Tom, Rozdzial

  1     1, 1 |     migotała się w skrętach rzeka spod olch i łozin nadbrzeżnych.
  2     1, 1 |         aż na wzgórze i opadał, a spod niego niby z obłoku wychylał
  3     1, 2 |      pierzyna go parzyła, że nogi spod niej wysuwał, to mu po głowie
  4     1, 3 |     zrzedłe mgły i woda poczynała spod bielm wrzeć brzaskami i
  5     1, 3 |          pójdzie choćby za dziada spod kościoła...~- A chłopy to
  6     1, 4 |      nieśli czerwony baldachim, a spod niego promieniała monstrancja
  7     1, 5 |    grzebieniaste koguty wyzierały spod zapasek kobiecych... A i
  8     1, 5 |          raz z jakiegoś półkoszka spod słomy wyzierał ryj karmnika
  9     1, 5 |           w miseczki, a wszystkie spod wozów, spod ścian i prosto
 10     1, 5 |           a wszystkie spod wozów, spod ścian i prosto z błocka
 11     1, 5 |          gdzieniegdzie pojękiwali spod ścian i w karczmach podnosiły
 12     1, 6 |     dygotało w bezmiernym bólu.~A spod ciężkich chmur, skłębionych
 13     1, 6 |           skłębionych nad ziemią, spod zielonawych szarug wychylały
 14     1, 6 |         gęstych tumanach szarugi, spod której tylko gdzieniegdzie
 15     1, 6 |           wody płynącej na koła i spod stawideł otwartych, bo przybór
 16     1, 7 |           swoje, tylko wyciągnęła spod spodu chustkę Borynową i
 17     1, 7 |           I chcieli przez moc psa spod Panajezusowej kapoty wziąć
 18     1, 7 |         kochana.~A Jezus mu rzekł spod drzewa, które dźwigał na
 19     1, 7 |        wychylając się z ciemności spod płota jakiegoś.~Przystanęła,
 20     1, 8 |           z Jagną i zabrała synów spod płota, bo się tam już byli
 21     1, 8 |              bełkotał niewyraźnie spod ściany, ale się nie doczekał,
 22     1, 9 |          kieby ta miedź stygnąca, spod sinych chmur zaczęły płynąć
 23     1, 9 |       proszalne śpiewania dziadów spod kościoła dochodziły czasami.~
 24     1, 10|           iskier rozpryskiwał się spod młota i z sykiem topił się
 25     1, 10|         oknach świeciło, zawrócił spod samych drzwi i polazł drogą
 26     1, 11|         na głowę się przyokrył, a spod niej za dziób długi kij
 27     1, 12|           krótko i dudniały jakby spod wody.~Młódź podśpiewywała
 28     2, 13|       rankiem ziemia już dropiała spod stratowanych i wyżartych
 29     2, 13|           że ani go było rozeznać spod śniegów.~Antek wziął się
 30     2, 13|         dudniało głucho jak gdyby spod ziemi. Drogi leżały puste
 31     2, 14|           domy, sady ledwie widne spod śniegów i te szarzejące
 32     2, 14|      przed dom.~Magda porwała się spod ściany i z płaczem a wyrzekaniem
 33     2, 14|        trwała, ino kiedy niekiedy spod sinych powiek wysuła łza
 34     2, 15|       Młyn turkotał wciąż, a woda spod kół, obrośniętych w lody,
 35     2, 15|    biegała!~- Gnoju mieli urzucić spod jałówki, a samam wolała
 36     2, 17|           się opamiętać ni wyrwać spod tego nie mogła - nic, tylko
 37     2, 20|           odemstą nie mogąc uciec spod tych jego przenikliwych,
 38     2, 22|        ożenił z gospodarską córką spod Krakowa, a Zofia było jej
 39     2, 23|      rozpękły; ziemia usuwała się spod nóg, lecieli jakoby w ognistą
 40     2, 23|   przerażających; czasami z nagła spod zwałów ciemnicy wybłyskiwały
 41     2, 24|          z chóru, jakoby gdziesik spod nieba, rozlegał się płaczliwy,
 42     2, 24|        cieniów wszystkich, z pól, spod samego nieba, spadają nań
 43     2, 25|        obejrzał, wyciągnął flintę spod kożucha, przykucnął i przeżegnawszy
 44     2, 25|       zamarł, nieprzytomny był, a spod szmat wciąż wydobywała się
 45     3, 26|        jako zarzewie roztlewające spod ostygłych popiołów, jęły
 46     3, 26|          kieby te czarne kamienie spod wody spienionej, i poniektóre
 47     3, 26|           piaszczystym pod lasem, spod dworskich stogów łubinowych,
 48     3, 26|     obwieszona różańcami.~Wylazła spod brogów o samym wschodzie
 49     3, 26|         modrzącym się kiej lustro spod białawej a leciuchnej przysłony,
 50     3, 27|        kurami, a zaczęła wyciągać spod matek, siedzących w gniazdach,
 51     3, 27|       krowa ryczy i z głodu słomę spod siebie wyjada.~- A niech
 52     3, 27|         mu cosik, jak kiedy rzeka spod nocy się przetrze i rozbłyśnie
 53     3, 27|     barankom podobne, bo gdziesik spod nich, w wysokościach ciągnęło
 54     3, 27|        wolna spozierając niekiedy spod łbów.~Darmo Józka trzepała
 55     3, 27|    padając na stokrotki, patrzące spod płotów, albo się pilnie
 56     3, 28|         ledwie siniejący, że jeno spod skołtunionych przysłon grążył
 57     3, 29|          twarzach, ledwie widnych spod nasuniętych na czoło zapasek,
 58     3, 29|       poradziło naprędce wydostać spod rumowisk ze statków i pościeli.
 59     3, 29|           piaskiem, przywiezionym spod cmentarza, bo tam był najżółciejszy;
 60     3, 29|          bociana?~Józka wypchnęła spod komina na środek zawstydzonego
 61     3, 30|          niby gwiazdy jarzyły się spod lnowych, gładko przyczesanych
 62     3, 30|               szepnęła Jagustynka spod chałupy.~- A wy to po swojemu
 63     3, 31|           od zórz przeciekających spod oparów, zaroiły się drogi,
 64     3, 31|        zadudniały głucho drogi, a spod sinych rzadkich mgieł jęły
 65     3, 32|    kuropatka wystraszona furknęła spod nóg albo i zajączek wyrywał
 66     3, 32|     zajączek wyrywał się gdziesik spod kotyry i gnał na oślep.~-
 67     3, 32|    złodzieje wymykały się niekiej spod rozpalonych powiek. Nie
 68     3, 32|          każdego cienia nad wodą, spod płotów, zewsząd roznosiły
 69     3, 33|     często gęsto kokoszki gdakały spod zapasek lub tęgi gęsior
 70     3, 33|         ktosik chrapał rozgłośnie spod pierzyny. Z nieśmiałością
 71     3, 33|      właśnie i organista krzyczał spod pierzyny na Michała.~Tereska
 72     3, 33|      twarz, szyję i piersi, widne spod porozrywanej koszuli. Niewiela
 73     3, 33|   podziwem.~Ugięta była do kolan, spod czerwonej chusty, pod brodą
 74     3, 33|       przejęte ziemią i kwiatami. Spod leśnych pastwisk śpiewy
 75     3, 33|       budami płóciennymi nakryte, spod których wyzierały kobiety
 76     3, 34|            jeno im kulasy sterczą spod jałowców. Filipka me ciąga,
 77     3, 34| czerwienią przez kieckę niby gęsi spod pierza.~- Głupiś! Łapie
 78     3, 36|           przebłyskiwała niekiedy spod sinych przesłon oroszone
 79     3, 36|         czasem kuropatki furknęły spod nóg, ale oni, kołysząc się
 80     3, 36|           kieby tę mać utrudzoną.~Spod ledwie rozeznanych ścian
 81     3, 36|           widniały we świetle; to spod szopy zachciał wóz wyciągnąć,
 82     3, 36|         jaki spłoszony zerwał się spod nóg, gonił przez chwilę
 83     4, 37|        chude cienie jęły wypełzać spod drzew i domów, a we zbożach,
 84     4, 37|  westchnął kolebiąc się sennie, a spod mrocznych próchnic nocy
 85     4, 38|      dopiero Jambroż wygnał ludzi spod jakiegoś drzewa i naznosił
 86     4, 38|      indziej nawet wstęgi wiewały spod płóciennych daszków i bicze
 87     4, 39|     Dominikowej jaże łzy pociekły spod szmat, jakimi miała przewiązane
 88     4, 40|          siana, przyglądał mu się spod oka.~- Mateusz go wyporządził.
 89     4, 40|         przypalony, a ledwo widny spod ostów, rumianków i szczawiów.~-
 90     4, 40|           lękliwe cienie wyłoniły spod drzew, czołgając się ku
 91     4, 40|        pastwisk.~Kurz się wznosił spod kopyt i bił ponad topole
 92     4, 41|      drugi pług, któren wyciągnął spod szopy, zarówno był do niczego.
 93     4, 41|            jakby ją kto wyciągnął spod łóżka, i rzuciwszy ramionami
 94     4, 42|    rozsapana Płoszkowa wyciągając spod zapaski niezgorszy kawał
 95     4, 43|            ciemno! Wybierz wróble spod kalenicy, piszczą jak wypierzone!~
 96     4, 44|           na bok, za kalenicę, że spod okapu wysuwał się coraz
 97     4, 45|          że już dzieci pierzchały spod ścian, ale naraz poderwały
 98     4, 45|         jakby wołania, idące kajś spod ziemi, jakby chichoty strwożone,
 99     4, 45|            bo nagle jakby wyrosła spod ziemi Kozłowa i stając przy
100     4, 48|         Odwrócił się prędko, gdyż spod ugiętej wysoko kiecki błyskały
101     4, 48|    Jagusia! - wyrwało mu się kajś spod samego serca.~Przyklękła
102     4, 49|     chociaż palące łzy ciekły jej spod szmat przewiązujących oczy. -
103     4, 49|       niech jeden złodziej wyjmie spod niego przyciesię, niech
104     4, 49|    pokładały, kurzawa zrywała się spod nóg zasypując oczy i stronami