Tom, Rozdzial

  1     1, 1 |             kolan roztrzęsioną głową, a łzy jak groch posypały się po
  2     1, 2 |                 po raz trzy razy, aż mu łzy w oczach stanęły.~- Tęga
  3     1, 4 |              tymi ślicznościami, że aże łzy miał w oczach i koniecznie
  4     1, 4 |                 grdykę go coś ułapiło i łzy same leciały mu z oczów,
  5     1, 4 |           skruszonym sercem, niejednemu łzy pociekły, a któren znów
  6     1, 4 |              bezsilności tak silnym, że łzy jej pociekły po twarzy,
  7     1, 5 |                 cicho niby łza - krwawe łzy umarłego lata, i padały
  8     1, 5 |               się modlić tak gorąco, aż łzy jej pociekły z zaczerwienionych
  9     1, 7 |                Skarżyła się cicho przez łzy, aż stara się udobruchała
 10     1, 7 |                 na muzykę jak mało kto, łzy ciurkiem pociekły po twarzy.~-
 11     1, 7 |                  bo choć nie chciała, a łzy same kapały z tej onej tęskliwości
 12     1, 9 |                cynową, żeby nie paść, a łzy to mu jak te paciorki suły
 13     1, 9 |                 Mario! - jęczał cicho i łzy jak groch sypały mu się
 14     1, 10|                 aż tą prośbą błagalną i łzy jęły mu kapać z zapadłych,
 15     1, 10|            odbierzcie - dorzuciła przez łzy Hanka.~- Zmilkniesz ty,
 16     1, 10|             okap i jęła zalewanym przez łzy, nieprzytomnym głosem krzyczeć:~-
 17     1, 11|                już nie zdążyła rzec, bo łzy ciurkiem polały się z jej
 18     1, 11|               bujno, uśmiechnięta przez łzy, co jej jeszcze u rzęs wisiały,
 19     1, 11|         częstować, przepijać i przez te łzy, co jej ciekły, kumy i kumów
 20     1, 12|            ściany żywiczne strugi, niby łzy krwawe i zastygłe...~Słoneczny
 21     1, 12|                się w męce, ale przez te łzy i rozpacze jęły mu się wić
 22     1, 12|            modlił się tak gorąco, aż mu łzy ciekły po twarzy, a Kuba
 23     1, 12|              Żałość ścisnęła mu duszę i łzy pociekły po twarzy, płakał
 24     2, 14|                się szybko do dzieci, bo łzy posypały mu się z oczów.~
 25     2, 16|                pokornie u proga i przez łzy, co się jej jak groch sypały,
 26     2, 16|            dłoniach też płakała, aż jej łzy ciekły przez palce, że chowała
 27     2, 16|             ogień! - Ale upadł na ławę, łzy mu zalały głos, trząsł się
 28     2, 16|           brakowało, dusze się trzęsły, łzy nabiegały do oczów, serca
 29     2, 16|                trwogą i współczuciem, a łzy same napływały do oczów.~
 30     2, 17|                 jakby kamieniem.~Aż jej łzy stanęły w oczach z tego
 31     2, 18|             pomarł! - wołał Witek przez łzy.~- Długo był u was?~- A
 32     2, 19|                   prosiła powstrzymując łzy.~- Idź sama, nie pójdę z
 33     2, 21|              Jeno popłakiwała żałośnie, łzy same się lały tryskając
 34     2, 22|       zaczarowane światy, oczy gorzały, łzy ciekły z nieopowiedzianej
 35     2, 22|            świętymi rączkami, otarła te łzy żałośliwe, przytuliła do
 36     2, 23|               cosik sparło, że się same łzy leją.~Zafrasował się wielce,
 37     2, 23|                się gdziesik w siebie, a łzy skapywały jej z oczu jak
 38     2, 25|          ziemniaki ze solą i te gorzkie łzy za przyprawę.~To juści,
 39     3, 26|               wtóru weselnego, aże same łzy leją się z oczu, aże dusza
 40     3, 26|                    Mogła to mówić! kiej łzy jako ten deszcz rzęsisty
 41     3, 26|            popytać... ale se pójdę... - Łzy cisnęły się do oczu.~- Nie
 42     3, 26|             twarzy posypały się ciężkie łzy.~Agata patrzała w nią jak
 43     3, 27|                 wezbranej tęskności, że łzy ważne pociekły po zbladłych
 44     3, 27|                kieby przecknęła, otarła łzy, doczesała włosów i poszła
 45     3, 27|                krzepiła chwiejne, ale i łzy rzęsiściej płynęły, i odnowione
 46     3, 28|          boleśnie, że te jej słowa kiej łzy gorzkie i palące kapały
 47     3, 28|                febrze i serce kołatało, łzy posypały się kiej groch.
 48     3, 29|          jęczała boleśnie, że niejednej łzy się puszczały z żalu.~-
 49     3, 29|             wzruszony, że sam ukradkiem łzy ocierał.~- Na żebry przyjdzie
 50     3, 29|                a nie po jednym policzku łzy skapywały gorące...~Ale
 51     3, 29|              tak jakoś strapiona, że aż łzy zasiwiły się u jej rzęs
 52     3, 30|                 ścisnął za serce i same łzy się polały z nagłej tęskności...~
 53     3, 30|           dobrodziej poczciwy ocierając łzy rękawem wołał, że Pan Jezus
 54     3, 30|               wicher uniesienia osuszył łzy i porwał dusze, iż naraz
 55     3, 30|                się cichuśko i rosy kiej łzy posypały się na ziemię.~
 56     3, 30|               przysłoniła twarz rękoma, łzy pociekły przez palce.~-
 57     3, 30|                nie mogła, żal ją dusił, łzy zalewały, to jeszcze krzyknął,
 58     3, 30|               paląca i tak rzewliwa, że łzy przysłaniały oczy i ognie
 59     3, 32|         szeptała gorąco rozwodząc ręce.~Łzy posypały się jej z wyblakłych
 60     3, 32|                 łakomie, czy zgotowane.~Łzy ustać musiały i boleście
 61     3, 32|                dziwna tęskność, że jaże łzy nabiegały do oczu, a dusza
 62     3, 32|          żarliwą i dziękczynną modlitwą łzy płynęły z oczu, uwieszonych
 63     3, 32|            krzyżem, pot obcierając i te łzy poczciwe~A naród skotłował
 64     3, 32|              czując zarazem, jak w niej łzy piekące wzbierają, jak żal
 65     3, 32|               ciężkim żalem, ledwie już łzy wstrzymując a wyrzekania
 66     3, 32|                 i krzyż dziw nie pękał, łzy i tak cięgiem stały jej
 67     3, 33|              trząsł się na ziemię; kiej łzy na wody stawu padał.~Ziemia
 68     3, 33|                 na płoty.~Teresce naraz łzy się puściły z oczu i ciurkiem
 69     3, 33|                 straszną, ale zdradliwe łzy same jakoś pociekły rozpalonymi
 70     3, 33|                  skamlała powstrzymując łzy: dusza się jej darła, jakby
 71     3, 35|                jej z piersi, a niekiedy łzy kapały z zaczerwienionych
 72     3, 35|           Umierała prawie ze szczęścia, łzy ciekły strumieniami a wraz
 73     3, 35|                się wreszcie i ocierając łzy powiedziała Rochowi:~- Jużem
 74     3, 35|                 skamlę jak ten pies!...~Łzy mu zalały gardło.~Jędrek
 75     3, 35|           skłopotany.~Płacz ją chwycił, łzy jak groch sypnęły się po
 76     3, 36|           toczyły się ciężkimi kroplami łzy.~Uciekała wtedy na świat,
 77     4, 37|        piersiami, nie puściła ni jednej łzy, nie poredziła krzyczeć,
 78     4, 37|             wzdychał, niby to żałował i łzy obcierał, a w oczy nie patrzył.
 79     4, 37|            ocierając te jakieś ostatnie łzy, co same skapywały, cięgiem
 80     4, 37|              rozpierało radością i same łzy cisnęły się do oczów.~-
 81     4, 37|             pacierz obcierając rzęsiste łzy.~- By chociaż synowie wdali
 82     4, 37|           wdowam! wdowam - powtórzyła i łzy napełniły jej modre oczy,
 83     4, 37|                 nieustannie, to obtarła łzy, westchnęła raz i drugi
 84     4, 37|                mdlały struchlałe i same łzy ciekły z oczów; albo też
 85     4, 37|         rozpacznie i tak jękliwie, jaże łzy się cisnęły, zamierało serce,
 86     4, 37|                ciężej, a już poniektóry łzy obcierał, to szeptał pacierz
 87     4, 38|                 tak boleśnie, jaże same łzy pociekły po twarzy.~- Ale
 88     4, 39|                dysząc, Dominikowej jaże łzy pociekły spod szmat, jakimi
 89     4, 39|               na najgorsze.~Hance naraz łzy zalały oczy, pamięć zdrad
 90     4, 39|                a płony piasek, że nawet łzy przestały cieknąć po twarzy,
 91     4, 39|                 rzewliwie, mówiła przez łzy:~- Wola boska, moi drodzy.
 92     4, 40|                  brakowało tchu, dusiły łzy i w głowie miała taki mąt,
 93     4, 40|           wyjąkać:~- Tyżeś to! Tyżeś! - łzy zalały resztę słów nabranych
 94     4, 40|             pamięci, a jeno te szczęsne łzy spływały ciurkiem po twarzy
 95     4, 40|                 taką radością, że Hance łzy kapały po zrumienionej twarzy,
 96     4, 40|              jakąś niewiadomą stronę, i łzy słodkie wyciska, i nieukojoną
 97     4, 41|                jęknął ocierając rękawem łzy, ale naraz porwał się i
 98     4, 41|               rzekła ciszej, ledwie już łzy powstrzymując:~- Odsiedzisz
 99     4, 42|               wszystkiej duszy, jaże mu łzy pociekły, i obejmując Jezusowe
100     4, 43|          dziękczynnie, wyciągając ręce, łzy pociekły jej z oczów i tak
101     4, 45|                  żałość ścisnęła duszę, łzy zatopiły oczy, współczująca
102     4, 46|                Porwała się jak wicher i łzy potrzęsły się jej z oczów
103     4, 47|       rozpłakała się i jęła mówić przez łzy i szlochania - wiecie, a
104     4, 47|                 kiej dzieciątko i przez łzy lejące się ciurkiem, przez
105     4, 47| nieopowiedzianej szczęśliwości, radosne łzy siwiły się w jej oczach.
106     4, 48|                 piersi jęła mu obcierać łzy a uspokajać.~- Nie dziw
107     4, 48|              dziw me rozum nie odszedł.~Łzy błysnęły jej u rzęs przysłaniając
108     4, 48|               dobrze i radośnie, obojgu łzy spływały po zbladłych twarzach,
109     4, 48|            przez mgłę widział, przez te łzy zaledwie powstrzymywane,
110     4, 48|                łykając gorzkie, sieroce łzy patrzyła w Jasia kieby w
111     4, 49|              zawzięciej, chociaż palące łzy ciekły jej spod szmat przewiązujących
112     4, 49|               dzieje dokoła, tylko żywe łzy nieustanną strugą ciekły
113     4, 49|            wyszedł obcierając ukradkiem łzy. Nastusia przędła len pod