Tom, Rozdzial

 1     1, 3 |        nieprzytomnie w ogon szkapy, jakoby w dziedzicową twarz na sądzie,
 2     1, 4 |          pełną słodkości i dobroci, jakoby po spowiedzi się czuł abo
 3     1, 4 |           bije w wodę. I poczuł się jakoby w niebie w tych ślicznościach,
 4     1, 4 |           głos organów zatapiały go jakoby w świętym śnie, jakoby w
 5     1, 4 |           go jakoby w świętym śnie, jakoby w zapamiętaniu.~- Jezus!
 6     1, 4 |            z nagła zapiskała cienko jakoby ptaszek wabiący abo i bębenek
 7     1, 4 |           kiejby boru, i tupot nóg, jakoby bicie cepami w klepisko,
 8     1, 5 |             ziemią kracząc głucho - jakoby pieśń zimy śpiewając żałosną.~
 9     1, 5 |              jeno te dżdże, sypiące jakoby szkliwem po szybach, i to
10     1, 5 |        ambit i taką pewność siebie, jakoby samym gospodarzem się poczuł.~-
11     1, 5 |         Żydówka.~Ślicznie jej było, jakoby zorze namotała na swoich
12     1, 5 |            trudno: bursztyny żółte, jakoby z żywicy pachnącej uczynione;
13     1, 6 |            Deszcz mżył bezustannie, jakoby kto drobnym szkliwem przysłaniał
14     1, 7 |         południa przeszedł w ulewę, jakoby kto upusty niebieskie otworzył,
15     1, 7 |        iskrzącymi, głodnymi oczami, jakoby się zjeść chcieli...~Wnetki,
16     1, 7 |            cicha, a gwar się czynił jakoby w ulu przed wyrojem, a śmiechy
17     1, 11|            rozpalały na wschodzie - jakoby kto niebo posypał zarzewiem.~
18     1, 11|            chustek, kapot białych - jakoby ten zagon, rozkwitłymi kwiatami
19     1, 11|             z druhenkami zawodzili, jakoby ich kto ze skóry obłupiał.~
20     1, 11|       zapamiętaniem, z szaleństwem, jakoby w burzę i bój, na śmierć
21     1, 11|           wciąż śpiewał i tańcował!~Jakoby łąki i żniwne pola, i sady
22     2, 13|         mroków długie, świszczące i jakoby kolczaste jęzory wichrów.~
23     2, 13|             ciągiem coraz większym, jakoby te klucze ptaków wielgachnych;
24     2, 13|            by ta zamarzła poświata, jakoby wszystkie gwiezdne światłości,
25     2, 13|           jakby sklepienie czyniły, jakoby ducht przebity w śniegach,
26     2, 14|       granatowa, osypana gwiazdami, jakoby tym piaskiem srebrnym, obtulała
27     2, 15|   trzeszczały bezustannie, jednako, jakoby kto szkło gryzł, i pluły
28     2, 15|              przemawia uciesznych - jakoby w tym mrówczym albo pszczelnym
29     2, 15|            Pietruś leżał w gorączce jakoby w ogniu, że musiała wołać
30     2, 16|            przenikał strach święty, jakoby w kościele podczas Podniesienia,
31     2, 16|            z góry, a kobiety swoje, jakoby dwórki jakie wystrojone
32     2, 18|             mroczało i cały smętarz jakoby się w śmiertelne gzło przyodziewał
33     2, 19|        których rzecz każda widniała jakoby w śmiertelne gzło przyodziana
34     2, 20|       płaczem, bo się im uwidziało, jakoby w kościele byli podczas
35     2, 22|           nutą rzewliwą a mieniącą, jakoby kto rosy suł po owych pajęczynach,
36     2, 23|       usuwała się spod nóg, lecieli jakoby w ognistą przepaść i rozglądając
37     2, 23|             całkiem w zapamiętaniu, jakoby we śnie nieprzypomnianym,
38     2, 23|             przez dusze wiedzianym, jakoby w tym śnie cudownym, śnionym
39     2, 23|             ugory, a dale majaczyły jakoby przez szare, rozwleczone
40     2, 23|      radosne bicie serc okryły, ich jakoby drgającym żarem pól wiośnianych:
41     2, 24|           bowiem zakotłowało we wsi jakoby w tym mrowisku, kiej w nim
42     2, 24|           Maria! w oknach czerwono, jakoby kto zarzewiem szyby obwalił,
43     2, 24|          rychło, że widział się już jakoby za obmarzniętą szybą w tym
44     2, 24|       Lipcach tego dnia zrobiło się jakoby święto niespodziane, mało
45     2, 24|          lata, a tak przystygłą, że jakoby ją kto z drzewa wyrzezał,
46     2, 24|            nim cosik strasznego, że jakoby się całkiem wściekł w sobie.
47     2, 24|          ścichały organy i z chóru, jakoby gdziesik spod nieba, rozlegał
48     2, 25|            się już nieraz widziało, jakoby na wieki pogasły wszelkie
49     3, 26|             niebie poczynały gorzeć jakoby krwawe łuny pożarów jeszcze
50     3, 26|            pochylonych, utrudzonych jakoby w ciężkim chodzie pod wzgórze,
51     3, 26|          barzej w uszach dzwoniąca, jakoby ziemia dech przytaiła -
52     3, 26|           jeszcze, omroczałych pól, jakoby w kościele rozmodlonym i
53     3, 26|             w wielki krzyk śpiewań, jakoby w ten pacierz serdecznych
54     3, 26|    powietrze ciepłe, orzeźwiające i jakoby nabrzmiałe tym wszystkim,
55     3, 26|            Hej! zwiesna ci to szła, jakoby ta jasna pani w słonecznym
56     3, 26|        takiej cichości a zadumaniu, jakoby w tej świętej chwili rodów
57     3, 26|            głaszcząc je z miłością, jakoby te włosy dziecińskie.~-
58     3, 27|             czarniawe pasma prądów, jakoby szkliwa tężejące.~Młyn gdziesik
59     3, 27|     zgwarzały się z cicha po sadach jakoby w tym pacierzu społecznym,
60     3, 27|       chojary; zaś wszystkie ziemie jakoby drgały w złotych, budzących
61     3, 27|    niedziele całe, a jej się widzi, jakoby to wczoraj się stało, kiej
62     3, 27|           od jego twarzy strasznej, jakoby wpółobłąkanej.~Tak się wtenczas
63     3, 27|          sznurami, że się wydawało, jakoby płynęły wskroś modrej topieli
64     3, 27|        rdzawe, lepkie i pachnące, a jakoby miodem ciekące, otwierały
65     3, 27|            w połowie, bo w cichym i jakoby wrzącym wiosną powietrzu
66     3, 29|            to jedną okruszyną, tym, jakoby kto w spiekocie wargi spragnione
67     3, 30|             dzierżył przed sobą, że jakoby słońce złociste, słońce
68     3, 30|             okryła, to się zdawało, jakoby ten głos święty z ziemie
69     3, 33|      wtaczało się na wysokie niebo, jakoby na to pole nieobjęte, kaj
70     3, 33|         wracało z wolna do dawnego, jakoby po tej burzy srogiej, co
71     3, 33|           żywe oczy się wypierając, jakoby co niebądź widzieli, zaś
72     3, 33|       chłopów, rechocąc między sobą jakoby te świnie nad korytem.~-
73     3, 34|          gardzielami, że zdało się, jakoby wraz z nimi świat cały śpiewał
74     3, 34|          cały śpiewał chwałę Panu - jakoby te lipy wyniosłe, te czarne
75     4, 37|    zachwyceniem, a tak kajś daleko, jakoby w niebo już na ścieżaj wywarte.~
76     4, 37|              gdyż się jej widziało, jakoby ją morzył ciężki śpik i
77     4, 37|          boć w głowie i sercu miała jakoby ten kołtun zwity zmyśleń
78     4, 38|            zapamiętał, tak dzwonił, jakoby ta dziewka poniektóra, kiej
79     4, 38|       świętej godzinie przed Panem, jakoby utajonym w tym słońcu rozgorzałym
80     4, 38|             się radośnie i kotłował jakoby w tym rozbełkotanym wrzątku.~
81     4, 38| przepełniając całą wieś, że huczało jakoby w tym ulu przed wyrojem.~
82     4, 38|          się wpół, radośni wielce i jakoby pijani uciechą.~Łaziła z
83     4, 38|          kiej niekiej ptasie głosy, jakoby tym wieczornym pacierzem.~
84     4, 38|         rozgorzałym ogniami zachodu jakoby krwawym zarzewiem. Kajś
85     4, 39|     powiadał, że tam stoi napisane, jakoby Grzela pomarł czy coś...~-
86     4, 40|            a widzi się człowiekowi, jakoby na całe roki zbył się bied
87     4, 40|      wielgachne pola i widziały się jakoby potopione w modrawej i wrzącej
88     4, 40|           słodkością.~Zdało mu się, jakoby z tym wiatrem przewalał
89     4, 43|     pokrótce zahuczało kajś wysoko, jakoby stado ptactwa wielgachnymi
90     4, 43|           mocą oczekiwań i tęsknic, jakoby naprzeciw doli swojej i
91     4, 44|             kancelaru w kępie drzew jakoby w tym gaju cienistym, tam
92     4, 44|      karczmy, gadał krótko, mocno i jakoby przykazująco, zaś w drugiej
93     4, 44|        Grzela przemawiał tak mądrze jakoby z otwartej książki czytał,
94     4, 45|           sady wynosiły się ze zbóż jakoby wyspy dalekie, wiater ździebko
95     4, 46|           prosto nad drogą, że szli jakoby tą srebrzystą miedzą obrzeżoną
96     4, 47|             ręce zawołała mocnym, a jakoby cudzym głosem:~- Pora już
97     4, 48|         jeszcze szkliste od łez, że jakoby we mgłach majaczył mu cały
98     4, 49|  opowiedzieć, co się tam wyrabiało. Jakoby dur ogarnął Lipce, a ludzie
99     4, 49|       ścieżaj powywieranych stodół, jakoby sypkim złotem nabrane fale