Tom, Rozdzial

  1     1, 2 |         drzewami.~- Śpią se kiej dziedzic, a ty, parobku, rób - mruknął
  2     1, 2 |         to już se spaceruje kiej dziedzic po obiedzie - o... - odwrócił
  3     1, 3 |           najpierw gruby, wysoki dziedzic z Raciborowic, a za nim
  4     1, 3 |       ulicy pod oknami gwarzyli.~Dziedzic rozłożył papiery, chrząknął,
  5     1, 3 |           Matka, co to wielmożny dziedzic rzekli?...~- A dyć, Bartku,
  6     1, 4 |       jak u nas, nie:~- Co jest? Dziedzic ci panuje, ksiądz ci panuje,
  7     1, 4 |       człowieka nie starczy!~- A dziedzic ma sam więcej niż dwie wsie
  8     1, 8 |         A to nie ma godziny, jak dziedzic sprzedał porębę na Wilczych
  9     1, 9 |        że Jezus! Myślałem, że to dziedzic abo borowy strzelają...~-
 10     1, 9 |       jako i mnie jest.- A potem dziedzic do koni mnie wziął, bym
 11     1, 9 |         niezgorzej... że młodszy dziedzic strzelbę mi dali... a matka
 12     1, 9 |           nie dwóch... a młodszy dziedzic dostał we flaki... wątpia
 13     1, 10|        względem tego lasu, co go dziedzic sprzedał Żydom na porębę...~-
 14     1, 10|        za to wzięli od dworu, że dziedzic sprzedał nasz las!... A
 15     2, 13|   Dziedzica z Woli skarżą, sądzi dziedzic z Rudki, to i dlaczego ma
 16     2, 13|          Rudki, to i dlaczego ma dziedzic przegrać? A ludzie się przejadą,
 17     2, 14|          Gospodarski syn to...~- Dziedzic jucha, w robocie będzie
 18     2, 14|     Powiedział i mnie borowy, że dziedzic nikogo z Lipiec wołać nie
 19     2, 14|    smoluchów w Dębicy! Niech ino dziedzic krzyknie, to w jeden dzień
 20     2, 14|            Pobarujemy się! niech dziedzic zobaczy, kto mocniejszy,
 21     2, 18|          nowinki nie latałam !~- Dziedzic przejechał, nie wiesz to?~-
 22     2, 18|      Witek i krzyknął z progu:~- Dziedzic już przejechał!~- Dawno?
 23     2, 18|    skończył, przyleciał Witek.~- Dziedzic siedzą u młynarza w izbie
 24     2, 18|       wyraźnie z tego wyszło, że dziedzic wysłał pana Jacka do niego,
 25     2, 18| przychodzę. Na wsi powiadają, że dziedzic się na Lipce zawziął i ani
 26     2, 18|      powiadali, że u was był sam dziedzic i żeście z nim poszli.~-
 27     2, 18|    pojawi w chałupie! Albo i ten dziedzic, to jak wilk, ogania ino
 28     2, 18|          powiadacie, ale jak się dziedzic uweźmie i nie zawoła, nikto
 29     2, 18|    Rachowali wszystkie, że skoro dziedzic zacznie ciąć przy Wilczych
 30     2, 19|          wsi dowiedzieli się, że dziedzic, co ino mu było potrza ludzi
 31     2, 19|         co z łońskiego śniegu, a dziedzic może sobie spokojnie ciąć
 32     2, 19|         godzić na dwie morgi, to dziedzic musi dać więcej! - tłumaczył
 33     2, 19|          pozwolić dopóty, aż się dziedzic ze wsią nie ugodzi! - rzekł
 34     2, 20|           wspominał mi coś o tym dziedzic, dobry to człowiek i chciałby
 35     2, 20|       obcych? Chodził se jak ten dziedzic po stancji, myszy łowił,
 36     2, 20|        zagniewał, że go to wtedy dziedzic nie wezwał na naradę do
 37     2, 24|         powieść na dziady!~- Ale dziedzic to wama nie wrogiem! - dorzucił
 38     2, 25|         sami nie mieli co robić, dziedzic jak się był zawziął, że
 39     2, 25|      gruchnęła po wsi nowina, że dziedzic rąbie chłopski las.~Nikt
 40     2, 25|          obróbce drzewa.~Jaki ta dziedzic był, to był, ale za głupiego
 41     3, 26|       powiedała:~- O las poszło. Dziedzic sprzedał go kryjomo przed
 42     3, 29|     powiedziała.~- Któż by?... - dziedzic?!... Moiściewy! a cóż on
 43     3, 30|    prosić dziedzica...~- Głupia, dziedzic to ich więzi czy co?~- Bych
 44     3, 30|         trzydzieści... ale bo to dziedzic przeda, kiej mu pieniędzy
 45     3, 30|        pachnie niźli chałupą!... Dziedzic im powiedział, co nikomu
 46     3, 31|       Jezu, to nawet nieboszczyk dziedzic, choć miał prawo, a tak
 47     3, 32|         boki wydobrzały! Ho! ho! dziedzic mądry: z dziadami trzyma
 48     3, 32|    polach działy się ciekawości.~Dziedzic ano skakał po zagonach na
 49     3, 32|          we święta powiadali, co dziedzic ogląda się za kupcami.~-
 50     3, 33|          wyłożył. ~Było zaś tak: dziedzic był winien jednemu Niemcowi
 51     3, 33|        gotowym groszem dopłacić. Dziedzic się niby godził, a za kupcami
 52     3, 33|    sześćdziesiąt rubli za morgę. Dziedzic zwłóczy, jak może.~- Ale
 53     3, 33|         pod przysięgą mówię, tak dziedzic radził. "Niech ucieka -
 54     3, 34|         pacierz po oddaniu listu dziedzic go kazał zawołać na pokoje,
 55     3, 34|      sołtys, dałam i ja Pietrka. Dziedzic już na nich czekał w porębie
 56     3, 34|         A on taki pan, że mu sam dziedzic posłuszny!... Kto by to
 57     3, 34|     stronę, to miesiące przejdą, dziedzic ziemię przeda i plecy wypnie:
 58     3, 34|       nami pójdzie na zdrowie... Dziedzic też będzie inaczej śpiewał,
 59     3, 35|          Mówię, co wiem, i gdyby dziedzic znalazł lepszych kupców...~-
 60     3, 35|       robi!~- Bo drugi, choćby i dziedzic, a nawet tej świętej ziemi
 61     3, 35|      sprzeczać zaczęli.~- Jeżeli dziedzic się zgodzi, a odda wam Podlesie,
 62     3, 36|        wypalonych pastwisk, gdyż dziedzic jeno tym pozwalał paść w
 63     3, 36|     Kowal powiadał wczoraj, jako dziedzic pogodzi się z nami.~- Jeno
 64     3, 36|        stronę trzymają: kowalowi dziedzic obiecał dobrą oberchapkę
 65     3, 36|         Żydek nie pożywi.~- To i dziedzic boją się chłopów, kiej o
 66     4, 37|         do syta! Coby największy dziedzic, coby nawet sam król, a
 67     4, 37|   zakrzyczał gniewnie. - Głupia! dziedzic nie święty! - popatrzył
 68     4, 37|      Dobra nasza! Wiesz, Magduś, dziedzic szuka zgody ze wsią. Namawia,
 69     4, 37|     smętarzowi, kiej go dopędził dziedzic, wysiadł z powozu i poszedł
 70     4, 37|    dźwignęli trumnę, a nawet sam dziedzic jął wspierać w pośrodku,
 71     4, 37|       sądem Pana...~Że nawet sam dziedzic, a obcierał kułakiem oczy.~
 72     4, 37|       którą mu Józka podała, zaś dziedzic pogadawszy z tym i owym
 73     4, 37|       wielce.~- No, no, żeby sam dziedzic przyszedł na chłopski pogrzeb.~-
 74     4, 37|     rozumu nie nabrał. Kiedyż to dziedzic przyszedł do wsi z przyjacielstwem,
 75     4, 37|       wam mądre słowo: jak zgody dziedzic chce, to potrza z nim tę
 76     4, 38|      nimi? - pytał rozciekawiony dziedzic.~- Zaśby ta pobił, Mateusz
 77     4, 38|         cicha:~- Tak mi to stary dziedzic kazali wypisać na plecach
 78     4, 38|        jeszcze dobrze baczę.~Ale dziedzic jakby nie dosłyszał powiedając
 79     4, 38|         zabrzęczała o miedziaki; dziedzic rzucił rubla, zaś dziedziczki
 80     4, 38|       powtórzył, co mu był kazał dziedzic powiedzieć.~Wysłuchali uważnie,
 81     4, 38|  objaśniał Mateusz.~- A kiedy to dziedzic obiecuje nam odpisać? -
 82     4, 38|       całe portki. Głupie, skoro dziedzic tyle daje, to może i więcej.~
 83     4, 39|     dołożył do mojej rady... Sam dziedzic a rad me słucha. No, cóż
 84     4, 39|        pomyślałam.~- A z tym, co dziedzic musi dać za las, to po jakie
 85     4, 40|         są nasze chłopy, i tyla! Dziedzic z nimi jak z ludźmi, jak
 86     4, 40|      łączkę. I zrób co z takimi. Dziedzic tak się zagniewał, że ani
 87     4, 40|    chłopami nie trafi do ładu, a dziedzic jest mu przeciwny.~- Nieprawda!
 88     4, 41|       jaki rok abo i dłużej. Jak dziedzic ugodzi się ze wszystkimi,
 89     4, 41|          gromadą się ugodzić, to dziedzic da więcej, a tera robią
 90     4, 41|          ogon! Pewnie co barany, dziedzic obrywa każdemu coś niecoś,
 91     4, 41|       zamysłami.~- Bych się jeno dziedzic zgodził na spłaty! - westchnęła
 92     4, 41|       temu był winowaty, jak nie dziedzic a gospodarze! - mruknął
 93     4, 41|        kupili grunt na Podlesiu, dziedzic dał na spłatę i jeszcze
 94     4, 42|       nią zapłakał, że nawet sam dziedzic odradzał, ale chłopak się
 95     4, 42|  człowiek dołoży!~I wziął ją, bo dziedzic sprzedał tanio, po sześćdziesiąt
 96     4, 42|        bywało na świecie... Żeby dziedzic...~Pan Jacek jeno się prześmiechał
 97     4, 45|        pozwolenie? Czy to on nie dziedzic na swój powiat?~Antek jął
 98     4, 45|         ziemie, kupiec z handlu, dziedzic z folwarku; ksiądz z parafii,
 99     4, 45|         to piecze, co? - zagadał dziedzic głaszcząc niespokojną klacz~-
100     4, 45|         wszędy żniwa rychlejsze.~Dziedzic zapytał go o zebranie w
101     4, 45|        patrząc mu bystro w oczy, dziedzic zakręcił się jakoś niespokojnie,
102     4, 45|   zaczynać od początku, na nowo.~Dziedzic, że to był prędki, ozgniewał