Tom, Rozdzial

  1     1, 2 |            jedli w sieniach albo i zgoła przed domami, że ino skrzybot
  2     1, 2 |           z grochem, to już jensza zgoła tak nie potrafi...~A teraz
  3     1, 3 |          świeciły kiej u źbika abo zgoła u złego... Przeżegnałem
  4     1, 4 |          na nią z zazdrością abo i zgoła przystawały w podle, abych
  5     1, 4 |    szynkwasie, pod ścianami albo i zgoła w pośrodku izby i raił,
  6     1, 5 |          stały pod ścianami albo i zgoła na ziemi leżały, a szedł
  7     1, 5 |       ślepych, kulawych, niemych i zgoła bez rąk i nóg, tyla jak
  8     1, 8 |           pustą drogę wyglądał abo zgoła i z ganku na Jagusiną chałupę
  9     1, 9 |    ogłuszony jeszcze, nieprzytomny zgoła i nie wiedzący, co się z
 10     2, 13|         ckne, stękliwe, oropiałe i zgoła lamentem przejęte, a lodowym
 11     2, 13|          przekrwione, przeropiałe, zgoła paskudne, kieby te ścierwa
 12     2, 13|           wpadały do stodół albo i zgoła do sieni, psy wyły po przyzbach
 13     2, 13|         się nie ruszył, skamieniał zgoła, jeno patrzył za nimi...
 14     2, 13|        wolna, niby to medytował, a zgoła nie wiedział, co się działo
 15     2, 15|          jakby skrzepła na lód, że zgoła niepodobny był do dawnego.
 16     2, 16|         gdzie, a już przebrzmiał i zgoła przepadło w cichościach.~
 17     2, 16|   zatraciła się całkiem, przepadła zgoła - a on wciąż klęczał, słyszała
 18     2, 18|      zasnute były bielmem, oślepłe zgoła i sine mrocznością, że nic
 19     2, 19|      śmiertelne gzło przyodziana i zgoła umarła; gwiazdy też jęły
 20     2, 19|           wpodle siebie, pobratani zgoła i w takim przyjacielstwie,
 21     2, 19|         łbem tłukł o ścianę albo i zgoła życia się pozbawił!~- Abo
 22     2, 19|            a georginie, a maki, że zgoła podlejsze się przy niej
 23     2, 19|          puśćcie! - bełkotał Antek zgoła nieprzytomnie i przysuwał
 24     2, 19|         nie słyszał i nie rozumiał zgoła, przecknął dopiero na głos
 25     2, 19|    poświatą, drzewa kładły długie, zgoła niebieskie, przesrebrzone
 26     2, 20|     rozbitym, co choć odrutowany i zgoła cały się widział, a gdziesik
 27     2, 20|       zdziebko, ale żywe jeszcze i zgoła nie zabite jeszcze podejrzenia.~
 28     2, 21|            potem nastawały długie, zgoła martwe cisze, w których
 29     2, 21|         śniegi, wichry, cały świat zgoła i że zawsze tak szła śmiertelnie
 30     2, 22|          tylko nieśmiały jest, ale zgoła niegłupi., a tak bronił
 31     2, 22|          on jest, o naród nie dba, zgoła zły pasterz, odpowie za
 32     2, 23|        zatopionych dali, nie wiada zgoła skąd, drgały rozprysłe,
 33     2, 23|            i padli... nieprzytomni zgoła. . .~Świat się wszystek
 34     2, 23|           oszalałym, nieprzytomnym zgoła głosem:~- Gore! gore! -
 35     2, 24|       pełno było w podwórzu, a już zgoła ciżbą się gęstwili wpodle
 36     2, 24|       rozczapierzone, nieprzytomne zgoła, darły się pobok niej na
 37     2, 24|       przypuszczenia coraz insze i zgoła niepodobne do wiary...~Noc
 38     2, 24|   Przyszedł marzec i nastały czasy zgoła nie do wytrzymania, dnie
 39     2, 24|            tak zmieniona, że kieby zgoła inna podniesła się z tej
 40     2, 24|        twarz miała szarą, popielną zgoła, porytą zmarszczkami, postarzałą
 41     2, 24|      gdzieś przed się, bez pamięci zgoła - jak zresztą co dnia...~
 42     2, 25|            że czas się ano uczynił zgoła psi, rozmiękły, zimny i
 43     2, 25|        widziały, że nie wiada było zgoła, kaj jej początek, a kędy
 44     2, 25|    ustępliwy, ale teraz to już się zgoła na kamień przemienił. Jagnę
 45     2, 25|        wymawiał, ale miał ją teraz zgoła za dziewkę, i tak ją też
 46     2, 25|     pieściwiej, i już w sobie była zgoła delikatniejsza od inszych.~
 47     2, 25|           tak różny od drugich, że zgoła do nikogo niepodobien we
 48     2, 25|            wieczornych, zapominali zgoła o sobie, a jeno się snuli
 49     2, 25|     przysłaniał ogromem, że ginęli zgoła w cieniu konarów, jeno topory
 50     2, 25|          długą chwilę, nie wiedząc zgoła, co się z nim dzieje, naraz
 51     3, 26|            ziemią czarną, głuchą i zgoła w mrokach zagubioną.~Mgły
 52     3, 26|       wszystko czyste, nie używane zgoła, by nie marać, zawsze mieć
 53     3, 26|           ano choruje i bez rozumu zgoła leży, juści, on najbardziej
 54     3, 26|          przez zimę, a czego Agata zgoła nie wiedziała.~Aż stara
 55     3, 27|         trup był siny, okrwawiony, zgoła nieprzytomny.~Juści, że
 56     3, 27|           przed się nieruchomo nic zgoła nie widzące, głowę miał
 57     3, 27|          szła ciągła wojna, że już zgoła było nie do wytrzymania.~
 58     3, 27|           się jakimś drugim, obcym zgoła i tak obojętnym, że nie
 59     3, 27|    podnosił ku południowi, cichość zgoła świąteczna ogarniała wieś,
 60     3, 28|      ogniowego migotu w chałupach, zgoła przepadłych w nocy. Wieś
 61     3, 28|        język stoczyła.~I nie wiada zgoła, na czym by się to skończyło,
 62     3, 29|           działo w Lipcach, że już zgoła gorzej nie mogło.~Zaś nie
 63     3, 29|           role stały puste, ciche, zgoła obumarłe i jako ten smętarz
 64     3, 30|            rozsłoneczniony i jakiś zgoła weselszy. Ptaki śpiewały
 65     3, 30|             a pokoje mają dworskie zgoła, wysokie, widne, z podłogą,
 66     3, 31|           zaś i drugie, do tamtych zgoła niepodobne.~Bez słońca,
 67     3, 31|            napity był, rozespany i zgoła nieprzytomny, bo jął cosik
 68     3, 31|     roznosił nowinę tak dziwną, że zgoła nie do uwierzenia. Oto rozpowiadał
 69     3, 31|            pracy a trudu się imał.~Zgoła nabożna i święta cichość
 70     3, 31|    obejście mieli delikatne i mowę zgoła pańską. Obyczajny był naród,
 71     3, 32|         niepewności, obawy jeszcze zgoła ciemne.~Coraz wolniej szła
 72     3, 32|   szczęśliwości w całym życiu, nic zgoła! Skarżyła się tak żałośnie,
 73     3, 32|         oczy szły za nim pokornie, zgoła truchlejąc z dziwnej słodkości...~
 74     3, 32|    zatrzęsła się radością i pijana zgoła nadzieja rozsadzała jej
 75     3, 32|       Tylko u jednych Borynów było zgoła inaczej.~Dom ostał prawie
 76     3, 33|      uwierzył; swoje on wiedział i zgoła drugie.~Tak ano przechodziły
 77     3, 34|           jeszcze podniósł, że już zgoła wytrzymać było nie sposób
 78     3, 36|            co tchu, nie rozumiejąc zgoła, co się tam stało:~A oto
 79     3, 36|         godziny bez ruchu i myśli, zgoła do słupa podobnej.~Maciej
 80     3, 36|     skołtunionych topielach, a coś zgoła niepojętego jakby wstało
 81     4, 37|     uwalaną w ziemi gębą, podobien zgoła do zeschłej na słońcu grudy
 82     4, 37|         gorąca, co już doskwierało zgoła nie do zniesienia. Parno
 83     4, 37|       dymem, próchnicą, mamidłem i zgoła niczym...~A cóżeś to ty
 84     4, 37|            i dalekie, powinowate i zgoła obce, a już może najrzewliwiej
 85     4, 37|           jeden Jambroż był dzisia zgoła niepodobny do siebie. Juści,
 86     4, 37|          się długie, nieskończone, zgoła grobowe cichoście.~Oni zaś
 87     4, 37|          bledzi, z zapartym tchem, zgoła nieprzytomni.~Naraz koń
 88     4, 38|      słuchać spowiedzi, nie bacząc zgoła na tłok ni na spiekę.~A
 89     4, 39|         nieopowiedziany żal, jakiś zgoła nieczłowiekowy żal, że chciała
 90     4, 39|           wynosiła się inna jakaś, zgoła obca i zarazem tak jakoś
 91     4, 40|           Cisnęła się też do niego zgoła już bez pamięci, a jeno
 92     4, 40|             mocarny, pański, jakby zgoła kto drugi, pojąć tego nie
 93     4, 40|           ale całkiem jesteś jakiś zgoła inakszy.~- Poczekaj, pójdę
 94     4, 40|            niebu, w najszczerszej, zgoła niewypowiedzianej podzięce
 95     4, 40|            sycąc mu duszę upojną i zgoła niewypowiedzianą słodkością.~
 96     4, 40|       Ciężką mu była ta spowiedź i zgoła niełacnym pokajanie, ale
 97     4, 41|  przystanęła trwożnie, nie wiedząc zgoła, co począć, bezradna całkiem
 98     4, 41|         się i płacząc na przemian, zgoła jakby pijany radosną nadzieją.~
 99     4, 43|          Brat mój, a słucham kieby zgoła o obcym.~- A taki poczciwy,
100     4, 45|       kroków pogroził mu pięścią i zgoła już inaczej zawrzeszczał:~-
101     4, 45|      takiego się dzieje, czego już zgoła człowieczy rozum nie rozbierze.
102     4, 46|          wszędy nie przepuszczając zgoła niczemu, że nawet któryś
103     4, 46| przyśpieszyć...~Mówił tak ważkie i zgoła niespodziane rzeczy, że
104     4, 47|            winowata, co? - jąkała, zgoła już nieprzytomna ze wstydu
105     4, 48|       tęsknicy, śliczności pełna i zgoła jakiemuś cudowi podobna.~-
106     4, 49|        Dominikowej zrobiło się już zgoła nie do wytrzymania, Jagusia
107     4, 49|            gruchnęła po wsi wieść, zgoła niepodobna do wiary, że
108     4, 49|            ogarnął Lipce, a ludzie zgoła się powściekali, bo co jeno