Tom, Rozdzial

 1     1, 4 |     pokornym a głębokim głosem aż dusza Kuby zamierała z lubości
 2     1, 6 |       ziemia święta była Jagusina dusza - jako ta ziemia. Leżała
 3     1, 6 |        święta, taką była Jagusina dusza - jako ta ziemia!...~I długo
 4     1, 11|         okno. Kolebała się w niej dusza jak woda i raz w raz biła,
 5     1, 11|          serce śpiewa radością, i dusza tęskliwie rwie się za te
 6     1, 12|          Ceśka, Ceś, Ceś!~Ale już dusza wychodziła z niego powoli
 7     1, 12|         wieków.~Tam się ano rwała dusza umęczona i odpocznienia
 8     1, 12|     odpocznienia tęskliwa, Kubowa dusza.~.............................................................................~ ~
 9     2, 13|         Rozskrzypiała się jej tak dusza, że rady dać sobie nie mogła.~
10     2, 13|        smutnie a żałośnie, że jej dusza struchlała, opadł ją gniew,
11     2, 13|        dobrocią, że Hance stajała dusza, a serce zaczęło się trzepotać
12     2, 13|       Wzdychał i znowu się błąkał duszą jak ta owca zgubiona w noc
13     2, 13|      zaśnieżonycłn polach ni żywa dusza nie majaczyła, nic ino ta
14     2, 13|           wspominki przeżarły, że dusza na wiór wyschła, a co mu
15     2, 13|           rozbłysłe.~Przygasła mu dusza, omgliła się, jakby te szrony
16     2, 14|     drzewina skrzytwiała Hanczyna dusza. Wsparła głowę na kółku,
17     2, 14|        jego i zgwarzyć się z jego duszą.~- Może i pójdę, juści,
18     2, 15|          aż mu z wolna przycichła dusza i jakby skrzepła na lód,
19     2, 15|          mu coraz częściej mdlała dusza z utrudzenia i coraz częściej
20     2, 15|        żyli gwarno, z całej mocy, duszą całą.~Ino on jeden był jakby
21     2, 15|       pełnych brogów, choć rad by duszą całą do ludzi - a nie wleci;
22     2, 16|          w ludziskach budziła się dusza z zimowego odrętwienia,
23     2, 16|         boskiego czeka!... Kubowa dusza to być musi, nie druga !~-
24     2, 16|        takim wyrzutem, aż się jej dusza zatrzęsła ze zgryzoty...~-
25     2, 16|         stajesz przede mną jak ta dusza pokutująca, czemu straszysz? -
26     2, 16|      znowu się ponowiło.~- Kubowa dusza! - szepnęła Józka.~- Nie
27     2, 16|     zgrozy świętej, z bólu nad tą duszą zgubioną, a gdy nieco przyszedł
28     2, 16|        pełne, że ścisnęła się jej dusza trwogą i współczuciem, a
29     2, 17|         nie rozeznaje, a ino sama dusza się wyprzędza ze wspominek,
30     2, 17|          jako ten ptak niesła się duszą po cudeńkach - po onych
31     2, 17|          i odżegnując od zła, ale dusza jej krzyczała w żalu i męce
32     2, 17|       ledwie widnych i niesła się duszą w zaświaty, w te cudności
33     2, 17|           męki, skowyczała w niej dusza, jak ten pies na łańcuchu,
34     2, 17|            Hej! Rwała się już jej dusza do wylotu, śmiały się oczy,
35     2, 18|           i nie raz jeden z dobrą duszą we wozie wracalim... bo
36     2, 19|           dokładali z całej mocy, duszą całą.~Zima toć szła, naród
37     2, 19|     prosił, bo mu dziwnie zmiękła dusza, a że się nie odezwała,
38     2, 21|          z okrwawioną, przesmutną duszą w sobie, i zawsze do końca
39     2, 21|          do niej, tak weprze całą duszą pazurami, że nic ją nie
40     2, 22|       zaświaty - słuchała go całą duszą, całą mocą czującego mocno
41     2, 22|      wszystko jak żywe i tam szła duszą, gdzie wiódł słowami, a
42     2, 22|     siedzieli wsłuchując się całą duszą.~I tak się ano przesuwał
43     2, 22|        rzec w taką porę, kiej się dusza człowiekowa rozpręży jako
44     2, 23|           samą głąb przerażenia i dusza drętwiała, przywalona głuchą
45     2, 23|      wiośnianą porą albo kwiatem, duszą człowieczą lebo poszumem
46     2, 24|        Weronki.~To zamarła w niej dusza od męki i leżała jako ten
47     2, 24|        chciała ostać sam na sam z duszą własną i Bogiem, przyklękła
48     2, 24|          było. Roześmiała się jej dusza rozradowaniem, że gotowa
49     2, 24|         wszystkimi naraz głosami, duszą wszystką śpiewał i wszystkim
50     2, 24|     wprost nieludzki zaszarpał mu duszą i ozrywał ją na kawały.~
51     2, 25|      ledwie na to Zdrowaś, że nim dusza pocieszyła się jasnością
52     2, 25|          złość - w Jagnie się też dusza znacznie przemieniła, źle
53     2, 25|        nie wyrywała do niego całą duszą jak przódzi, nie biegała
54     2, 25|       słońca, jeno że już ni razu dusza jej nie padała mu do nóg
55     2, 25|         te ściany ściskają wieś i duszą, chcesz krowę popaść za
56     3, 26|      lubością tchnęło, że już się dusza Agaty wyrywała, by lecieć,
57     3, 26|          łzy leją się z oczu, aże dusza człowiekowa zmartwychwstaje
58     3, 27|           mówiła, daleko od niego duszą i cała we wspomnieniach
59     3, 27|           utrudzenia.~A jej wtedy dusza ze strachu zakrzepła na
60     3, 27|         ją jeszcze tak bardzo, aż dusza pęczniała żalem na przypominki...
61     3, 27|           noce wydzierała się jej dusza i rozprężone udręką serce
62     3, 27|      szczęścia rwała się Jagusina dusza, ani wiedząc, kędy jest
63     3, 28|    zdzierży więcej i w ten piasek dusza mu się rozsypie żałosny.~
64     3, 30|    kolanach, ramię przy ramieniu, dusza przy duszy, jako to pole
65     3, 30|     wykupiły... W Lipcach ciasno, duszą się ludzie, a tamten ma
66     3, 30|      poruszyć się z miejsc i całą duszą pijąc te słowa miodne, jak
67     3, 31|       było... To pewnikiem Kubowa dusza przychodzi...- dodał ciszej
68     3, 31|        wszystkie strony.~- Kubowa dusza! - szepnęła Józka żegnając
69     3, 31|         piersiach zapierało, jaże dusza się trzęsła w takiej przenajświętszej
70     3, 32|          łzy nabiegały do oczu, a dusza się kajściś rwała. Tak się
71     3, 33|       skamlała powstrzymując łzy: dusza się jej darła, jakby każdy
72     3, 35|           inaczej nie można, całą duszą się jej oddał.~Chłop był
73     3, 35|         na środku modląc się całą duszą, że dziw się jej serce nie
74     3, 36|         se nie żałowali, ale całą duszą nasłuchiwała każdego głosu
75     3, 36|         jako te zgniłe przędze, i dusza mu się chwiała, kiej płomień
76     3, 36|           ptak zabłąkany lub kiej dusza odlatująca ze ziemie - i
77     4, 37|          dalekiej.~Już mu się ano dusza korzyła przed sądem Pańskim,
78     4, 37|          krzywdę naszą.~- Żydy go duszą, to chłopów o pomoc skomle.~-
79     4, 37|           pomiędzy nimi błąka się dusza zmarłego.~Aż Hanka zaśpiewała
80     4, 38|           całym sercem i wszystką duszą tęskliwą wynosił się kajś
81     4, 38|           jakimś świętym strachu, dusza uwięzła kajś w gardle i
82     4, 40|            do tych pól, jak mu to dusza dziw nie uschła z tęsknicy!~-
83     4, 40|        zapatrzony we świat i całą duszą zasłuchany w jego głosy,
84     4, 40| pomiarkować, a co jeno poniektóra dusza w godzinę śmierci przejrzy
85     4, 40|           czas Podniesienia, kiej dusza gdziesik się wzniesie i
86     4, 40|       dziwota, co radowała mu się dusza i każde bicie serca zdało
87     4, 41|           Jaguś, nie. Ale jak się dusza człowiekowi zapiecze w zgryzocie,
88     4, 43|           oczów.~- Tak się w nich dusza tłucze, tak się bojają,
89     4, 45|        ogarniający wszystek świat duszą miłującą, ale skoro zadzwoniła
90     4, 45|            Bo i cóż, że tam jakaś dusza człowiekowa skamlała w pazurach
91     4, 45|  szczęśliwości, dała się wszystką duszą i sercem, ani nawet myśląc,
92     4, 45|      wszystko śpiewało wraz z jej duszą jeden niebosiężny hymn dziękczynienia
93     4, 45|          barzej cudnych.~Światami dusza się jego nosi, górnie we
94     4, 45|          się w czas Podniesienia. Dusza się w niej trzepotała kiej
95     4, 45|        pięści zasłuchała się całą duszą, nie spuszczając z niego