylko ściany, ino barzej jeszcze pogięte i w ziemię
 45     3, 29|        płaczem jeszcze jękliwszym i barzej zawodzącym.~- Uspokójcie
 46     3, 29|            ciężej niźli inszym.~- I barzej was Pan Jezus doświadcza... -
 47     3, 29|         chroniła i kryjomo, aby się barzej wysadzić. Jagusia najpierw
 48     3, 30|             kornie cisnąc się coraz barzej, że wnet cały naród był
 49     3, 30|         klęczek, cisnąc się jeszcze barzej ku ambonie i zadzierając
 50     3, 30|        podnosił jeszcze jaśniejszy, barzej jeno skąpany w rosach i
 51     3, 30|         modrawych omgleniach, ale i barzej rozsłoneczniony i jakiś
 52     3, 30|            przegony narastały coraz barzej, bo i dzieuchy gziły się
 53     3, 30|             pomogło: rwało ją coraz barzej, by gdziesik lecieć, coś
 54     3, 30|      wzruszenia, a cisnąc się coraz barzej, bych lepiej dojrzeć, gdyż
 55     3, 30|         przygłuchła, jakby do ziemi barzej przywierając i tuląc się
 56     3, 31|     przyciszać, bo srożył się coraz barzej i już kole siebie za czymś
 57     3, 31|         przez serca, że skupiły się barzej, a Witek rozdygotany strachem
 58     3, 31|           pomogło, a trwoga jeszcze barzej urosła, gdyż mimo tych stróżowań
 59     3, 31|            wieś pełen wesela i może barzej jeszcze przejęty radością.~
 60     3, 32|            po kątach źląc się coraz barzej.~A to krowy były jakoś osowiałe
 61     3, 32|           płotów wynosiły się coraz barzej na jaśnię powietrza rozkwitające
 62     3, 32|            niej, że przygiąwszy się barzej nad zagonem, czepiła się
 63     3, 32|          kroków, wzięli się jeszcze barzej na lewo, na skroś do topolowej
 64     3, 32|     niecierpliwości. Zbili się jeno barzej w kupę, stowarzyszając jak
 65     3, 33|           ręku i chustkę naciągając barzej na czoło, gdyż słońce wyłaziło
 66     3, 33|         wściekła, srożyła się coraz barzej, zaś Kozłowa z rozmysłu
 67     3, 33|          kryjomo dziwując się coraz barzej:~- A gdzież to miałem oczy?
 68     3, 33|             bez to srożył się coraz barzej. Gniewały go jej kochające,
 69     3, 33|           przez babę zahukany, to i barzej strzegący języka.~Doszli
 70     3, 33|      grzesznych jamorów rosło coraz barzej i dobrzy ludzie już nieraz
 71     3, 33|      Parobek się rozzuchwalał coraz barzej, snadź przez kowala podmawiany,
 72     3, 34|             co?~Dziwowali się coraz barzej.~- Ja jestem Żyd, ale mnie
 73     3, 35|            nauczał; dzieciom szkoła barzej jest potrzebna niźli buty -
 74     3, 35|    przydechy się rozległy, Lipczaki barzej się zwarły, dreszcz przejął
 75     3, 36|          było, jako słabnie i coraz barzej zapada, to go już pilnowali,
 76     3, 36|       odmianę, kokoty piały, słońce barzej dopiekało, stronami wisiały
 77     4, 37|         głód, matko. Turbacje gryzą barzej wszystkiego.~- Prawda, czym
 78     4, 37|              słońce ogrzewało coraz barzej i ciepło, sycone zapachem
 79     4, 37|          Ale upał wzmagał się coraz barzej i prażył już niemiłosiernie.~
 80     4, 37|             całkiem i jakby jeszcze barzej ścichło, że tylko niekiedy
 81     4, 37|              sieroto, pewnikiem, co barzej ciężko - mówiła z dobrością.~-
 82     4, 37|          kurzawą, w której jeszczek barzej rozzieleniły się pola i
 83     4, 37|           złoście krzewią się coraz barzej.~Wszędy łajdus na łajdusie,
 84     4, 37|        Pietr rozgniewał się jeszcze barzej i kiej nie tupnie nogą a
 85     4, 37|            Ano co, że mu jej potrza barzej niźli nam.~- A my możemy
 86     4, 37|      narodowi gotuje - wołał któryś barzej napity. ~- Słuchajta no,
 87     4, 37|         siedzieli rozdygotani coraz barzej, a tak strwożeni, że raz
 88     4, 38|            niebie, jarząc się coraz barzej i nagrzewając tak szczodrze,
 89     4, 38|            wstydu.~Nasunęła chustkę barzej na czoło i przebrała się
 90     4, 38|             że to muchy były dzisia barzej naprzykrzone, zaś każden
 91     4, 38|            co wzięli pić, a jeszcze barzej się ugwarzać, wszyscy już
 92     4, 38|         przywarła plecami do płota, barzej się skuliła i ostała kieby
 93     4, 39|            rodzony nie powiedziałby barzej do duszy - szepnęła rozrzewniona
 94     4, 39|          ale wójtową ponosiło coraz barzej.~- Choć raz muszę se dać
 95     4, 39|          wystroi! - przechyliła się barzej na izbę i grożąc pięściami
 96     4, 40|            się z boku na bok, coraz barzej niespokojna, boć te przeróżne
 97     4, 40|             przechładza.~- Bo rano, barzej on suszy niźli słońce.~-
 98     4, 40|             następowały, już nowe i barzej jeszcze niepojęte.~Był na
 99     4, 41|             z obory zawiało jeszcze barzej.~- Na zdrowie wama, dziadku! ~-
100     4, 41|             a kiej go jakimś słowem barzej dojena, wraził widły w gnój
101     4, 41|            Ale konie ustawały coraz barzej, całe już okryte pianą,
102     4, 41|        Jurzył się też w sobie coraz barzej i nie wiada laczego prał
103     4, 41|        podwórze, ale tam zeźlił się barzej, gdyż i ten drugi pług,
104     4, 41|          kreminale, to cię jeszczek barzej zafrasuje! Jakże, chłop
105     4, 41|           się dziwujesz?~- Że już i barzej nie sposób, ale mogłem to
106     4, 42|             na niebie już się coraz barzej jarzyły złociste smugi świtania.~
107     4, 42|              ale widząc, co jeszcze barzej posmutniała, wielce się
108     4, 43|             ku żniwom, tym jeszczek barzej wzmagała się spiekota, że
109     4, 43|         pomagało, pola mglały coraz barzej, uwiędły, a niedojrzały
110     4, 44|            słońce przypiekało coraz barzej, to jaki taki jął się chyłkiem
111     4, 44|      drugich, rozgrzewali się coraz barzej, rozbili się na kupy i wszędy
112     4, 45|       wskóra - rozjątrzał się coraz barzej - poniektóra to jak suka,
113     4, 45|       przybywa mocy, kochania i dni barzej cudnych.~Światami dusza
114     4, 47|           moczono we stawie wozy co barzej rozeschnięte, oprzątano
115     4, 47|             Jasiem, taki dzieciuch. Barzej ją tam ciągnie ksiądz niźli
116     4, 47|           rozrastał się w nim coraz barzej i dręczył już nie do wytrzymania.
117     4, 48|         śpiewań oddalając się coraz barzej, aż i zginęła całkiem z
118     4, 49|              niebo posępniało coraz barzej, wiater bił w topole, jaże