Tom, Rozdzial

 1     1, 1 |          urodzaj na kartofle, co? - mówił wyciągając otwartą tabakierkę
 2     1, 2 |           kapelusz, szedł do izby i mówił półgłosem pacierz.~A że
 3     1, 3 |           mu pachnie, próżniakowi - mówił do wałacha, co stał obok
 4     1, 3 |              niesprawiedliwość... - mówił głucho i obzierał się znacznie
 5     1, 3 |       jeszcze pierzyną przyodział i mówił: "Śpij se, Jewuś, śpij!..."~
 6     1, 4 |         twarz .Częstochowskiej, ino mówił pacierz za pacierzem spieczonymi
 7     1, 4 |          płynący na tęczy... Ksiądz mówił długo i tak mocno, że jaki
 8     1, 4 |            to ten sam dobry pan, co mówił do niego i dał mu złotówkę
 9     1, 4 |            patrzył przed się...~Nie mówił on żonie, co go żarło we
10     1, 4 |        udobruchał się i nic już nie mówił...~Tymczasem do karczmy
11     1, 4 |             karmika potrzebna... -. mówił trzeci.~Franek pił, obiecywał
12     1, 4 |    złodziejstwa namawia, a pacierze mówił będzie... - mruczał idąc
13     1, 5 |              Proboszcz nieraz o tym mówił do mojego.~- I dworów coraz
14     1, 7 |                Wróciłem, matko... - mówił łagodnie i chciał ją w rękę
15     1, 8 |     nasłuchiwał i raz w raz pacierz mówił w głos, aż posłyszeli i
16     1, 9 |          dały.~A w domu z nikim nie mówił, choć i Antek cięgiem nasuwał
17     1, 9 |            wągielki i cichym głosem mówił: ~...Nie straszno umierać,
18     1, 10|         Ksiądz przecie, uczony... - mówił usprawiedliwiająco Antek.~-
19     1, 10|         powiedzą i co Antek przódzi mówił będzie...~Z dobry pacierz
20     1, 10|        przerwała nagle, bo nikt nie mówił i nie pytał, siedzieli chmurni,
21     1, 10|         wróci, nie bój się, Józia - mówił miękko stary. - Nie bucz,
22     1, 11|            miasta Pakulanka i co?...Mówił wójt, jaki papier przyszedł
23     1, 11|          już napity, coraz głośniej mówił, wypuczał się, pięścią w
24     1, 11|            się, to ci coś rzeknę! - mówił wójt, przechylił się za
25     1, 11|        niewiela słuchali, bo kużden mówił i swojego chciał dowieść,
26     1, 12|           bo się jeszcze potaczał i mówił tak prędko, że trudno było
27     2, 13|              nie umacza i nosa... - mówił cicho i z taką dobrocią,
28     2, 13|           przywtórzyła, byle ino on mówił dalej.~- A jakby zbrakło
29     2, 13|         chcesz!~- Do dworów pójdę - mówił znów spokojnie - o służbie
30     2, 14|            jak nad zdechłym psem! - mówił.~- Oj prawda, święta prawda! -
31     2, 14|            wypowiedzieć trudno.~Nie mówił tylko, gdzie był i co robił,
32     2, 15|          wszystko mu wytłumaczyła - mówił Mateusz- bez płot pono się
33     2, 16|    śmiertelny grzech, śmiertelny! - mówił to ksiądz na spowiedzi,
34     2, 16|             to ksiądz na spowiedzi, mówił... - ino by z nim pomówiła
35     2, 16|   Zabronicie to, przytrzymacie... - mówił ostrzej, ale już czapkę
36     2, 16|             Wracali do izby, a Roch mówił:~- Kużde stworzenie, trawka
37     2, 16|          przeżegnał, pacierz w głos mówił i w dyrdy pobiegł...~Już
38     2, 16|         wyprowadzał.~I długo, długo mówił, że lepiej i ksiądz na ambonie
39     2, 16|       zwłaszcza, płakał - bo ksiądz mówił gorąco a tak mądrze, że
40     2, 17|               Antek klęczał obok... mówił wciąż i parzył ją oczami,
41     2, 17|             prawdę gadał, a ino, co mówił ludziom,..~- Cygan paskudny,
42     2, 18|   chudziakowi jeszcze na jesieni.~- Mówił mi ksiądz o tym. Mój Boże,
43     2, 18|                 Hale, zdrowy tam!~- Mówił mi ktosik, że widzieli go
44     2, 19|          się nie wiedła, Antek mało mówił, a cięgiem spoglądał na
45     2, 20|       dobrze zrozumiała, że do niej mówił, a skoro Maciej powrócił,
46     2, 20|         dwór by się ugodził z wami, mówił, wspominał mi coś o tym
47     2, 21|           com stracił, odbierę... - mówił spokojnie.~- Trudno to będzie,
48     2, 21|           spanie i cicho zapytał:~- Mówił w drodze z tobą?~Opowiedziała,
49     2, 24|         zabrzmiało jękiem, a ksiądz mówił coraz mocniej i groźniej,
50     2, 24|      wieczne, bijatyki, pijaństwa - mówił zaś tak gorąco, że zatrzęsły
51     2, 24|         przystając. - Sprawied1iwie mówił! Sprawiedliwie! - Jezus
52     2, 24|            na nogi.~- Sprawiedliwie mówił... swoją prawdę powiadał...
53     3, 27|           samo pono i dobrodziejowi mówił.~- A o Antku to i słowa
54     3, 27|            powiedała, o czym ksiądz mówił z ambony i kto był w kościele;
55     3, 27|    wywiedział, i choć nic złego nie mówił, a to babskie ciche chlipanie
56     3, 27|           wzruszenia.~- We zbożu...~Mówił wyraźnie, odpoczywając po
57     3, 27|      Słyszeliście.~- Ale co później mówił?~- Co i przódzi, przy was...~-
58     3, 28|              Witek za nią wyjrzał i mówił, jako prościutko do kowala
59     3, 28|              Uspokoiła się znowu.~- Mówił co jeszcze ociec wczoraj?~
60     3, 30|           będzie...~I tak gorąco to mówił, tak poczciwie, że każde
61     3, 30|            po dwie włóki na osadę - mówił Rocho dość smutnie.~- Juści...
62     3, 31|      zdarzył, dobrze go przedacie - mówił rozpinając kapot.~- Na chowanie
63     3, 32|       żegnał, niejeden "Pochwalony" mówił czapę zdejmując, a zaś wszystkim
64     3, 33|             Dyć... przeciek adwokat mówił, co może puszczą.~- Hale,
65     3, 33|            się chłop..." Wczoraj mi mówił".~- Uciekać ze wsi... od
66     3, 34|             pewnie. To samo wczoraj mówił Jambroży, a nawet radził,
67     3, 34|        wieki ostawały między nami - mówił smutnie, zabierając się
68     3, 34|            Rychtyk podobnie i kowal mówił! - jęła zaraz opowiadać
69     3, 34|           wam popuścić gospodarek - mówił dalej - a jeno z tego, że
70     3, 34|       rozmowy, że ani rozeznał, kto mówił i do kogo; tylko jeden grubachny
71     3, 35|            to wyjdzie, zobaczymy! - mówił Rocho uśmiechając się nieco,
72     3, 35|               Nie... nie... jeno. - mówił prędko, zaglądając w jej
73     3, 35|         wezwał go naczelnik; pisarz mówił, co po to, aby zwołać zebranie
74     3, 35|             niźli mu się chciało.~- Mówił będę, bo nasze prawo znam
75     3, 35|       Przyślim od całej wsi po to - mówił po polsku, głośno i wyraźnie -
76     3, 36|         Miemcy się wynieść muszą! - mówił Mateusz wy - skrzybując
77     3, 36|           nami, dobrodzieje juchy - mówił Mateusz. - Powiem wam, laczego
78     3, 36|            podobnej.~Maciej już nie mówił, nie jęczał, leżał spokojnie
79     4, 37|          oczy, przyklękał i pacierz mówił, zaś drudzy łamiąc rozpacznie
80     4, 37|             ja wiem, co pocznę... - mówił spoglądając na Jagusię,
81     4, 37|            wszedł do nieboszczyka i mówił długi, serdeczny pacierz
82     4, 37|       przyklękał, kto i ten pacierz mówił za pomarłe, kto zaś jeno
83     4, 37|        rozważając każde jego słowo.~Mówił jeszcze coś niecoś i zagadywał,
84     4, 38|           wyprawia. ~- A to starszy mówił mojemu, jako w kasie brakuje
85     4, 38|           nie śmiejąc ust otworzyć. Mówił jeszcze cosik, ale jakby
86     4, 38|       odpisać? - zagadnął któryś.~- Mówił, co gotów choćby jutro.
87     4, 41|          tam i z nawrotem, pacierze mówił i stróżował ani się spodziewając,
88     4, 41|            i na zawsze. Sporo czasu mówił o swoich zamysłach i nadziejach,
89     4, 42|             wycinając krze tarniny, mówił ze szydliwym prześmiechem:~-
90     4, 44|             przystąpił do chłopów i mówił do starego Płoszki głośno,
91     4, 44|           ni między sobą nie będzie mówił inaczej, a jeno jak go matka
92     4, 45|                Właśnie przed chwilą mówił mi Boryna, że was spotkał...~-
93     4, 46|         strachu.~- A Kłębiak co ino mówił, że kozaki ciągną od Woli -
94     4, 46| sprawiedliwości la całego narodu...~Mówił gorąco, a chwilami tak górnie,
95     4, 46|              aby go przyśpieszyć...~Mówił tak ważkie i zgoła niespodziane
96     4, 47|           to niechcący, że Jędrzych mówił Nastusi pod sekretem, jako
97     4, 47|            wystraszą i przestaną! - mówił z wolna, zatargała nim nagła,
98     4, 48|         stanąć mu w oczach.~Mateusz mówił cosik do niej, to matka,
99     4, 49|          wyplenić kiej zły chwast - mówił w nim jakiś surowy, prawieczny