Tom, Rozdzial

 1     1, 3 |          że w kościele była msza święta, bo sygnaturka przedzwoniła
 2     1, 3 | monstrancji, zawisłej nad ziemią świętą, nad rodzoną...~Dopiero
 3     1, 3 |         że wszystkich jednako ta święta ziemia pokryje. ~- Leda
 4     1, 4 |      bladą, przeźroczystą Hostię świętą...~Tak był nieprzytomny,
 5     1, 5 |           Bo jarmark miał być na świętą Kordulę, walny i ostatni
 6     1, 5 |   obrębku; złociste całe kiej ta święta monstrancja; a modre jako
 7     1, 6 |         noce - bo jako ta ziemia święta była Jagusina dusza - jako
 8     1, 6 |        musi... bo jako ta ziemia święta, taką była Jagusina dusza -
 9     1, 7 |          ino rozpostarł tę swoją świętą kapotę i powieda do zwierza,
10     1, 7 |      które dźwigał na mękę swoją świętą:~- Sumienie barzej ich gryźć
11     1, 9 |         wyczerpane jak ta ziemia święta, a oczy szare niby te kałuże,
12     1, 9 |             Wieś była cicha mimo święta, drogi były puste, karczma
13     1, 11|         przed dolą, chyba pod tę świętą ziemię; przyjdzie, za łeb
14     1, 12|          i organy cicho grają, i święta ofiara odprawuje się ciągle,
15     2, 13|    wodopojów.~Dopiero przed samą świętą Łucją przyszła odmiana.~
16     2, 14|       podpaście trochę, kupię na święta.~- Zaśbym tam sprzedawała,
17     2, 14|      psem! - mówił.~- Oj prawda, święta prawda! - szepnęła przypominając
18     2, 16|     wrzaskliwie; radosny nastrój święta drgał w powietrzu, przenikał
19     2, 16|          nie turkotał, stanął na święta całe, a tylko zimne szkliwo
20     2, 16|       Rocho zaś, którego na całe święta Boryna do chałupy przyjął,
21     2, 16|     jeszcze do czasu, a pierwsze święta na swojem, to niechaj się
22     2, 16|         przechodził, że jakby tę świętą litanię wygłaszał, a wszyscy
23     2, 16|          aby nie brakło opału na święta, a Witek nosił naręczami
24     2, 19|       cieszył, swojego dowodził, święta używał.~Muzyka zaś rznęła
25     2, 19|     naradzie, jaka się odbyła we święta u Kłębów względem lasu,
26     2, 20|    tykajcie matki!~- Niech ci ta świętą ostanie! Prawda i to, że
27     2, 22|          czarem, drżące, upojone świętą komunią marzenia - jako
28     2, 22|          głowę za swoich i wiarę świętą.~Zwołał tedy Jastrząb gromadę,
29     2, 22|   Ulitowała się nad nią Panienka święta i przemówiła:~- Nie płacz,
30     2, 22|         o zmiłowanie.~A Panienka święta spojrzała nań gniewnie i
31     2, 23|     tętniały w jedno z tą ziemią świętą, a spojrzenia padały kieby
32     2, 24|    gotowa była całować tę ziemię świętą, a ledwo wstąpiła przed
33     3, 26|         struchlałe, rozpoczynało świętą ofiarę dnia, że wszystko
34     3, 26|        ziemię kochaną, tę ziemię świętą, że szła jak pijana.~Aż
35     3, 26|         na kolana.~...iżeś swoją świętą przyczyną sprawił, jakom
36     3, 26|     życie zbierała na chwilę oną świętą i ostatnią.~Miała ci już
37     3, 26|         a może i starczy na mszę świętą przy trumnie, ze światłem
38     3, 27|      chłodne przydechy wraz z tą świętą cichością wiośnianą, w jakiej
39     3, 28|        dowiedział, co dopiero we święta będą do nich puszczali,
40     3, 28|      wzięła więcej, aby już i na święta starczyło, a przy tym chleba
41     3, 28|          goście do nich zwalą na święta.~I długo jeszcze jąkał nowinki,
42     3, 28|     siedzieli, izby już bielą na święta, tak dziękowali, tak dziękowali...~
43     3, 29|        Rozpuściłem swoją szkołę: święta; a po drugie, że muszą w
44     3, 29|         przez strażników.~A tu i święta nadchodziły, Wielki Wtorek
45     3, 29|       odchodząc powiedział:~- We święta mu powiem, jak się to sielnie
46     3, 29|        sama potrzebuję grosza na święta. Nie możecie to poczekać
47     3, 29|  przedaje ostatni, by Mateuszowi święta sprawić! - szydziła złośliwie.~-
48     3, 29|      stanie. Rocho mówili, że we święta będą puszczali do niego,
49     3, 29|        któren sobie szykowała na święta wespół z Balcerkówną.~-
50     3, 29|          Jasia, któren z klas na święta przyjechał i spacerował
51     3, 30|      zapiekły.~Jakże, największe święta w całym roku, Wielkanoc,
52     3, 30|      pomnąc na Jego rany ni krew świętą, wylaną dla naszego zbawienia!~
53     3, 30|          zawołała.~- Pewnie komu święta, to święta, a brzuch zawdy
54     3, 30|           Pewnie komu święta, to święta, a brzuch zawdy o głodzie
55     3, 30|        strasznie ckniło!~Cóż, że święta czuć było wszędzie, że ludzie
56     3, 30|          po chałupach, dobiegały święta i dni słodkich wczasowań,
57     3, 31|        się imał.~Zgoła nabożna i święta cichość ogarnęła pola, jakby
58     3, 32|              doczekały się Lipce święta!... wracają pono niektóre:~-
59     3, 32|        swojego straciłem, w same święta się gdzieś zapodział.~-
60     3, 32|    niemej, gorącej czci przed tą świętą i utęsknioną.~Juści, co
61     3, 32|      cicha o folwarek spalony we święta, którego rumowiska okopcone
62     3, 32|          kupują czy co?~- Już we święta powiadali, co dziedzic ogląda
63     3, 32|       radością powitań, przejęty świętą cichością szczęścia, płynął
64     3, 34|          różnie opowiadali.~- To świętą prawdę mówili. Jagną się
65     3, 34|        Zaś z powodu jutrzejszego święta ludzie wcześniej schodzili
66     3, 34|   rozdzielać la dziesięciorga.~- Święta prawda! Juści, że tak! Juści! -
67     3, 35|        masła i jajków dała mu na święta, a z tego wyszło, co na
68     4, 37|            Świętaś ty i rodzona! Święta - wyrzekła pochylając głowę.~
69     4, 37|        wójtów brat, i zawołał:~- Święta prawda! Chodźta do karczmy,
70     4, 38|       Spłynęła na nią uroczysta, święta cichość, jakby to zadumanie
71     4, 39|   chrześcijańsku zamawiając mszę świętą za nieboszczyka. Ulży to
72     4, 39|          Bogu! Już za darmo mszę świętą odprawię na intencję tej
73     4, 41|          ja mogę... Czekaj, mszę świętą odprawię do Przemienienia
74     4, 41|     Przysięgał na wszystko, jako świętą prawdę powieda; nie chciała
75     4, 42|          w Jego twarz umęczoną i świętą:~- Dopomóż, Jezu miłosierny!
76     4, 42|        mu się należy nadgroda.~- Święta prawda! Nastuś! Nastuś! -
77     4, 44|         i jął prawie gniewnie:~- Świętą prawdę powiedział, swojego
78     4, 45|          i jego twarz taką jakąś świętą, uspokoił się odetchnąwszy
79     4, 45|          dla niej jako te ciągłe święta, jako te uroczyste odpusty
80     4, 45|        bezwładnie wezbrana jakąś świętą, rodną mocą, niby te pola
81     4, 48|          Oczy jej zapłonęły taką świętą zgrozą i nieubłaganiem,
82     4, 48|        dziękczynnym pacierzem za świętą łaskę dnia odebranego. Poszli
83     4, 49|       zapamiętalej.~- Ze to taką święta ziemia nosi!~- A przez kogo
84     4, 49|       wspomniała jej o Jagusi.~- Święta prawda! Ona wszystkiemu
85     4, 49|       sczezła na wieki!~- By cię święta ziemia wyrzuciła!~- Byś