Tom, Rozdzial

  1     1, 2 |     światła wkrótce pogasły.~Na niebo wtaczał się zza lasów księżyc
  2     1, 3 |         miesiączek wylazł se na niebo, to patrzę, a to ino prosiak,
  3     1, 5 |        I często, coraz częściej niebo powlekało się burymi chmurami,
  4     1, 5 |        przetarło się nieco, ino niebo było zasnute burymi chmurzyskami,
  5     1, 5 |    monstrancja; a modre jako to niebo po deszczu; a białe; a już
  6     1, 7 | przeciągnąć, kto zaś spojrzeć w niebo, czy się nie przejaśnia,
  7     1, 9 |     coraz większymi stadami, że niebo pokryło się jakby sadzą
  8     1, 11|       na wschodzie - jakoby kto niebo posypał zarzewiem.~Dominikowa
  9     1, 11|         gorset z błękitnego jak niebo aksamitu wyszyty srebrem,
 10     2, 13|       skokiem napiętym, złym.~A niebo poczęło się zaciągać coraz
 11     2, 13|    milczącą ciżbą waliły się na niebo; szły od północy czarne,
 12     2, 13|       góry przeogromne i zalały niebo czarnym, strasznym kipiątkiem
 13     2, 13|    lodowatą, brudną mgłą; naraz niebo się przedarło na środku
 14     2, 13|        chyłkiem na bory i lasy, niebo się przecierało, dzień znowu
 15     2, 13|     miętsze i nie tak swarliwe, niebo zaś się wyrównało kieby
 16     2, 13|      migoty, a w dzień modrzało niebo gdzieniegdzie wskróś tych
 17     2, 13|         że i znać nie było, ale niebo spochmurniało, wrony tłukły
 18     2, 13|          szarawy, a przebielone niebo wisiało nisko, śniegi rozścielały
 19     2, 14|    suchy i dziwnie przejrzysty, niebo było jasne, kieby szklane,
 20     2, 14|        aż w nozdrzach wierciło, niebo iskrzyło się już gwiazdami,
 21     2, 16|    ostatnie zorze się dopalały, niebo zaczęło się zasnuwać jakby
 22     2, 16|        nieprzejrzaną gęstwą, że niebo pokryło się rosą świetlistą
 23     2, 16|      bociany zaś kieby wrosły w niebo z rozłożonymi skrzydłami...
 24     2, 18|       kurzawa się uciszyła, ale niebo wisiało czarne, bezgwiezdne,
 25     2, 19|         się wysypywać na ciemne niebo, a tak rosły i trzęsły się
 26     2, 21| zdziurawionych strzech, świtało niebo białawe i mętne.~Wichura
 27     2, 22|         Dusze się wznosiły, pod niebo rosły, a płonęły jak te
 28     2, 22|       ostało nic, ziemia jeno a niebo.~Siedział na progu kiej
 29     2, 23|   gwiazd jarzących ni księżyca, niebo wisiało nisko, skłębione
 30     2, 24|      ziemię; czyste, niebieskie niebo, pełne mlecznych, małych
 31     2, 25|         już pola, sady, drogi i niebo, to jedną topielą siną się
 32     2, 25|         tęskliwie przepatrywali niebo wymiarkowując, zali to nie
 33     2, 25|         rozciągnięte do blichu; niebo zmodrzało, odsłoniły się
 34     2, 25|        na chmurzące się z nagła niebo, a ze smutkiem głębokim,
 35     3, 26|         w mącie nieprzejrzanym.~Niebo, kiej ta płachta modrawa
 36     3, 26|          przemoczonym kożuchem.~Niebo się rozlewało z wolna światłościami,
 37     3, 26|     zrywać, skrzydełkami bić, w niebo się drzeć i śpiewać zawzięcie,
 38     3, 26|         przepływały przez blade niebo, że boćki ważyły się nad
 39     3, 27|  trąciła ziemię i tknęła drzew; niebo wisiało młode; przemodrzone
 40     3, 27|          chmurzyska przysłoniły niebo, że ni jeden gwiezdny migot
 41     3, 29|         pól mogły sięgnąć oczy, niebo zaś wisiało wysokie i ciemne,
 42     3, 29|        niskie, białawe chmury i niebo galanto modrzało. Mówili,
 43     3, 29|   leżała troska chmurna jako to niebo wiszące nad głowami, a nie
 44     3, 29|       przesłonecznioną widność; niebo wisiało wysoko, niby ta
 45     3, 29|         biły dymy w pochmurzone niebo.~Po oborach zaś ryczały
 46     3, 30|      biło spiętrzonymi falami w niebo, zapalone snopki z dachów
 47     3, 31| wrzeciona niedojrzanego, wiążąc niebo z ziemią, że ino przygięło
 48     3, 31|        od rana i szare, ciężkie niebo przygniatało świat wszystek,
 49     3, 31|       czasem drzewa zaszumiały. Niebo było wysokie, ale zawalone
 50     3, 31|         A nazajutrz, ledwie się niebo zarumieniło zorzami, jeszcze
 51     3, 32|       na odmianę: kokoty piały, niebo się stronami podnosiło niezgorzej
 52     3, 32|     skrami niby złotawe motyle.~Niebo wisiało wysokie i czyste,
 53     3, 32|          Zachód już nadchodził, niebo się wyniesło, jakby wzdymając
 54     3, 33|         wtaczało się na wysokie niebo, jakoby na to pole nieobjęte,
 55     3, 33|  Jagusinym, ogromne, jasne kiej niebo i czarnymi brwiami opięte,
 56     3, 33|         się rozpalone na czyste niebo i tak przypiekało, że już
 57     3, 33|     dobrze po słońcu, mroczało, niebo na zachodzie paliło się
 58     3, 33|        dzwoniły o się, to złote niebo lebo przyschła ziemia taką
 59     3, 33|          Księżyc się wtoczył na niebo i szedł srebrnym sierpem
 60     3, 34|       drzewiny tak przysłaniały niebo, że dołem na murawach jeno
 61     3, 34| trzasnęły gdziesik w bory; całe niebo w mig posiniało niby wątroba,
 62     3, 34| błyskawic ozdzierały schmurzone niebo, oczy wyżerając blaskami.~
 63     3, 34| przeszła nie poczyniwszy szkód, niebo zaczęło się już wyjaśniać,
 64     3, 35|       przetaczało się ku lasom, niebo wisiało pogodne i jasne,
 65     3, 36|         robił, zorze zrumieniły niebo i zagrały brzaskami w powietrzu,
 66     3, 36|  głowami rozpalone do białości, niebo wisiało białawym od pożogi
 67     3, 36|       skoro jeno pierwsze zorze niebo zrumieniły, cały naród tam
 68     3, 36|  księżyc jeszcze nie wschodził, niebo wisiało ciemne i jeno z
 69     3, 36|   wtoczył na granatowe, wysokie niebo, gwiezdnym migotem przesiane,
 70     3, 36|     dziwnego zaczęło się dziać: niebo poszarzało kiej zgrzebna
 71     3, 36|     oczy z pomroki śmiertelnej, niebo się rozwarło przed nim,
 72     4, 37|       tak kajś daleko, jakoby w niebo już na ścieżaj wywarte.~
 73     4, 37|       kieby ta zamieć śniegowa.~Niebo zajaśniało jak płótno na
 74     4, 37|    chałupach.~Przemglone, szare niebo wisiało nisko, jakby wsparte
 75     4, 37|  ponurym głosem, wołały cosik w niebo pochmurne, ku lasom i w
 76     4, 37|         szlocha, jaże wszystkie niebo i ziemia wzbiera żałosnym
 77     4, 38|  wymiękło, tak gęsto, jakby tam niebo się kładło, kwitnęły wyczki
 78     4, 38|         bądź głos powiał z pól. Niebo wisiało w martwej cichości
 79     4, 38|      któren dziada obaczy, to w niebo pilnie patrzy albo skręca
 80     4, 38|   słońce zapadło za bory i całe niebo stanęło w zorzach, aż czuby
 81     4, 38|        gasły, a wysokie, ciemne niebo rosiło się gwiazdami, wieś
 82     4, 38|      nie dojrzał, ale on jeno w niebo patrzył pokryte gwiazdami,
 83     4, 39|    pachnący bowiem a chłodnawy, niebo wisiało jeszcze całe w bladym
 84     4, 40|       wschodem, kiej wyniesione niebo całkiem rozgorzało, a staw
 85     4, 40|      śpiewały kajś niedojrzane, niebo wisiało wysokie, rozpalone
 86     4, 40|   Słońce tylko co zaszło i całe niebo stanęło we złocie i bledziuśkich
 87     4, 41|           mamrotała podnosząc w niebo groźne, pytające oczy.~-
 88     4, 41| zmroczało nad ziemiami, jeno co niebo było jeszcze jasne i zorze
 89     4, 41|      się z pierunem i buchnie w niebo płomieniami, że już wraz
 90     4, 41|        Świt się już robił, całe niebo przyodziewało się kieby
 91     4, 42|         ślepie. Zbielałe, mętne niebo wisiało kieby ta ognista,
 92     4, 42|      jakiś, gdy słońce zaszło i niebo stanęło w ogniach zórz,
 93     4, 43|       nie idzie na odmianę, ale niebo wciąż było bez chmur i całe
 94     4, 45|        ruchu jakby zapatrzone w niebo, a przez zwarte korony jeno
 95     4, 45|     wtopił rozmodlone oczy w to niebo rozgwiażdżone i poniósł
 96     4, 45|    leżąc na wznak, zapatrzona w niebo migocące przez gałęzie,
 97     4, 46|      komunię przenajświętszą... Niebo im bowiem otwierał, raje
 98     4, 46|       się za chmurę, poszarzało niebo i zmętniały pola, bór cosik
 99     4, 47|         zapatrzona przez okno w niebo głębokie, w pola nieobjęte,
100     4, 48|         ogniste, oczy modre jak niebo i jak niebo niezgłębione,
101     4, 48|      oczy modre jak niebo i jak niebo niezgłębione, oczy upojne
102     4, 49|     świecie i strasznie gorąco, niebo wisiało nisko, zawalone
103     4, 49|    mogła wybuchnąć leda chwila, niebo posępniało coraz barzej,
104     4, 49|    rozsrożyła się już na dobre, niebo posiniało kiej wątroba,
105     4, 49|      podniósł się bardzo cudny, niebo było bez chmur i modrzało