Tom, Rozdzial

  1     1, 2 |              kiej tak pilnujecie! - rzucił lejce synowi i z batem w
  2     1, 2 |          taką senność, że jak stał, rzucił się na łóżko by się z pacierz
  3     1, 2 |           krowę obłupiał ze skóry - rzucił Antek.~I już nie mówili,
  4     1, 2 |          Zgadł, bo wójt wszedł, bat rzucił w kąt i od progu wołał:~-
  5     1, 2 |          bez to niktoj nie pomarł - rzucił dziad.~Boryna wzdragał się,
  6     1, 3 | obwieszonych jabłkami niby pięście; rzucił czymściś do budy, koło drzwi,
  7     1, 3 |           spał będziesz, jucho! - i rzucił w niego raz, drugi, że pies
  8     1, 3 |         Wyjął zza pazuchy kawałek i rzucił, pies pochwycił i schował
  9     1, 3 |         głupi myśli - straszyć, tom rzucił nań patykiem i idę ku domowi
 10     1, 4 |           na światło, Kuba powstał, rzucił mocno pieniądz i długo,
 11     1, 4 |         misek, aż mu raz w raz ktoś rzucił kostkę jaką, z którą uciekał
 12     1, 5 |            na nią.~- Bardzo ładna - rzucił chłopak.~- Jak wszystkie
 13     1, 5 |       wystarczy.~- Póki Żydy dają - rzucił złośliwie, aż Jaguś obejrzała
 14     1, 6 |        jakby kto przygarścią piasku rzucił, to wiatr szumiał i baraszkował
 15     1, 7 |       wszyscy.~- Co się stało?~Roch rzucił się do sieni tak prędko,
 16     1, 7 |        chlebaszka, kiejś głodny - i rzucił mu z torby.~Ale pies się
 17     1, 7 |             na umęczenie - to Burek rzucił się na wszystkich i jął
 18     1, 7 |            Jagustynce markotno... - rzucił któryś z parobków.~- Głupiś...
 19     1, 8 |             prawo o dziecko stoić - rzucił Kłąb.~- W kościele przesiaduje,
 20     1, 8 |           złoty.~Boryna się do nich rzucił witać, a całować, a obłapiać
 21     1, 9 |       niczym kościół...~- Bajesz! - rzucił wzgardliwie.~- Baczę dobrze,
 22     1, 10|             idź, któż cię trzyma? - rzucił porywczo ksiądz.~- Może
 23     1, 10|       Przeciech, całe trzy morgi! - rzucił urągliwie.~- Żonę i dzieci
 24     1, 10|          Ale Antek już nie słuchał, rzucił się nieco w bok i zginął
 25     1, 10|         grunt idzie, widzi mi się...rzucił drwiąco kowal.~- Ino o co?~-
 26     1, 10|             tom mu przypomniał... - rzucił skromnie kowal i uśmiechnął
 27     1, 10|            Antek oprzytomniał, ladę rzucił, przeciągnął się i poszedł
 28     1, 10|     jazgocze cięgiem jak ta suka! - rzucił z taką mocą pogrzebacz w
 29     1, 11|             w miejscu, a muzykantom rzucił:~- Z mazurska, chłopcy,
 30     1, 11|       milczeniu prawie, bo mało kto rzucił jakie słowo, że ino mlaskanie
 31     1, 11|           na czepiec. Pierwszy wójt rzucił złoty pieniądz na talerz,
 32     1, 12|            odskoczył, bo pies jakiś rzucił mu się na piersi ze skowytem.~-
 33     1, 12|            obory i zaraz, jak stał, rzucił się na wyrko. - Już ja cię
 34     1, 12|          gdzie kieliszki dzwonią! - rzucił wójt.~- Brzękliwe są; a
 35     2, 13|        śnieg wyciepnę! - krzyknął i rzucił się zapamiętale ku alkierzowi,
 36     2, 14|       zapytał Stacho.~- Nie damy! - rzucił krótko i mocno Kłąb. - Pobarujemy
 37     2, 15|  gorącujecie się...~- Bo mi zimno - rzucił byle co.~- Z wolna trza
 38     2, 15|            pachniało słonko, tom go rzucił, a szli natenczas ludzie
 39     2, 15|          poszedł, ale ten pomarł! - rzucił Antek i podniósł się, bo
 40     2, 17|          któren znów to jakie słowo rzucił, drugi zaś rozważnie i z
 41     2, 18|            z rąk z niecierpliwości, rzucił wszystko i zaczął się przybierać
 42     2, 18|       chycił go któryś za grzbiet i rzucił w puszystą, dymiącą jeszcze
 43     2, 18|      wracającego z roboty, pies się rzucił do niego przyłaszać, szczekać
 44     2, 18|           wiele pomóc może, wiele - rzucił smutnie Rocho.~- Popróbujcie
 45     2, 18|            i jakąś ośnieżoną szmatę rzucił jej pod nogi.~- Zapaski
 46     2, 19|          nie dałbym i tego grosza - rzucił pogardliwie.~- Czystą prawdę
 47     2, 19|            powstrzymał, tyla co tam rzucił czasami jakie ważne słowo,
 48     2, 19|          las.~- Nie trza pozwolić - rzucił krótko Mateusz.~- Któż to
 49     2, 19|          coś strasznego, gdyż Antek rzucił się za nimi, roztrącił ciżbę
 50     2, 20|             czemuście mi ją dali? - rzucił urągliwie.~- Czemu? A kto
 51     2, 21|            się był przygiął naraz i rzucił rozsrożony na wichurę.~-
 52     2, 23|       piersi i pognał w cały świat.~Rzucił się wtedy stary do brogu,
 53     2, 24|           dosyć namełły ozorami - i rzucił się, by rozganiać.~- Zasie
 54     2, 24|           przed ganek, Łapa się doń rzucił z takim skowytem radosnym,
 55     2, 25|           taka go złość porwała, że rzucił się do niej z pięściami,
 56     2, 25|             od siebie kiej pijawkę, rzucił na ziemię i bez jednego
 57     2, 25|        porwawszy jakiś kół pierwszy rzucił się na dworskich; a prał,
 58     2, 25|         orzydle, okręcił nad sobą i rzucił na ziem kiej ten snopek
 59     2, 25|             Mateusz nie wytrzymał i rzucił się do niego, ale choć chłop
 60     2, 25|       ziemię...~Antek oprzytomniał, rzucił fuzję i skoczył do ojca;
 61     2, 25|            sobie z nagła wszystko i rzucił się do borowego. z krzykiem
 62     2, 25|             nie wiedział, co robił; rzucił się w bitkę, a tam, kędy
 63     3, 27|      chciały, tom się ino obraniał!~Rzucił na skrzynię cały pęk wilgotnych
 64     3, 27|                 szydziła urągliwie.~Rzucił się ku niej i może by doszło
 65     3, 27|         podszczuwając jeszcze. Łapa rzucił się zajadle w sad...~- Huzia
 66     3, 29|            i prosto z gołymi rękoma rzucił się na Jaśka, pobił się
 67     3, 31|       głowiny do izby wtykały, wójt rzucił im przygarść karmelków,
 68     3, 31|           śladu nikaj, jakby kamień rzucił we wodę.~Wójt też się pokazał
 69     3, 31|             papierosa udzielił, tam rzucił jakieś słowo łaskawe, ówdzie
 70     3, 32|             kudły w otwartym oknie, rzucił drwiąco:~- Pilno wama do
 71     3, 32|        wracają, to prawda być musi!~Rzucił im papier, któren szedł
 72     3, 32|    strachliwie. - Cichoj, ścierwy - rzucił patykiem w sień na rozgdakane
 73     3, 32|         cicho kowal.~Dobrodziej się rzucił, ale zamilkł i przyśpiewując
 74     3, 32|       pojena i ponosi, ale skoro ją rzucił na słomę i poczuła na twarzy
 75     3, 33|             z próchna nie poredzę - rzucił gniewnie naciągając spencerek.~
 76     3, 33|           będzie pomyśleć o nowym - rzucił Kłąb.~Balcerek spojrzał
 77     3, 34|           Borynowym krzyżem koń się rzucił w bok, jażem bęcnął na ziem.
 78     3, 34|          pierwszyzna mu przecież! - rzucił ostrożnie Kobus.~- Trzymam
 79     3, 34|         czym przyszli: jaże Mateusz rzucił drwiąco:~- Zaczynaj, Grzela,
 80     3, 35|       między oczy, chycił za boki i rzucił kiej ocipką na izbę; potoczyła
 81     3, 36|             na mgnienie, błyskawicą rzucił się wstecz czasu, wyrywał
 82     3, 36|          widły i z nasrożoną twarzą rzucił się na słupy, gotowy bić
 83     4, 37|             Łapa ostro zaszczekał i rzucił się ku drzwiom, Józka nie
 84     4, 38|            zajadle docierały.~Naród rzucił się patrzeć na nich, a wielu
 85     4, 38|   zabrzęczała o miedziaki; dziedzic rzucił rubla, zaś dziedziczki sypnęły
 86     4, 38|            buczysz kiej to cielę! - rzucił odwracając się nagle.~-
 87     4, 39|         komu co grubszego ukradną - rzucił kowal.~- Nie bajcie! Ratują
 88     4, 39|             owego papieru, ale jeno rzucił okiem, zawołał: - Zła nowina!
 89     4, 40|         jakiś i zapalając papierosa rzucił spokojnie, jakby od niechcenia:~-
 90     4, 40|              Obaczę pola i wrócę! - rzucił za siebie, iż ostała, chociaż
 91     4, 40|              Nie pożywita się mną - rzucił grudkę, uciekły cicho jak
 92     4, 40|           sposób. - I prostując się rzucił ostro sam sobie:~- Skończyło
 93     4, 40|              że choć tylko niekiedy rzucił jakie słowo, a Pietrkowi
 94     4, 41|    trawiastą, podleśną drogę, a sam rzucił się w cień na kraju lasu
 95     4, 41|             Rochem wołają!~Strażnik rzucił się niecierpliwie i rzekł
 96     4, 42|         jutro ślub po nieszporach - rzucił mu się dziękować.~- Nie
 97     4, 43|            zmętniało, kieby weń kto rzucił przygarścią popiołu, a pokrótce
 98     4, 45|           doszli ostatniej chałupy, rzucił się z nagła na Antka i krzyknął
 99     4, 45|    Zmądrzałeś, widzę, w kryminale - rzucił z przekąsem, aż Antek poczerwieniał,
100     4, 45|        skoro zadzwoniła sygnaturka, rzucił wszystko i poleciał do kościoła.~
101     4, 45|             Jakże się wam podoba? - rzucił po chwili, unosząc głowę.~
102     4, 46|           był, bez czapki a kapoty, rzucił się w sad i przepadł jak
103     4, 47|          się jak sroka na pluchę! - rzucił niechętnie.~Poleciała na
104     4, 47|          strach, że uciekł do domu, rzucił się na łóżko, wcisnął głowę
105     4, 47|           śmierci starej, Jasio też rzucił się skwapnie, tłumacząc
106     4, 49|            długi, przeciągły krzyk.~Rzucił kosę i przysiadł pod żytnią