Tom, Rozdzial

 1     1, 5 |             chciwie słuchał, jako że każden rad się czegoś nowego dowiedział,
 2     1, 5 |          jest za sprawiedliwością.~- Każden jest za sprawiedliwością,
 3     1, 6 |          miały Borynowe pieniądze... każden dobry... i wszystkie razem...
 4     1, 7 |             mówiła :~- I bez księdza każden do Pana Boga trafi, niech
 5     1, 7 |           Mało to dziewczyn! A dyć w każden czwartek ino wypatrują po
 6     1, 8 |              obłapiali, a całowali i każden drugiemu był bratem i przyjacielem,
 7     1, 9 |             drzwi aż hen na drogę, a każden na swój sposób się wydzierał,
 8     1, 11|      podnosiła się coraz większa, bo każden swoje głośno powiadał, a
 9     1, 11|        starszych i zgoda!~- I grontu każden miał, co ino mógł obrobić,
10     1, 11|         przepijali i raili wesoło, a każden swoje głośno przekładał,
11     2, 15|           ino huczało w chałupach.~A każden żył po swojemu, jak mu się
12     2, 18|     czatowałem na ciebie, co dnia, w każden wieczór warowałem jak pies
13     2, 18|             i w dzień, i w nocy, i w każden czas, cięgiem stoisz przede
14     2, 19|            karczmę, stowarzyszał się każden do upodoby i kupił, gdzie
15     2, 19|          większym kołem zataczali, a każden w głos gadał, przepijał,
16     2, 19|              tej myśli swobodnej, że każden człowiek widniał z osobna
17     2, 20|             ostanie! Prawda i to, że każden potrzebuje świętości jakiejś.~
18     2, 22|        różności, a tak utrafiała, że każden mógł poznać od wejrzenia.~
19     2, 22|       milczenie padło na wszystkich, każden rozważał słyszane i każden
20     2, 22|           każden rozważał słyszane i każden pełen był świętej cichości,
21     2, 24|            nim w karczmie.~- Wróg mi każden, któren wieś całą mógł powieść
22     2, 25|          wypowiedzieć, tym się, jeno każden krzepił a pocieszał, bych
23     2, 25|             się w czystym powietrzu; każden rad wystawał przed domem
24     2, 25|           padały na dno pamięci, boć każden miał dosyć swojego, że ledwie
25     2, 25|            zarówno wszystko było, bo każden jeno cichego kąta patrzał,
26     2, 25|             juści w boru robota, ale każden wiedział, iż przy obróbce
27     2, 25|        swoich dziesięć, na krzyk zaś każden podnosiła taki wrzask, takie
28     2, 25|              pomstą nie trząchał, bo każden czuł w tej minucie, że to
29     2, 25|   pierwszeństwa, jeno że się jeszcze każden wagował wystąpić i na drugich
30     2, 25|             swoje, każdy się srożył, każden co innego radził, że ciskali
31     2, 25|              Witano się w milczeniu, każden stawał, gdzie popadło, obzierał
32     2, 25|      zakołysał, rozpękł i z krzykiem każden w dyrdy leciał do domu sposobić
33     2, 25|           pomieszali kiej te liście, każden swojego ułapił, dusił i
34     3, 26|           napęczniałą, każde drzewo, każden kamień i chmurę każdą, wszystko
35     3, 26|            lubością i rozczuleniem w każden zagon, w każde pólko z osobna.~-
36     3, 26|             zaś to mogło być!... Nie każden gospodarz dostępuje takiego
37     3, 26|               Nikto się nie opierał, każden pewny był swojego, a wszystkie
38     3, 27|               że to niedziela była i każden rad dłużej wylegiwał pod
39     3, 27|            barszczu Pietrkowi.~- Nie każden umie trajkotać tak cięgiem
40     3, 28|            śpiku nie psuje... Juści, każden Jezusowi ostawia starunek
41     3, 29|            ni jednego nie namówiłam. Każden swoje przódzi obrabia: gdzie
42     3, 30| nieposłuszeństwo prawom boskim, jako każden człowiek krzyżuje Go w sobie,
43     3, 31|            do cna ogłupiał! Człowiek każden zawdy zabiega i turbuje
44     3, 32|        swojego na stronę odciągała i każden kiej ten chojak kolebał
45     3, 32|           stronami a gwarnie walili, każden zaś chłop krzyżem świętym
46     3, 32|       miesięcy rozłąki się zbyli, bo każden z całego serca cieszył się
47     3, 32|              ziemie przewilgocone, a każden kwiat czuć było z osobna
48     3, 33|       wypicia choćby tego kieliszka.~Każden miał swój frasunek, a kajże
49     3, 33|           rychło cię odjadą! Głupia, każden chłop ma portki, Mateusz
50     3, 33|         portki, Mateusz mu czy Kuba, każden jednako przysięga, jak sięga,
51     3, 33|        jednako przysięga, jak sięga, każden jak miód, pókiś mu miła.
52     3, 33|             to kto mu inszy poredzi? Każden się waguje iść na pierwszego,
53     3, 33|         waguje iść na pierwszego, bo każden ledwie swoim biedom wydoli -
54     3, 33|              powiedział ksiądz.~A że każden miał dosyć swoich turbacji
55     3, 33|               We dworze pełno Żydów, każden o swoje krzyczy! Powiadał
56     3, 33|            albo i za orzydle chycić. Każden rad stawał przeciw drugiemu,
57     3, 33|               uspokoiła się nagle.~- Każden nie wierzy, póki nie przymierzy;
58     3, 33|             tam dobrze, jaką wolę ma każden, jakie bogactwa zbierają.
59     3, 34|        swojej.~- Psiachmać, la Jagny każden by się ważył na wszystko...~-
60     3, 34|            nie tak, jak u nas, gdzie każden chłop rośnie se jako ta
61     3, 35|            sieroty?... Skrzywdzić to każden gotowy i sponiewierać!~Łuna
62     3, 35|          drugie kamieniami frygać to każden sprawny... jeno złemu przeszkodzić
63     3, 35|             pora była na rajcowanie, każden się stulał w sobie i krzepą
64     3, 36|             siarczysta robota, a pod każden wieczór, kiej sczerwienione
65     4, 37|              się i przepychając, ale każden tak był zatopiony w smutkach,
66     4, 37|         niezmiernej i opuszczeniu, a każden zapatrzył się gdziesik i
67     4, 37|            ciągną żałobne pochody, a każden człowiek płacze kogoś, zawodzi,
68     4, 37|            nim nikto nie zaturbował, każden bowiem miał dosyć swoich
69     4, 37|              wierzta dziedzicowi, bo każden z nich jeno zdradę chłopskiemu
70     4, 38|             wykręcać od ochfiary, to każden supłał z węzełków ten grosz
71     4, 38|             barzej naprzykrzone, zaś każden człowiek gadał z osobna,
72     4, 38|             w tym ulu przed wyrojem.~Każden bowiem był syty i wypoczęty,
73     4, 38|              nie dziwota, jakże, toć każden wymodlił się i nawzdychał
74     4, 39|       odzywał, nijako było zaczynać, każden się wagował oglądając na
75     4, 40|              rozchodzić, ale jeszcze każden z osobna brał go na stronę
76     4, 43|      smutnawą nadzieją spozierając w każden zachód, czy nie idzie na
77     4, 44|             oglądał się na drugiego, każden się głowił z osobna, zaś
78     4, 44|              na oczach!~- Lepiej, bo każden jeno grdyką robi, a po próżnicy
79     4, 44|             A słuchajta pilnie, bych każden wyrozumiał, o co idzie!~
80     4, 44|            ale nikt się nie odezwał, każden coś ważył w sobie, kuląc
81     4, 44|              uczynił się srogi gwar, każden bowiem dowodził swojego
82     4, 44|          dobrze rozumiejąc, że skoro każden z osobna pójdzie głosować;
83     4, 44|          Pomocnik zaczął wywoływać i każden szedł koleją, posobnie,
84     4, 45|              Prawda, że każdemu źle, każden wije się kieby nadeptany
85     4, 45|            kieby nadeptany piskorz i każden ledwie już z biedy zipie,
86     4, 45|         łupił ze skóry, a jeno, bych każden żył sprawiedliwie, jak Pan
87     4, 46|            naraz przemówili wszyscy, każden bowiem rozpowiadał, jak,
88     4, 46|            Grzeli, jak u Mateusza, i każden widział najlepiej, i najmniej
89     4, 46|              Dziwowali się temu, boć każden byłby przysiągł, jako siedzi
90     4, 46|             zostanie jeszcze wiela i każden tak samo gotów dać żywot
91     4, 47|         cierpliwie swojej kolei, boć każden chciał zemleć jeszcze na
92     4, 49|            nawzajem krzykami, że już każden się wydzierał, każden pomstował,
93     4, 49|            już każden się wydzierał, każden pomstował, każden się srożył
94     4, 49|         wydzierał, każden pomstował, każden się srożył wraz, czyniąc
95     4, 49|         ogień i woda nie szczędziły!~Każden jeno głowę wtulił w ramiona
96     4, 49|        zaświegotała na kościele, już każden stojał gotowy na swoim zagonie
97     4, 49|              przy tym tchu i mocy, a każden się żegnał, w garście spluwał,
98     4, 49|            zboże sypało niezgorzej i każden, choćby najbiedniejszy,