Tom, Rozdzial

 1     1, 4 |         głos księdza podnosił się z nagła od ołtarza i płynął nad
 2     1, 4 |         stopniach ołtarza w ulicę z nagła uczynioną z głów rozśpiewanych,
 3     1, 4 |       Nosiłem, nosiłem! - Położył z nagła łyżkę i jął opowiadać, jaku
 4     1, 4 |        huczy... a czasem skrzypka z nagła zapiskała cienko jakoby
 5     1, 4 |        gorszy!... żeś. .~I żałość z nagła go objęła nad sobą, że przysiadł
 6     1, 6 |    wiośniane południe, aż ocknęła z nagła, bo ktosik otwierał drzwi
 7     1, 7 |                ale Kłębowa urwała z nagła, bo dziewczyny buchnęły
 8     1, 7 |             środkiem ludzi, kieby z nagła rozstąpioną ulicą, gna z
 9     1, 7 |        powieda do zwierza, któren z nagła przystanął:~- Pójdź tu,
10     1, 9 |               odrzekł, porwał się z nagła, wytarł oczy i z mocą jął
11     1, 10|        Jezus! Aż się zatoczył, bo z nagła ujrzał tuż przed sobą jej
12     1, 11|       buntować przeciw niemu, ale z nagła wspomnienia tego wieczora,
13     1, 11|         procesjach, aż przycichło z nagła, tak oniemieli i dziwowali
14     1, 11|            tany szedł; zadudniało z nagła, jakby sto cepów biło w
15     1, 11|        cicha, odpoczywający.~To i z nagła huknęli w instrumenty obertasa,
16     1, 11|         trzaskał, a przyklękaniem z nagła zawijał, to trząchający
17     1, 11|        nowego, naród się podnosił z nagła, prostował jak bór i szedł
18     1, 11|     kochania, jako chmura gradowa z nagła spadające, a pełne głosów
19     1, 11|      zakręciły w miejscu i spadły z nagła, nutą krótką, migotliwą,
20     1, 12|             słońca zamroczyło się z nagła i pociemniało, zaczął padać
21     2, 13|         błota i rumowisk...~Świat z nagła poczerniał, cisza się uczyniła
22     2, 13|      ciemności, mgły się skłębiły z nagła, a z pękniętej czeluści
23     2, 13|          nań spadło i tak porwało z nagła, jak kiedy wezbrana woda
24     2, 13|      Zapomniał o wszystkim, jakby z nagła duszę zgubił, pamięć go
25     2, 14|         przyciesie, że zadygotały z nagła boleśnie, i cały dom kurczył
26     2, 16|           nie wiada dlaczego, tak z nagła stanął przed oczami i patrzył
27     2, 16|            niej cosik przemieniło z nagła, bo się podniosła ze skrzyni
28     2, 16|                a wtem skamienieli z nagła i zostali tak z podniesionymi
29     2, 17|       słodką męka oblewały... Ale z nagła, niespodziewanie chwycił
30     2, 19|         wesołym do znajomków, ale z nagła ucichł, bo Antek stanął
31     2, 19|            raptem ustała, cichość z nagła padła na wszystkich, że
32     2, 21|        jakby w kościele, kiedy to z nagła organy zmilkną i śpiewy
33     2, 21|             groźny, przyduszony i z nagła bór się prostował, podnosił,
34     2, 21|       dzieci, która wstała w niej z nagła i kieby biczem popędzała,
35     2, 22|        ruszyć się z miejsca, opadli nagłą trwogą.~- Kto o czym baje,
36     2, 23|           przerażających; czasami z nagła spod zwałów ciemnicy wybłyskiwały
37     2, 23|            istnienia...~To milkli z nagła i przystawali zapadając
38     2, 24|             stado owiec, kiedy je z nagła pies obgoni, gniew się gdziesik
39     2, 24|             do świadczenia.~Drogi z nagła opustoszały prawie całkiem,
40     2, 24|       przychodzą i do zgody z Jagną naglą starego, że nawet do dobrodzieja
41     2, 24|            o wszystkim; przecknął z nagła:~Wisi na krzyżu Pan, Stwórca
42     2, 24|             drogi, że kieby ulicą z nagła uczynioną przechodził, a
43     2, 25|       spoglądano na chmurzące się z nagła niebo, a ze smutkiem głębokim,
44     2, 25|         ramionach, jakby piorunem z nagła rażona, pozwalała się brać,
45     2, 25|     krzyknęła z mocą zrozumiawszy z nagła, co się stało, ale nie nawrócił,
46     2, 25|             i tu miłowanie dawne, z nagła zmartwychwstałe, zwaliły
47     2, 25|           że cala wieś przycichła z nagła, jak kieby piorun uderzył,
48     2, 25|       drzewo się jakieś chwiało i z nagła, kiej ten ptak zdradnie
49     2, 25|       Skłębiło się wtedy wszystko z nagła, jak kiedy wicher uderzy
50     2, 25|             Aż myśleli, iż mu się z nagła w głowie popsuło.~Naraz
51     2, 25|         ucichł, przypomniał sobie z nagła wszystko i rzucił się do
52     3, 26|     czerwone.~Mgły się zakolebały z nagła, wzdęły i ruchający ciężko,
53     3, 26|      Przenajświętszą - wystrzelił z nagła głos skowronkowy...~Wyrwał
54     3, 26|           dnia, że wszystko jakby z nagła padło w proch przed majestatem
55     3, 26|           modlitwę, ocknęła stara z nagła padając na kolana.~...iżeś
56     3, 26|            modlitwy, przypomniane z nagła...~Że zaś dzień był już
57     3, 26|           nie ozwała, poczuła się z nagła utrudzoną i tak przejętą
58     3, 27|       sparło cosik pod piersiami, a nagła, z dawna już czająca się
59     3, 27|     płaczącej na ganku Magdy, ale z nagła przycichł, rozejrzał się
60     3, 29|     zapomniawszy, aż poruszył się z nagła, doszły go bowiem z wichurą
61     3, 29|    śpiesznie, przypominając sobie z nagła o śniadaniach i pilnych
62     3, 30|       chorągiewką w ręku.~Cichość z nagła objęła kościół, jakby tego
63     3, 31|           na Podlesie, urwały się z nagła, że nie sposób ich było
64     3, 32|      groźnie i ponosił, skręcając z nagła w największą kupę zbereźników
65     3, 32|             powrócą... - Porwała ją nagła, niecierpliwa radość, że
66     3, 32|       poprzek zagonów.~Przycichły z nagła rozmowy, chłopaki przywarły
67     3, 32| uszczęśliwionych, wołania tęsknic z nagła zapomnianych; każda swojego
68     3, 33|        psubratów! bij! - krzyknął z nagła ogromnym głosem, podniósł
69     3, 34|      znajomkami, kiej pociemniało z nagła, daleki grzmot zahuczał
70     3, 36|         zapamiętale po gąszczach.~Z nagła przypomniało mu się cosik,
71     4, 37|         byli! - Pycha ją rozparła z nagła, hardo spojrzała w samo
72     4, 37|       srogim lamencie; aż ścichło z nagła i trwożnie, wiater ustał,
73     4, 37|              Narodzie!~Przycichło z nagła, jeno dzwony jęczały z oddali,
74     4, 38|         Przycichli, jakby ich kto z nagła oblał zimną wodą, dopiero
75     4, 40|       gdziesik przyczajony buchał z nagła we zboża i skłębiał je,
76     4, 40|           krzyknął na nią.~Urwała z nagła, ale że była harda i nieustępliwa,
77     4, 41|             milczał uparcie, gdyż z nagła rozparła go taka żrąca tęsknica,
78     4, 42|              co to już dokonał, i z nagła oniemiał i ślepie wybałuszył,
79     4, 44|          gromadzie zagotowało się z nagła kieby w tym kotle, wszyscy
80     4, 45|            pilnie bacząc, bych go z nagła nie obskoczyli.~Zmiarkował
81     4, 45|     ostatniej chałupy, rzucił się z nagła na Antka i krzyknął kamratowi:~-
82     4, 45|       zadartą głową, rój zakręcił z nagła tuż nad nim i poszedł prosto
83     4, 47|        mówił z wolna, zatargała nim nagła, strasznie szarpiąca zazdrość
84     4, 48|      drugiej byłeś...~Jasio jakby z nagła ogłuchł i zatrząsł się kieby
85     4, 48|        zatlił się na spąsowiałych z nagła wargach, rozmigotał się