Tom, Rozdzial

1001     1, 12|                i aż przysiadł na progu z radości. - Głodnyś, chudziaku,
1002     1, 12|                się na piersi i skamlał z radości.~- Głodziły cię,
1003     1, 12|           krzyczał przez sen, aż konie z chrapaniem rwały się na
1004     1, 12|         słyszał i nie wiedział, co się z nim dzieje, potaczał się
1005     1, 12|                na chorobach, ale stara z kumami siedziała w komorze
1006     1, 12|           pięścią przyłożyła na drogę; z płaczem poleciał do stajni,
1007     1, 12|          prosił cicho.~- A to się ożeń z młódką, a wnet się wylekujesz!-
1008     1, 12|               widzi mi się, że Kostusi z pazurów się nie wypsniesz.~-
1009     1, 12|             głowie chodzi?~- A cóż to? Z cukru jest i rozpuści się
1010     1, 12|                po pokojach se chodzi...z książek poczytuje... z Panem
1011     1, 12|                 z książek poczytuje... z Panem Bogiem rozmawia...
1012     1, 12|                a czasami Józka wpadała z krzykiem, wtykała mu kawałek
1013     1, 12|             wrzaskiem, aż kury gdakały z przestrachu na płotach,
1014     1, 12|             Kuba leżał cicho, bo jakoś z rzadka chwytały go bolenia,
1015     1, 12|             tam zabawiają, a pogadywał z Łapą, któren nie opuścił
1016     1, 12|                nawet źróbka urwała się z uździenicy i przychodziła
1017     1, 12|         bezmyślnie w poczerniałe sęki, z których sączyły się na ściany
1018     1, 12|             których trzepały się muchy z sennym, omdlałym brzękiem.~
1019     1, 12|              po srogich piaskach idące z utrudzeniem a w cichości,
1020     1, 12|                rozgęganą gromadą gęsi, z sykiem migotały w progu
1021     1, 12|                i pióra poleciały kieby z rozprutej pierzyny, bo Łapa
1022     1, 12|            uciechy; powrócił zziajany, z wywieszonym ozorem i skomlał
1023     1, 12|                sprzętów, przewlekanych z izby do izby.~- Gotują się
1024     1, 12|               niektoś przejeżdżał, ale z rzadka, a teraz zasie człapał
1025     1, 12|                teraz zasie człapał się z piskiem wóz jakiś; Kuba
1026     1, 12|             kulasy połamie...~I tak se z wolna rozpoznawał wszystko
1027     1, 12|      spostrzegł, jak dzień przechodził z wolna; ściany przygasły,
1028     1, 12|           siedzą pod skórą kiej mak... z daleka do cię wygarnął?
1029     1, 12|               już na polu byłem, a ten z obu luf strzelił... żeby
1030     1, 12|            ścichapęk, lelum polelum, a z dziedzicem zajączkami się
1031     1, 12|           kożuchem, ścichł, bo zemdlał z bólu. Oporządził mu nogę,
1032     1, 12|                jasno i aż się podniósł z oślepiającej trwogi.~- Jezus!
1033     1, 12|          jakieś, medytacje, przycichał z wolna, uspokajał się i tak
1034     1, 12|                weselnemu, matka wiedła z braćmi i kumami, a dopiero
1035     1, 12|           walili hurmą weselnicy.~Szli z wolna wzdłuż stawu, któren
1036     1, 12|            soli szczyptę, węgiel, wosk z gromnicy i pęk kłosów poświęconych
1037     1, 12|              instrumenty, pobrzękiwali z cicha, aby nie mącić poczęstunku,
1038     1, 12|             aby nie mącić poczęstunku, z jakim wystąpił Boryna.~Chodził
1039     1, 12|           wystąpił Boryna.~Chodził ano z pełną blachą od kuma do
1040     1, 12|               drugiej stronie, a Magda z Józką roznosiły na talerzach
1041     1, 12|            nieswojo, mało pogadywali i z cicha, a jaki taki ze starszych
1042     1, 12|              przygarniała do piersi, i z płaczem tuliła, aż to dziwno
1043     1, 12|               na biedę.~Pośmiewali się z takiej tkliwości matczynej,
1044     1, 12|                 po Antkach, gdzie Ewka z Jagustynką wieczerzę narządzały,
1045     1, 12|               jakim dworze, wybielone, z podłogami, czyste! A co
1046     1, 12|           żałośnie i raz po raz któraś z cicha rzekła:~- Mój Boże,
1047     1, 12|              razik spotkają ją po nocy z jakim chłopakiem, a już
1048     1, 12|               jednej kiecki, że nie ma z kim tańcować!~- Jaki ochotny,
1049     1, 12|               ludziach nie rzucaj! ,~- Z Walentową idź w parę, będą
1050     1, 12|            zaklął ino, chycił pierwszą z brzega i powiódł, nie słuchając,
1051     1, 12|                 W izbie już tańcowali, z wolna jeszcze i jakby od
1052     1, 12|                Gołębianka hulała ostro z Szymkiem Paczesiem. Umówili
1053     1, 12|                chodzili, aż Dominikowa z niepokojem naglądała do
1054     1, 12|                drugi, wziął rozprawiać z gospodarzami i przekpiwać
1055     1, 12|          gospodarzami i przekpiwać się z "młodych".~- Pan młody kiej
1056     1, 12|            Jutro powiecie...~- Probant z was, Macieju, toście dnia
1057     1, 12|             Izba gruchnęła śmiechem.~- Z Jagustynką was zmówimy! -
1058     1, 12|                pokładali od śmiechu; a z kobiet Wachnikowa nie dała
1059     1, 12|               trzymał.~Dopiero Jasiek, z przezwiska Przewrotny, krzyknął
1060     1, 12|             przystało na przenosinach, z Dominikową i jej chłopakami
1061     1, 12|            razem, przy sobie, a Boryna z Jagusią ostali na izbie,
1062     1, 12|                się między sobą, a Łapa z ujadaniem obiegał dom i
1063     1, 12|                 naród zaś w cichości a z powagą porał się z jadłem
1064     1, 12|          cichości a z powagą porał się z jadłem i ochotnie bódł miski
1065     1, 12|            zapraszała i prawie każdemu z osobna podtykała czy mięso,
1066     1, 12|          wszystkim miliła, że niejeden z parobków chodził za nią
1067     1, 12|              oczyma, a matka aże rosła z kuntentności, odkładała
1068     1, 12|              Idźcie no do izby, Gulbas z Szymonem czegoś odęci siedzą
1069     1, 12|               jej jakoś w ręce szły, a z nimi i powaga w niej rosła,
1070     1, 12|               się, że gospodyni będzie z niej sielna - szepnęła Ewka
1071     1, 12|                rozniesą.~Witek skoczył z batem, pies umilkł, ale
1072     1, 12|           miejscu, bo przy prosięcinie z grochem.~- Kościół się pali
1073     1, 12|               przewieszony przez próg, z głową w stajni! Myślałem
1074     1, 12|               krwi, blady jak ściana i z nogi krew bucha. Prędzej,
1075     1, 12|            sobie miał chorobę, ino się z cicha przechwalał... jako
1076     1, 12|           pogłaskał po twarzy i wyszli z Jambrożym na podwórze.~-
1077     1, 12|              to nie dziwota! - szepnął z dum - Juści, a ociec się
1078     1, 12|            Stara nie pozwoli, u Nastki z dziesięć gęb siedzi na trzech
1079     1, 12|           mięsa, placków, to chleba... Z chałupy me wypędził i ciepnął
1080     1, 12|           płacz... Hanka ino się kłóci z siostrą, że się już pono
1081     1, 12|              pod słomę, nie puszczając z garści.~- Mój Boże, tyla
1082     1, 12|              nie popuszczając kiełbasy z garści, nie czując jednak,
1083     1, 12|            muzyka gruchnęła w chałupie z taką mocą, aż ściany stajni
1084     1, 12|             przestraszone kury gdakały z chlewów.~Wrzaski buchnęły
1085     1, 12|              się nieco, wychylał duszę z ciemnicy, podnosił z niepamięci,
1086     1, 12|             duszę z ciemnicy, podnosił z niepamięci, wracał z dalekości
1087     1, 12|          podnosił z niepamięci, wracał z dalekości przerażających
1088     1, 12|               Ale już dusza wychodziła z niego powoli i niesła się
1089     1, 12|            ziemie świętej, by odpocząć z utrudzenia, utulić swój
1090     1, 12|               się a wzdychać, a płakać z radości i weselić się z
1091     1, 12|                z radości i weselić się z Panem w wiek wieków.~Tam
1092     1, 12|              zdziebko, muzyka grzmiała z nową siłą, że jako łan,
1093     1, 12|          rozmach, niecili rum nogami i z krzykiem szli w nowy tan,
1094     1, 12|         wschodem słońca zamroczyło się z nagła i pociemniało, zaczął
1095     1, 12|           padać śnieg. Polatywał zrazu z rzadka i kołujący, jak to
1096     1, 12|              do domów.~Tylko drużbowie z druhnami i muzyką na czele
1097     2, 13|                   jeszcze się barowała z jesienią i porykujący tłukła
1098     2, 13|                dnie trupie, że ptactwo z krzykiem uciekało do borów,
1099     2, 13|          jeszcze czasami, o zachodzie, z posępnych pól ołowianego
1100     2, 13|              kadź roztopionego żelaza, z której buchały krwawe wrzątki
1101     2, 13|       odwieczerzu, zaczęły się wysuwać z mroków długie, świszczące
1102     2, 13|             lodów, a parły się naprzód z dziką mocą, z głuchym poszumem;
1103     2, 13|              się naprzód z dziką mocą, z głuchym poszumem; od zachodu,
1104     2, 13|              nieruchomych wysuwały się z wolna sine, obrzękłe zwały,
1105     2, 13|       gmerzącego robactwa; a jeszcze i z góry, jakby z wygasłego
1106     2, 13|                jeszcze i z góry, jakby z wygasłego słońca, spadały
1107     2, 13|              błota i rumowisk...~Świat z nagła poczerniał, cisza
1108     2, 13|       zdrętwiało i stanęło w zdumieniu z przytajonym tchem, lęk wionął
1109     2, 13|              jak zając gnał przez wieś z rozwianą szerścią, to wrony
1110     2, 13|            rozwianą szerścią, to wrony z krzykiem przejmującym wpadały
1111     2, 13|            stawem biegała ślepa kobyła z resztką wozu, tłukła się
1112     2, 13|                się o płoty, o drzewa i z dzikim kwikiem szukała stajni.~
1113     2, 13|               coraz niżej, zwalały się z lasów rozkotłowaną gęstwą
1114     2, 13|           ciemności, mgły się skłębiły z nagła, a z pękniętej czeluści
1115     2, 13|                się skłębiły z nagła, a z pękniętej czeluści lunął
1116     2, 13|             Wyły już stadami, lały się z tej gardzieli niby rzeki
1117     2, 13|          powstrzymane, rwały się jakby z łańcuchów i rozskowyczoną,
1118     2, 13|                stwór wszelki odetchnął z ulgą.~Ale wichry wiały wciąż,
1119     2, 13|                bo darła się do wnętrza z kwikiem kiej ta świnia uprzykrzona,
1120     2, 13|              wichura hulała po drogach z taką mocą, że kto się ino
1121     2, 13|                że kto się ino wychylił z chałupy, wnet go przycapiała
1122     2, 13|              Jaśka Przewrotnego zwiała z mostu do stawu, że ledwie
1123     2, 13|          niosła gałęzie, wióry, snopki z dachów, czasem i wierzchół
1124     2, 13|       zadymionych chałupach i swarzyli z ckności niemało, bo ciężko
1125     2, 13|          chyłkiem pod płotami, niby to z kądzielą szły do kum a głównie,
1126     2, 13|              nieco folgowała, niejeden z parobków przemykał się z
1127     2, 13|               z parobków przemykał się z ćwiartką jaką do karczmy.~
1128     2, 13|             dymów, drogi się wyrównały z polami, sady były pełne
1129     2, 13|                a już dzieci to szalały z uciechy, psy naszczekiwały
1130     2, 13|              śniegi i ganiały wspólnie z chłopakami. Zaroiło się
1131     2, 13|                ale tak jakby kto worek z mąki wytrzepywał nad światem,
1132     2, 13|              martwa, jakby już całkiem z wszelkiej mocy wyzuta.~-
1133     2, 13|            burknął Antek dźwigając się z pościeli.~Hanka zażegała
1134     2, 13|             kto wapno zmieszał na poły z sadzą i przytrząsnął świat,
1135     2, 13|                Hanka uścibnęła drzazeg z jakiejś deski, to słomy
1136     2, 13|              zaczął chlipać w łóżku, a z drugiej strony domu, z mieszkania
1137     2, 13|               a z drugiej strony domu, z mieszkania Stachów, rozbrzmiewały
1138     2, 13|             jak na tego psa, to pewnie z dobrości? - mówiła Hanka
1139     2, 13|               Stacho wraził głowę wraz z cepami, co je niósł na ramieniu.~-
1140     2, 13|            trzy tygodnie od wypędzenia z ojcowej chałupy i tyle dni
1141     2, 13|             nabrane w serce nie lunęły z niej choćby i poniewoli! -
1142     2, 13|               ugwarzania się, choćby i z kobietą swoją, ochoty nie
1143     2, 13|      wspominkiem serce mu się kurczyło z bolenia, a pazury się rozczapierzały
1144     2, 13|             będzie ni ustępywał nikomu z drogi! Kiej na udry, to
1145     2, 13|           dlaczego to wszystko? Że się z ojcem pobił?... Pierwszy
1146     2, 13|               Nieraz nocami zrywał się z pościeli i leciał na wieś,
1147     2, 13|              to smród bił gorszy niźli z gnojówki, a z tego trzęsawiska
1148     2, 13|             gorszy niźli z gnojówki, a z tego trzęsawiska dźwigały
1149     2, 13|               gliną, a miejscami słomą z. nawozem! A niski pułap
1150     2, 13|          obrazów na ścianach, zaś drąg z ubierem rozwieszonym i skrzynia
1151     2, 13|          przetoczyli do sieni zabawiać z Weronczynymi dziećmi, wrychle
1152     2, 13|               iść.~Właśnie chciała się z mężem naredzić i coś niecoś
1153     2, 13|           częściej spozierała na niego z trwożliwą czułością i niepokojem.~-
1154     2, 13|               nad nim, już przystanęła z boku, już miała to dobre
1155     2, 13|                do niego, ni przystąpić z tym szczerym sercem, jak
1156     2, 13|                nosa... - mówił cicho i z taką dobrocią, że Hance
1157     2, 13|               Śniegu było prawie równo z dachem, bo dom stał na wydmuchu,
1158     2, 13|           śnieg przekopał, zaś kopczyk z ziemniakami tak zawiało,
1159     2, 13|              tych białościach, leciały z końca w koniec wsi, a monotonne
1160     2, 13|             jedne lasy modrzały niecoś z bielm, jakby tam chmura
1161     2, 13|             tak wiatry przeziębiły, że z pół dołu musieli świniami
1162     2, 13|                juści, że pieski prawie z pół wsi goniły za nimi z
1163     2, 13|               z pół wsi goniły za nimi z wielgą uciechą i szczekaniem,
1164     2, 13|              żałośnie, i tak się rwała z postronka, że ledwie ją
1165     2, 13|                zleciały na rozgrzebany z dołu śnieg, a handlarze
1166     2, 13|                obora, sama skóra warta z dziesięć rubli... za telachną
1167     2, 13|                już Hanka krowę ciągała z powrotem do zagrody, i nawet
1168     2, 13|               przed karczmą, Hanka zaś z dziećmi odprowadzała krasulę
1169     2, 13|         przystanęła za nią i pomstować z całej duszy na tych żółtków
1170     2, 13|           wątroba pomstą.~- Jakby kogo z chałupy na mogiłki wywieźli,
1171     2, 13|           wywieźli, tak pusto - rzekła z nawrotem i co trochę zaglądała
1172     2, 13|              Hale, ozedrę się pewnie i z lelit ci pieniądze wypuszczę,
1173     2, 13|               tyla pieniędzy?~- Na co? z kijem tylko nie pójdę.~-
1174     2, 13|           gdzie oczy poniesą, byle ino z dala... byle ino prędko!... -
1175     2, 13|               takim nie znała.~- Ostaj z Bogiem, za parę dni wrócę.~-
1176     2, 13|           rozpaczliwie.~- Czego? - Już z sieni nawrócił.~- A to nawet
1177     2, 13|                     Cóż to, ceckał się z tobą będę, może jamorował...
1178     2, 13|           parła, rzucała przed się, że z radością myślał o innych
1179     2, 13|     Niespodzianie mu to przyszło, samo z siebie nań spadło i tak
1180     2, 13|               nań spadło i tak porwało z nagła, jak kiedy wezbrana
1181     2, 13|              Samo przyszło, ze świata, z wiatrem pewnie nawiała ta
1182     2, 13|               na wiór wyschła, a co mu z tego?... Ksiądz jest prawy,
1183     2, 13|                mu wyłożył, że w sądzie z ojcem nie wygra; a jeszcze
1184     2, 13|         jeszcze sporo grosza dołoży. A z pomstą poczeka w sposobniejszy
1185     2, 13|            przed się, gdzie bądź, byle z daleka od Lipiec...~- Gdzie
1186     2, 13|             kłębach kurzawy, a ostro i z dzwonieniem.~Jechał Boryna
1187     2, 13|             dzwonieniem.~Jechał Boryna z Jagusią, sam powoził, konie
1188     2, 13|               sam powoził, konie rwały z kopyta podrywając sankowe
1189     2, 13|          utonęły w kurzawie, ale Antek z miejsca się nie ruszył,
1190     2, 13|             pniami topoli, które stały z obu stron drogi i, pochylone,
1191     2, 13|           Zapomniał o wszystkim, jakby z nagła duszę zgubił, pamięć
1192     2, 13|               progu.~- Do sądu. Sprawa z dworem o krowy, o pobicie
1193     2, 13|               mają przegrać! Dziedzica z Woli skarżą, sądzi dziedzic
1194     2, 13|            Woli skarżą, sądzi dziedzic z Rudki, to i dlaczego ma
1195     2, 13|              się, nieprzytomny prawie, z dobrą godzinę, nie tknąwszy
1196     2, 13|            Antek zaś siedział, popijał z wolna, niby to medytował,
1197     2, 13|             wam borgować nie będę...~- Z drogi, psiakrew, Żydzie,
1198     2, 13|             cię zakatrupię! - wrzasnął z taką mocą, że Żyd zbladł
1199     2, 14|           dzieci bawiły się na łóżku i z cicha do się krzekorzyły,
1200     2, 14|                dać nie mogła. Chodziła z kąta w kąt, wyglądała przez
1201     2, 14|                jaki zajrzał, żeby choć z kim zagadać! - westchnęła.~-
1202     2, 14|             Pozanosiła je na grzędy, a z powrotem wywarła gębę na
1203     2, 14|            wystawiła do sieni cebratkę z pomyjami dla gadziny, a
1204     2, 14|               kiej klepisko, mróz brał z miejsca i znowu a wzorzysto
1205     2, 14|             szybki, dzieci skwierczały z cicha, jakby przygłodne
1206     2, 14|                 bo łzy posypały mu się z oczów.~Mróz ją obwionął
1207     2, 14|               pójdzie, ady by uschnęła z tęsknicy!~Ogarnęła oczami
1208     2, 14|          leciały nisko nad śniegami.~- Z tegom wyrosła i jako ten
1209     2, 14|               świecie, nie! - szeptała z mocą, zwolniła nieco bo
1210     2, 14|           wyrozumie, jak potrza, a ino z pyskiem wyjechać gotowa.
1211     2, 14|               ostatni przed kościołem; z obejścia Płoszków buchała
1212     2, 14|                nocy, ino gdzieniegdzie z mrocznej bielizny mżyła
1213     2, 14|                chwila sypał się na nią z trąconych gałęzi.~Dom stał
1214     2, 14|          świnio jedna! - wrzasnął głos z sieni wywartej. - Wezmę
1215     2, 14|        zastanów się, pomiarkuj, on się z tobą nie ożeni:.. to mi
1216     2, 14|              porwała się spod ściany i z płaczem a wyrzekaniem zaczęła
1217     2, 14|           rozdziany, w koszuli tylko i z podwiniętymi rękami, czerwony
1218     2, 14|                co chwila czerpał łyżką z michy rozrobione, płynne
1219     2, 14|                wczas zaczynać muszę.~- Z pszenicy to?~- Spróbujcie.~
1220     2, 14|               na organistę praktykuje, z łaski jeno mój go uczy,
1221     2, 14|             sucha i miętka.~- Musi być z dworskich owiec, śliczna
1222     2, 14|              była, to i przyjacielstwo z nią trzymali wszyscy, cięgiem
1223     2, 14|             będzie nikomu, rada by ino z kobietami pogwarzyć po dawnemu.~
1224     2, 14|            przykazywał nie zadawać się z ludźmi.~- Nie poradzą, nie
1225     2, 14|             wpatrzona w ośnieżony sad, z którego występowały zarysy
1226     2, 14|                sercem i brała w siebie z całą mocą głodu i marzenia.~
1227     2, 14|            skrzyp śniegu, ktoś zeszedł z drogi na staw i kierował
1228     2, 14|          chwili spotkała się oko w oko z Nastką Gołębianką.~- Hanka! -
1229     2, 14|              przechodząc wprost kuźni, z której przez wybite szyby
1230     2, 14|               sam cięgiem jeździ, pono z Żydami spółkę trzyma w lesie
1231     2, 14|               Nastuś, do nas.~- Idźcie z Bogiem, przylecę którego
1232     2, 14|          Bogiem, przylecę którego dnia z kądzielą.~Rozstały się przed
1233     2, 14|              młynarzowa i zaraz prosto z rnostu rzekła:~- Do męża
1234     2, 14|               poszła, ale spotkała się z nim w pół drogi; poprowadził
1235     2, 14|                raz jeden...~Odetchnęła z ulgą ogromną, wiedziała
1236     2, 14|                zaraz by mu wywietrzały z głowy kochania.~- Gospodarski
1237     2, 14|              trzeba było żyć w zgodzie z ojcem, a za Jagusią nie
1238     2, 14|                rad prawdę rznął prosto z mostu.~- Czy to ma przyjść? -
1239     2, 14|        beczycie?...~- Nie, nie, to ino z mrozu...~Wolno powracała,
1240     2, 14|                próżno przecierała oczy z łez marznących u rzęs, próżno...
1241     2, 14|             Rozwiązała wory i w jednym z nich na wierzchu znalazła
1242     2, 14|                chleba, kawał słoniny i z dobre pół garnca kaszy.~-
1243     2, 14|              za Jagną."~Kółko warczało z cicha, jednostajnie, niestrudzenie,
1244     2, 14|                ścian, a chłód wypełzał z kątów, za nogi chwytał i
1245     2, 14|        pęczniała od mrozu potrzaskując z cicha, to snadź ziąb przejął
1246     2, 14|              przyciesie, że zadygotały z nagła boleśnie, i cały dom
1247     2, 14|            przywierał do ziemi a drgał z zimnicy.~- Że mnie też do
1248     2, 14|                ta drzewina drętwiejąca z zimna, co ani uciecze od
1249     2, 14|          wygnania, i tak rozumieli, że z jakimś interesem przychodzi.~-
1250     2, 14|             borowy, że dziedzic nikogo z Lipiec wołać nie będzie
1251     2, 14|               ja to plemię dziedzicowe z Woli, znam, figla on wam
1252     2, 14|              niech ino rzekną - to czy z leguminy, czy paszy dla
1253     2, 14|          jednak; Hanka przewracała się z boku na bok i medytowała:
1254     2, 14|            biły skrzydłami i piały już z północka, a szum cichy jakby
1255     2, 14|              mię odszedł.~Leżał wznak, z rękami pod głową, tak blisko
1256     2, 14|           Jagusine oczy znowu wyjrzały z ciemności i modrzyły się
1257     2, 14|               głos jego i zgwarzyć się z jego duszą.~- Może i pójdę,
1258     2, 15|               i puszczał piły, pogadał z nim cosik i zawołał:~- Róbcie
1259     2, 15|          schodząc na dół i witając się z nim przyjaźnie.~- Z siekierą
1260     2, 15|                się z nim przyjaźnie.~- Z siekierą przyszedłem, bom
1261     2, 15|           wiedział.~- To jakbyście się z zębami wybrali, drzewo przemarzło
1262     2, 15|          Bartek, weźcie no się do pary z Boryną i tego dąbka rychło
1263     2, 15|            rychło wyrychtujcie, bo tam z pił zejdzie niedługo.~Zza
1264     2, 15|            wysoki a przygarbiony chłop z fajką w zębach, w baranicy
1265     2, 15|              do sucha i gładka, trzeba z włosem ciągnąć po kamieniu,
1266     2, 15|          stronę, to ostrze mocniejsze, z żelazem to jak i z drugim
1267     2, 15|         mocniejsze, z żelazem to jak i z drugim człowiekiem, utrafisz,
1268     2, 15|            zapocił, aż kożuch sciepnął z siebie.~A mróz był tęgi,
1269     2, 15|              chleba, popił wodą prosto z rzeki i nawet pod dach,
1270     2, 15|                 do młynicy nie poszedł z drugimi, bał się tam natknąć
1271     2, 15|               cieszyli się między sobą z jego poniżenia i biedy,
1272     2, 15|              do szczytu młyna, że woda z czterech kół waliła pod
1273     2, 15|          Mateusz, wracając od młynarza z obiadu, z daleka krzyczał:~-
1274     2, 15|         wracając od młynarza z obiadu, z daleka krzyczał:~- Wychodź !
1275     2, 15|             dźwigać i do roboty stawać z drugimi.~A ruchali się żwawo,
1276     2, 15|               w długie kołtuny, waliła z krzykiem pod tartak, piły
1277     2, 15|         Sprawny jucha! - szepnął Antek z uznaniem, ale nie bez złości.~-
1278     2, 15|             rozgrzać zgrabiałe ręce, a z nawrotem nieledwie w dyrdy
1279     2, 15|     przemarznięty, utrudzony i wyzbyty z sił, tak go bolały wszystkie
1280     2, 15|            zaraz, bo trzeba było równo z dniem stawać na robocie.~
1281     2, 15|               trzeszczały i każda żyła z osobna pruła się z utrudzenia,
1282     2, 15|                żyła z osobna pruła się z utrudzenia, a śpieszyć się
1283     2, 15|                błyskał, a znowu; jakby z rozmysłem, do wszystkiego
1284     2, 15|                na okazję czekał, by go z roboty wygonić...~Antkowi
1285     2, 15|               Jagusia. Obaj oni, a już z dawna, jeszcze od wiosny,
1286     2, 15|            miłowaniu, a Antek kryć się z tym musiał, to i głucha,
1287     2, 15|            przed ludźmi, że to i każdy z nich miał się za najmocniejszego
1288     2, 15|               chłopa we wsi, ale teraz z dnia na dzień rosła w nich
1289     2, 15|             jak ta trusia, byle go ino z roboty nie wygonił.~Dziwno
1290     2, 15|             drugie zasię dowodzili, że z tego wyjdą jeszcze historie,
1291     2, 15|         znajomków wymijał bez słowa, a z roboty wprost do domu szedł
1292     2, 15|              zimno - rzucił byle co.~- Z wolna trza wszystko, po
1293     2, 15|            trza wszystko, po porządku, z wolna, a i Pan Jezus mógł
1294     2, 15|                wolno obciosując drzewo z drugiej strony, prostował
1295     2, 15|               stawy trzaskały, a fajki z zębów nie puszczał i rad
1296     2, 15|                i rad prawił.~- Robiłem z Mateuszem przy nowym dworze,
1297     2, 15|                do Kalwarii - poszedłem z nimi, by odpustu dostąpić
1298     2, 15|               sielną - a to jajecznica z kiełbasą, a to gorzałka
1299     2, 15|                kiełbasą, a to gorzałka z tłustością, a to inne smaki
1300     2, 15|                 A mnie co po kobiecie! Z dawna mi już obmierzło to
1301     2, 15|           obmierzło to babie nasienie, z dawna! A to nic jeno krzyczy,
1302     2, 15|               kobiety się już pokazały z dwojakami, a Hanka wychodziła
1303     2, 15|                zaś, że dobrze znał się z młynarczykiem, bo niejedną
1304     2, 15|      pogadywało wesoło, byli to ludzie z dalszych wsi, co do młyna
1305     2, 15|                łakomie pojadał kapustę z grochem, a potem kluski
1306     2, 15|              potem kluski ziemniaczane z mlekiem, a Hanka ukucnęła
1307     2, 15|                a Hanka ukucnęła mimo i z rozczuleniem wpatrywała
1308     2, 15|                wzielim ino dwa wozy, a z tylu morgów...~- Nie pójdę
1309     2, 15|             nie... ale weź od młynarza z pół korczyka jęczmienia
1310     2, 15|          właśnie o bracie dziedzicowym z Wólki.~- Jacek mu było,
1311     2, 15|             wiecie pewnie, że powrócił z dalekich krajów.~- Nie,
1312     2, 15|             szuka, któren go miał pono z wojny wynieść i od śmierci
1313     2, 15|               nas Kuba, któren do boru z panami poszedł, ale ten
1314     2, 15|                ze śmiechem, bo ano tak z rozmysłem wszystko rychtował,
1315     2, 15|             lepszy trafi... zawżdy tak z bogaczami bywa...~Antkowi
1316     2, 15|             wszystko było, ani rad był z podwyżki, ani cieszyło go
1317     2, 15|      Mateuszowi zmiękła rura i że wieś z niego przekpiwała, o czym
1318     2, 15|               bezustannej pracy, aż mu z wolna przycichła dusza i
1319     2, 15|               mówili. Ale to było jeno z wierzchu, dla ludzkich oczów,
1320     2, 15|              często opadały jej ręce i z zamarłym sercem oglądała
1321     2, 15|                źle mu jest czy dobrze, z roboty wracał prosto do
1322     2, 15|                przejmujących, co jakby z mrozów dźwięczały, jakby
1323     2, 15|               mrozów dźwięczały, jakby z tej przedświtowej szarości
1324     2, 15|            szarości się rodziły, jakby z tych zórz miedzianych pobrzękiwały
1325     2, 15|               miedzianych pobrzękiwały z lodowych przysłon i z ziemi
1326     2, 15|     pobrzękiwały z lodowych przysłon i z ziemi przemarzłej niosły
1327     2, 15|             mimo próśb Hanki, by szedł z nią do kościoła. Nie i nie.
1328     2, 15|               i nie. Bał się spotkania z Jagną, dobrze wiedział,
1329     2, 15|                tym wiedział od Bartka, z którym się niezgorzej stowarzyszył,
1330     2, 15|               sięgnąć i wypatroszyć ją z każdego zamysłu, i przejrzeć
1331     2, 15|                krzepko, nie popuszczał z uwięzi - ale już mu coraz
1332     2, 15|            coraz częściej mdlała dusza z utrudzenia i coraz częściej
1333     2, 15|              naród miał o czym radzić, z czego się śmiać albo i markocić;
1334     2, 15|            zimowe zbierały się kobiety z kądzielą na oprzęd - co
1335     2, 15|          sposobniej było, a społecznie z drugimi, jak Pan Bóg przykazał.~
1336     2, 15|               w kieliszki przedzwaniał z przyjacioły, kto się puszył
1337     2, 15|                 a wszyscy żyli gwarno, z całej mocy, duszą całą.~
1338     2, 15|                Godami spotkał się rano z kowalem, chciał go wyminąć,
1339     2, 15|             rękę i rzekł miętko, jakby z żalem:~- Czekałem, że przyjdziesz
1340     2, 15|             żywe oczy, hale, myśli, że z głupim ma sprawę...~- Jak
1341     2, 15|          niewolił, żeby obrazy boskiej z tego nie wyszło, że dzieci
1342     2, 15|              osobno, a ociec osobno.~- Z namowy księdza poszedłeś,
1343     2, 15|        przyjacielstwo, jak się ino da, z próżnymi rękami nie odchodzisz...~-
1344     2, 15|           nawet mówiłem ojcu o zgodzie z tobą... zrobi się to...
1345     2, 15|           zgodę, byś ino mógł mi zwlec z grzbietu choćby ten kożuch
1346     2, 15|               całkiem mnie poniechaj i z drogi mi schodź, bo jak
1347     2, 15|          obronią cię i strażniki,~choć z nimi trzymasz. Zapamiętaj
1348     2, 15|               nawet na tamtego, któren z rozdziawioną gębą na środku
1349     2, 15|                starym trzyma i do mnie z przyjacielstwem występuje,
1350     2, 15|                występuje, a obu by nas z torbami puścił, by ino mógł.~
1351     2, 15|               sęku, a potem zaś, zaraz z przypołudnia, drzewo przygnietło
1352     2, 15|            mało, krzyczał, poganiał, a z nim to jakby wyraźnie zwady
1353     2, 15|             wiatr pociągał od lasów, a z nim szedł daleki szum, głuchy,
1354     2, 15|              kurzawą śniegi, otrząsane z drzew... dymy tłukły się
1355     2, 15|                Antek cofnął się prawie z progu izdebki i poszedł
1356     2, 15|                Rozprawia się na grobli z Magdą, wiecie, tą wypędzoną
1357     2, 15|          kijankami a bez przerwy, woda z bełkotliwym krzykiem waliła
1358     2, 15|             śnieżyste drzazgi i waliła z rykiem do rzeki.~Antek czekał
1359     2, 15|               rzeki.~Antek czekał może z godzinę na Franka, ale podniósł
1360     2, 15|           nawet sam koło krów chodzi i z Jagustynką wszystko obrządza,
1361     2, 15|          sufitu gdzieniegdzie migotały z kurzawy białej, żółciły
1362     2, 15|               stanął, a blady jak trup z zaciśniętymi pięściami,
1363     2, 15|              się wyśmiali - że się tam z Jagusią dobrze znali, nieprawda,
1364     2, 15|              drugą ujął za pas, wyrwał z miejsca jak kierz, nogą
1365     2, 15|            ogrodzonej płotem, i cisnął z całej mocy, aż cztery żerdki
1366     2, 15|             nawet posłali, tak się źle z nim widziało, myśleli, że
1367     2, 15|                sobie ręce, i pogadywał z Frankiem, który się znalazł -
1368     2, 15|             odezwał, patrzeli na niego z głębokim podziwem, z szacunkiem,
1369     2, 15|             niego z głębokim podziwem, z szacunkiem, bo jakże, żeby
1370     2, 15|          Chodźcież do roboty, co macie z Mateuszem, to wasza sprawa,
1371     2, 15|             zabrał i poszli.~Hanka nic z tego jeszcze nie pojęła,
1372     2, 16|              szczekaniem psów, uciekał z nawrotem do borów oszroniałych,
1373     2, 16|      zawalonych śniegiem, zmartwiałych z zimna! - Pusto i głucho
1374     2, 16|              Ale po lipeckich drogach, z obu stron stawu, rojno było
1375     2, 16|              rozgłośne, wesołe leciały z końca w koniec wsi, radość
1376     2, 16|             koniec wsi, radość buchała z serc; psy jak oszalałe tarzały
1377     2, 16|             się po śniegach, szczekały z uciechy i ganiały za wronami,
1378     2, 16|              po stajniach rżały konie, z obór wyrywaly się przeciągłe,
1379     2, 16|                kobiet, przebiegających z chałupy do chałupy, że raz
1380     2, 16|             błotach i w oparzeliskach, z oparów kurzących się mgłami
1381     2, 16|           ludziskach budziła się dusza z zimowego odrętwienia, otrząsała
1382     2, 16|             odrętwienia, otrząsała się z szarzyzny, podnosiła się
1383     2, 16|           pojechał do miasta po zakupy z Pietrkiem, którego przyjął
1384     2, 16|     przyśpiewywała cichuśko i strzygła z papierów kolorowych one
1385     2, 16|              aż gra w oczach! A Jagna, z zakasanymi po ramiona rękawami,
1386     2, 16|                to chleby bielsze nieco z pytlowej mąki - a zwijała
1387     2, 16|                 to zaglądała do placka z serem i miodem, któren wygrzewał
1388     2, 16|            niepoznaki i przynęty. Łapa z nim był i ten bociek, którego
1389     2, 16|              różnych wyuczył i tak się z nim pokumał, że niech ino
1390     2, 16|                nim niezgorzej od Łapy, z którym był w wielkiej zgodzie,
1391     2, 16|               kościele i tam do spółki z Jambrożym przystrajali ołtarze
1392     2, 16|        dochodziło, gdy Jagna skończyła z chlebem, ułożyła bochenki
1393     2, 16|             roznosił opłatki do spółki z młodszym bratem.~Dojrzała
1394     2, 16|          uprzątnąć, gdy do izby weszli z Pochwalonym.~Zafrasowała
1395     2, 16|              Pasyjką, a potem wyniesła z dobry garniec siemienia
1396     2, 16|             jego śmierci, to aż płakał z żalu.~- Bo poczciwości to
1397     2, 16|       pracowity, cudzego nie ruszył, a z biednym to gotów się był
1398     2, 16|              światy mi potrzebne, były z łońskiego roku, ale się
1399     2, 16|           wołała ucieszona, poszeptały z Jagną i zesromana, przysłaniając
1400     2, 16|            Boryna na ten czas powrócił z miasta i wchodził do izby,
1401     2, 16|                za nim wciskał się Łapa z boćkiem, bo Witek też się
1402     2, 16|             Witek też się zjawił równo z gospodarzem.~- Zawierajcie
1403     2, 16|              Trzech Króli.~- Ojciec ma z Jasia niezgorszą wyrękę,
1404     2, 16|              wyszli, ale Jasio jeszcze z opłotków się odwracał za
1405     2, 16|         powiadali, że całkiem zgłupiał z tego kochania, bo choć kwardy
1406     2, 16|             dawnemu, ale Jagusia mogła z nim robić, co ino zechciała,
1407     2, 16|                go opanowały! Dobrze mu z tym było, gospodarstwo szło,
1408     2, 16|               kochanie, co o ten śnieg z łońskiego roku, jakaś mroczna
1409     2, 16|                nie wiada dlaczego, tak z nagła stanął przed oczami
1410     2, 16|          stanął przed oczami i patrzył z taką żałością, z takim wyrzutem,
1411     2, 16|               patrzył z taką żałością, z takim wyrzutem, aż się jej
1412     2, 16|                biedzi teraz i wydziera z siebie, i w męce się pławi,
1413     2, 16|               myśli? I ani sposobu, by z nim pomówić, ani sposobu
1414     2, 16|           spowiedzi, mówił... - ino by z nim pomówiła raz jeden,
1415     2, 16|               w niej cosik przemieniło z nagła, bo się podniosła
1416     2, 16|             Józka nie usłyszała.~- Wam z matką we łbach się poprzewracało,
1417     2, 16|            powiadacie, nie!...~- Oboje z matką znamy się na tym,
1418     2, 16|            złością i pobiegła do matki z wymówkami, ale stara potwierdziła
1419     2, 16|                by przyszła, a po równo z drugimi, może i na całym
1420     2, 16|            robotą, śledzie ano przełóż z wody do mleka, to więcej
1421     2, 16|                ówdzie głosy różne, ale z wolna, wraz z gaśnięciem
1422     2, 16|               różne, ale z wolna, wraz z gaśnięciem zórz i z tą popielną
1423     2, 16|               wraz z gaśnięciem zórz i z tą popielną sinością, jaka
1424     2, 16|             przystrajano się i czekano z namaszczeniem, a wszędy
1425     2, 16|              Jakoś niewidne były zaraz z pierwszego wieczoru; jak
1426     2, 16|                się w burościach.~Józka z Witkiem dobrze byli przemarzli,
1427     2, 16|             się rozdarły bure opony, a z głębokich granatowych głębin
1428     2, 16|           służki wierne, wychylały się z nieba inne, a liczne, nieprzeliczoną
1429     2, 16|         najpierwszy, siadła Dominikowa z synami, bo się dołożyła,
1430     2, 16|             kwas, gotowany na grzybach z ziemniakami całymi, a potem
1431     2, 16|             później zaś pszenne kluski z makiem, a potem szła kapusta
1432     2, 16|           makiem, a potem szła kapusta z grzybami, olejem również
1433     2, 16|        przysmak prawdziwy, bo racuszki z gryczanej mąki z miodem
1434     2, 16|              racuszki z gryczanej mąki z miodem zatarte i w makowym
1435     2, 16|               bo placka ni strucli, że z mlekiem i masłem były, nie
1436     2, 16|           wkłada !...~Ale Łapa skomlał z cicha, trykał łbem o zady,
1437     2, 16|                na darmo...~- Siadajcie z nami. Trzeba było przyjść
1438     2, 16|          Trzeba było przyjść wam zaraz z wieczora, a na dziecińską
1439     2, 16|               wrócicie już po nic...~I z wielką dobrością zrobił
1440     2, 16|              przed ogniem, i poradzali z cicha a poważnie.~Potem
1441     2, 16|            słodzili ją suto i popijali z wolna...~Aż Rocho wyjął
1442     2, 16|                wolna...~Aż Rocho wyjął z zanadrza książkę okręconą
1443     2, 16|           okręconą w różaniec i zaczął z niej czytać cichym a głęboko
1444     2, 16|                a serca mieli czujące i z krajów dalekich, zza mórz
1445     2, 16|             zza gór srogich przybiegli z darami, by prawdzie dać
1446     2, 16|             głowę za Jędrzycha, któren z otwartą gębą wpodle słuchał,
1447     2, 16|            rozważali, a Szymek powstał z miejsca i chyłkiem chciał
1448     2, 16|           skrzynię.~- Do chałupy idźta z Jędrzychem, dom na boskiej
1449     2, 16|           dzisiaj ludziom i społecznie z niemi czujące, więc i opłatkiem
1450     2, 16|              więc i opłatkiem trza się z niemi podzielić...~Ruszyli
1451     2, 16|          dłużej, bo przyszli kowalowie z dziećmi.~- U ojca razem
1452     2, 16|          przetrzyma.~Pogadała po cichu z kowalową i pobiegła do chorej,
1453     2, 16|                bogaty, szedł był sobie z jarmarku, gdzie przedał
1454     2, 16|               się szczęśliwie wydostał z wysokiego lasu, już ino
1455     2, 16|               bagniska, a nawet poczuł z wiatrem sady wiśniowe, co
1456     2, 16|              co były kwitły...gdy wtem z tych krzów ostatnich wyskoczyli
1457     2, 16|            Dwunastu ich było i wszyscy z nożami! Bronił się, ale
1458     2, 16|            żgnąć... a wtem skamienieli z nagła i zostali tak z podniesionymi
1459     2, 16|      skamienieli z nagła i zostali tak z podniesionymi nożami, zgarbieni,
1460     2, 16|               zaś kieby wrosły w niebo z rozłożonymi skrzydłami...
1461     2, 16|            nawet ten chłop orzący stał z podniesionym batem - świat
1462     2, 16|         pokłonić się Narodzonemu! Wraz z nimi, co ino żyło na ziemi
1463     2, 16|          Mówicie, mówicie, a tyle jest z tego, że wam czas się nie
1464     2, 16|             prawda to była, że przódzi z nieba przychodziły opiekuny
1465     2, 16|                cały ze zgrozy świętej, z bólu nad tą duszą zgubioną,
1466     2, 16|             nieco przyszedł do siebie, z całej mocy duszy wierzącej
1467     2, 16|           znowu Witek zapytał, ale już z płaczem prawie...~- Łaciata!
1468     2, 16|           oboje do jej pyska, słuchali z zamarłym tchem, ale nic
1469     2, 16|                 wyniesła.~Aż krzyknęli z podziwu, gdy wszedł potem
1470     2, 16|                Naród też już wychodził z chałup, gdzieniegdzie otwieranymi
1471     2, 16|                 chore albo kaleki.~Już z daleka widniały rozgorzałe
1472     2, 16|           przez nie i płynął jak woda, z wolna zapełniając wnętrze,
1473     2, 16|               ścian, obrastał ołtarze, z ław się wynosił i prawie
1474     2, 16|                 Nadeszli hurmą całą aż z Polnych Rudek, a szli ramię
1475     2, 16|            czerwone chusty.~Nadciągali z rzadka, kapaniną, po dwóch,
1476     2, 16|               po dwóch, po trzech i ci z Modlicy, cherlaki i mizerota
1477     2, 16|              łatanych siwych kapotach, z kijami, bo na piechty wędrowali;
1478     2, 16|              torfowym od nich wiało.~I z Woli nadchodził naród, a
1479     2, 16|        milczkiem, spode łba patrzący i z góry, a kobiety swoje, jakoby
1480     2, 16|            zaraz po nich walili ludzie z Przyłęka, szli zaś jak ten
1481     2, 16|             niewiela ich było, a każdy z osobna szedł, z paradą,
1482     2, 16|                a każdy z osobna szedł, z paradą, a puszył się, wynosił
1483     2, 16|             swoje - a kobiety ich były z książkami, w czepeczkach
1484     2, 16|                pod brodę, i w katanach z cienkiego sukna... a potem
1485     2, 16|                   a potem jeszcze szli z wsi dalszych, z przysiółków
1486     2, 16|           jeszcze szli z wsi dalszych, z przysiółków różnych, z domów
1487     2, 16|                 z przysiółków różnych, z domów w lasach rozsypanych,
1488     2, 16|            domów w lasach rozsypanych, z trackich bud, ze dworów,
1489     2, 16|             piersi, kto się w sumieniu z win kajał, kto się zamedytował,
1490     2, 16|            takich, których śpik morzył z gorąca.~A dopiero przed
1491     2, 16|           Naród się zakołysał, powstał z klęczek, wraz też pochwycił
1492     2, 16|            nutę i pełnymi piersiami, a z mocą ryknął jednym głosem:~
1493     2, 16|            Jeden ino Antek nie śpiewał z drugimi, przyszedł był z
1494     2, 16|               z drugimi, przyszedł był z żoną i ze Stachami, puścił
1495     2, 16|             kiedy spostrzegł ojca wraz z całym domem, przepychali
1496     2, 16|            Usunął się pod świerk i już z niej oka nie spuścił, bo
1497     2, 16|             nie spuścił, bo widna była z dala przez wzrost, siadła
1498     2, 16|           przez wzrost, siadła w ławce z brzega zaraz, przy przejściu -
1499     2, 16|         zamarło jej serce, skamieniała z radości, nie śmiała się
1500     2, 16|               w nich na przemian, szły z serca do serca, wiązały