Tom, Rozdzial

  1     1, 1 |            która, że ręce miała uwalane ziemią, przez zapaskę ujęła jego
  2     1, 3 |               monstrancji, zawisłej nad ziemią świętą, nad rodzoną...~Dopiero
  3     1, 3 |            wszystkich jednako ta święta ziemia pokryje. ~- Leda jeden abo
  4     1, 4 |              Mieć ze trzy krowy, toby i ziemia się pożywiła.~- I konia
  5     1, 5 |                drzewach lub krążyły nad ziemią kracząc głucho - jakoby
  6     1, 6 |         ciężkich chmur, skłębionych nad ziemią, spod zielonawych szarug
  7     1, 6 |            prześwięte bezczucie, jak ta ziemia rodzona w jesienne martwe
  8     1, 6 |                martwe noce - bo jako ta ziemia święta była Jagusina dusza -
  9     1, 6 |                Jagusina dusza - jako ta ziemia. Leżała w jakichś głębokościach
 10     1, 6 |             jest, bo musi... bo jako ta ziemia święta, taką była Jagusina
 11     1, 6 |                Jagusina dusza - jako ta ziemia!...~I długo tak siedziała
 12     1, 9 |              stały ciężko pochylone nad ziemią...~Bolesna, głucha cisza
 13     1, 9 |                 podnosili szare, jak ta ziemia, twarze i topili oczy beztrwożne
 14     1, 9 |           zakrzepłe i wyczerpane jak ta ziemia święta, a oczy szare niby
 15     1, 10|          przeogromne. Zimno się robiło, ziemia tężała, powietrze czyniło
 16     1, 11|                  jesiennym światłem, że ziemia błyszczała jakby oroszona,
 17     1, 11|                 ramię przy ramieniu, aż ziemia dudniła pod nogami, a tak
 18     1, 11|                jako te drzewa i ludzie, ziemia i gwiazdy, i te płoty, i
 19     1, 12|                  co słały się nisko nad ziemią grubym, rzednącym zwałem,
 20     1, 12|               nozdrza i dech zapierało, ziemia dzwoniła pod nogami i zmarzłe
 21     1, 12|           wesołość, zabawa, a raz w raz ziemia dudniała od przegonów i
 22     2, 13|                 jakby strachem stężałe, ziemia dygotała, a wszelaki stwór
 23     2, 13|               rzetelnie, bo ano rankiem ziemia już dropiała spod stratowanych
 24     2, 13|                a te tętenty, od których ziemia drżała, a te hukania Bóg
 25     2, 16|              kochany! Wszystko! To i ta ziemia, i te kamienie! - wykrzyknęła
 26     2, 16|             świtu, kto kamieniem, wodą, ziemia, drzewem, kto jeszcze czym
 27     2, 16|            wiadomo - aż rozległ się nad ziemią anielski śpiew:~Bóg się
 28     2, 17|               wiośnie do słońca, jak ta ziemia prężąca się pod pierwszym
 29     2, 19|               niech jeno śnieg spadnie, ziemia się przesłoni, a wnet każde
 30     2, 21|           szepnął stary nasłuchując nad ziemią głuchych drgań.~- Nie marudźcie,
 31     2, 21|             lodowymi, widziała się cała ziemia.~A zewsząd wraz z noc szło
 32     2, 21|                 nierozeznane drgały nad ziemią, to szumy borów huczały
 33     2, 22|               że przepadła sprzed oczów ziemia cała, izba, luta noc, świat
 34     2, 22|              komunią marzenia - jako ta ziemia drży pławiąc się w słońcu
 35     2, 22|            resztę... że nie ostało nic, ziemia jeno a niebo.~Siedział na
 36     2, 22|           drzewa poschły, wody wyschły, ziemia popękała.~Potem opuścili
 37     2, 22|                tęczą się rozsnuć między ziemią a niebem.~To trwali w cichości,
 38     2, 23|                dziw serca nie rozpękły; ziemia usuwała się spod nóg, lecieli
 39     2, 23|                soki, żywiące skryto pod ziemią, budzą się o wiośnie każdej,
 40     2, 23|             serca tętniały w jedno z tą ziemią świętą, a spojrzenia padały
 41     2, 23|              otwór, czerniejący tuż nad ziemią. ~ ~. . . . . . . . . . . .~ ~
 42     2, 25|           ciężkie zmierzchy wisiały nad ziemią od świtu do nocy, zaś niekiedy,
 43     2, 25|          topniał i szły ciągłe deszcze, ziemia prędko odmarzała i puszczały
 44     2, 25|               niech jeno śniegi spłyną, ziemia odtaje i przeschnie, słońce
 45     2, 25|            drugie roki, bo wciąż lało i ziemia wolniej puszczała, i wody
 46     2, 25|               by, w połowie marca, kiej ziemia odmarza i drzewa soki ciągnąć
 47     2, 25|            przeciągał mroźny wiater, że ziemia jęła się ścinać w grudę
 48     2, 25|                 świtowych brzaskach, aż ziemia dygotała, aż wystraszone
 49     2, 25|        spamiętał!...~Szli mocno, aż się ziemia trzęsła, posępni, kwardzi
 50     2, 25|             jeno rozbrzmiewał po lesie, ziemia drgała cięgiem od zwalonych
 51     3, 26|        przecierało się już ździebko nad ziemią czarną, głuchą i zgoła w
 52     3, 26|                uszach dzwoniąca, jakoby ziemia dech przytaiła - jeno wiater,
 53     3, 26|                szczęśliwości godzinę...~Ziemia się rozdzwaniała życiem
 54     3, 26|       zgarniając wszystkie te głosy, że ziemia stawała niekiedy w takiej
 55     3, 26|                rolę mało kto ciągnie... ziemia aż się prosi pługa! - mruczała
 56     3, 26|          niewidna kiej te płoty albo ta ziemia, miejscami już przesychająca,
 57     3, 26|               spłynęły, role podeschły, ziemia aż się prosi o obróbkę,
 58     3, 27|              jękliwy rozsypywał się nad ziemią rzewliwie, aż ją od tych
 59     3, 29|            całkiem co inszego - oto, że ziemia stojała odłogiem, bo nie
 60     3, 29|          podsychały role, wody opadły i ziemia się prawie prosiła o pługi,
 61     3, 29|        najpierwsze - polne roboty?...~A ziemia czekała; wygrzewało ją młode
 62     3, 30|           zatrzęsły się młode liście, a ziemia zadrgała, że gęste runie
 63     3, 30|                 bił niekiedy chłodnawy, ziemią przejęty ciąg i skowronkowe
 64     3, 30|               słowa miodne, jak wyschła ziemia pije dżdże rosiste i ciepłe.~
 65     3, 31|               przeschnie.~- Nim się też ziemia wygrzeje do siewu, może
 66     3, 31|           niedojrzanego, wiążąc niebo z ziemią, że ino przygięło się wszystko
 67     3, 31|               wzbierał taką zwiesną, aż ziemia zdawała się kipieć i bulgotać
 68     3, 31|                 Juści, sady wisiały nad ziemią kiej ta chmura zieloności,
 69     3, 32|               ziemniak, przygarniały go ziemią, okopując zarazem w poprzeczne
 70     3, 33|                łzy na wody stawu padał.~Ziemia się budziła, ptaki zaśpiewały
 71     3, 33|         Powietrze szło rzeźwe, przejęte ziemią i kwiatami. Spod leśnych
 72     3, 33|                twierdził Grzela.~- Taka ziemia, po sto rubli za morgę nie
 73     3, 33|              złote niebo lebo przyschła ziemia taką pieśnią zagrała majową.~
 74     3, 34|               powiew nie przewiewał nad ziemią, słońce zarno od wschodu
 75     3, 34|                 tupotu dudniała wyschła ziemia - a głosy dzwonów wynosiły
 76     3, 34|               drugim, grzmoty zatrzęsły ziemią i ognie błyskawic ozdzierały
 77     3, 34|                po ogródkach; przemiękła ziemia jakby się rozpaliła w słońcu;
 78     3, 34|                piszczy, a tu pobok leży ziemia wolna i prosi się, by ją
 79     3, 35|            wyrywał.~A chociaż spieczona ziemia dudniała pod chłopami, a
 80     3, 35| poczerwieniawszy ze złości, wrzasnął:~- Ziemia jest tego, kto za nią płaci!~-
 81     3, 36|            buchnęły zapachy, jakby cała ziemia była trybularzem, toczyły
 82     3, 36|        chłodniejszy, pachniało sianem i ziemią przemoczoną, po drogach
 83     3, 36|              krojcami wskroś mroków, że ziemia zdała się kolebać.~Przeciągły,
 84     3, 36|            ociężałą już i pustą dłonią, ziemia przemówiła w jeden chór
 85     3, 36|              uciekać, zabrakło mu sił i ziemia chwyciła za nogi, plątały
 86     4, 37|              już go nikto nie wyłowi, a ziemia nie poczeka i trza kole
 87     4, 37|                  jaże wszystkie niebo i ziemia wzbiera żałosnym jękiem
 88     4, 38|                 z niemym podziwem, gdyż ziemia stojała przystrojona kieby
 89     4, 38|                 wyżerając oczy. Parzyła ziemia, parzyły rozgrzane mury,
 90     4, 38|                jak by się to podzielili ziemią i co by wypadło na każdego.~-
 91     4, 38|                 pazur? I nam się należy ziemia! Nie dopuścim do zgody!
 92     4, 39|              tak wzmógł, że już parzyła ziemia i rozpalone powietrze zawiewało
 93     4, 40|          dogrzało słońce i zaleciało mi ziemią, to myślałem, co się już
 94     4, 40|           koniczynę i kosy migotały nad ziemią niby te sine błyskawice,
 95     4, 41|             popuszczały żywicą, parzyła ziemia i powietrze prażyło kiej
 96     4, 41|                przyorywał Antek.~Że zaś ziemia gliniasta, mimo niedawnego
 97     4, 41|           ledwie okrzesane z gałęzi, aż ziemia jęczała, zaś sześciu chłopa
 98     4, 42|                kiej młode bory. Słowem, ziemia była taka, co pies by nad
 99     4, 42|            powiedział:~- Rzekłem! Każda ziemia dobra, jak się jej człowiek
100     4, 42|                 rozprażone a duszne, że ziemia pękała, wody wysychały,
101     4, 43|                 ten świt szarzejący nad ziemią, z lękiem a radością dając
102     4, 45|               jej twarz wyschniętą kiej ziemia.~- Jeno już Pańskiego miłosierdzia
103     4, 45|               kłosy, dzwoniła spieczona ziemia, dzwoniły sady przygięte
104     4, 45|             ptak rozśpiewany wysoko nad ziemią.~Cofnął się jakoś dziwnie
105     4, 48|             światy.~Słońce już zaszło i ziemia spłynęła zorzami kieby tą,
106     4, 49|       zapamiętalej.~- Ze to taką święta ziemia nosi!~- A przez kogo pomarł
107     4, 49|                 obmierzłe rzucili, jaże ziemia pod nią jęknęła, padła wznak
108     4, 49|               na wieki!~- By cię święta ziemia wyrzuciła!~- Byś zdechła
109     4, 49|              wskroś całego świata, jaże ziemia dygotała i chałupy się trzęsły.~
110     4, 49|                 modrzało kiej opłukane, ziemia polśniewała rosami, śpiewały