Tom, Rozdzial

  1     1, 1 |     Ksiądz szedł coraz wolniej, czasem przystawał, aby odetchnąć,
  2     1, 1 |     motyczek o twardą ziemię, a czasem suchy dźwięk żelaza o kamień.
  3     1, 2 |    mżyły się słabe światełka... czasem wilgotny podmuch zawiał
  4     1, 2 |   rozmarzał się gospodarsko, aż czasem i przystawał z ciężkiej
  5     1, 2 |     urodna! - myślał.~Podnosiła czasem głowę, nasłuchiwała matki,
  6     1, 3 |       wymijał trzody ostrożnie, czasem śmignął po wełnie jakie
  7     1, 3 |       ćwierkały w gałęziach, to czasem wiatr przegarnął leciuchnymi
  8     1, 3 | rosochaty i siwy ze starości, a czasem brzozy w białych koszulach,
  9     1, 3 |         równo i dość spokojnie, czasem tylko podnosiły się skargi
 10     1, 3 |   siebie na przednim siedzeniu.~Czasem któreś zagadnęło jakimś
 11     1, 3 | spotniała z umęczenia i gorąca, czasem pogwizdał a milczał, i coś
 12     1, 3 |     jakby się modliła po cichu; czasem pociągała czerwoną zapaskę
 13     1, 4 |      chłopakiem na ręku za nim, czasem coś rzekli i szli wolno,
 14     1, 4 |        to mu dogodzić można?... Czasem taki, że i do rany przyłóż...
 15     1, 4 |      Ludzi było mało co; muzyka czasem pobrzękiwała, ale nikto
 16     1, 4 |       dworu i lecący huczy... a czasem skrzypka z nagła zapiskała
 17     1, 4 |         rozkładał szeroko ręce, czasem bił pięścią i gadał z cicha:~-
 18     1, 5 |       taczał się z boku na bok, czasem utknął na drzewo abo i w
 19     1, 9 |      drgał w przyziemnej ciszy; czasem szloch bolesny zerwał się
 20     1, 9 |     bolesny zerwał się z mogił; czasem lament żałosny wił się w
 21     1, 10|   różańcem w ręku, nasłuchiwał, czasem które poprawił, czasem pociągnął
 22     1, 10|          czasem które poprawił, czasem pociągnął za ucho, czasem
 23     1, 10|       czasem pociągnął za ucho, czasem pogłaskał, a często gęsto
 24     1, 10|   prawie w milczeniu i czekali; czasem które niecoś rzekło i znowu
 25     1, 11|      kapeluszami potrząchali, a czasem któryś piesneczką huknął,
 26     1, 12|       człowiecze nie chycą.~Ino czasem wróble rozświergotane wrzaskliwą
 27     1, 12|     przerażających i słuchał.~A czasem jeść probował albo szeptał
 28     2, 13|         wióry, snopki z dachów, czasem i wierzchół pomniejszy,
 29     2, 13|          nie drewno. A ten nic, czasem burknie kiej pies zły abo
 30     2, 13|        za nimi... wychylali się czasem ze śnieżycy, to zaczerwieniły
 31     2, 13|        było widać pod topolami, czasem jeno dzwonek zajęknął w
 32     2, 14|        strzykał za kominem, ino czasem przerwał, gdy które dziecko
 33     2, 14|        coś w utajeniu głębokim, czasem wzdychali, to roztapiali
 34     2, 15|   drugiej strony, prostował się czasem, rozciągał, aż mu stawy
 35     2, 16|       gdzieniegdzie gasły okna, czasem głos jakiś się podniósł
 36     2, 16|         mróz szedł przez kości, czasem ksiądz się odwrócił, rozkładał
 37     2, 17|       śnieg chwilami prószył, a czasem znów mocny wiatr powiewał,
 38     2, 17|    narywaj się, by ci się przed czasem nie stało co złego.~To i
 39     2, 17|      się strzegli wymówić przed czasem i kołowali po miedzach sprawy,
 40     2, 18|        ale nie przędła, tyla co czasem furknęła wrzecionem dla
 41     2, 18|       nade mną! I po dziesiątku czasem dawał i... - wybuchnął płaczem
 42     2, 18|  rozglądał się ciekawie dokoła, czasem pytał o ludzi spotykanych,
 43     2, 19|        nosili ze stawu, jeszcze czasem skrzypnęły wierzeje albo
 44     2, 19|     znowu ponosił, już krzykał, czasem jaką piosneczkę muzykantom
 45     2, 20|        tam chłopaki Dominikowej czasem zajrzały, Nastka Gołębianka
 46     2, 20|       niej pociechy, to i Rocho czasem zaglądał, ale widząc twarze
 47     2, 20|         karczmie, hulano, pito, czasem się wadzono, czasem za łby
 48     2, 20|       pito, czasem się wadzono, czasem za łby brano, aż ksiądz
 49     2, 20|     wieś się od nich trzęsła. A czasem trafił się dziad jaki bywały,
 50     2, 20|     tygodniami we wsi siedział.~Czasem znów list przyszedł od którego
 51     2, 21| skrzybotu ginących bez ratunku, czasem zaś, ale rzadko, bo zapominała
 52     2, 21|    rozmyślając nad jego radami.~Czasem zaś wyglądała oknem, czy
 53     2, 22|     jeno wrzeciona warkotały, a czasem ogień trzasnął na kominie
 54     2, 22|      kiej i drudzy płakali...~A czasem następowały długie, głębokie
 55     2, 23|        były jeno krzykami nocy, czasem szlochem bezsilnym, wołaniem
 56     2, 23|     płotem.~Uwidziało ci się... czasem za chmurą takie cienie idą.~
 57     2, 24|        się na wsze strony, bych czasem nie pociągnęli do świadczenia.~
 58     2, 24|        oczy naglądając, że choć czasem i pobił, ale półkwaterki
 59     2, 24|   trzepał w pochylone drzewa, a czasem pies gdziesik zaszczekał
 60     2, 25| grzechów jego, gdzie zaś, jeśli czasem rozmyślała, to jeno o jego
 61     2, 25|       nowego na złość zrobić, a czasem, aby jak najprędzej ją puścił
 62     2, 25| Przymilkli obejmując się mocno, czasem cisnęli się do się goręcej,
 63     2, 25|      między korzeniami płyną... czasem jeno to jakie słowo przeleciało,
 64     2, 25|        jakie słowo przeleciało, czasem czyjaś pięść wychynęła w
 65     2, 25|         się po nasiennikach, to czasem stado wron przeciągało z
 66     2, 25|      walących z wściekłością, a czasem jakiś wydzierał się z kupy
 67     3, 26|       ze źdźbłami w dziobach, a czasem jaskółki wpadały ze świegotem
 68     3, 27|     kiela go z lasu przywieźli. Czasem się jeno jakby budził, Jagny
 69     3, 27|   wyłaziły na ogrzane ściany, a czasem i pszczoła się pokazywała,
 70     3, 27|     dalekich, organowe grania i czasem jako ten deszcz rzęsisty
 71     3, 30|      pochylały się coraz niżej, czasem jęk wyrwał się skądciś,
 72     3, 30|      prędzej nie przyszło przed czasem - szeptała wystraszona ciągnąc
 73     3, 30|        rozpalone usta i oczy...~Czasem przysiadała pod drzewem
 74     3, 31|       przysłaniających chałupy; czasem się jeno dziad jakiś przewlókł,
 75     3, 31|     młyn po swojemu turkotał, a czasem drzewa zaszumiały. Niebo
 76     3, 32|        Człowiek jeno z biedy da czasem folgę ozorowi, ale w sercu
 77     3, 32|  rozpuszczajta ozorów: i wiater czasem słucha i roznosi, kaj nie
 78     3, 32|    uciekały z drzew pobliskich; czasem kuropatka wystraszona furknęła
 79     3, 33|         wrzeszcząc wniebogłosy.~Czasem ktosik wyrywał się z kupy,
 80     3, 33|      ktosik wyrywał się z kupy, czasem i wszystkie naraz podnosiły
 81     3, 34|        płachtą cieniów, że jeno czasem, kiej ją wiater ozdarł,
 82     3, 34|     przysiadł.~Drzewa szumiały, czasem pies warknął na muchy, a
 83     3, 34|   zbożach grywa na skrzypicy, a czasem tak bele co i nie do składu
 84     3, 34|   Skowronki wydzwaniały wysoko, czasem stado wron przeciągnęło,
 85     3, 34|         tak samo jak z borem.~- Czasem tak można, a czasem nie! -
 86     3, 34|    borem.~- Czasem tak można, a czasem nie! - mruknął Grzela.~-
 87     3, 35|      Rocho przebierał różaniec, czasem nasłuchiwał, a głównie myślał
 88     3, 35|        ją kręcącą się po izbie, czasem stawała za nim, niekiedy
 89     3, 35|         ziem dębowymi lagami, a czasem to i ktoś w garście pluł
 90     3, 36|   jękliwiej krzyczały nad nimi, czasem kuropatki furknęły spod
 91     3, 36|      jakby się im dzień marzył, czasem pies warknął albo przelatujący
 92     4, 37| przegarnął i zaszumiały drzewa, czasem zatrzeszczały płoty, brzęknęły
 93     4, 38|     wiązały się głośne rozmowy, czasem ktosik wychylał się z półkoszków
 94     4, 38|        śpiew buchał od ołtarza, czasem zajazgotały dzwonki, a czasem
 95     4, 38|   czasem zajazgotały dzwonki, a czasem zahuczał grubachny głos
 96     4, 38|       się znów w kręgu światła; czasem przystawał przy oknie, że
 97     4, 39|         już nie poredzi, a jeno czasem zabije skrzydłem i żałośnie
 98     4, 40|       dzieci daleko w sad, bych czasem nie zakrzyczały. Przepędziła
 99     4, 40|     przewalając się jak pijany, czasem podrywał się z prześwistem,
100     4, 40|        daleko skrzeczały sroki. Czasem między omszałymi dębami
101     4, 41|   zapomniawszy o całym świecie, czasem chlastał biczem po końskich
102     4, 43|  pożółkły, zaś żyta schły przed czasem, bielejąc płonnymi kłosami.
103     4, 43|    Witek bowiem wrócił do krów, czasem jeno przyleciała która przyjaciółka
104     4, 43|      kieby te umiłowane ręce, a czasem z pól podnosił się upalny,
105     4, 44|   pomagał bojając się, bych się czasem nie zachciało tam zajrzeć
106     4, 45|       chrzęst obwisłych kłosów, czasem wróble zaćwierkały wśród