Tom, Rozdzial

1501     2, 18|              zrobi się taki przednowek, że strach pomyśleć! A i teraz
1502     2, 18|                 i teraz już bieda taka, że niejeden raz na dzień gorącą
1503     2, 18|            chodzi! Rachowali wszystkie, że skoro dziedzic zacznie ciąć
1504     2, 18|                tu pono się zaprzysiągł, że ani jednego Lipczaka do
1505     2, 18|            weźmie! Rozgniewał się o to, że podobno skargę na niego
1506     2, 18|            twardo będę przy tym stojał, że ni jednej chojki nie zetnie,
1507     2, 18|               pomoże...~- Z tego widzę, że z dworem nie trzymacie.~-
1508     2, 18|                nie trzymacie.~- Trzymam ze sobą i ze sprawiedliwością,
1509     2, 18|          trzymacie.~- Trzymam ze sobą i ze sprawiedliwością, miarkujcie
1510     2, 18|           głowie. To i płakał nie będę, że tam który Wojtek abo Bartek
1511     2, 18|                 widzi mi się i ostanie, że jeden ma, a drugi wiater
1512     2, 18|           spojrzał na nią przenikliwie, że zmartwiała z przerażenia
1513     2, 19|               wolna ciągnął do karczmy, że to pierwszy raz po adwencie
1514     2, 19|                się z nim wypierał, jako że parob był niepoczciwy i
1515     2, 19|                zapije sprawę i wszystko ze starym uładzi, bo krzyw
1516     2, 19|                mu był i córki odmawiał, że Stacho był sielny zabijaka,
1517     2, 19|                wyprawiał chrzciny, jeno że w chałupie, ale różni znajomkowie
1518     2, 19|           znajomkowie tak se rachowali, że jak się rozochoci, to w
1519     2, 19|       wszystkich.~Bo tak się ano stało, że na sumie od ludzi z drugich
1520     2, 19|            drugich wsi dowiedzieli się, że dziedzic, co ino mu było
1521     2, 19|               biedotę, nieletka.~Juści, że byli w Lipcach bogacze całą
1522     2, 19|               znikąd, to i nie dziwota, że ciężki frasunek padł na
1523     2, 19|                do Kobusów i powiedział, że z księdzem radzą i do karczmy
1524     2, 19|               zorze zetliły się do cna, że ino kajś niekaj na zachodzie
1525     2, 19|         obrządkami, jeszcze wodę nosili ze stawu, jeszcze czasem skrzypnęły
1526     2, 19|               muzyckie głosy, bo juści, że prawie z każdej chałupy
1527     2, 19|                bo im gorzała pachniała. Że zaś i babom cniło się ostawać
1528     2, 19|                ale już ostawały. Juści, że za ojcami i dzieci ciągnęły
1529     2, 19|                 buzował się na kominie, że z pół izby zalewało krwawe
1530     2, 19|              ciżbę odszukiwać swojaków, że to, mimo ognia i lampy nad
1531     2, 19|                 stojał Bartek z tartaku ze swoimi i w głoś opowiadał,
1532     2, 19|                  mały a tak zapalczywy, że cięgiem się podrywał, walił
1533     2, 19|               czynił, bo domyślali się, że Rzepczaki ciągną na jutro
1534     2, 19|              zbytnio do serca nie brał, że dobrodziej nie chciał się
1535     2, 19|               coraz gęściej się robiło, że już drzwi się prawie nie
1536     2, 19|                 się był z łóżka zwlókł, że mu się to cniło za ludźmi,
1537     2, 19|                powiedział ostro myśląc, że Mateusz zaczepia. ,~- Przyszedłbym,
1538     2, 19|            światem, pobiłeś tak, jucho, że już mi księdza wołali, ale
1539     2, 19|             zgody przychodzę. Napij się ze mną. Nikt mnie jeszcze nie
1540     2, 19|           jeszcze nie pobił i myślałem, że takiego na świecie nie ma.
1541     2, 19|            dziwowano temu. Mateusz zaś, że sobie był podpił niezgorzej,
1542     2, 19|          powiadać.~- Juści i to prawda, że brać ją chciałem przez moc,
1543     2, 19|          chodzić; zazdrość mnie kąsała, że i nie wypowiedzieć, hej!
1544     2, 19|                hej! Dziewka równa cudu, że i nie naleźć śliczniejszej,
1545     2, 19|                 zagrały na wspomnienie; że ino zaklął i cosik mruczał
1546     2, 19|                tu w piersiach rozpiera, że samo się rwie ze mnie, samo...~-
1547     2, 19|              rozpiera, że samo się rwie ze mnie, samo...~- Mówię ci,
1548     2, 19|             tęsknością duszę przejmuje, że ni jeść, ni spać, ni robić
1549     2, 19|              rzekłeś, ale widzi mi się, że są i takie chłopy, są... -
1550     2, 19|              już był zdziebko napity, a że nigdy nie miał przed kim
1551     2, 19|           szalona chęć do wywnętrzenia, że ledwie się powstrzymał,
1552     2, 19|               wszędy gadano tak głośno, że wrzawa przepełniała izbę,
1553     2, 19|             powietrze. Bartek z tartaku ze swoimi wciąż stali na jednym
1554     2, 19|             ścierwy, worek i płachta! - że to za szlachtę się uważali.~-
1555     2, 19|                Wyczeszemy wama kołtuny, że bez łbów pouciekacie!~-
1556     2, 19|         zapalczywsze koło ich otaczało, że to już gorzałka ponosiła,
1557     2, 19|        przegryzali kiełbasę, jaką mieli ze sobą, a hardo, nieustraszliwie
1558     2, 19|               za nim starsi i Jambroży, że Kobus zaprzestał pyskować,
1559     2, 19|               aż się niejedni pokładali ze śmiechu; a on rad wielce,
1560     2, 19|          tańcować, a i dzieuchy krzywe, że do nich nie przychodzę!
1561     2, 19|               zmówiny dzisiaj Kłębianki ze Sochą Wickiem. Gdybym chciał,
1562     2, 19|            gorszą.~Obaj sielne bogacze, że szukać daleko!~Socha ma
1563     2, 19|            portek i guzik świecący kiej ze złota!~Jeden chłopak śmigły
1564     2, 19|            takie robotne i zapamiętałe, że choćby pół ćwiartki ziemniaków
1565     2, 19|             deliberował długo, wiadomo, że mądrala na całą chałupę,
1566     2, 19|          będziesz moim zięciem!"~Juści, że w tym, prócz tego ważenia,
1567     2, 19|             innej prawdy nie było, jeno że opowiadał tak śmiesznie,
1568     2, 19|                 takim śmiechem buchali, że na całą karczmę szło.~Że
1569     2, 19|                że na całą karczmę szło.~Że wnet Kłębowi goście wywalili
1570     2, 19|                podniósł, tupot, krzyki, że już żadnego głosu z osobna
1571     2, 19|            głosu z osobna nie rozeznał.~Ze łbów poczynało kurzyć, gorącość
1572     2, 19|      zapamiętałe, choć był taki gąszcz, że głowa przy głowie, plecy
1573     2, 19|                wesoło, a obcasami bili, że ino dyle skowyczały i szynkwas
1574     2, 19|                i w tej myśli swobodnej, że każden człowiek widniał
1575     2, 19|               Mateuszem nie ruchali się ze swoich miejsc, siedzieli
1576     2, 19|            ugwarzali o różnościach, ile że cięgiem ktoś do nich przystawał
1577     2, 19|            Zrazu nieśmiało przystawali, że to nie wiada było, czy Antek
1578     2, 19|               na drzwi, spodziewał się, że Jagna przyjdzie. Dopiero
1579     2, 19|                nie powzięli, prócz tej, że nie trza pozwolić na wyręb.~-
1580     2, 19|         skrzyczał, żebym nosa pilnował, że to nie moja sprawa, a ich,
1581     2, 19|               tak powinno być!~- Juści, że młodych powinni przypuścić
1582     2, 19|               patrzał i czerwienił się, że to nieprzywykły był przed
1583     2, 19|             zająkiwał, zaczął prawić.~- Że starzy trzymają grunta i
1584     2, 19|                  ale to jest najgorsze, że się głupio rządzą. Przecie
1585     2, 19|               Cichocie no, bo kowal ano ze starszym idzie!- szepnął
1586     2, 19|               kowal wiódł się pod pachy ze starszym, obaj już byli
1587     2, 19|                 dopóty, aż się dziedzic ze wsią nie ugodzi! - rzekł
1588     2, 19|               Grzela się sprzeciwiał, a że bywał we świecie i gazetę "
1589     2, 19|                i kiej z książki prawić, że gwałtu nie można czynić,
1590     2, 19|                 nikt więcej nie wskóra, że trzeba, aby wieś sprowadziła
1591     2, 19|                    Na ojców wyrzekacie, że głupie, a sami ani za grosz
1592     2, 19|           obiedzie zapowiedziała ostro, że pójdzie na muzykę, odparł
1593     2, 19|               więcej, zawzięła się tak, że ani tym słowem więcej się
1594     2, 19|             jeść, jeno zaczęła wełniaki ze skrzyni dobywać, przymierzać
1595     2, 19|                przygadywał, zapowiadał, że nie pójdzie, w końcu jeszcze
1596     2, 19|             równych było niewiela, jako że co najpierwsi u wójta byli
1597     2, 19|            urodna widziała się dzisiaj, że choć naród już był napity,
1598     2, 19|             malwy, a georginie, a maki, że zgoła podlejsze się przy
1599     2, 19|                gdzie i pozostał.~Juści, że Antek ino tego czekał, bo
1600     2, 19|              też się gdzieś zapodziała, że sami zostali.~- Co dnia
1601     2, 19|                    pilnują mnie odparła ze drżeniem, ręce się ich spotkały
1602     2, 19|               sercach była taka muzyka, że i nie wypowiedzieć.~- Odstąp
1603     2, 19|               chłopacy, a ostro!~Juści, że trzasnęli z całej mocy,
1604     2, 19|             jęknęła, znali go przecież, że jak się rozochoci, to gotów
1605     2, 19|          tańcowały i drugie, a Mateusz, że mu to żebra jeszcze nie
1606     2, 19|          pierwszą parę tak siarczyście, że już nic nie pamiętał i na
1607     2, 19|                poszli w tan nie bacząc, że ludzie zwracają na nich
1608     2, 19|                skoro przycisnął do się, że aż się prężyła i przywierała
1609     2, 19|               nią, ponosił, przyciskał, że chwilami mroczało w niej
1610     2, 19|            weselem, młodością, uciechą, że już nic nie widziała, ino
1611     2, 19|          pobekiwały drygliwie do taktu, że same nogi niosły i trzaskały
1612     2, 19|            pijanym uciechą i taką mocą, że flachy się przewracały,
1613     2, 19|                się dookoła taką gęstwą, że ani okiem uchwycił ni rozpoznał,
1614     2, 19|            wichura, przypadał do ziemi, że myśleli: upadnie! Gdzie
1615     2, 19|             przynaglał grać i tańcował, że w końcu prawie ino we dwoje
1616     2, 19|                pozostali w kole. Juści, że przez to baby już głośno
1617     2, 19|                i wziął się znowu trącać ze starszym i kowalem, a prawić
1618     2, 19|             dzieuchy się nie wymawiały, że to obejście mieli delikatniejsze
1619     2, 19|                 zabawiała się z osobna, że to młódź sama była i co
1620     2, 19|          najpierwsza we wsi, a on, mimo że ze wszystkimi pogadywał,
1621     2, 19|       najpierwsza we wsi, a on, mimo że ze wszystkimi pogadywał, prawie
1622     2, 19|                nawet - to i nie baczył, że ludzie dookoła spozierają
1623     2, 19|         piersiach wzbierała taka burza, że gotów się był ważyć na wszystko,
1624     2, 19|                się jej w głowie mąciło, że ani wiedziała, co się z
1625     2, 19|                 ogarniał, obzierała się ze zdumieniem, jakby poratunku
1626     2, 19|              kochanie w niej wzbierało, że w mig zapominała o wszystkim.~
1627     2, 19|               razy na drzwiach znaczył.~Że zaś całej kompanii zaczęło
1628     2, 19|                 nieco otrzeźwić, juści, że i Antek z Jagusią tańcowali
1629     2, 19|                miejscu i poniósł dalej, że próżno chciała się wyrwać.
1630     2, 19|              nagła padła na wszystkich, że stanęli jak wryci, nikt
1631     2, 19|               ozwał, miarkowali bowiem, że staje się coś strasznego,
1632     2, 19|            strach go uderzył tak mocny, że drżeć zaczął, a stary poszedł
1633     2, 19|               na ratunek, bo gruchnęło, że się z ojcem bije.~Zabawa
1634     2, 19|               rozchodzili się do domów, że to i późno już było, karczma
1635     2, 19|                wielce żałośliwe pienia, że siedzieli za stołem powspierani
1636     2, 19|           siedzący w kącie samotnie, bo że się nie mogli z nim dogadać,
1637     2, 19|               tak martwy i niewiedzący, że darmo mu Żyd przypominał,
1638     2, 19|                 której ludzie donieśli, że się pobił znowu z ojcem.~-
1639     2, 19|              cienie, mróz taki ściskał, że raz po raz słychać było
1640     2, 19|              bijące w niego kiej nożem, że cofał się bezwiednie, lęk
1641     2, 19|         rozpoznać, pochylił się myśląc, że to jaki obcy wędrownik albo
1642     2, 19|                dziwnie zmiękła dusza, a że się nie odezwała, uniósł
1643     2, 19|                 do domu.~Nie mówili nic ze sobą, bo Hanka rzewnie płakała.~
1644     2, 20|            łóżka się podnieść nie mógł, że to go cięgiem mdliło, kolki
1645     2, 20|               się już srodze frasowała, że ani słowa nie powiedział
1646     2, 20|             która mu się jeno uwidzi, a że ją wybrał i nie popuszczał
1647     2, 20|                to wiedzieć powinniście, że kobieta młoda, zdrowa też
1648     2, 20|      przejmowała, taka zazdrość gryzła, że nie mógł wyleżeć, rzucał
1649     2, 20|               jakaś blada, zmizerowana, że jak senna chodziła po domu,
1650     2, 20|              tak blisko całą niedzielę, że już w chałupie wytrzymać
1651     2, 20|                 oczy na sobie, cięgiem, że już wytrzymać nie mogła.
1652     2, 20|             rozbierały nieopowiedziane, że to i o Antku nic nie wiedziała,
1653     2, 20|                tak mierziło w chałupie, że po parę razy w dzień biegała
1654     2, 20|                 Szymka pobiła miądlicą, że to we Trzy Króle przepił
1655     2, 20|                swojemu przy gospodarzu, że słowa nie było z kim przemówić,
1656     2, 20|                 sroga, mroźna i wiejna, że trza było w chałupie siedzieć!~
1657     2, 20|               się zdziebko, gdzie znowu ze sprawami, a nawet z takimi
1658     2, 20|           nieustępliwą hardość, a i to, że skoro na ambit wziął, można
1659     2, 20|                obnosili.~Rozumiano też, że zapobiega i plotki gasi,
1660     2, 20|              chałupy, Jaguś zaś myśląc, że skoro wstał, to już wszystko
1661     2, 20|          opamiętał takim ostrym słowem, że struchlała; a potem nie
1662     2, 20|                pilnie stróżował Jagusi, że i kroku nie mogła zrobić,
1663     2, 20|         nacierzpiała! Mało tego bowiem, że o bele co krzyczał i słowa
1664     2, 20|             zapowiadam, powiedzcie jej, że póki kulasami rucham, bronił
1665     2, 20|        dopuszczę, żeby się prześmiewano ze mnie kiej z kukły jakiej,
1666     2, 20|             postąpił! Ale dosyć i tego, że się z Antkiem zadawała!~-
1667     2, 20|               tylko! Hale!... - bowiem, że kiedy to jej zapaskę znalazł
1668     2, 20|               dufacie. Baczcie i na to, że kto na innych kładzie znaki -
1669     2, 20|                jednak miarkował udając, że wstał oknem wyjrzeć albo
1670     2, 20|             markotno, smutno i tak źle, że ledwie już ścierpiała, na
1671     2, 20|                   Dom całkiem omroczał, że snuli się po nim cicho,
1672     2, 20|              nie pokazywał, zagniewany, że Boryna nie chciał mu podawać
1673     2, 20|                się z Szymkiem spotykać, że nie było z niej pociechy,
1674     2, 20|                się nowe wkradał, juści, że i Jagustynka często zachodziła,
1675     2, 20|              sposób! Wiadomo przeciech, że kiecką chłopa dalej zaprowadzi
1676     2, 20|          świecie jest takie urządzenie, że któren się da, to mu i kiwnąć
1677     2, 20|                  ca na twoją matkę też, że to z tym Florkiem wiadomo
1678     2, 20|            świętą ostanie! Prawda i to, że każden potrzebuje świętości
1679     2, 20|                całą kopą, a tak głośno, że na drodze słychać było krzyki.
1680     2, 20|                nieraz boleśnie karciła, że dziewczyna z płaczem biegała
1681     2, 20|        zdumiewał tą przemianą, wściekał ze złości, próbował się nie
1682     2, 20|            radził. - Ale to wam powiem, że póki czas, trza czymś twardym
1683     2, 20|               wyniośle.~- Widzi mi się, że i u Borynów do tego przyjdzie!-
1684     2, 20|                znać wieczorem Jambroży, że ksiądz nazajutrz będzie
1685     2, 20|                 od rana koło porządków, że nawet stary unikając piekła,
1686     2, 20|            Józka tak straciła śmiałość, że się ino rozczerwieniła,
1687     2, 20|              zakończył:~- Powiadam wam, że nic się nie ukryje przed
1688     2, 20|            twarz, bo dobrze zrozumiała, że do niej mówił, a skoro Maciej
1689     2, 20|              palce z trzaskiem wyciągał ze stawów i z cicha zaczął:~-
1690     2, 20|                 Bogu gorąco dziękujcie, że grzechu większego tam nie
1691     2, 20|            wierzył.~- Powiadali mi też, że ją srogo karzecie za to,
1692     2, 20|               do tańcowania, widocznie, że chciał z wami awantury,
1693     2, 20|               wami awantury, mówię wam, że chciał awantury! - zapewniał
1694     2, 20|              dyktuje, ale to wam mówię, że z waszej winy człowiek się
1695     2, 20|              dzisiaj jeszcze mi mówili, że ciągle w karczmie przesiaduje
1696     2, 20|                 spiesznie i zatarł ręce ze zdenerwowania, nie lubił
1697     2, 20|                  To wam jeszcze powiem, że nie powinniście zbytnią
1698     2, 20|            ostało ptaszysko, wykurował, że to miał skrzydło złamane,
1699     2, 20|              Wiecie, tak mi się podoba, że chętnie bym go kupił od
1700     2, 20|              ryczał prawie do wieczora, że stary musiał go przyciszać
1701     2, 20|          zmierzchu zaś, kiej ksiądz już ze wsi powrócił, ukrył boćka
1702     2, 20|      przepuszczał wodę w takim miejscu, że i pod światło nie rozpoznał.~
1703     2, 20|     stróżujących oczów.~Może i dlatego, że pilnował i nie wierzył jej,
1704     2, 20|               umiała zmyślnie urządzać, że co parę dni widywała się
1705     2, 20|            boćka, a przylgnął do Jagny, że to mu i teraz dawała lepsze
1706     2, 20|             zaufania wzbudziła w Antku, że prosto nie było sposobu
1707     2, 20|              zresztą wszystkich bogaczy ze wsi, że mają wszystko, a
1708     2, 20|              wszystkich bogaczy ze wsi, że mają wszystko, a jej nie
1709     2, 20|             myślała często, wielce rada ze swojej roboty, że zaś zimą
1710     2, 20|           wielce rada ze swojej roboty, że zaś zimą nie było wiela
1711     2, 20|                na drugich prześmiewając ze wszystkich zarówno, nie
1712     2, 20|              jej ozora, a głównie tego, że pono złe oczy miała... Zazierała
1713     2, 20|           szczekał? - pytał niedbale.~- Że ludzi podmawiasz na dwór,
1714     2, 20|               ludzi podmawiasz na dwór, że trzeba by cię oddać strażnikom
1715     2, 20|               mu na dach puścił koguta, że kamień na kamieniu by nie
1716     2, 20|                 spalił swojego szwagra, że go skrzywdził przy działach,
1717     2, 20|             stworzyłaby sobie.~A Rocho, że to dobry był człowiek, wielce
1718     2, 20|                  nie dam i tego zagona! Że mnie pobił i sponiewierał
1719     2, 20|             przewierca... kiej pomyślę, że mogłoby się to stać...~Zacisnął
1720     2, 20|           Zacisnął pięście i skamieniał ze zgrozy samego przypuszczenia
1721     2, 20|                niewinności, ale poczuł, że w tej synowskiej nienawiści
1722     2, 20|            niźli gniewy i żale o grunt, że ta zapamiętałość, którą
1723     2, 20|              się utwierdził w pewności, że to Antek podchodzi nocami
1724     2, 20|                jeść dawał, podszczuwał, że nocami pies latał i użerał
1725     2, 20|                a rzucał się na każdego, że niejednego dobrze skaleczył,
1726     2, 20|            stary mizerniał i tak chudł, że pas do pół bieder opadał,
1727     2, 20|         utajonych myślunków i turbacji, że mu ino oczy gorzały kiej
1728     2, 20|                gorzały kiej w chorobie. Że zaś nikogo bliżej nie dopuszczał
1729     2, 20|               nocami, rozumieli bez to, że wilki się ano nad podziw
1730     2, 20|                 zamki i stajni strzegł, że to najlepsze mieli konie
1731     2, 20|             były całe tygodnie odwilgi, że woda stała po rowach, a
1732     2, 20|            takie wiejby, takie kurzawy, że świata nie dojrzał, a po
1733     2, 20|                tak słońce przygrzewało, że drogi roiły się od dzieci,
1734     2, 20|               zabawiali, a tak hucznie, że powiadali, jako Kłąb dopożyczył
1735     2, 20|                tyla dzieuch i parobków, że robiła się taka zabawa,
1736     2, 20|         dzieuszyn a matczynych płaczów, że i na całe tygodnie starczyło!~
1737     2, 20|             pogryzł Walkowego chłopaka, że precesem się odgrażali,
1738     2, 20|               udławiła się ziemniakiem, że dorzynać ją musiał Jambroży,
1739     2, 20|               to kowal kupił parę koni, że dziwowano się temu wielce
1740     2, 20|            ludziach, a te insze rzeczy, że ni spamiętać, ni opowiedzieć
1741     2, 20|                 tak cięgiem coś nowego, że wszystkim starczyło i na
1742     2, 20|             dnie, i na długie wieczory, że to czasu zimową porą nikomu
1743     2, 20|             Borynów, jeno z tą odmianą, że stary kamieniem siedział
1744     2, 20|          kobietom też iść nie pozwalał, że już desperacja brała Jagusię,
1745     2, 20|               Józka całe dnie mamrotała ze złości, bo się jej dziwnie
1746     2, 20|              tyla bywało całej uciechy, że nie wzbraniał chodzić z
1747     2, 20|              dzisiaj.~- Rocho obiecali, że jutro tam z książki będą
1748     2, 20|         umyśliłem taki sposób na niego, że nie wytrzyma na plebanii,
1749     2, 20|            Głupi! kury se macaj, myśli, że co lepszego poradzi. Kto
1750     2, 20|         dziewczyna tak sobie rachowała, że Szymek miał tylko pięć morgów
1751     2, 20|             wszedł wójt, bo się już był ze starym pogodził, a zaraz
1752     2, 20|                  Tak to i stoi, o krowę ze dworem!~- Rano trzeba wyjechać,
1753     2, 20|          Prześli i siedzieli tak długo, że tam im kolację Józka podała.~
1754     2, 20|                był się mocno zagniewał, że go to wtedy dziedzic nie
1755     2, 20|             młynarza.~Wójt zaś, widząc, że nie poradzi, na ostatku
1756     2, 20|                i kowal zrobiliśmy ugodę ze dworem, że sami we trzech
1757     2, 20|             zrobiliśmy ugodę ze dworem, że sami we trzech zwozić będziemy
1758     2, 20|                 do miasta.~- No, juści, że wiem, dosyć się przecież
1759     2, 20|               napomstowali na was inni, że nikomu zarobić nie pozwalacie.~-
1760     2, 20|               zaczną, jak nic zarobicie ze sto rubli.~- Kiedy zaczynacie
1761     2, 20|                 Boryna! Rachował sobie, że zwózka zwózką, sprawa zaś
1762     2, 20|             juchy jak te barany, myślą, że mnie wywiedły w pole kiej
1763     2, 20|          wysunął, przyskoczył i szepnął ze wściekłością:~- Gdzieżeś
1764     2, 20|              zmroku?...~- Widzi mi się, że chyba dopiero późno w noc...
1765     2, 21|               niespodzianymi nawrotami, że jako ten pijanica taczał
1766     2, 21|               pierwszego południa Hanka ze starym Bylicą, a z nimi
1767     2, 21|                 a kłujących paździerzy, że wszystko topiło się w nierozpoznanej
1768     2, 21|                wzmagał się jeszcze, bił ze wszystkich stron, tańcował,
1769     2, 21|             kręcił i tak w nich siepał, że ledwie mogli się utrzymać
1770     2, 21|                  Szli w milczeniu, jako że wiatr zatykał i rwał słowa,
1771     2, 21|                 i groblami zastępowały, że każdą trza było wymijać
1772     2, 21|              nie było przy czym zrobić, że jeno suchego chleba pojedli...
1773     2, 21|               dyrdając za nimi.~Pewnie, że kiedy mus ułapi za łeb,
1774     2, 21|               Prawda, na to już zeszło, że w parze z Filipką, z Krakaliną,
1775     2, 21|                 z Filipką, z Krakaliną, ze starą Kobusową i Magdą Kozłową,
1776     2, 21|               ona ostatnimi czasy tyla, że każda kosteczka trzęsła
1777     2, 21|          bolenia - wycierpiała! Nie to, że bieda i poniewierka, że
1778     2, 21|                 że bieda i poniewierka, że często głód, iż ledwie dzieciom
1779     2, 21|                dzieciom starczyło, nie, że Antek w karczmie przepijał
1780     2, 21|                wszystko!~Zdało się jej, że zły idzie pobok, a wciąż
1781     2, 21|               jej serca i tak szarpały, że choćby krzyczeć wniebogłosy,
1782     2, 21|               tych podleśnych wyżniach, że już nie mogła wytrzymać
1783     2, 21|              ten pies za wroną i myśli, że rychlej co złapie...~- Na
1784     2, 21|          pożyczyć terlicy, powiedziała, że ma la siebie.~- Prawda,
1785     2, 21|                 ma la siebie.~- Prawda, że ona ta otwartej ręki la
1786     2, 21|              Antek łajdus, no!~- Juści, że łajdus, juści. Ale i to
1787     2, 21|                juści. Ale i to wiadomo, że kiep, suczka nie chce, pies
1788     2, 21|            ogarnął i pochłonął całkiem, że ledwie gdzieniegdzie ślad
1789     2, 21|               śmigłą, prostą i mocarną, że widziały się kiej te wielgachne
1790     2, 21|            Wichura przewalała się górą, że czasami cichość się czyniła
1791     2, 21|       tratowanych, co rwał się gdziesik ze świata i niósł wysoko, daleko,
1792     2, 21|                 i niósł wysoko, daleko, że tylko jękliwym świegotem
1793     2, 21|                 opadał, głuchnął i marł ze skowytem w gęstych, przyziemnych
1794     2, 21|                i bardziej przerażająca, że tylko ptak jaki niekiedy
1795     2, 21|            gnietła i rozwalała wszystko ze wściekłym rykiem, aż bór
1796     2, 21|              przyginał ciężko i uderzał ze strasznym krzykiem, a bił
1797     2, 21|               oślepły gniewem i pomstą, że wrzask się zrywał, bój napełniał
1798     2, 21|            gąszcz splątanych i zwartych ze sobą gałęzi, że ledwie się
1799     2, 21|                zwartych ze sobą gałęzi, że ledwie się mogli przeciskać
1800     2, 21|                rzadko i bez liści, tyle że gdzieniegdzie wśród rozłożystych
1801     2, 21|                  przyginał się do ziemi ze świstem. Wiatr dął z całej
1802     2, 21|             mocy i tak kurzył śniegami, że iść było niepodobna, stary
1803     2, 21|                 tam szły takie zakurki, że świata nie rozpoznał nawet
1804     2, 21|              tak mącił, zakręcał i bił, że ledwie weszli na zagony,
1805     2, 21|             pomalowanej w takie kolory, że jak żywy się widział; snadź
1806     2, 21|              tumany zasypywały kurzawą, że stał cały w mgłach, przez
1807     2, 21|               na przestrzał la wiatrów, że topole z obu stron ledwie
1808     2, 21|             przysłaniało świat i pękało ze świstem i wrzawą. Jakby
1809     2, 21|               rozeznał i na krok jeden, że Hanka omackiem prawie się
1810     2, 21|                 widok rymnął w zawieję, że go porwała jakby w pazury,
1811     2, 21|                 nogi potrafiła wyciągać ze śniegu, tak ją przygniatało
1812     2, 21|              wichry, cały świat zgoła i że zawsze tak szła śmiertelnie
1813     2, 21|          niekiej zatrzepie skrzydłem, a że już mocy nijakiej nie ma,
1814     2, 21|                 kieby biczem popędzała, że już nie czuła zmęczenia
1815     2, 21|              ludzkie, ale tak rozpadłe, że choć przystanęła nasłuchując,
1816     2, 21|                 się, Boryna to powracał ze sądów z Witkiem i Jambrożym;
1817     2, 21|          nawykła do ojcowych przykazów, że spełniła wszystko bez wahania.~-
1818     2, 21|              uważnie. Zmizerowana była, że aż litość brała patrzeć
1819     2, 21|              już tak całkiem wydobrzał, że teraz dwa razy tyle by jadł -
1820     2, 21|            Zdumiał się nad odpowiedzią, że nie wiedział, co na to rzec,
1821     2, 21|                Jambroża mówić o sprawie ze dworem, którą wbrew zapewnieniom
1822     2, 21|                 ocet. Ale powiadam wam, że ino kowal musi kuć żelazo,
1823     2, 21|              jeszcze galanto po drodze, że domów nie rozpoznał, ale
1824     2, 21|                 choćby jutro. Miarkuję, że musi być z wami krucho,
1825     2, 21|                rozrzewnienie za grdykę, że głosu nie mogła wydobyć.~-
1826     2, 21|                było ciemno i tak zimno, że gorzej się widziało niźli
1827     2, 21|                 mi Antek! - wykrzyknęła ze złością, ale równocześnie
1828     2, 21|           przemarzły i zmęczony srodze, że z dobrą godzinę rozgrzewał
1829     2, 21|                 przyjdzie taka godzina, że ją przyzwie...~I z wolna,
1830     2, 21|                 Boryna!~Zaczęła marzyć, że niechby się jeno dorwała
1831     2, 21|             weprze całą duszą pazurami, że nic ją nie oderwie i nie
1832     2, 21|             postanawiając równocześnie, że zaraz z rana, jak przykazywał,
1833     2, 21|              zupełnie, noc była ciemna, że ledwie te śniegi szarzały,
1834     2, 21|       wystraszona.~Paliło się, gdziesik ze środka wsi buchały słupy
1835     2, 22|                zazdrośnica niepomierna, że strzegli się jej przyjacielstwa
1836     2, 22|                kiej te gąski w stadzie, że nie rozpoznał jednej od
1837     2, 22|               to z wełną do oprzędu, to ze lnem, to z pakułami, a niektóre
1838     2, 22|              witając się z każdą cicho, że to słabowała na piersi i
1839     2, 22|          człowiek ludzki, mądry i zgodę ze wszystkimi trzymający, to
1840     2, 22|              Kłębiaki pieńki przynosili ze dwora, a jeszcze miejsca
1841     2, 22|              przez Kłębowego pradziada, że rachowali mu ze sto pięćdziesiąt
1842     2, 22|              pradziada, że rachowali mu ze sto pięćdziesiąt roków z
1843     2, 22|       prześmiewając się z dziewczynami, że co trochę cała izba się
1844     2, 22|                    A wiało też dzisiaj, że niech ręka boska broni!
1845     2, 22|           Płoszkowa, ale spostrzegłszy, że na Jagnę uderzyły ognie,
1846     2, 22|            dzisiaj najurzyła u Szymków, że sołtysowa sklęła się z wójtową,
1847     2, 22|                   Wszystko jest bez to, że każda rada słucha na drugą -
1848     2, 22|     rozczerwieniona, boć wiadomym było, że z Mateuszem dobrze się znała.~-
1849     2, 22|           wysoką, przysmolony na gębie, że jak Cygan się widział, a
1850     2, 22|           grochowiny i wrażone w trepy, że chodził niby na czworakach,
1851     2, 22|              szedł tuż drugi wodziciel, ze słomianą pytą i kijem ostrymi
1852     2, 22|                 Powiedzieli nam ludzie, że w tej wsi są gospodarze
1853     2, 22|              chłopakami tak dokazywali, że dziw się chałupa nie rozwaliła
1854     2, 22|             Opatrzyła ich suto Kłębowa, że wreszcie się wynieśli, ale
1855     2, 22|                 bronił Jaśkowej sprawy, że nikto się nie przeciwił,
1856     2, 22|            lampę, rozstąpili się nieco, że usiadł w pośrodku, kiej
1857     2, 22|                  Cichość ogarnęła izbę, że jeno wrzeciona warkotały,
1858     2, 22|       nieprzyjacioły, i pobić, i ziemię ze złego oczyścić; o zamkach
1859     2, 22|            cudne i wprost nie do wiary, że wrzeciona z rąk leciały,
1860     2, 22|            chłopskim królem przezywali, że to był pan ludzki, sprawiedliwy
1861     2, 22|              zeszły, boć i był podobien ze siwego włosa, z długiej
1862     2, 22|                 siebie jego powiadania, że ledwie mogła dychać ze wzruszenia,
1863     2, 22|                  że ledwie mogła dychać ze wzruszenia, widziała wszystko
1864     2, 22|               zapamiętałym wzruszeniem, że niechby się jawił w ten
1865     2, 22|                 i przykazania powiadał, że jeno wzdychali ciężko medytując
1866     2, 22|            Rocho odpoczywał zmęczony, a że zaś wszystkich dusze ogarnięte
1867     2, 22|                 każda co nowego niesła, że snuły się one gadki jako
1868     2, 22|           dreszcz przenikał wszystkich, że milkli naraz oglądając się
1869     2, 22|               iż coś chodzi po pułapie, że cosik czai się za oknami,
1870     2, 22|               cosik czai się za oknami, że przez szyby krwawią się
1871     2, 22|                 chmurka słońce nakryje, że potem nie wiada nawet, czy
1872     2, 22|            uprzęże rwał i kopytami bił, że ani dostąpić... Pewnego
1873     2, 22|               chłop srodze; bo obaczył, że z nim dobrością nie poradzi,
1874     2, 22|              przymusił; koń robił, jeno że sobie to miał za krzywdę
1875     2, 22|              mrozy, a wilki tuż za nim, że mu już niejeden dobrze boków
1876     2, 22|                 dwór sielny, jakby cały ze śrebła, szyby miał z drogich
1877     2, 22|                to choć krzyknęła zrazu, że to cud, iż powrócił i stał
1878     2, 22|             przypominków tak ją objęła, że zaczęła znowu wyklinać i
1879     2, 22|               wilki, wyprowadziły konia ze stajni i powiedły do niebieskiej
1880     2, 22|          cudności o królewnie zaklętej, że wrzeciona przestały warczeć,
1881     2, 22|          płonęły jak te smolne szczapy, że jeno szmer wzdychów, marzeń
1882     2, 22|              farbami oprzęd cudowności, że całkiem przysłoniły się
1883     2, 22|            czarów, skrzeń i cudowności, że przepadła sprzed oczów ziemia
1884     2, 22|               inny, nowy i tak cudowny, że żadne usta tego nie wypowiedzą!~
1885     2, 22|             długie, głębokie milczenia, że słychać było kołatanie serc
1886     2, 22|                 w pogodny czas i cichy, że jeno drgnienia po niej się
1887     2, 22|                 i za taką prawdę miała, że rosło to w niej i stawało
1888     2, 22|                 przed oczami kiej żywe, że mogła wszystko powycinać
1889     2, 22|              różności, a tak utrafiała, że każden mógł poznać od wejrzenia.~
1890     2, 22|           wejrzenia.~Tyla wystrzygnęła, że można było nimi oblepić
1891     2, 22|             zajęta słuchaniem i robotą, że o całym świecie zapomniała,
1892     2, 22|             nawet na niego, nie widząc, że się czegoś niecierpliwi,
1893     2, 22|                uwagi, nie widząc wcale, że później, gdy psy zmilkły,
1894     2, 22|                 i przepadła tak prędko, że tylko jedna z dziewczyn
1895     2, 22|              temu się staje! - szepnęła ze strachem któraś.~- O złym
1896     2, 22|               ci się! - zawołał Rocho i że nikt nie chciał wyjrzeć,
1897     2, 22|           działo, dawno, przed wiekami, że jeno o tym w starych księgach
1898     2, 22|               Wojował rok, wojował dwa, że w końcu i słuch wszelki
1899     2, 22|                  tak nie było, myśleli, że już był zabit albo go Turek
1900     2, 22|                gorąco przed Matką Bożą, że mu pozwolili jeszcze swojej
1901     2, 22|               witał, nikt nie poznawał, że psom się ano musiał oganiać.~
1902     2, 22|                grady wytłukły resztę... że nie ostało nic, ziemia jeno
1903     2, 22|                przeklinał i przeklinał, że na darmo krew swoją lał
1904     2, 22|          boskiemu imieniowi a krzyczał, że już chyba złemu się cały
1905     2, 22|            biedzie nie opuszcza.~Juści, że na takie przyzwy wnet się
1906     2, 22|                 Głupi, nie pomiarkował, że Pan Jezus chciał go doświadczyć
1907     2, 22|            cyrograf, któren chłop krwią ze serdecznego palca podpisał.~
1908     2, 22|                to za Miemców, pomagały, że w krótkim czasie gospodarstwo
1909     2, 22|           barzej przeciwko Bogu srożył, że aż sam krzyż pod lasem zrąbał,
1910     2, 22|                 poczciwości się wyzbył, że, już za nic miał świat cały.~
1911     2, 22|               zaś przyszły takie susze, że wszystko spaliło się na
1912     2, 22|          przyszła jedna noc tak wiejna, że wicher zerwał dach z chałupy
1913     2, 22|               dworze, kazał powiedzieć, że rano przyjedzie, teraz nie
1914     2, 22|         niepoczciwością, to sprawiając, że zaraz zjawiła się złota
1915     2, 22|                weszła na pokoje.~Juści, że ksiądz zaraz pojechał chętliwie
1916     2, 22|         nadjedzie z Panem Jezusem; tyle że broniła go kobieta różańcem,
1917     2, 22|         nabrzmieje czuciem i jasnością, że jeno ją tknąć, a gotowa
1918     2, 22|              parobkom zagadki ucieszne, że zaś ktosik powiedział, jako
1919     2, 22|                jako Boryna powrócił już ze sądów i pije teraz w karczmie
1920     2, 22|                 i pije teraz w karczmie ze swoją kompanią, Jagusia
1921     2, 22|             dopiero Mateusz powiedział, że to ser, i sam zadał taką
1922     2, 23|               najsłabsze odgłosy życia, że zapomnieli wnet o wszystkim
1923     2, 23|             pełni rozśpiewania, lecieli ze wszystkich sił w cały ten
1924     2, 23|            głodnym, pożerającym ogniem, że zataczali się z upojenia,
1925     2, 23|                  przed chwilą zaledwie, że tonęli jeszcze w świetlistej
1926     2, 23|          cichych, mistycznych powiadań, że jeszcze pełni byli dziwów
1927     2, 23|               byli dziwów i zjaw onych, że jeszcze te prześnione baśniowe
1928     2, 23|     czarodziejską tęczę cudów i marzeń, że płynęli jakby z korowodem
1929     2, 23|                i modlitewnych uniesień, że padali na samo dno podziwu
1930     2, 23|           Kłębów... po to... myślałach, że się nie doczekam...~- A
1931     2, 23|               kiej wszedłem, to udałaś, że mnie nie widzisz...~- Głupi...
1932     2, 23|                mę tak w dołku ścisnęło, że dziw nie spadłam ze stołka...
1933     2, 23|           ścisnęło, że dziw nie spadłam ze stołka... ażem wode piła
1934     2, 23|               tak tłukło, tak kołatało, że ludzie musieli słyszeć...
1935     2, 23|         kuntentności!...~- Miarkowałem, że cię u Kłębów zastanę i razem
1936     2, 23|                 na szyję i obejmując go ze wszystkiej mocy szału i
1937     2, 23|                szare, rozwleczone dymy, że świat cały zdał się utkany
1938     2, 23|                 i świat cały przepadał, że oczy, nie mogąc się uchwycić
1939     2, 23|                a takiego czaru zarazem, że dusili się w uściskach,
1940     2, 23|               taki straszny dygot żądzy że zwarli się z dzikim skowytem
1941     2, 23|            zdruzgotane rzuci na siebie, że obejmują się rozpacznie,
1942     2, 23|             ciemnościach, a tak blisko, że słychać było idące całe
1943     2, 23|          gromadą przeleciały obok nich, że odskoczyli z przerażeniem.~
1944     2, 23|                 się juchy i tak ślepną, że na człowieka nie baczą.
1945     2, 23|              zwiesnę idzie.~- Myślałam, że jakiś zwierz dziki...~-
1946     2, 23|                 się pod ziemię zapadły, że ino oczy świeciły kieby
1947     2, 23|               rwał do podniebnego lotu, że ni wiedząc wybuchali namiętnym,
1948     2, 23|                 się ciężko po zagonach, że były jeno krzykami nocy,
1949     2, 23|            zagubienia się we wszystkim, że wybuchali oślepiającym hymnem
1950     2, 23|                 a tak mię cosik sparło, że się same łzy leją.~Zafrasował
1951     2, 23|              mocno i otoczył ramionami, że kieby dzieciątko przywarła
1952     2, 23|              cosik podrywa, tak ponosi, że tego nieba bym się uwiesiła
1953     2, 23|           dziwnie bolesną tęskliwością, że jeszcze barzej rwali się
1954     2, 23|                zamajaczył tak wyraźnie, że zerwali się na równe nogi.~
1955     2, 23|                 i bardziej niepokojąca, że słychać było dygotanie drzew
1956     2, 23|               wiedząc wyjścia, oszaleli ze strachu i ledwie co dychający,
1957     2, 23|                 z widłami dookoła brogu że kiej zły widział się w krwawym
1958     2, 24|             było pilno na pogorzelisko, że niejeden pacierze jeszcze
1959     2, 24|                ciężki i tak przemglony, że choć już pora była na dużą
1960     2, 24|               nie zważał, schodzili się ze wszystkich stron i całymi
1961     2, 24|               więcej nadciągało narodu, że kupy już stały w opłotkach,
1962     2, 24|              się gęstwili wpodle brogu, że ino czerwieniało na śniegach
1963     2, 24|           spalony do cna i porozwalany, że jeno dwa słupy sterczały
1964     2, 24|             samych zrębów i rozrzucono, że cała dróżka i pole wokoło,
1965     2, 24|             Hale! wyniósł je całe, tyle że mógł zgubić na drodze.~-
1966     2, 24|            krzyknęła Kozłowa tak mocno, że sołtys tylko popatrzył na
1967     2, 24|                  oglądać, a coś cicho i ze zgrozą opowiadać.~- Taką
1968     2, 24|                opowiadać.~- Taką trzeba ze wsi wyświecić ożogiem kiej
1969     2, 24|                  ale Pan Jezus strzegł, że cała wieś nie poszła z dymem! -
1970     2, 24|                 Sochowa.~- Bo i prawda, że cud, prawdziwy cud!~- Wiatru
1971     2, 24|           Miarkowałem wczoraj u Kłębów, że coś będzie, skoro razem
1972     2, 24|            Jakże! powiadał mój chłopak, że wczoraj cały czas chodził
1973     2, 24|             również różności, jeno tyle że ciszej i ważniej.~- Stary
1974     2, 24|              Stary pono tak zbił Jagnę, że leży chora u matki...wiecie
1975     2, 24|               na weselu przepowiadałam, że się tak skończy - podjęła
1976     2, 24|                szyby obwalił, to mi już ze strachu całkiem moc odjęło...
1977     2, 24|                 Skoro jeno powiedzieli, że Boryna się pali, zaraz mnie
1978     2, 24|                pali, zaraz mnie tknęło, że to Antkowa sprawa - przerwała
1979     2, 24|                   zauważyła Balcerkowa, że to procesownica była sielna
1980     2, 24|            zawiści zasyczały w duszach, że jako ten kamienny grad leciały
1981     2, 24|                 słowa, wzburzona złość, że gdyby się tak jawiła w tej
1982     2, 24|            błyskało w oczach piorunami, że niejedna pięść się wyciągała
1983     2, 24|            słowo jak kamień zawarczało, że nawet Mateusz. któren go
1984     2, 24|                 przekładać gospodarzom, że Antek dawno się odgrażał
1985     2, 24|               się odgrażał podpaleniem, że stary już z dawna wiedział
1986     2, 24|             całymi nocami pilnował.~- A że on to zrobił, to bym przysiągł,
1987     2, 24|               całą wieś płynie, zaraza, że do kreminału, na Sybir go,
1988     2, 24|              podpala jeszcze! Cud jeno, że cała wieś nie poszła! -
1989     2, 24|           wygróżki i takie zamieszanie, że naród się skłębił i miotał
1990     2, 24|           krzykał, co mu sił starczyło, że kieby opętanie jakieś poniesło
1991     2, 24|                 przepychali się z mocą, że jeno oczy błyszczały groźnie
1992     2, 24|       przydzwaniał...~Przeszedł rychło, że widział się już jakoby za
1993     2, 24|              przemarzła wczoraj w boru, że już od świtania ledwie zipie,
1994     2, 24|              drzewo go tak przygnietło, że pewnie już nic z chłopa
1995     2, 24|              mocy prysnął, gwar umilkł, że rozglądali się po sobie,
1996     2, 24|               coś niecoś przerzekali, a że niejednemu wstyd się robiło,
1997     2, 24|           Jagnie i Antkowi, ale widząc, że ją wszyscy odstąpili, naklęła,
1998     2, 24|           powiedział, i poszła na wieś, że w końcu ostało ludzi mało
1999     2, 24|              zeźlony tym, co się stało, że milczał, kręcił się niespokojnie,
2000     2, 24|               cały ten czas, powiadali, że zakopał się w pierzyny i