Tom, Rozdzial

  1     1, 2 |            że gęś jeno pogęgiwała z cicha a boleśnie, i odpowiadały
  2     1, 3 |             zbierała, aż poklinał z cicha i rzucał szmatami po izbie
  3     1, 3 |            zagwarzyły, poszemrały z cicha gałązkami i pomilkły kiej
  4     1, 4 |        czasem bił pięścią i gadał z cicha:~- Prawdę mówię, bo tak
  5     1, 4 |            wyszła zaraz pomstując z cicha.~Ale już i karczma pustoszała,
  6     1, 6 |          poskręcanych i jęczących z cicha.~Szara kurzawa deszczów
  7     1, 6 |        chłopaki z Jagną wtórowali z cicha, a tak przenikliwie aż kury
  8     1, 7 |          innego.~Wszystkie mówiły z cicha, a gwar się czynił jakoby
  9     1, 9 | rozpaczliwie, żałośnie...~Wieś była cicha mimo święta, drogi były
 10     1, 10|             było. Hanka szlochała z cicha i pohuśtywała dziecko, bo
 11     1, 11|            przyzby; noc była zimna, cicha a oroszona gwiazdami, to
 12     1, 11|             kominem i przygrywała z cicha piosneczki różne, bych się
 13     1, 11|            już i poczynali prawić z cicha, i przemawiać do się przez
 14     1, 11|            obaczysz!...~pogadywał z cicha, a w oczy miłośnie patrzył,
 15     1, 11|             nieco wypoczęli, jęli z cicha przegrywać, by się weselnicy
 16     1, 11|         sprawach gromady całej, a z cicha mówili, ile że i o wójtowych
 17     1, 11|            nie żałowali, bo grali z cicha, odpoczywający.~To i z nagła
 18     1, 12|         instrumenty, pobrzękiwali z cicha, aby nie mącić poczęstunku,
 19     1, 12|       nieswojo, mało pogadywali i z cicha, a jaki taki ze starszych
 20     1, 12|      żałośnie i raz po raz któraś z cicha rzekła:~- Mój Boże, że to
 21     1, 12|             miał chorobę, ino się z cicha przechwalał... jako siekierę
 22     2, 13|      omroczonymi rozbielona, a taka cicha, zakrzepła i martwa, jakby
 23     2, 14|             bawiły się na łóżku i z cicha do się krzekorzyły, kiej
 24     2, 14|        szybki, dzieci skwierczały z cicha, jakby przygłodne nieco,
 25     2, 14|            serca rozkołatanego.~Noc cicha, mroźna, granatowa, osypana
 26     2, 14|            Jagną."~Kółko warczało z cicha, jednostajnie, niestrudzenie,
 27     2, 14|             od mrozu potrzaskując z cicha, to snadź ziąb przejął na
 28     2, 14|           ogarnęła, niemoc ogromna, cicha i bolesna, tak strasznie
 29     2, 16|                  Ale Łapa skomlał z cicha, trykał łbem o zady, łasił
 30     2, 16|         przed ogniem, i poradzali z cicha a poważnie.~Potem Jaguś
 31     2, 17|        stronie Pietrek przegrywał z cicha na skrzypicy, ale tak jakoś
 32     2, 17|          drugich, każdy pogadywał z cicha i leniwie, senność ogarniała
 33     2, 19|            się po przyjacielsku i z cicha ugwarzali o różnościach,
 34     2, 20|        rzucał się na łóżku,. klął z cicha, to odwracał się twarzą
 35     2, 20|             po robocie przegrywał z cicha na skrzypkach we stajni;
 36     2, 20|       pomagała Jagustynka, bo raz z cicha zaczęła:~- Jaguś, a to mi
 37     2, 20|    trzaskiem wyciągał ze stawów i z cicha zaczął:~- Mówili mi ludzie
 38     2, 20|          ten spokój wewnętrzny i ta cicha, głęboka dufność.~Było jak
 39     2, 21|            kuropatew, i rajcowały z cicha, zaś na jej wołania Filipka
 40     2, 21|           plecy, a wreszcie rzekł z cicha do niej tylko:~- A zajrzyj
 41     2, 22|      Sochowa, mać Kłębowego zięcia, cicha kobieta, pobożna wielce
 42     2, 22|          uspokoić mamrocząc cosik z cicha.~- Byli już z niedźwiedziem? -
 43     2, 22|             niewoli, o czym nawet z cicha jeszcze dziady i wędrowce
 44     2, 22|          nim przebierać i ciągnąć z cicha tą nutą rzewliwą a mieniącą,
 45     2, 22|         obronę". Przywtarzali jej z cicha.~A potem zaś z wolna zaczęli
 46     2, 24|         pogorzelisku przeredzając z cicha o wczorajszym, a strzygąc
 47     2, 24|         wolna zrobiła ciemna i dość cicha, śnieg był przestał padać
 48     2, 24|             przypiecku postękując z cicha.~Antka też jakby nie było,
 49     2, 24|          modlitewne milczenie, msza cicha już się odprawiała przed
 50     2, 24|             a że przy tym i kowal z cicha podjudzał, to z wolna odstręczali
 51     2, 24|     zapatrzony w noc i zasłuchany w cichą, trwożliwą i straszną jakąś
 52     2, 25|       jaśniały szybki i brzęczały z cicha prześpiewywane Gorzkie Żale
 53     2, 25|        jensi jeszcze przebąkiwali z cicha, że pewnie zapis Jagusi
 54     2, 25|       kupili się gęsto poredzając z cicha i wyczekując, kto i z czym
 55     2, 25|            nie wierząc, aż głęboka, cicha radość rozświeciła mu twarz,
 56     3, 26|             miasta, i popłakiwała z cicha nos cięgiem ucierając...~
 57     3, 26|             przebierne, pogadując z cicha o świecie, to o tych odpustowych
 58     3, 27|      ptaszyny różne zgwarzały się z cicha po sadach jakoby w tym pacierzu
 59     3, 27|             izbie kiej szczygieł, z cichą przyśpiewką, boć to niedziela
 60     3, 28|          barłogu, jeno postękiwał z cicha.~- Ociec, co to wama jest?~
 61     3, 28|             o węgieł i pokwikiwał z cicha...~Stali kołem w milczeniu
 62     3, 28|            nie rozumiejąc.~Zaklął z cicha, ale się teraz utwierdzał
 63     3, 30|           dalekie.~Noc szła ciepła, cicha i od ros obfitych wilgotnawa,
 64     3, 30|     wszystek świat tchnął zwiesnową cichą lubością, a od wsi, ledwie
 65     3, 30|    przyźbach dojadając święcone i z cicha gwarząc, gdzie zaś spać
 66     3, 30|          ugwarzająca się z pobożną, cichą sołtysową, i drugie były
 67     3, 31|           zaś Płoszkowa poredzała z cicha z Hanką. Jeden Jambroży
 68     3, 31|           cosik do siebie gwarzył z cicha, jak to dzieciątko sobie
 69     3, 32|             murami, przegwarzając z cicha jako ci ptakowie świergocący
 70     3, 32|          cały ten świat rozdygotany cichą radością rostu i mocy, i
 71     3, 32|              bo kobiety rajcowały z cicha, rzucając jeno w potrzebnym
 72     3, 32|            zaś chłopy rozpytywały z cicha o folwarek spalony we święta,
 73     3, 32|             i pomagając zagadywał z cicha i rozżarzonymi ślepiami
 74     3, 32|             tak! dobrze - syczały z cicha, prażąc się ślepiami, znowu
 75     3, 33|           niech Bóg broni! Wójtowa, cicha zazwyczaj i zgodliwa kobieta,
 76     3, 33|             odwracał głowę i klął z cicha:~- Wytrzeszcza ślepie niby
 77     3, 33|             ślepiami o pomiłowanie.~Cicha przecież była jak zawsze,
 78     3, 33|           zawiązała między stronami cicha i zawzięta, boć przy ludziach
 79     3, 33|            zgęstniał i noc ciepła i cicha świat otulała, zasie na
 80     3, 34|           tam szli niemałą, rając z cicha, młodsi puścili się nieco
 81     3, 34|            się przed opłotkami, a z cicha poredzając.~Wieś była kiej
 82     3, 34|           swojemu, że mu to Witek z cicha przygwizdywał.~A całe opłotki
 83     3, 34|              zaczął im cosik raić z cicha; że wsparci o szynkwas słuchali
 84     3, 35|                wołały, a sołtysowa, cicha zazwyczaj, jaże pomietło
 85     3, 35|           się dziewczyny i ktosik z cicha grał na fujarce.~Rocho przebierał
 86     3, 35|          rozkołysała jakąś radosną, cichą nadzieją, że nie bacząc
 87     3, 35|    siedziały pod chałupą. Mateusz z cicha prawił, Szymek kiwał jeno
 88     3, 35|        targać, nabzdyczać a cosik z cicha mamrotać.~Kobiety trwożnie
 89     4, 37|       kłoniły za słońcem, zagrały z cicha koniki polne, bąk też kajś
 90     4, 37|           kiej Łapa przychodził i z cicha skamlący polizywał nasadlone
 91     4, 37|           święconą i powieźli go, z cicha przyśpiewując, do kościoła,
 92     4, 37|          sporą gromadą poredzając z cicha, a wyżalając się nad nimi,
 93     4, 37|        musiał schować.~Pogadywały z cicha między sobą kobiety, wyskrzybując
 94     4, 38|      miseczki, a tu i owdzie jęli z cicha pogwarzać.~Dziedzice powyłazili
 95     4, 38|       pierzynę trafił - objaśniał z cicha Mateusz.~- I nie szczęściło
 96     4, 38|    prześmiechnął się i powiedział z cicha:~- Tak mi to stary dziedzic
 97     4, 39|         Jakoż proboszcz już kończył cichą, żałobną mszę za duszę Boryny,
 98     4, 39|            ale jeno spluwał, klął z cicha i wymijał rozgadane kumy,
 99     4, 40|         zbożom. Bór cosik gwarzył z cicha czubkami płonącymi w słońcu,
100     4, 40|          pisma i książeczki cosik z cicha i ważnie nauczał.~Tamci
101     4, 41|            rozglądał się a prawił z cicha:~- No żrej jeden drugi,
102     4, 41|           niej! A żebyś! - zaklął z cicha i wzdychał żałośnie, i przewracał
103     4, 42|             przepijając a gwarząc z cicha, że to nijako było się wydzierać
104     4, 42|   stowarzyszał, w oczy zazierał i z cicha, gorąco cosik prawił, nie
105     4, 43|           tu znowu cosik porykuje z cicha. Wychodzę, patrzę, krowa
106     4, 43|             o nim wieści, a z jakąś cichą nadzieją usłyszenia dzisiaj
107     4, 43|      podsłuchał, gdyż zeszli się na cichą, przyjacielską naradę przed
108     4, 44|            któregoś z gospodarzy, z cicha przypominając zaległe podatki,
109     4, 44|     drzewami stali kupami gwarząc z cicha i deliberując nad ową nowiną,
110     4, 46|           pola, bór cosik zagadał z cicha i trwożnie zachrzęściły
111     4, 47|       Nastusią pod ścianą i cosik z cicha se redzili, wywołał go zaraz
112     4, 48|            go żal, i wstawała w nim cicha tęsknota, i budziły się
113     4, 48|      kądzielą i przędła śpiewając z cicha: "Wszystkie nasze dzienne
114     4, 49|      chałupach, rozpoczynając jakąś cichą i tajną robotę.~Przystały
115     4, 49|            palec wrazić, i wrzało z cicha, gdyż organista stojał właśnie
116     4, 49|            uspokoiło i przyszła noc cicha, ciemna i chłodnawa.~A nazajutrz
117     4, 49|         niestrudzenie ludzie i szła cicha, wytężona robota i nikto