Tom, Rozdzial

  1     1, 1 |           spojrzał bezwiednie w tę dal i rychło przywarł oczy,
  2     1, 1 |   dobrodzieja kochanego.~- Pan Bóg dał latoś urodzaj na kartofle,
  3     1, 2 |          serca księdzu za chrzciny dał worek owsa...~- Ona powieda,
  4     1, 2 |        rozważnie, co mu raili. Nie dał poznać po sobie tam u wójtów,
  5     1, 3 |           chrzest tego jej bękarta dał dobrodziejowi worek owsa...~-
  6     1, 4 |           zaraz wyszedł z pokojów, dał mu złotówkę i rzekł:~- Bóg
  7     1, 4 |            dobrego słowa nigdy nie dał, nikto nie pożałował - chyba
  8     1, 4 |           pan, co mówił do niego i dał mu złotówkę bo teraz wyglądał
  9     1, 4 |           sześć! Ja bym za każdego dał Kubie dziesiątkę.~- Jakże,
 10     1, 5 |           nagle i patrzyli długo w dal omroczoną, siną... albo
 11     1, 5 |  markotnością, wysupłał złotówkę i dał.~- Żyw wszystkich swoją
 12     1, 6 |       ciebie namówiłem Kłęba, żeby dał chałupy, la ciebie, Jaguś
 13     1, 6 |           niepewna.~- Więcej by on dał, niźli wziął, więcej.~-
 14     1, 7 |           też swojego pieska i nie dał nikomu krzywdzić... - powiedział
 15     1, 7 |            porteczki.~- Chlebam ci dał, nie ukrzywdził, a obleczenie
 16     1, 7 |           i zwierza dzikiego i nie dał Pana naszego, nie...~Kiej
 17     1, 9 |          spowity w mgły aż do tych dal zapadłych, aż do tych bezkresów
 18     1, 9 |    lękliwie i trwożnie poglądali w dal omroczoną, niezgłębioną...~-
 19     1, 10|         zliczy! A ciołek, co ci go dał niedawno, to nic?~- Mogłeś
 20     1, 10|           na twoją...~- Ale go nie dał tobie ni mojej! A tyle roków
 21     1, 10|      prędko idź, bym ci w pysk nie dał i za wrota nie wyciepnął! -
 22     1, 11|            wczoraj na rozpleciny , dał jej osiem sznurków korali ,
 23     1, 11|         zabawa, gdy starszy drużba dał znak, by przycichli.~Kobiety
 24     2, 13|       pożałował, dobrego słowa nie dał - a jak na tego zbója spoglądali.~
 25     2, 14|      wyciągać!~- Tu mnie Pan Jezus dał na świat, to już tutaj do
 26     2, 15|            Powiadają, że Pan Jezus dał kobiecie ino pół duszy i
 27     2, 16|       pytania niemiłe.~- A cóż by, dał Bóg, że nic złego. Pomaluśku
 28     2, 16|      zapłoniona i jęła prosić, aby dał parę kolorowych opłatków.~-
 29     2, 16|         cna pomarnowały.~Juści, że dał jej kilkanaście i coś aż
 30     2, 17|           obronił i okrzywdzić nie dał. Ale mimo to tak się ciskała
 31     2, 17|          się ujął i skrzywdzić nie dał!~- Taki dałby radę wszystkim?
 32     2, 18|            że Witek prosić się nie dał i opowiedział, co ino wiedział.
 33     2, 18|     sporządził Jambroży!~Pan Jacek dał mu dwie złotówki i kazał
 34     2, 18|         Nie powiadaj nikomu, że ci dał dziesiątkę.~- Kiej przykazujecie,
 35     2, 20|         się w pole wyprowadzić nie dał: Znali przecież dobrze jego
 36     2, 20|            wychodzić do Antka.~Nie dał się więc przekonać, nie
 37     2, 20|         muszę szmaty przewietrzyć.~Dał przywstydzony nieco, bo
 38     2, 20|       potem, zaraz po Gromnicznej, dał znać wieczorem Jambroży,
 39     2, 20|        tego słowa nie wykrztusiła! Dal im po dwa obrazki, a nauczał,
 40     2, 20|        głaskać, ale bociek się nie dał ruszyć, przekręcił szyję
 41     2, 20|       Zawołali chłopaka, ksiądz mu dał złotówkę i polecił przynieść
 42     2, 20|   pięćdziesiąt rubli od młynarza i dał w zastaw łąkę, to kowal
 43     2, 20|          nie przychodziła, nic nie dał znać po sobie i wyszedł
 44     2, 21|            ziemi ze świstem. Wiatr dął z całej mocy i tak kurzył
 45     2, 22|           mocy nie mam, jaką Jezus dał księżom! Łajdus on jest,
 46     2, 24|          któren go obraniał zrazu, dał spokój, a jeno w końcu rzekł:~-
 47     2, 24|             nikt by temu wiary nie dał, nie stary; taka myśl ani
 48     2, 24|             a jeszcze na odchodnym dał jej parę złotych na sól
 49     2, 24|             Antek ani usłuchał, ni dał sobie co mówić, zapamiętywał
 50     2, 25|          skamląc, bych ino na bórg dał tę szczyptę soli, jaką kwartę
 51     2, 25|          użyczliwego słowa jej nie dał, a tak napędzał do roboty
 52     3, 27|           pies i dobrego słowa nie dał, ale przed ludźmi wielce
 53     3, 29|      rozlecieć się miało, aż Rocho dał spokój szukaniu i zaraz
 54     3, 29|         różnych paskudności.~Witek dał się namówić i poniósł garnek
 55     3, 30|          ale to dziwne, pies zły i dał się... ~- I nikto w nocy
 56     3, 31|            Jackowa, całą paczkę mi dał... całą...~Rano jeszcze
 57     3, 31|           wolne mam!" Zaśmiał się, dał mi paczkę peterburki, chałupę
 58     3, 31|            że litując się nad nią, dał jej całego rubla i obiecał
 59     3, 32|     śmiechu, a wciąż rajcował.~- A dał Pan Jezus zwiesnę, sprzykrzyły
 60     3, 32|         zipiące z niecierpliwości.~Dał się im wyrajcować, buty
 61     3, 32|            jeno co koń mądrala nie dał się zażyć z mańki. Niekiedy,
 62     3, 32|         wpodle dobrodzieja, któren dał znak, i ruszyli w cichości
 63     3, 32|          się spamiętał, że pora, i dał znak.~Ruszyli do ostatniego
 64     3, 33|        Niezgorszy przednowek latoś dał mi Pan Jezus! Umarlaków
 65     3, 33|            kogoś z Modlicy, kto by dał na dobry procent... znam
 66     3, 34|           to?~- Przeciek pan Jacek dał mu dziesięć chojarów.~-
 67     3, 34|            mu dziesięć chojarów.~- Dał mu? Powiadali mi coś o tym,
 68     3, 34|             powiedają. A pan Jacek dał Stachowi list i kazał mu
 69     3, 34|         dziesięć sztuk budulcu..." Dał mu Kłąb koni, dał sołtys,
 70     3, 34|      budulcu..." Dał mu Kłąb koni, dał sołtys, dałam i ja Pietrka.
 71     3, 34|    posłuszny!... Kto by to przódzi dał wiarę?...~- Nie patrzcie
 72     3, 34|         Jakże, kiej to chto chłopu dał co z dobroci? Żeby po najmniejszą
 73     3, 34|      biczów korali.~- To po matce, dał je Jagnie, a potem snadź
 74     3, 34|     Macieja, co?~- Tak... juści... dał mi po świętach... - jąkała
 75     3, 36|          okadził ją, maście jakieś dał i pedział, co do dziewięciu
 76     4, 37|            Dobrze, co mu Pan Jezus dał lekką śmierć! - szepnął.~-
 77     4, 37|         była i plucha, to mało kto dał się pociągnąć, że tylko
 78     4, 37|        tego muru, żaden bowiem nie dał się za ozór pociągnąć i
 79     4, 38|   rychtował, ale stary Płoszka nie dał się przekabacić, głową jeno
 80     4, 40|            żółte kwiatuszki. Józce dał taką samą, jeno co zieloną,
 81     4, 40|         cień leciał po zagonach.~- Dał wam radę, pyskacze! Akuratnie
 82     4, 41|            świecie, ale szwagierek dał mu się długo trapić szpiegując
 83     4, 41|          me miłował, to byś me nie dał na wolę, nie ostawiłbyś
 84     4, 41|     spominkami; ale już się im nie dał w niewolę, a na sprzeciw,
 85     4, 41|        grunt na Podlesiu, dziedzic dał na spłatę i jeszcze przyobiecał
 86     4, 42|           tera na jamory, juści! - dał się jednak ugłaskać, choć
 87     4, 42|          przetańcował raz i drugi, dał się kobietom wywieść z karczmy
 88     4, 43|  zakrzyczała urągliwie:~- Widzisz, dał ci Pan Jezus radę, pani
 89     4, 43|          Jezus radę, pani wójtowa, dał! Za moją krzywdę!~I byłoby
 90     4, 43|     dziękowań!~- To niby pan Jacek dał wam krowę!~- Zaśby się nalazł
 91     4, 43|         biednego narodu!~- Prawda, dał przeciek Stachowi drzewa
 92     4, 44|    Obiecywały, mówiły, a kto drugi dał, co tera mamy, i jeszczek
 93     4, 44|     chyciwszy się komina patrzył w dal.~- Józek, a zamknij gębę,
 94     4, 44| wyprostowani kieby kije.~Naczelnik dał się wysadzić i rozebrać
 95     4, 45|         gospodarzom.~- Piękny czas dał Pan Bóg, ziarno już suche -
 96     4, 45|         zmagał, śmierci by się nie dał, nawet doli by się przeciwił.
 97     4, 46| przyśpieszając jeno kroku, ale nie dał się wyprzedzić, trzymał
 98     4, 47|    zmięknie! Tak się już wszystkim dał we znaki, że nikto go nie
 99     4, 48|           sparł czoło na książce i dał się już poniewoli jakowymś
100     4, 48|            miody zalały serce, nie dał se jednak folgi, milczał,
101     4, 48|       gniewnie pociągnęła za sobą, dał się bez oporu, z pokorą...~
102     4, 49|          pazury i zdzierżył, i nie dał się, chociaż oczy latały