Tom, Rozdzial

  1     1, 3 |       powrotem stróżować.~- Ale, złap wiater w polu - mruczał Witek i
  2     1, 3 |             kłosów żytnich, co go ten wiater żenie, a on się zakolebie
  3     1, 3 |         potężne ściany boru, że żaden wiater ni przewiew nijaki nie przedzierał
  4     1, 7 |              pocznie łamać chojarów a wiater, jako że to jeno parob piekielny,
  5     1, 8 |        karczmie też widno nie było, a wiater przez wygniecioną szybkę
  6     1, 9 |             pępuszki, co je na wodzie wiater wydyma, a drugi je zasię
  7     2, 13|             chodzą, wszędzie biednemu wiater w kłęby wieje! Sama to ostanę,
  8     2, 14|              tegom wyrosła i jako ten wiater nie będę się tłukła po świecie,
  9     2, 16|         żywymi głosami rozbrzmiały, a wiater był duży, to drzew a się
 10     2, 18|               tak utytłał?~- A bo mię wiater przewrócił w zaspę...~-
 11     2, 18|           łapy po śniegu wodzić!...~- Wiater mię obalił...~- Drzyj obleczenie,
 12     2, 18|               jak szły, to niczym ten wiater !~- Nie dziwota, dworskie
 13     2, 18|         ostanie, że jeden ma, a drugi wiater po polu łapie.~Rocho ino
 14     2, 21|          chleba pojedli... a tu zimny wiater tak przebiera po kościach,
 15     2, 21|           insza była, nie.~- Chodźma; wiater nisko podbiera, to na noc
 16     2, 21|               żywy się widział; snadź wiater oderwał go, bo wisiał tylko
 17     2, 22|              było iść?... noc ciemna, wiater, deszcz, błocko, kawał drogi,
 18     2, 22|            obróci, wszędy se dmucha!"~Wiater to miało znaczyć; zaczęli
 19     2, 23|               na polach, jeno czasami wiater przegarniał miękkim powiewem
 20     2, 25|               i cicho od ludzi, tylko wiater z szumem przemiatał po błocie,
 21     2, 25|               nisko przeciągał mroźny wiater, że ziemia jęła się ścinać
 22     3, 26|          ziemia dech przytaiła - jeno wiater, jako to dychanie dzieciątka,
 23     3, 26|               to słońce święte, i ten wiater pieszczący, słodki a ciepły
 24     3, 26|             wołania ludzkie, a wraz i wiater tchnął lubym, ciepłym powiewem
 25     3, 26|             się tak cichuśko jako ten wiater, któren raz po raz powiewał
 26     3, 27|           rosy jęły skapywać z drzew; wiater też się poruszył i gmerał
 27     3, 28|               padał deszcz, to ciepły wiater przewalał się po sadach
 28     3, 28|              deszcz zacinał ziębiący, wiater ciepał się raz po raz o
 29     3, 28|           nocy. Wieś już dawno spała, wiater jeno hulał po polach i barował
 30     3, 28|            kiej roztrzęsione snopy, a wiater jeszcze się wciąż wzmagał
 31     3, 28|  rozczapierzone kury, poganiane przez wiater, gęsi siedziały w zaciszu
 32     3, 29|         cieplej, jeno ten uprzykrzony wiater wzmagał się z godziny na
 33     3, 29|              i rozchwiane drzewa.~Ale wiater, choć był przykry i nieco
 34     3, 29|              nie mógł wymiarkować, bo wiater porywał słowa. Dojrzał jeno
 35     3, 29|           obiednią, a po drogach jeno wiater hulał jak przódzi i drzewinami
 36     3, 29|          wójta na drugi koniec wsi...~Wiater wciąż hurkotał ciskając
 37     3, 29|         nieustannym waliły na koła, a wiater kieby tymi największymi
 38     3, 29|          rzęsiściej wysypywały, tylko wiater nie ścichał, a naprzeciw,
 39     3, 29|           nogach trudno było ustoić i wiater roznosił poszycie. A tu
 40     3, 30|               słońce przypiecze pola, wiater ustanie i przygięte zboża
 41     3, 30|            bełkotem, bory zaszumiały, wiater powiał, zatrzęsły się młode
 42     3, 30|             sennej i smutnej, niekiej wiater zatrząsł drzewinami, że
 43     3, 30|          pójdą? z gołymi pazurami ten wiater zagrabiać?~- A Niemcy ano
 44     3, 30|        śpiewały rozgłośniej, a ciepły wiater przeganiał po drzewinach,
 45     3, 30|            nieprzeliczone stado gęsi, wiater się też ruchał kajś górą
 46     3, 31|               dołem zaś od pól ciepły wiater pociągał, aż się burzyły
 47     3, 31|             się gdziesik niedojrzane, wiater też przewiał niekiedy, zatargał
 48     3, 31|         podniesły się ludzkie głosy i wiater otrząsając krze roznosił
 49     3, 32|               rozpuszczajta ozorów: i wiater czasem słucha i roznosi,
 50     3, 32|               dachów i z drzew, że to wiater jął otrząsać gałęzie, drogi
 51     3, 32|              pierące. Suchy, leciuśki wiater ledwie co tykał wierzb zielonych,
 52     3, 32|           dumała wystawiając twarz na wiater i na te rosy skapujące z
 53     3, 32|          roztoczył słoneczny i cichy, wiater ździebko przegarniał po
 54     3, 32|              cichość stanęła większa, wiater ustał zupełnie, choręgwie
 55     3, 32|            przyśpieszał jednak kroku.~Wiater skądciś zawiał, że świece
 56     3, 32|         Słońce już zachodziło i zimny wiater powiał z nizin, ksiądz przyśpieszał
 57     3, 33| nieprzeliczone stada białych chmur.~I wiater się już wałęsał po świecie,
 58     3, 33|           ruchano się wszędy galanto.~Wiater się kajścić zapodział, że
 59     3, 33|        słoneczny i prawdziwie majowy. Wiater jeno przyszedł baraszkujący
 60     3, 33|        spacerował Witkowy bociek, zaś wiater przysłaniał gałęziami okno
 61     3, 33|           umacza nosa. Biednemu zawdy wiater w oczy!...~Ale i wyrzekania
 62     3, 33|               słowiki ścichły, zawiał wiater, że zakolebały się cienie
 63     3, 34|             samo z różańcami na szyi; wiater mu rozgarniał siwe włosy,
 64     3, 34|               że jeno czasem, kiej ją wiater ozdarł, słońce chlustało
 65     3, 34|          przewiewały chłodnawe ciągi, wiater też niezgorzej jął dmuchać
 66     3, 34|               źrebców dęba stających. Wiater z różnych stron parł na
 67     3, 34|            rozwiewał się nad światem, wiater pohukiwał wysoko, że tylko
 68     3, 34|              zahuczał i suchy, palący wiater zakręcił, że drzewa się
 69     3, 34|              gradem, krótki a hukliwy wiater wyrywał się przodem, świszcząc
 70     3, 35|                słońce zaszło, chłodny wiater przegarniał zboża, że kłoniły
 71     3, 36|            ich rosą kieby tymi łzami.~Wiater jął ździebko przegarniać
 72     3, 36|              straszliwego, najsłabszy wiater nie przewiał, liście zwisły
 73     3, 36|              ciężkie gradowe chmury i wiater zrywał się kołujący.~Wyglądali
 74     3, 36|           ptaki zakrzyczały żałośnie. Wiater załkał mu nad głową. Mgły
 75     3, 36|            raniły kamienie, gonił zły wiater, błąkała noc i te głosy,
 76     4, 37|            dziwnie duszno, nie powiał wiater bych najlżejszy, że ni jeden
 77     4, 37|             nawet przyleciał pierwszy wiater, zatarmosił sadami i jął
 78     4, 37|              roznosiły się chrapania.~Wiater buchał co trochę w otwarte
 79     4, 37|           ścichło z nagła i trwożnie, wiater ustał, wszystko przytaiło
 80     4, 37|               żałobne, a kiedy powiał wiater i rozruchał pola i drzewa,
 81     4, 37|            jako ten listeczek, którym wiater żenie po świecie.~Boś ano,
 82     4, 37|             był cichy, tylko niekiedy wiater przegarnął i zaszumiały
 83     4, 38|               na tłok ni na spiekę.~A wiater był całkiem ustał i gorąc
 84     4, 38|           Zawiewał wilgotny, pieściwy wiater, żaby jęły rechotać, odzywały
 85     4, 38|           nastawiał gęby na chłodnawy wiater, mruczał pacierz, a pilnie
 86     4, 39|           przypiekało, szczęściem, co wiater nieco przechładzał, zawiewał
 87     4, 39|          drżała niby to źdźbło, które wiater żenie na zatratę...~Jaguś
 88     4, 40|          samego północka podniósł się wiater przedmuchując kiej niekiej.~
 89     4, 40|              się któraś.~- Dobrze, co wiater przechładza.~- Bo rano,
 90     4, 40|            baraszkował suchy i gorący wiater przewalając się jak pijany,
 91     4, 40|              bledziuśkich zieleniach, wiater ustał, zboża zwiesiły ociężałe
 92     4, 41|             było kupować do sadzenia, wiater obalił stodołę, a do tego
 93     4, 41|              w izbie przy miskach, bo wiater się był zerwał po zachodzie,
 94     4, 42|           ślepiącą jasnością i żarem, wiater się był kajś zadział, że
 95     4, 42|             ziemię taką spieką, że ni wiater się poruszył, ni zaruchały
 96     4, 44|         ciżbiąc, bo chociaż chłodnawy wiater niezgorzej kolebał polami,
 97     4, 44|              ten bór, kiej zamietliwy wiater powieje.~Nikto głosu nie
 98     4, 44|             po gorzałce do cna straci wiater.~Rzucał kto niekto jakie
 99     4, 45|            zbóż jakoby wyspy dalekie, wiater ździebko przegarniał kłosami,
100     4, 46|            głęboko nad tymi rzeczami.~Wiater powiał, zaszeleściły nad
101     4, 48|             zatrząsł się kieby osika. Wiater poszedł po sadzie, zaruchały
102     4, 48|              obaczę...~Kieby pachnący wiater zawiał z łąk i uderzył w
103     4, 49|              paskudnymi chmurzyskami, wiater zrywał się co chwila i zamiatał,
104     4, 49|          niego niby rozkolebane wody, wiater rozwiewał mu włosy i suszył
105     4, 49|              posępniało coraz barzej, wiater bił w topole, jaże się pokładały,