Tom, Rozdzial

  1     1, 2 |             Powiedzcie Antkowi, że skoro ziemniaki zwiezą, to niech
  2     1, 4 |       wyschnie... ryby wyzdychają, skoro jeno chuchnie na staw...
  3     1, 5 |         chciał ni słowem jednym.~I skoro tylko wjechali na wyboisty
  4     1, 6 |   przypomniał, i nosiła kapustę, a skoro wóz był już pełen, Szymek
  5     1, 7 |       deszcze...~Ale wójt przódzi, skoro jeno wszedł, rozłożył ręce
  6     1, 8 |               jęknęła ze zgrozą.~A skoro wójtowa wyszła, przyodziała
  7     1, 10|          człowieka.~A po obiedzie, skoro jeno kowalowa weszła z dziećmi
  8     1, 10|           powziął.~Rano nazajutrz, skoro wstał, zajrzał na drugą
  9     1, 11|           i szykowano do tańców.~I skoro muzykanci podjedli i nieco
 10     1, 12|   wylekujesz!- zaczęła wesoło, ale skoro się przyjrzała jego twarzy
 11     1, 12|          Umówili się przódzi, więc skoro muzyka zagrała, zwarli się
 12     1, 12|         rozruchalic się ludzie, bo skoro wszedł, skoro przepił raz
 13     1, 12|           ludzie, bo skoro wszedł, skoro przepił raz i drugi, wziął
 14     2, 13|          dzwoniła jak żelazo - ale skoro dzień nastał, uciekły poszczekując,
 15     2, 13|            było, szaro i głucho.~A skoro jeno przedzwonili na południe,
 16     2, 15|    Frankiem, który się znalazł - a skoro ludzie popowracali i uspokoiło
 17     2, 16|          to zwykle przy mrozie, bo skoro ostatnie zorze się dopalały,
 18     2, 17|         opadły wszystkie zgryzoty, skoro jeno poczuła się po dawnemu
 19     2, 18|            Rachowali wszystkie, że skoro dziedzic zacznie ciąć przy
 20     2, 19|            wszystko jedno dzisiaj, skoro jeno poczuł ją przy sobie,
 21     2, 19|         jeno poczuł ją przy sobie, skoro przycisnął do się, że aż
 22     2, 19|           i wybiegł z karczmy, ale skoro go jeno mróz owionął, zatoczył
 23     2, 20|   nieustępliwą hardość, a i to, że skoro na ambit wziął, można go
 24     2, 20|      chałupy, Jaguś zaś myśląc, że skoro wstał, to już wszystko przeminęło
 25     2, 20|         nie popuszczał. Całe dnie, skoro jeno wyzdrowiał, młócił
 26     2, 20|         jeszcze barzej piekłowała, skoro nie szło po jej woli. Wieczorami
 27     2, 20|    zrozumiała, że do niej mówił, a skoro Maciej powrócił, wyszła
 28     2, 20|        polecił przynieść o zmroku; skoro wróci z objazdu, ale Witek
 29     2, 20|          zadawać w poufałości, ale skoro Rocho przyszedł wieczorem,
 30     2, 22|       cudzych zbożach wypasał, ale skoro nadeszła zima, spadły śniegi,
 31     2, 24|           u Kłębów, że coś będzie, skoro razem się wynieśli.~- Pono
 32     2, 24|            opowiadała Płoszkowa.~- Skoro jeno powiedzieli, że Boryna
 33     2, 24|         Widzieć nie widziałam, ale skoro tak wszystkie powiedają...~-
 34     2, 24|           bo juści, grzeszna była, skoro ją tak Pan Jezus pokarał,
 35     2, 25|          zrazu wiary nie dawał, bo skoro do tela nie rąbał, to jakże,
 36     2, 25|           słychać było, że robi, a skoro stary poszedł do domu, naciągnęła
 37     2, 25|           i widzeń gorączkowych.~A skoro się jeno uczynił świt, że
 38     2, 25|         ojca skrył się w karczmie, skoro ruszyli, wziął od Żyda fuzję,
 39     2, 25|           nie zostało.~Boryna zaś, skoro rębacze ustąpili tak łacno,
 40     3, 26|           to całą duszę kładła, że skoro śmierci porę Pan Jezus spuści,
 41     3, 26|               Nie dziwota więc, że skoro się teraz przywlekła do
 42     3, 27|     jeszcze tam cosik mruknął, ale skoro wyszła, gruchnął się w poprzek
 43     3, 27|     dopiero miarkowała, co straci, skoro go nie stanie; przy nim
 44     3, 27|          sposób tego wypowiedzieć.~Skoro się rozeszły kobiety, wraz
 45     3, 28|         nic w chałupie nie stoi, a skoro go brakło, to widno dopiero,
 46     3, 28|        nieco żal gorzałki, trudno, skoro musiała, jak to było we
 47     3, 28|          to jakby było Antkowy, bo skoro ociec chorzy, to on tu rządzi
 48     3, 28|           Ale pilnujcie dobrze, bo skoro już raz staremu zaświtało
 49     3, 28|      dodała ciszej. - To juści, że skoro ją dojrzę, to się jaże we
 50     3, 29|           Nie nalegała już więcej, skoro nie chciał. Po prawdzie
 51     3, 29|      wypędzone nad staw, ale wieś, skoro jeno rozedniało, wstała
 52     3, 30|      czerwoną wstążkę zawiązał, że skoro wszedł, zdumieli się przemianą,
 53     3, 30|           do maluśkiego wozika, że skoro Witek zaruchał długim dyszelkiem,
 54     3, 31|           byli tym rozgniewani, że skoro przyszli do Boryny opisywać
 55     3, 31|     dziecko.~Wzięła je do siebie i skoro posprzątały po obiedzie,
 56     3, 31|       kościele zahuczały organy.~A skoro ksiądz skończył, prawie
 57     3, 31|           i kościom dać folgę, ale skoro tylko konie przejadły, za
 58     3, 31|        prefesjantów powstając; ale skoro weszli do chałupy, Hanka
 59     3, 32|    niejedno... Jagna w chałupie, i skoro Antek wróci, cudeńka się
 60     3, 32|     których mu nie szczędzili. Ale skoro poczuł, że mu na beczkę
 61     3, 32|           moc pojena i ponosi, ale skoro ją rzucił na słomę i poczuła
 62     3, 33|          lebo na odpuście?...~Więc skoro powypędzano inwentarze na
 63     3, 33|           podpierania chałupy.~Ale skoro słońce zaczęło przypiekać,
 64     3, 34|        osypywania ziemniaków, lecz skoro się rozniesło, jako Rocho
 65     3, 34|       serca ugaszczać chciała, ale skoro jeno złożył torby i odzipnął
 66     3, 34|            ale może co gorszego.~I skoro zebrało się więcej ludzi,
 67     3, 34|         już się kajś zapodział, że skoro kumy się porozchodziły,
 68     3, 34|     Powiedziałeś, że mnie weźmiesz~Skoro żytko, jarkę zeżniesz;~A
 69     3, 35|           jej zrazu przeciwny, ale skoro rozważył, że inaczej nie
 70     3, 35|    gospodarze zaczęli wywodzić, iż skoro ksiądz zachęca, to warto
 71     3, 35|            w Dołach.~- Pewnie; ale skoro naczelnik przykaże, to usłuchać
 72     3, 36|       rozglądając się po niebie.~- Skoro człowiek łąkę kosi, leda
 73     3, 36|       swarach.~Nie dziwota też, że skoro nadeszły sianokosy, odetchnęli,
 74     3, 36| nieprzerwanie, od samego świtania, skoro jeno pierwsze zorze niebo
 75     4, 37|  obstawione długachnymi ławami, że skoro się jeno rozsiedli, zaraz
 76     4, 37|          gorącości.~Zaś u Borynów, skoro uprzątnęli po gościach i
 77     4, 38|   płóciennymi dachami nakryte.~Zaś skoro dzwony zabimbały, skoro
 78     4, 38|            skoro dzwony zabimbały, skoro ich głos radosny rozlał
 79     4, 38|           najcieniej wyciągał.~Ale skoro jeno zasygnowali na sumę,
 80     4, 38|     obertelek całe portki. Głupie, skoro dziedzic tyle daje, to może
 81     4, 38|         dziad cosik se umyślił, bo skoro Witek przyleciał pod chałupę,
 82     4, 39|         Jambroż musiał wyganiać.~A skoro ksiądz skończył, wyszli
 83     4, 39|            broniła się Hanka, lecz skoro się porozchodzili spać,
 84     4, 39|         szepnęła z rezygnacją:~- A skoro już pomarł, to już taka
 85     4, 40|   próbowała sobie wyrozumieć, lecz skoro jeno chyla tyla poszarzały
 86     4, 40|     wszyćko miała sposobną radę.~A skoro Witek pognał krowy i owce,
 87     4, 40|        było zimno, to jeszcze, ale skoro dogrzało słońce i zaleciało
 88     4, 40|    szwendając się tak z bliska, iż skoro poruszył ręką, odleciały
 89     4, 40|    warknęła harno i zaczepnie, ale skoro odeszli, przycichła zaraz,
 90     4, 40|           i zaśmiał się zjadliwie, skoro Antek powiedział:~- Przeciek
 91     4, 41|      umęczony pracą i spiekotą, że skoro Pietrek nadjechał, krzyknął
 92     4, 41|   wybierając sposobne miejsce, ale skoro go skryły drzewa, puścił
 93     4, 41|      dziwnie był la niej dobry, że skoro mu opowiedziała, z czym
 94     4, 41|        dziwnie rozebrało Antka, że skoro jeno został sam na sam z
 95     4, 42|       Szymek przywarł na chwilę, a skoro tamten znowu zachrapał,
 96     4, 42|    niewolił, gorzałką częstował, a skoro się pokazała Jagusia, sielnie
 97     4, 42|        zwyczajnie, przysłali, więc skoro ktosik o tym wspomniał,
 98     4, 43|        odganiała każdego.~A teraz, skoro ugwarzyła się z Hanką, podetknęła
 99     4, 43|        jakimś żałosnym bekiem, ale skoro Witek wsunął się do izby,
100     4, 43|            nie mogąc się uspokoić, skoro się jeno ściemniało, zebrała
101     4, 43|    przewracała z boku na bok, więc skoro matka zachrapała, podniesła
102     4, 44|         się jenszymi ubierami, ale skoro się jeno rozeszło, jako
103     4, 44|            chłop się nie ulęknął i skoro się jeno przyciszyło, znowuj
104     4, 44|      Grzela, dobrze rozumiejąc, że skoro każden z osobna pójdzie
105     4, 45|           ku lasom niedalekim, ale skoro się wysunął z cieniów na
106     4, 45|            i nie wypowiedzieć, zaś skoro przeszła pierwsza radość,
107     4, 45|          świat duszą miłującą, ale skoro zadzwoniła sygnaturka, rzucił
108     4, 45|          jednaką żarliwością, lecz skoro Jasio ruszył się z domu,
109     4, 46|           właśnie czekał Antek, bo skoro jeno drogi opustoszały i
110     4, 47|            się cieszył żniwami, bo skoro jeno podniesła się przypołudniowa
111     4, 47|    lekkiemu skonaniu.~Tylko Jasia, skoro zajrzał w jej martwe oczy
112     4, 48|          Myślałam sobie zawsze, że skoro mój syn nosi kapłańską sukienkę,
113     4, 48|        wyrzekał na gorąc w izbie i skoro tylko sprzątnęli miski,
114     4, 49|   proboszczowską strzelbą w ręku i skoro się wstrzymali, ryknął z
115     4, 49|        przy wozie, smagał krowy, a skoro jeno upatrzył porę, szeptał
116     4, 49|           wszystko do dawnego, ale skoro jeno słońce wyniesło się